Αναβάπτιση δωσίλογων…

Όταν, στις 24 Απριλίου 2010, η δωσιλογική ψευδοκυβέρνηση του αναίσχυντου απατεώνα ζητούσε ενεργοποίηση του περιβόητου ευρωπαϊκού «μηχανισμού στήριξης», ο Γιώργος Φλωρίδης (εκλογική περιφέρεια νομού Κιλκίς) ανήκε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των πρασινολαμόγιων σοσια-ληστών που λούφαζαν και ακολουθούσαν τις εντολές των «ανωτέρων» τους. Όταν, στις 6 Μαΐου 2010, στο χαμαιτυπείο της πλατείας Συντάγματος, υπερψηφίστηκε το Μνημόνιο με τη σύμπραξη 172 δωσίλογων (ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΛΑ.Ο.Σ. και μητσοτάκαινα –αντιτάχτηκαν, προς τιμήν τους, η Σοφία Σακοράφα, ο Γιάννης Δημαράς και ο Βασίλης Οικονόμου) και ξεκινούσε νέα περίοδος κατοχής για τη χώρα (επτά δεκαετίες μετά), ο πειθήνιος Γιώργος Φλωρίδης συντάχτηκε με τα υπόλοιπα πρόβατα και συνυπέγραψε την καταδίκη που θα διαρκέσει άγνωστο πόσες δεκαετίες. Αφού βεβαιώθηκε πως δεν επρόκειτο να του ανατεθεί υπουργικός θώκος στον ανασχηματισμό της 17^ης Ιουνίου 2011, προσποιήθηκε «ηρωική έξοδο» μία ημέρα νωρίτερα –υποβάλλοντας την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα. Να σημειωθεί ότι αποτελεί πνευματικό τέκνο του μέγα «εκσυγχρονιστή» Σημίτη και κατείχε υπουργικές και υφυπουργικές θέσεις σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της σημιτικής κυριαρχίας (1996-2004) –περίοδος κατά την οποία έγινε και το μεγάλο φαγοπότι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας...

Στις 25.10.2011, ο «ανήσυχος» πρώην βο(υ)λευτής, ανακοίνωσε τη σύσταση «πολιτικής πρωτοβουλίας προσωπικοτήτων» υπό την ονομασία «Κοινωνικός Σύνδεσμος» -επωνυμία που παραπέμπει, μάλλον, στην εποχή του Μεσοπολέμου. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του νέου μορφώματος, την ιδρυτική διακήρυξη έχουν υπογράψει 39 μέλη˙ ανάμεσά τους, ο μαθηματικός Απόστολος Δοξιάδης, ο πανεπιστημιακός Νίκος Μαραντζίδης (αυλικός του Δ.Ο.Λ. και γνωστός για τη λυσσώδη επιμονή του να απαξιώσει την Αντίσταση ενάντια στη ναζιστική κατοχή), ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης, κ.ά.

Εδώ, ανοίγουμε μια παρένθεση για να θυμηθούμε ότι την 1^η Ιουνίου 2011, δόθηκε στη δημοσιότητα ένα κείμενο που ονομάστηκε «Διακήρυξη των 32» και ξεκινούσε με την προτροπή «Τολμήστε!». Το συγκεκριμένο κείμενο υπέγραφαν τριάντα δύο άνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης και της επιστήμης (λίγες εβδομάδες αργότερα, προστέθηκαν και νέοι υπογράφοντες), για να εκφράσουν και να καταθέσουν (υποτίθεται) συλλογικά την απόγνωσή τους –απευθυνόμενοι στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, στους ηγέτες και τους βουλευτές, τα κόμματα και τα κομματικά στελέχη. Στο εν λόγω κείμενο (το οποίο, ουσιαστικά, αποτελεί συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα και την ασυδοσία δεκαετιών της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας), οι 32 «διανοούμενοι» ευρωλιγούρηδες έγραφαν μεταξύ άλλων: «[…] Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά [...] οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης. Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους. Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή. Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή [...]». Την, ουσιαστικώς φιλομνημονιακή, διακήρυξη υπογράφει ένας ετερόκλητος συρφετός: πρόσωπα της λογοτεχνίας με σημαντικό συγγραφικό έργο (Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Μένης Κουμανταρέας, Πέτρος Μάρκαρης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης), το πρωτοπαλίκαρο του Φλωρίδη (Απόστολος Δοξιάδης), ο αντιφατικός φαφλατάς Διονύσης Σαββόπουλος, ο έμμισθος του Δ.Ο.Λ. και ψευδοδιανοούμενος του Κολωνακίου Τάκης Θεοδωρόπουλος, ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη Άγγελος Δεληβοριάς (ο οποίος, διευθύνει ένα ίδρυμα με κύρος που κρύβει στα ενδότερά του ένα εργασιακό σκλαβοπάζαρο), ο πανεπιστημιακός Στάθης Καλύβας (συνοδοιπόρος του Μαραντζίδη στην αναθεώρηση της περιόδου 1940-1950, με τη σπίλωση της Αντίστασης και την ουσιαστική αθώωση των δωσίλογων της εποχής), η «αριστερή» πανεπιστημιακός Βάσω Κιντή, και πολλοί άλλοι. Παπαρολογίας το ανάγνωσμα είναι η διακήρυξη, διότι οι ερίφηδες που καλούν το επαγγελματικό πολιτικό προσωπικό σε σύμπνοια και συστράτευση, παραβλέπουν και αποσιωπούν εντέχνως το γεγονός ότι για τα μύρια όσα στραβά έχει αυτός ο τόπος (αναφορικά με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική του οργάνωση) ποτέ δε λογοδότησε κάποιος από τους εξουσιαστές που τρώνε με χρυσά κουτάλια και μασουλάνε με δέκα μασέλες, παρά μόνο οι ευθύνες (και ο αβάστακτος κολασμός) βαραίνουν πάντα τους «από κάτω»…

