Τα συνήθη περιττώματα…

«Όσοι αντιτίθενται στη μοναδική σκέψη, είναι φανατικοί…».

Σκίτσο του Ισπανού Andrés Rábago García ("El Roto").

Ο συνήθης Πάγκαλος ξαναμίλησε. Τι είπε; Το ερώτημα είναι ρητορικό -σα να αναρωτιόμαστε για το περιεχόμενο ενός απόπατου. Εν πάση περιπτώσει, ο σαπιοκοιλιάς αντιπρόεδρος φιλοξενήθηκε στην πάντοτε πρόθυμη φυλλάδα του Αλαφούζου («Καθημερινή», Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011) για να εκφράσει τις χυδαιότητές του –όπως πάντα, με τη γνωστή του αμετροέπεια. Τη συνέντευξη παρουσίασε αυλικός λιμοκοντόρος του αλαφουζέϊκου (Kωνσταντίνος Zούλας), ο οποίος αρέσκεται να αυτοπροσδιορίζεται ως «δημοσιογράφος» και μοιράζεται ανούσια και προπαγανδιστική τηλεοπτική εκπομπή μαζί με άλλους δύο πλουμιστούς ψιττακούς σε κρατικό κανάλι.

Κατ’ αρχάς, ο φαιδρός μπουχέσας εξακολουθεί να υπερασπίζεται το Μνημόνιο («[…] να μου δώσει επιτέλους κάποιος ένα καλύτερο Μνημόνιο. Αν διαβάσω ένα τέτοιο κείμενο, θα παραδεχθώ ότι "κάναμε λάθος". Αντί εναλλακτικής πρότασης, όμως, ακούω μόνον μπούρδες. Μπούρδες και αερολογίες που δυστυχώς εκστομίζουν και πανεπιστημιακοί της χώρας, τους οποίους, όταν ακούει κανείς, καταλαβαίνει γιατί έχει αυτά τα χάλια το ελληνικό πανεπιστήμιο.»), αλλά θεωρεί ότι απέτυχε «γιατί εμείς δεν ολοκληρώσαμε τις μεταρρυθμίσεις που περιέχει και δεν βαδίσαμε με την αποφασιστικότητα που απαιτείτο […]» και καρφώνει ευθέως τους σχετικούς υπουργούς (Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος): «Είναι προφανώς θέμα ηγεσίας και μηχανισμών του συγκεκριμένου υπουργείου […]». Και αν κάποιος αναρωτηθεί ποιος είναι ο πολιτικός ρόλος του συγκεκριμένου μονοκύτταρου σαπρόφυτου (τουλάχιστον, τα τελευταία χρόνια), μας λύνει ο ίδιος την απορία: «[…] Εγώ είχα μόνον συμβουλευτική και όχι νομοθετική αρμοδιότητα και εξάντλησα όλα τα περιθώριά της. Ως προς την ανάληψη, λοιπόν, των σχετικών πρωτοβουλιών απευθυνθείτε στους εκάστοτε υπουργούς.» -άρα, προς τι η (άκρως δαπανηρή) θέση του αντιπροέδρου; Πάντως, ο αξιότιμος κύριος αντιπρόεδρος είναι ακριβοδίκαιος διότι ασκεί κριτική και στο δικό του κόμμα, λέγοντας ότι «[…] από τη δεύτερη τετραετία Σημίτη υπήρχε μια σειρά από υπεσχημένες θεσμικές παρεμβάσεις που δεν έγιναν ποτέ. Ούτε την Παιδεία μας αναμορφώσαμε, ούτε το φορολογικό μας σύστημα, ούτε το εκλογικό μας σύστημα και έμειναν τα πράγματα ως είχαν [...]. Βέβαια, τα διάφορα αίσχη δεν οφείλονται μονάχα σε συγκεκριμένες κυβερνήσεις˙ επίσης, να υπενθυμίσουμε ότι ο εν λόγω φαφλατάς και τιμητής των πάντων, έχει στρογγυλοκαθίσει σε υπουργικούς θώκους στη διάρκεια όλων των πασοκικών καθεστώτων και ουδέποτε έχει παραιτηθεί καταγγέλλοντας οτιδήποτε –άλλωστε, ποιος συνειδητός χαραμοφάης θα άφηνε τη σιγουριά και την εξασφάλιση του πολιτικάντικου παρασιτισμού για να διεκδικήσει τα προς το ζην κοπιάζοντας και με την αξία του; Εν συνεχεία, χαρακτηρίζει «ορθότατο» τον γερμανικό τρόπο και χαρακτηρίζει «ανόητους» όσους κάνουν λόγο για επιτροπεία, συμπληρώνοντας πως «[…] όταν υπάρχει ενιαίο νόμισμα είναι αδιανόητο να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Να αυξάνει κατά το δοκούν τα ελλείμματά του και να χρεώνει τις επόμενες γενιές όσο γουστάρει. Για να σωθεί η Ε.Ε. πρέπει να μπουν κανόνες και εμείς, ως πλέον άσωτοι, είμαστε οι πρώτοι που οφείλουμε να τους τηρήσουμε […]» και χλευάζοντας οποιαδήποτε εναλλακτική προοπτική πέραν του εγκλωβισμού στον τοκογλυφικό κυκεώνα: «[…] Θα με ρωτήσετε, δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση; Ασφαλώς. Είναι η βουκολική "εξέλιξη" την οποία πρεσβεύουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιστρατεύονται εξίσου την Ε.Ε. Τι αντιπροτείνουν; Να γυρίσουμε στη βουκολική Ελλάδα με τα κτηματάκια μας, να βόσκουμε τα αρνάκια μας και να έχουμε και έναν Εμβέρ Χότζα που κάθε τόσο θα σφάζει 5 - 6.000 «κεφάλια» για να "καθαρίζει" τους κακώς σκεπτόμενους και να επανέρχεται η «ηρεμία […]». Τέτοια εμβριθή και σε βάθος ανάλυση ο ευτραφής νεοδωσίλογος˙ προφανώς, θεωρεί ευλογία την ερήμωση της υπαίθρου, την απίσχνανση της αγροτικής παραγωγής και το αλυσόδεμα του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού σε δουλειές (όταν αυτές υπάρχουν) ανούσιες και αντιπαραγωγικές και αποσιωπά εντέχνως το γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες το μεγαλύτερο ποσοστό του εισερχόμενου κοινοτικού χρήματος (κονδύλια, επιχορηγήσεις και προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) διοχετεύθηκε για τη γιγάντωση του γραφειοκρατικού μηχανισμού και ροκανίστηκε από ημετέρους/υμετέρους (εξ ου και το «μαζί τα φάγαμε…»), χωρίς ποτέ να πραγματοποιηθεί κάποια ουσιαστική και παραγωγική επένδυση. Υπερασπίζεται αναφανδόν τους Γερμανούς («[…] Οι Γερμανοί είναι αποφασισμένοι να πληρώσουν το κόστος διατήρησης του ευρώ διότι έχουν αντιληφθεί ότι στην Ευρώπη είναι τα συμφέροντά τους. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να τους εκβιάσει κι ας το έχουν υπ’ όψιν τους όλες οι πολιτικές μας δυνάμεις […]», αλλά δε λέει κουβέντα (όπως και όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών) για τις μη καταβληθείσες αποζημιώσεις των ναζί προγόνων τους στη ρημαγμένη Ψωροκώσταινα. Τα πιο ωραία τα αφήνει για το τέλος, όταν διαμαρτύρεται για τους εις βάρος του προπηλακισμούς –ενώ θα έπρεπε να ήταν ευχαριστημένος που έχει γλιτώσει (όπως και οι λοιποί του σιναφιού του) το λιντσάρισμα έως θανάτου: «[…] Έχοντας αγωνισθεί επί χρόνια για τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών βρέθηκα εις τας δυσμάς του βίου μου να μην μπορώ να διασχίσω την Πλατεία Συντάγματος χωρίς να λοιδορηθώ από τον κάθε τυχόντα. Σε μια ζούγκλα που δημιούργησαν κοινοβουλευτικά κόμματα και βουλευτές κινητοποιώντας τραμπούκους, αλήτες, κακοποιούς, μην πω και τρομοκράτες [...]. Και, ως γνήσιος και φιλολαϊκός δημοκράτης, αποκηρύσσει και καταδικάζει οποιαδήποτε διαμαρτυρία για τα πλείστα όσα χαράτσια έχει επιβάλλει η δωσιλογική ψευδοκυβέρνηση, καταλήγοντας –ως καθαρόαιμος απόγονος δικτάτορα: «[…] μου είναι αδιανόητο ο κάθε Φωτόπουλος να καταλαμβάνει τη ΔΕΗ και να χρειάζονται μέρες για να επέμβει η αστυνομία [...]».

