Ασημένιος πηλός…

Και τι με νοιάζει εμένα ο συρφετός από τα φασιστόμουτρα του ΛΑΟΣ που ολοφύρονται για την προφυλάκιση του πονηρότατου ηγούμενου Εφραίμ. Είναι άλλωστε τα ίδια φασιστόμουτρα που όχι μόνο δεν νοιάστηκαν για τη φυλάκιση ουδενός μετανάστη ή χρήστη ναρκωτικών, αλλά αντίθετα, ως ανοικτείρμονες και φαιά ανελέητοι, προσπάθησαν και προσπαθούν (και από κυβερνητικές θέσεις μάλιστα ελέω σοσιαλισμού και Παπαδημοκρατίας, όπως σκιτσάρει προσφυώς ο Γιάννης Καλαϊτζής) να στραγγαλίσουν έτι περισσότερο την έννοια του μετανάστη και του χρήστη, ει δυνατόν και φυσικώς. Δεν με νοιάζουν λοιπόν αυτά τα αποπλύματα που φωνασκούν την αγριότητα της αμορφωσιάς τους, δηλαδή την αγριότητα της απανθρωπίας τους.

Και τι με νοιάζει εμένα ο συρφετός της φρικώδους γελοιότητας που ονομάζεται "κορυφαίο στελεχικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ", με όλα αυτά τα ανδράρια και τα γύναια που παίζουν τρίλιζα με την τραγωδία στην οποία οδήγησαν τον τόπο. Και τι με νοιάζει εμένα η γουρουνιά του Πάγκαλου, η πασιφαγία ακρίτως και αδιακρίτως του Βενιζέλου, η απόλυτη χαμέρπεια αναμεμειγμένη με ύποπτες και σκοτεινές διασυνδέσεις του Χρυσοχοΐδη, η γραβατωμένη κυνικότητα σε βαθμό τετανικού (τετανικού, παρακαλώ, όχι τιτανικού) χαμόγελου του Λοβέρδου, τα ξεσκισμένα ελληνικά και η ντροπιαστική για όλους περιφρόνηση στη λογική της Άννας Διαμαντοπούλου. Και τι με νοιάζει εμένα η ψυχασθένεια που ονομάζεται Γιώργος Παπανδρέου. Όλοι την ήξεραν, όλοι έπαιξαν το παιχνίδι τους μ' αυτήν, μόνο που το παιχνίδι ήταν η ζωή του καθενός. Και τη ρήμαξαν τη ζωή του καθενός. Απ' έξω κι από μέσα. Χρόνια ολόκληρα. Αιώνες ολόκληρους, αν προσθέσεις τον χρόνο του καθενός, τη στιγμή του, την κάθε στιγμή του, μαζί με τις στιγμές όλων των άλλων.

Τομάρια όλοι τους. Τους ξέρω. Δεν με νοιάζουν. Κι αυτοί και η συμμορία η απίστευτα μεγάλη των σέμπρων, των σμπίρων, των δουλικών, των αυλητρίδων και των αυλητών, τα γιουσουφάκια της δημοσιογραφίας (είδος το οποίο επωάσθηκε με επιτυχία στους κόλπους της κομμουνιστικής αριστεράς), τα πορνίδια των διορθωτικών κινήσεων της εξουσίας και των παλινδρομικών της επίσης, οι πολυτελείς της αβρούς σοβαρότητας, οι επιβεβλημένα σημαντικοί εν τέλει, παρ' ότι αναίτιοι. Οι ιερείς δηλαδή μιας αναίτιας -και γι' αυτό ανύπαρκτης- δημοκρατίας.