Πώς συνδέονται όλα αυτά με το θέμα μας; Απλούστατα, ο Φλωρίδης (ο οποίος, υποτίθεται, φιλοδοξεί να ενσαρκώσει το νέο και το καινοτόμο) αλίευσε σε θολά νερά και φρόντισε να στεγάσει πολλούς από τους υπογράφοντες την προαναφερθείσα διακήρυξη (η οποία μιλά για απλή ανασύνταξη του υπάρχοντος σκηνικού) στον νεοσύστατο «Κοινωνικό Σύνδεσμο». Ίδια η συνταγή, ίδια και τα υλικά…

Στην Ιδρυτική Διακήρυξη, αναφέρονται μεταξύ άλλων και οι εξής πολυχρησιμοποιημένες ψευδοεκσυγχρονιστικές πομφόλυγες: «[…] σήμερα βιώνουμε την αποσύνθεση του κράτους και την ανεξέλεγκτη επέκταση της ανομίας κάθε είδους -από το μεγάλο οικονομικό έγκλημα και την αντι-κοινωνική βία των οργανωμένων συμφερόντων ως την κοινή εγκληματικότητα που έχει μεταμορφώσει σε ζούγκλα μια χώρα που ήταν πριν λίγα χρόνια όαση ανθρωπιάς και ασφάλειας. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες συνειδητοποιούν καθημερινά, με απόγνωση, ότι ζουν σε ένα κράτος ανάξιο να εφαρμόσει στοιχειωδώς την έννομη τάξη, δηλαδή την αναγκαία συνθήκη της κοινωνικής ειρήνης, ανίκανο να ανταποκριθεί στο στοιχειώδες καθήκον της σωστής επιτήρησης των συνόρων του, άβουλο παρατηρητή των εξελίξεων, εξωτερικών και εσωτερικών. Αποτέλεσμα είναι ο κοινωνικός ιστός να διαλύεται και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να πέφτουν εύκολα θύματα της ιδεολογικής αλλοτρίωσης που θεωρεί τον καταστροφικό μηδενισμό ή την απάθεια αποδεκτές πολιτικές αντιδράσεις. Όμως, με όλα της τα δεινά, η κρίση έκανε ένα μεγάλο καλό: αποκάλυψε σε όλη του την τραγική έκταση τον πυρήνα της εθνικής μας παθολογίας. Η παραγωγική βάση έχει συρρικνωθεί, ενώ έχουν διογκωθεί το δυσλειτουργικό, αναποτελεσματικό και συχνότατα διεφθαρμένο πελατειακό κράτος -γέννημα-θρέμμα της κομματοκρατίας- καθώς και η παρασιτική οικονομία που αυτό εξέθρεψε και συντηρεί. Τα εισοδήματα που παρέχει το κράτος, είτε νόμιμα είτε παράνομα, από τα κέρδη μεγάλων επιχειρηματιών μέχρι και τα πενιχρά, αλλά συχνά μη δικαιολογημένα επιδόματα, έγιναν η ατμομηχανή μιας πλασματικής ανάπτυξης, ενώ η ανταγωνιστική παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών παρέμεινε ισχνή. Το πρόβλημα είναι, βέβαια, παλιό. Όμως, ενώ οι δύο μεγάλες πολιτικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, δηλαδή η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ένταξή μας στην ΟΝΕ, είχαν δημιουργήσει τις ευκαιρίες και είχαν προσφέρει τα μέσα για να το λύσουμε, το κομματικό σύστημα αγνόησε επιδεικτικά τις ευκαιρίες, ενώ με τη συνέργεια του πελατειακού κράτους και των συμφερόντων που αυτό εξυπηρετεί, καταχράστηκε προκλητικά τα μέσα, με αποτέλεσμα η διπλή ευρωπαϊκή μας ένταξη, αντί να λειτουργήσει ως ευκαιρία για ανασυγκρότηση, να γιγαντώσει το παλιό πρόβλημα—που είναι και η αιτία της σημερινής κρίσης—κρύβοντας τις ολέθριες συνέπειές του πίσω από την απατηλή εικόνα μιας πλασματικής ευημερίας […]. Είναι κατανοητή η οργή και η απελπισία των πολιτών μπροστά