Ο Πάγκαλος υπήρξε και είναι ένα βδελυρό υποκείμενο κι έτσι θα παραμείνει έως το τέλος του. Όμως, η κατάσταση επιδεινώνεται όσο οι εντεταλμένοι λακέδες των μεγαλοεκδοτών και των μεγαλοκαναλαρχών του δίνουν διαρκώς την ευκαιρία να λερώνει το σύμπαν με τον εμετική και ασυνάρτητη λογοδιάρροιά του. Έτσι, το ήδη απύθμενο θράσος του ξεχειλίζει ασυγκράτητο και ίσως να πιστεύει ότι σ’ αυτήν τη χώρα κατοικούν μονάχα λαμόγια και κρετίνοι –όπως τα σκύβαλα που τον αναδεικνύουν ανελλιπώς από το 1981 κι εντεύθεν. Φυσικά, η μεγαλύτερη ύβρις απέναντι στα θύματά του (διότι, ας μη λησμονούμε ότι μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά) θα είναι όταν, αφότου ψοφήσει, αντί να μείνει άταφος για να τον κατασπαράξουν τα όρνεα (θα ήταν και η μοναδική φορά που πραγματικά θα χρησίμευε σε κάτι), η «ευνομούμενη Πολιτεία» θα τον παραχώσει με όλες τις τιμές και, μάλιστα, δημοσία δαπάνη…