Δελτίον θυέλλης…

[…] Προσωπικώς προτιμώ τις σφιγμένες υψωμένες γροθιές από τις μούντζες... κατανοώ όμως την οδύνη και την οργή αυτών που μουντζώνουν. Και ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα κλείσουν τα πέντε ανοιχτά δάκτυλα της μούντζας σε σφιχτή υψωμένη γροθιά. Κι ας αφήσουν οι υποκριτές το ιερό μένος τους κατά του «άτακτου» μαθητή κατά μέρος -είναι αυτό το μένος για τα πανηγύρια. Όχι μόνον διότι στις μέρες της εφηβείας μας όλοι οι νυν ενήλικες έχουμε κάνει «τέρατα», αλλά κυρίως διότι αυτοί που εξαπολύουν ιερεμιάδες εναντίον του μαθητή (που είναι χιλιάδες μαθητές) κάνουν πως δεν βλέπουν τις αιτίες που τον οδήγησαν στη γενική απαξίωση -είναι οι ίδιες οι δικές τους αξίες, οι αξίες της οικονομίας της αγοράς, του αμοραλισμού που αυτή συνεπάγεται και της αμορφωσιάς... Πέσανε ομοθυμαδόν να «φάνε» αυτόν τον μαθητή οι ιεροκήρυκες του Τύπου, οι ίδιοι που δεν έχουν γράψει μια λέξη κριτικής για το κατόρθωμα της Διαμαντοπούλου να αφήσει τα σχολεία χωρίς βιβλία... Οι εκατοντάδες, οι χιλιάδες μαθητές που απέστρεφαν το πρόσωπο από τους «επίσημους» μιας εξουσίας που εξαθλίωσε τις οικογένειές τους και υπονόμευσε το δικό τους μέλλον είναι μια υγιής αποστροφή πολλά υποσχόμενη για μια ουσιαστική πολιτικοποίηση -νέοι που προβληματίζονται εγκαίρως κι εξ απαλών ονύχων. Οι εκατοντάδες μαθητές που παρήλασαν με υψωμένες τις γροθιές κρατώντας μαύρα μαντήλια (εικόνα που παρέπεμπε ευθέως στους «Μαύρους Πάνθηρες») δεν έχουν βεβαίως καμμία σχέση με την «καθώς πρέπει» παρέλαση που θα έκαναν οι επικριτές τους, αν στη θέση των επισήμων καθόταν ο υμπερστρουμφύρερ ΡΑΪΧενμπαχ. Και τέλος, για τους σοβαροφανείς αστοιχείωτους που έπαθαν ντελίριουμ τρέμενς με τη μούντζα και δημηγορούν οι αστοιχείωτοι -επαναλαμβάνω- για προσβολές στη μνήμη των προγόνων κι άλλα τέτοια κενά στομφώδη, ας μάθουν ότι οι πρόγονοί μας -μάλιστα οι απώτατοι και θεωρούμενοι λαμπρότεροι όλων, οι αρχαίοι -ήταν μάστορες στη μούντζα. Σφάκελο έλεγαν το φάσκελο (όπως και οι Βυζαντινοί) όταν ύψωναν το μεσαίο δάκτυλο του χεριού δείχνοντας τη «γύμνια του βασιλιά» και μετατρέποντας συχνά τις πομπές σε διαπομπεύσεις (εξ ου και η εκπτωτική έννοια της λέξης «πομπές» στη δημοτική). Άσε τις «μούντζες», όταν βουτούσαν τα χέρια τους στη μουντζούρα κι άφηναν το (αποτροπαϊκό) αποτύπωμα της ανοιχτής τους παλάμης πάνω στις θύρες των αρχοντικών που οι ένοικοί τους αδικούσουν τον δήμο. Είναι λοιπόν αναμενόμενο να παθαίνουν μιρμιρίαση οι Δυνατοί (και υπερβολική μιρμιρίαση τα τσιράκια τους), όταν βλέπουν εν Μέση Οδώ να υψώνονται μούντζες που σε καλόν καιρό μπορεί να γίνουν υψωμένες γροθιές [...].

Στάθης Σταυρόπουλος, από τη στήλη «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία», Τρίτη 1^η Νοεμβρίου 2011).