στη δεινή κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Όμως, αν θέλουμε να πάμε μπροστά, πρέπει να αφήσουμε τέτοια αισθήματα πίσω μας και να τα μετατρέψουμε σε θετικό όραμα και έργο [...] Το κοινωνικό κράτος –παιδεία, υγεία, συντάξεις, επιδόματα– έχει κτιστεί άναρχα, σπάταλα και, κυρίως, άδικα. Μπορούμε, με τους ίδιους πόρους που δαπανούσαμε μέχρι τώρα ως ποσοστό του ΑΕΠ, να καλύψουμε ικανοποιητικά τις ανάγκες των πιο φτωχών, δημιουργώντας δίχτυ ασφαλείας και καλές κοινωνικές υπηρεσίες για όλους. Πρέπει όμως να υπάρξει εσωτερική αναδιανομή, από τα προνόμια των συντεχνιών προς το γενικό πληθυσμό και από τα συμφέροντα της γραφειοκρατίας προς τις πραγματικές ανάγκες του πολίτη. Να περάσουμε, δηλαδή, από την αναρχία στην πραγματική εφαρμογή του σύγχρονου κοινωνικού κράτους, που βασίζεται στο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ της ελεύθερης αγοράς και των αρχών της δημοκρατίας [...] Όμως τέτοιες μεταρρυθμίσεις θέλουν το χρόνο τους, ενώ τα γεγονότα τρέχουν. Έτσι, αν δε θέλουμε να μας βρουν μεγάλες συμφορές, η πορεία μας πρέπει να αρχίσει τώρα, με άμεσο πολιτικό ζητούμενο τη συντεταγμένη μετάβαση από το παλιό στο καινούργιο, ώστε να μην συμπαρασυρθεί σε συνολικό αδιέξοδο η χώρα […]. Η πρώτη προτεραιότητα για την επόμενη περίοδο είναι μια κυβέρνηση που θα έχει σκοπό να συμβάλλει στην ανάταξη της χώρας κι όχι να εξυπηρετήσει άνομα συμφέροντα, ούτε να προάγει εγωιστικές φιλοδοξίες, ή να επιβάλλει καταστροφικές, αποτυχημένες ιδεολογίες. Μια τέτοια, κυβέρνηση, καθώς και όλες οι θετικές πολιτικές δυνάμεις και οι ενεργοί πολίτες που επιθυμούν τη δημιουργική έξοδο από την κρίση, θα πρέπει να συνταχθούν με τους παρακάτω άξονες: Εθνικός στόχος είναι να μετέχουμε ενεργά στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη ζώνη του Ευρώ. Η έξοδος από την ελληνική κρίση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε συνεννόηση και διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους […] Η δημοσιονομική πειθαρχία είναι απαραίτητη. Πρέπει να υπάρξουν πρωτογενή πλεονάσματα σε σύντομο χρόνο, γι’ αυτό είναι απαραίτητο να μειωθούν οι θέσεις εργασίας στο Δημόσιο. Αυτό είναι καλύτερα να γίνει καταργώντας οργανισμούς και διευθύνσεις που δεν προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να υπάρξουν άλλες οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων. Η αύξηση των κρατικών εσόδων, στο μέτρο που είναι εφικτή, πρέπει να προέλθει στο εξής μόνον από τη βελτίωση των μηχανισμών ελέγχου και είσπραξης [...] Απαραίτητη συνθήκη για να προχωρήσουμε στην υλοποίηση του οράματος είναι η ενεργοποίηση της κοινωνίας των πολιτών, ώστε το πολιτικό τοπίο να μπολιαστεί με νέα πρόσωπα, νέες ιδέες και νέες δράσεις, σπάζοντας τα στεγανά που κρατούν μέχρι σήμερα το πολιτικό σύστημα κλειστό, δέσμιο των κομμάτων, της οικογενειοκρατίας, αντικοινωνικών συμφερόντων και κομματικά εξαρτημένων συντεχνιακών ηγεσιών [...]».