Τι να με νοιάξει εμένα μια δημοκρατία που κατάντησε να έχει για πρωθυπουργό έναν υπάλληλο εκτός θεσμίων της Δημοκρατίας. Ένα τομάρι που λέει στους άλλους να πεθάνουν από πείνα για να σωθούν και ο ίδιος (άτιμος και αφιλότιμος μέχρι ρανίδας), παρ' ότι χρυσοπληρωμένος κάνθαρος του παγκόσμιου καπιταλισμού, καταδέχτηκε να κρατήσει μέχρι τέλους σε αναστολή την καθηγητική του θέση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για να μη χάσει τη σύνταξη. Την οποία και πήρε. Ο φραγκοφονιάς πρωθυπουργός που λέει στους ομηλίκους του ότι η εσχατιά της ζωής τους πρέπει να είναι ζωή επώδυνης και ανειρήνευτης πτωχείας. Τι να με νοιάξουνε εμένα τα γλυκύμορφα τέρατα που χειρίζονται την γκιλοτίνα των αγορών, που χειρίζονται την πλήρη στρέβλωση της ανθρώπινης κατάστασης: να υπάρχει σημαινόμενο χωρίς σημαίνον. Να υπάρχει αιτιατό επειδή οι λογιστές επιβάλλουν το αίτιο. Τι να με νοιάξει εμένα αυτή η φρίκη. Θέλω να πω, τι να με νοιάξει το πασιφανές. Αφού είναι πασιφανές, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του, ας σκεφτεί κι ας πράξει αναλόγως.

Αλλά εμένα τι να νοιάξει αυτό το βουβάλι, ο Κώστας Καραμανλής, που κυβέρνησε τη ζωή του καθενός σαν βουβάλι, έδρασε φασιστικά ως προς τη λειτουργία της Βουλής και το σύστημα (το κοινοβουλευτικό), που σαφώς ήξερε το ποιόν του ανάξιου, αντέδρασε (και αντιδρά) αιδημόνως: Μούγγα και παραλλαγή. Προπαντός ευπρέπεια, μην τυχόν και ταράξουμε τη σιωπή (τη σιέστα) του αυθέντου. Ο αυθέντης, ακόμα και ο γελοιωδέστερος, δικαιούται να σιωπά. Για θυμήσου τις "σιβυλλικές δηλώσεις" του γέροντος αυθέντου Καραμανλή, "με πολλούς αποδέκτες". Και στο μεταξύ τα αδέρφια ηργάζοντο προς όφελος της προσωπικής τους ιδιόχειρης και προκλητικά νόμιμης Δημοκρατίας. Στην οποία πλείστοι όσοι συμμετείχαν. Και πλούτισαν. Σε αναβαθμό πολιτικής ισχύος.

Είναι παράνομοι. Είναι υπαίτιοι συμφορών. Πλούτισαν από τις συμφορές. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα δεις τη νομιμοποιημένη εγκληματοσύνη τους. Ο σχεδιασμός μιας ολόκληρης χώρας, το άπειρο των ανθρώπων της, κατάντησε κλοπή πορτοφολάδων. Τι να με νοιάξουνε, λοιπόν, αυτά τα γουρούνια, αυτά τα τομάρια, αυτή η αιματοβαμμένη ντροπή του τόπου. Αυτό το σίδερο της εμφύλιας εξουσίας, αφού η εξουσία είναι μόνο εμφύλια, όπως και η ελευθερία.

Εμένα με νοιάζει ότι ανήμερα των Χριστουγέννων πέθανε ξαφνικά ο ποιητής Αργύρης Χιόνης. Δεν έχω συναντήσει άλλον άνθρωπο που να του ταιριάζει τόσο πολύ το όνομά του. Ο ποιητής Αργύρης Χιόνης ήταν πράγματι φτιαγμένος από ασήμι και χιόνι. Ένα ποίημα ο ίδιος για το πώς γίνεται να υπάρχει το χώμα. Το χώμα ως ποίημα και το ποίημα ως χώμα. Αυτό, ναι. Με νοιάζει. Γιατί είναι πηλός. Ασημένιος.

Κώστας Καναβούρης, «Ασημένιος πηλός - Στη μνήμη του Αργύρη Χιόνη» («Αυγή της Κυριακής», 31.12.2011-01.01.2012).