Αγριεύουν τα πράγματα για τους εντόπιους μνημονιακούς δωσίλογους και, σε λίγο, δε θα μπορούν να κρυφτούν ούτε μέσα στα λαγούμια τους. Πλέον, δεν τους ανέχονται ούτε οι πλέον διαλλακτικές και υπομονετικές (και, συνήθως, δουλόφρονες) ομάδες του πληθυσμού: οι θρησκόληπτοι και οι «νοικοκυραίοι». Η σοβαρότητα της κατάστασης είχε ήδη φανεί από την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011, όταν το εκκλησιαζόμενο χριστεπώνυμο πλήρωμα αποδοκίμασε εντόνως τον Μπεγλίτη στη Θεσσαλονίκη. Τέτοια ημέρα, οι Θεσσαλονικείς τιμούν τόσο τη μνήμη του πολιούχου και χριστιανομάρτυρα Αγίου Δημητρίου του μυροβλύτη (πρόσχομεν…) όσο και την απελευθέρωση της πόλης από τον οθωμανικό ζυγό (νύχτα 26^ης προς 27^η Οκτωβρίου 1912, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο) και, συνηθίζουν να συγκεντρώνονται στην εκκλησία που φέρει το όνομα του εκχριστιανισμένου αξιωματικού του ρωμαϊκού στρατού. Έτσι, το πρωί της τοπικής επετείου, οι Μπεγλίτης και Μαγκριώτης άκουσαν τα πρώτα «γαλλικά» του εορταστικού τριημέρου –ενώ, εμφανώς πιο πονηρεμένοι, κάποιοι τοπικοί βο(υ)λευτάδες της γαλάζιας παρασιτικής συμμορίας προτίμησαν να διαβούν τις πλαϊνές πόρτες του ναού. Πάντως, ο εμετικός και θρασύτατος Μπεγλίτης (πολιτικός προϊστάμενος του πλέον μιζαδόρικου και προσοδοφόρου υπουργείου –μνημονεύετε Τσοχατζόπουλο και όχι μόνον αυτόν…) κινήθηκε απειλητικά προς τους χλευαστές του (προσεβλήθη ο ερίφης), αλλά φρόντισαν να τον απομακρύνουν οι ασφαλίτες που τον συνόδευαν και γλίτωσε περαιτέρω ξεφτίλα. Αργότερα, κατά την επίσκεψή του σε στρατόπεδο στη Νέα Σάντα Κιλκίς (σχετικά ασφαλής, πλέον), εκστόμισε τις συνήθεις παπαρολογίες: «Κατάντια… εικόνα ντροπής… ορισμένοι καθοδηγούμενοι… αυγό του φιδιού… εσμός παραστρατιωτικών, παραθρησκευτικών και παρακρατικών οργανώσεων…» και άλλα τέτοια φαιδρά και πολυχρησιμοποιημένα.

Τις επόμενες ημέρες, οι αποδοκιμασίες εναντίον των υψηλά ιστάμενων θεσμικών λαμόγιων εντάθηκαν κατά τη διάρκεια των παρελάσεων ανά την επικράτεια. Στις περισσότερες πόλεις οι «επίσημοι» τα βρήκαν μπαστούνια και άκουσαν πολλά «μπινελίκια», ενώ οι παρελαύνοντες μαθητές έστρεφαν επιδεικτικά το κεφάλι προς την αντίθετη κατεύθυνση όταν περνούσαν μπροστά από την εξέδρα των χαραμοφάηδων καρεκλοκένταυρων –με αποκορύφωμα, φυσικά, τη γενναία μούντζα που εισέπραξαν οι εμβρόντητοι καραβανάδες στη Λάρισα. Επίσης, κινητοποιήσεις έλαβαν χώρα και στο «πράσινο νησί» (καιρός ήταν!!!), όπου μαζεύτηκαν τα παρτάλια της Σοσια-ληστικής Διεθνούς (στην οποία προ μηνών συμμετείχαν και τα «λουλούδια» που ανατράπηκαν κατά τη διάρκεια της «Αραβικής Άνοιξης») για να «συνεδριάσουν». Όσο για τον Παπούλια, ο οποίος άκουσε τα σκολιανά του στη Θεσσαλονίκη (όπου, καταγράφηκε η πρώτη ματαίωση παρέλασης στα νεοελληνικά χρονικά) και απαιτεί τον «δέοντα» σεβασμό, να του υπενθυμίσουμε ότι ο σεβασμός δεν είναι κάτι απαιτητό και αυτονόητο˙ είναι ένα έπαθλο που κατακτάται όχι με το άσπρισμα των τριχών της κεφαλής, αλλά μετά κόπων και βασάνων. Ο «σεβάσμιος» γέροντας, οποίος επί δεκαετίες είχε χρηματίσει (τι ρήμα κι αυτό!!!) βο(υ)λευτής και (υφ)υπουργός του πράσινου συρφετού, έχει υπογράψει (ασμένως και δίχως να εκφράσει την ελάχιστη επιφύλαξη) όλα τα κατάπτυστα αίσχη της δωσιλογικής ψευδοκυβέρνησης του αμερικανοθρεμμένου μαμάκια. Έτσι, στη φράση του «15 χρόνων ήμουν αντάρτης…» ας προσθέσει «αλλά στα στερνά μου αποφάσισα να γίνω κατοχικός συνεργάτης…».

