Ο ΠΝΙΓΜΟΣ ΤΟΥ ΠΝΙΓΜΕΝΟΥ

Η πρώτη δίκη για το ναυάγιο του "Εξπρές Σαμίνα" ολοκληρώθηκε το 2005. Πριν λίγους μήνες η υπόθεση εκδικάστηκε στο εφετείο. Επτά χρόνια έχουν παρέλθει από την ημέρα του ναυαγίου και η "αποτελεσματική" ελληνική δικαιοσύνη εξακολουθεί να τα κάνει μούσκεμα. Πρόσφατα, ξανάνοιξε ο φάκελος της υπόθεσης, μετά από πιέσεις των συγγενών των θυμάτων. Η φασαρία γίνεται για τις αποζημιώσεις που επιδικάστηκαν στους συγγενείς, αλλά ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση της πλοιοκτήτριας εταιρείας (Minoan Flying Dolphins). Σύμφωνα, λοιπόν, με τους εφοπλιστές, δε δικαιολογείται η καταβολή υψηλών αποζημιώσεων στους συγγενείς των θυμάτων, ενώ επιμένουν πως «(...) ήταν ανεπαρκείς οι αιτιολογίες σχετικά με την ευθύνη της πλοιοκτήτριας εταιρείας για την ανεπάρκεια των προσόντων του πληρώματος, την περιορισμένη λειτουργία της ηλεκτρογεννήτριας, καθώς και για το ότι δεν έκλεισαν οι υδατοδεξαμενές μετά την πρόσκρουση του πλοίου στη βραχονησίδα Πόρτες». Αναλγησία; Αναισθησία; Έλλειψη σεβασμού προς τους νεκρούς; Όλα αυτά και πολλά ακόμη. Το (με κάθε τρόπο) κέρδος ως αυτοσκοπός και η σύληση επί των πτωμάτων προχωρούν μαζί. Θα ήταν αφέλεια αν προσδοκούσαμε ευαισθησία και ανάληψη ευθύνης από θρασύδειλους και αδίστακτους κερδοσκόπους κεφαλαιοκράτες. Όμως, το θράσος που επιδεικνύουν ενθαρρύνεται και από την "ανεξάρτητη δικαιοσύνη", η οποία παρέκαμψε τα αυτονόητα: πως την απόφαση για τη μετατροπή των πλευρικών τμημάτων του πλοίου σε καμπίνες και χώρους στάθμευσης οχημάτων (γεγονός που επιτάχυνε αποφασιστικά τη βύθιση) δεν έλαβαν τα καταδικασθέντα (με βαρύτατες ποινές φυλάκισης) μέλη του πληρώματος, αλλά ηγετικά στελέχη της εταιρείας (όσοι από αυτούς δικάστηκαν, απαλλάχθηκαν ή καταδικάστηκαν με μικρές εξαγοράσιμες ποινές). Κατά τα κοινώς λεγόμενα, χτυπούν το σαμάρι για να τιθασεύσουν τον γάιδαρο...