Αντί εκτενούς σχολιασμού, δίνουμε τον λόγο στον Ευγένιο Αρανίτση, ο οποίος γράφει σχετικά με το θέμα αυτό στη στήλη του «Είσοδος υπηρεσίας» («Ελευθεροτυπία», Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011):

Η διακήρυξη στόχων της νέας πολιτικής κίνησης του «Κοινωνικού Συνδέσμου», όπως παρουσιάστηκε την Τρίτη, αφήνει αναπάντητο το ερώτημα του κατά πόσον μια οποιαδήποτε πρωτοβουλία τέτοιου ή άλλου τύπου αντέχει ή όχι τη στήριξή της σε πολιτικές προσωπικότητες του παλαιού κομματικού συστήματος. Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γ. Φλωρίδης μοιάζει σίγουρος γι' αυτό - εξίσου ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης, που ανέπτυξε δημόσια την προοπτική του «Συνδέσμου» και ο οποίος επανέλαβε, στην τηλεόραση, την επομένη, την καθ' όλα αξιοπρεπή άποψη ότι δεν ωφελεί να ποντάρει κανείς στη λογική του ΑΣΠΡΟΥ/ΜΑΥΡΟΥ κι ότι οφείλουμε να απορρίπτουμε τις μανιχαϊστικές τοποθετήσεις σύμφωνα με τις οποίες «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι». Ωστόσο αυτό παρακινεί στον εντοπισμό μιας λεπτής αλλά κρίσιμης παραδοξότητας, αφού πρόκειται για κάτι που είναι ήδη, και απολύτως, συνέπεια μανιχαϊστικής τοποθέτησης. Με δυο λόγια, ο Απ. Δοξιάδης, ένας αναμφισβήτητα μειλίχιος και οξυδερκής άνθρωπος, με μαθηματική σκέψη άλλωστε, παραβλέπει περιέργως το γεγονός ότι η απόφανση «δεν είναι όλοι ίδιοι» αποτελεί, από μόνη της, επιλογή του είδους ΑΣΠΡΟ/ΜΑΥΡΟ. Καθώς αντιλαμβάνονται οι πάντες, η επιλογή συνιστά μιαν απ' τις δύο λύσεις του διλήμματος ΕΙΝΑΙ/ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ («όλοι ίδιοι»). Άτοπο. Στην πραγματικότητα, όσο σφαλερό αποδεικνύεται το να πεις ότι «όλοι είναι ίδιοι (υπονοείται: σε όλα)», άλλο τόσο απέχει απ' την αλήθεια ότι «όλοι διαφέρουν (σε όλα)»: αυτό που συμβαίνει, απλούστατα, και όχι λιγότερο οφθαλμοφανώς, είναι ότι το σύνολο των πολιτικών στελεχών, τουλάχιστον του δικομματισμού, ΜΟΙΑΖΟΥΝ, ανεξαρτήτως ποιοτικών διαφορών, ως συνένοχοι ΚΑΤΑ ΤΟΥΤΟ: ότι ανέχτηκαν για δεκαετίες τη φαυλότητα ενός συστήματος που αντλούσε τις προϋποθέσεις της μακροημέρευσής του από τη διαφθορά, τη δουλοπρέπεια απέναντι στα ισχυρά οικονομικά και επικοινωνιακά συμφέροντα, και φυσικά την προσοδοφόρο εύνοια προς ύποπτους μηχανισμούς χειραγώγησης της εκλογικής πελατείας. Σε πείσμα της εντιμότητας των προθέσεων του κάθε συγκεκριμένου ανδρός, αυτό το ΚΟΙΝΟ μειονέκτημα, αυτό το έλλειμμα θάρρους που μοιράζονται, φαντάζει απαγορευτικό για την ανάπτυξη των δυνατοτήτων μιας νέας πολιτικής κίνησης στο να εμπνεύσει υπολογίσιμα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Για παράδειγμα, θα ήταν υπερβολικό, αν μη τι άλλο, το να πιστέψει κανείς ότι ο Γ. Φλωρίδης αγνοούσε μέχρι πρόσφατα τα σχετικά με τη διακίνηση μαύρου πολιτικού χρήματος ή ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει τις εγκληματικές διαστάσεις της αναξιοκρατίας πάνω στην οποία θεμελιωνόταν η επιρροή του κόμματος που υπηρετούσε. Αν φωτίστηκε ΞΑΦΝΙΚΑ, τότε η Ιστορία δυσκολεύεται να παρουσιάσει προηγούμενο, εκτός κι αν πάμε πίσω στη μεταστροφή του Αγίου Αυγουστίνου στα Μεδιόλανα, το 387, ο οποίος, κατά σύμπτωση, εγκαινίασε την εκκλησιαστική του σταδιοδρομία με μια πολεμική κατά του Μανιχαϊσμού.