Οι διαμαρτυρίες των ημερών είχαν και μουσική χροιά. Στην Αθήνα, οι μουσικοί της δημοτικής μπάντας παρέλασαν με μαύρες κορδέλες στα μουσικά τους όργανα και ο φάλτσος Καμίνης, φουσκωμένος από μνημονιακή νομιμοφροσύνη, αυτόγελοιοποιήθηκε διατάσσοντας τη διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας σχετικά με το «παράπτωμα». Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Πάτρα, όπου η μπάντα του Δήμου πραγματοποίησε πορεία διαμαρτυρίας προς το δημαρχείο –συνοδεία χιλιάδων συμπαραστατών.

Τέλος, για ένα ακόμη σαββατοκύριακο, τα αντικυβερνητικά (και όχι μόνον) πανό και συνθήματα έκαναν την εμφάνισή τους σε διάφορα γήπεδα ποδοσφαίρου. Το Σάββατο, στο γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» (Ο.Σ.Φ.Π.-Ο.Φ.Η.), από πολύ νωρίς ήχησαν τα (τετριμμένα μεν, διαχρονικά δε) συνθήματα «πουτάνας γιοι, πολιτικοί…», «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή…», «ξύλο και ξεβράκωμα σε κάθε βουλευτή, ρίξτε τους στη θάλασσα, να πά' να γαμηθεί...») και κυριάρχησαν τρία πανό με το εξής περιεχόμενο: «Αλήτες, προδότες πολιτικοί, θα κάψουμε εσάς και τη Βουλή», «Κανείς βουλευτής ξανά στο Καραϊσκάκη. Είστε ανεπιθύμητοι...» και «50% κούρεμα να κάνετε σε κάνα γίδι, από εμάς θα πάρετε μονάχα ένα αρχίδι». Την Κυριακή, στο Παγκρήτιο Στάδιο Ηρακλείου (Εργοτέλης-Αστέρας Τρίπολης) οι οπαδοί του Εργοτέλη κρέμασαν πανό με τις φράσεις «Δεν ξενοδουλεύουμε, εμείς είμαστε οι αφέντες. Τούτο το αμπέλι της γης είναι δικό μας. Νίκος Καζαντζάκης» και «Όχι ρε, κατοχή = αντίσταση». Στο Ο.Α.Κ.Α. (Α.Ε.Κ.–Άρης), οι οπαδοί της Α.Ε.Κ. «έλουσαν» εν χορώ τους αρχιδωσίλογους g.a.p. και Benito και, παρά τους εξονυχιστικούς ελέγχους που διενεργούσαν στις εισόδους του Σταδίου οι μπασκίνες, πέρασαν πολλά πανό με πολιτικό και υβριστικό περιεχόμενο όπως: «160 ώρες, 592 ευρώ. Μπουνίδια και κλοτσίδια σε κάθε πολιτικό», «Μετά το κούρεμα, έρχεται φάπα», «Ξεπουλήσατε την Ελλάδα. Ταπεινώσατε το λαό. Προδότες, κρυφτείτε!», «Η φλόγα καίει εδώ και καιρό σε γήπεδα και δρόμους. Τώρα όμως φούντωσε και θα σας κάψει όλους».

Η οργή διευρύνεται και, όπως είναι φυσικό, κανείς «ιθύνων» δεν έχει το ακαταλόγιστο και κανένας θεσμός δε βρίσκεται στο απυρόβλητο. Δυστυχώς, η άτακτη φυγή των φιλοκατοχικών λακέδων (οι οποίοι θα μείνουν, στην ουσία, ατιμώρητοι για τα εγκλήματά τους) θα αφήσει πίσω της τοπίο καταστροφής. Εν κατακλείδι, η μνημονιακή πρακτική των πρασινοδωσίλογων επιβεβαιώνει την κατασυκοφαντημένη ρήση ότι «η μόνη τρομοκρατία είναι η κρατική»…