Και η κοπριά στα λάχανα…

Έτσι απλά, ήσυχα, και προ πάντων δημοκρατικά, στο εξής θα κυβερνούν απευθείας οι Τραπεζίτες χωρίς ενδιάμεσους πολιτικούς, μέντιουμ και ιεροφάντες. Ένα προτεκτοράτο λοιπόν. Με πρωθυπουργό έναν δοτό Τραπεζίτη. Όντινα ουδείς εξέλεξε και εις ουδένα θα λογοδοτήσει. Ο δικομματισμός σε όλο του το «μεγαλείο», τώρα στα πατερημά του, με το συνολικό του ποσοστό μικρότερο παρά ποτέ, προσφέρει τη χώρα βορά στους λύκους με την ελπίδα να σώσει ο ίδιος το τομάρι του, να ανακάμψει και να επανέλθει διαχειριστής των ερειπίων... Έτσι, χωρίς λαϊκή εντολή, χωρίς εκλογές με τον τσαμπουκά του εκβιασμού και τον εκφοβισμό του βιασμού, σπιτώνουν την Ελλάδα στων Τραπεζιτών τα (Κατ)εργα. Πανηγυρίζουν μιντιάρχες, «νταβατζήδες» και διαπλεκόμενοι - φόρεσε ο κ. Σαμαράς τη μάσκα του Παπανδρέου κι ο Παπανδρέου τη μάσκα του κ. Σαμαρά, για να αρχίσει ξανά το έργο απ' την αρχή, τριάντα χρόνια η ίδια παράσταση στην ίδια σκηνή - μας βαρέθηκε κι ο Θεός...

Στάθης Σταυρόπουλος, από τη στήλη «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία», Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011)

Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή 

(«Ελευθεροτυπία», Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011)

Καθώς η μνημονιακή συμμορία των νεοδωσίλογων διευρύνεται κι εμπλουτίζεται με νέα μέλη, οι μάσκες πέφτουν και αρχίζει να ξεκαθαρίζει κάπως το τοπίο σχετικά με τις προθέσεις και το ποιόν του καθενός –σα να λέμε «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του…» ή «καθείς εφ’ ω ετάχθη…». Έτσι, είναι αναπόφευκτη πλέον η επιλογή πλευράς: με τον εσμό των φιλομνημονιακών περιττωμάτων ή εναντίον αυτών –σε πραγματικό πόλεμο, μέχρις εσχάτων. Ως εκ τούτου, θα επιχειρήσουμε μια μικρή ανασκόπηση σε κάποια από τα εμέσματα των τελευταίων εβδομάδων…

Για το νέο εγχείρημα του «εκσυγχρονιστή» Φλωρίδη διατυπώσαμε άποψη προσφάτως. Ο ρέκτης πρώην(;) πασόκος συνδιοργάνωσε, με έτερο αποτυχημένο ρετάλι της νεοφιλελεύθερης παρασιτικής πολιτικάντικης σκηνής (τον γνωστό και μη εξαιρετέο Ανδρέα Ανδριανόπουλο), κοινή εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη (με τον τίτλο «Σημείο μηδέν») –με σκοπό να προπαγανδίσουν τη φιλομνημονιακή συσπείρωση των απανταχού νεογερμανοτσολιάδων. Όπως διαβάζουμε σε υμνητικό ρεπορτάζ με τίτλο «Να αφήσουν ήσυχο τον πρωθυπουργό τα κόμματα», που δημοσιεύθηκε στη φυλλάδα του Μπακατσέλου («Αγγελιοφόρος της Κυριακής» 13.11.2011), «[…] συμφώνησαν κυρίως σε ένα πράγμα: η επιλογή του Λουκά Παπαδήμου ως επικεφαλής της κυβέρνησης, είπαν, είναι άριστη, αλλά ο μεγάλος κίνδυνος είναι να ακυρωθεί από τους τακτικισμούς των τριών κομμάτων που τη στηρίζουν […]». Ο Ανδριανόπουλος (ακραίος υπέρμαχος του δανεισμού από τις «αγορές», ειδάλλως «δε θα έχουμε ούτε τα στοιχειώδη για την επιβίωση…» -όπως αρέσκεται να προπαγανδίζει) ξόρκισε την προσφυγή στις κάλπες, αποφαινόμενος πως «εκλογές τώρα σημαίνουν οικονομική καταστροφή για τον τόπο…» (δημοκράταρος, όπως όλοι στο σινάφι του) και υπεραμύνθηκε των δανειακών συμβάσεων υποστηρίζοντας πως «αν δεν εφαρμοστεί η συμφωνία της 26/27 Οκτωβρίου θα πρέπει να ανησυχούμε για πολύ περισσότερα πράγματα από τις καταθέσεις...» -δηλαδή, ευθανασία για τους πολλούς και διαρκής ενίσχυση του αδηφάγου τραπεζικού κεφαλαίου. Ο δε Φλωρίδης επανέλαβε τις κοινότοπες «εκσυγχρονιστικές» παπαρολογίες του λέγοντας ότι ο Παπαδήμ(ι)ος «αναλαμβάνει ένα τεράστιο έργο: να διασφαλίσει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, όμως για να γίνει αυτό πρέπει τα κόμματα που τη στηρίζουν να αφοσιωθούν ειλικρινά στην υπόθεση αυτή…» (πάλι τα κόμματα σε πρωταγωνιστικό ρόλο…) και συμπλήρωσε (αφού ξόρκισε με τη σειρά του το ενδεχόμενο εκλογών) ότι η λύση του εγχώριου πολιτικού προβλήματος «έχει ως προϋπόθεση τη συνένωση πολιτικών δυνάμεων, έτσι ώστε να ανιστοιχηθούν με την κοινωνική απαίτηση. Η ελληνική κοινωνία θέλει -και το δείχνει με κάθε τρόπο- από τις πολιτικές δυνάμεις να μπουν σε μια διαδικασία συνεννόησης για τις μεταβολές που πρέπει να γίνουν στη χώρα έτσι ώστε να μπει σε μία τροχιά εξόδου από τη μεγάλη κρίση…» -για το γεγονός ότι οι (κάθε χρώματος και απόχρωσης) εθνονταβατζήδες φοβούνται να κυκλοφορήσουν στους δρόμους, δε γνωρίζει τίποτα ο ερίφης. Επίσης, ζήτησε από τη συμμορία της υποτελούς συγκυβέρνησης «να θέσει όλα τα ζητήματα με ειλικρίνεια και ο ελληνικός λαός να μάθει την αλήθεια, η οποία συσκοτίστηκε από τους πολιτικούς μέχρι τώρα…» (προφανώς, συγκαταλέγει και την αφεντιά του που έχει χρηματίσει υπουργός και υφυπουργός στις κυβερνήσεις του Σημίτη) και, γενικώς, θεωρεί ότι είναι απαραίτητες κάποιες καινοτομίες (π.χ. επιβολή λιτότητας στο πολιτικό σύστημα) τις οποίες όμως ούτε καν υπαινισσόταν (να τις προωθούσε, ούτε λόγος…) ενόσω στρογγυλοκαθόταν σε υψηλούς θώκους. Παραφράζοντας τον τίτλο της γνωστής ταινίας του Νίκου Νικολαΐδη («Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα»), μπορούμε να πούμε ότι τα φρόκαλα παπαγαλίζουν εσαεί…

Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου («Ελευθεροτυπία», Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011)

Φυσικά, ουδεμία εντύπωση προκαλεί ο ενθουσιασμός με τον οποίον υποδέχθηκαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες το τρικομματικό μόρφωμα. Ο Δασκαλόπουλος (πρόεδρος του Σ.Ε.Β.- Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών) χαρακτήρισε την πραξικοπηματική ψευδοκυβέρνηση «τελευταία ελπίδα της χώρας…», συμπληρώνοντας ότι «αν οι Έλληνες πολίτες τη στηρίξουν και δεν αφήσουν τα μικροκομματικά και άλλα συμφέροντα να την υπονομεύσουν, μπορεί να γίνει μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας από τα ερείπια που αφήνει το καθεστώς της μεταπολίτευσης…». Στο ίδιο πνεύμα, τόσο ο Βασίλης Κορκίδης (πρόεδρος της Ε.Σ.Ε.Ε. -Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου) που βάπτισε το ασκέρι των μνημονιακών εντεταλμένων «κυβέρνηση κύρους και όχι βιτρίνας…», όσο και ο Μίχαλος (πρόεδρος του Ε.Β.Ε.Α. -Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών) που δήλωσε ότι «αρχίζει τώρα μια νέα μεγάλη μάχη για τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας…». Ανάλογο κλίμα ευφορίας (!!!) και στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Ζορπίδης (πρόεδρος του Ε.Ε.Θ. - Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης) αναφώνησε «Κάλλιο αργά παρά ποτέ!!!», διατράνωσε την πεποίθησή του ότι «η νέα κυβέρνηση θα λάβει αποφάσεις που σύντομα θα βάλουν και πάλι τη χώρα μας σε τροχιά ανάπτυξης…» και σημείωσε ότι «αν η νέα κυβέρνηση θέλει να κερδίσει το "στοίχημα" των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου και να λάβει η χώρα την 6η δόση του δανείου, θα πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα οι δεσμεύσεις που εμπεριέχονται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, όπως είναι για παράδειγμα το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων…». Όπως υπάρχουν οι εργατοπατέρες για τους λογής εργαζόμενους, υπάρχουν και οι ανάλογοι νταβατζήδες στον χώρο των ελεύθερων επαγγελμάτων ή των αυτοαπασχολούμενων –με παρόμοια συμπεριφορά χυδαίου πορνοβοσκού. Έτσι, ουδείς από τους τρεις προλαλήσαντες μεγαλοαστούς έθιξε το εξόφθαλμο γεγονός ότι οι τράπεζες ενισχύονται αφειδώς (τόσο με ρευστό, όσο και με εγγυήσεις) μέσω των επαχθών (για τους αναλώσιμους υπηκόους) δανειακών συμβάσεων που συνάπτει το κράτος και αρνούνται να χορηγήσουν δάνεια σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Πάντως, δεν μπορεί να έχουν παράπονο τα ξόανα της ανίερης συγκυβέρνησης, αφού έλαβαν έγκριση και εξ ευωνύμων –τρόπος του λέγειν, διότι πρόκειται περί τύποις και γιαλαντζί αριστεράς. Συγκεκριμένα, ο ανεξάρτητος βουλευτής Γρηγόρης Ψαριανός (ο οποίος ενστερνίζεται ασμένως τη ρήση «μαζί τα φάγαμε…» του σαπιοκοιλιά αντιπροέδρου και στηρίζει τη ΔΗΜ.ΑΡ. του «αριστερού» Κουβέλη), αναφερόμενος στον τοκογλύφο ψευδοπρωθυπουργό, δήλωσε ότι «είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να αποτελεί εγγύηση, γιατί είναι αποδεκτός και από την κοινωνία και από το πολιτικό κατεστημένο και από τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, την Ευρώπη και το μέσο πολίτη […] δεν θα είναι μαριονέτα, δεν θα είναι κούριερ κανενός, ούτε διαμεσολαβητής του δικομματισμού και ταχυδακτυλουργός για να διατηρήσει τις ισορροπίες του δικομματισμού, που είναι γαντζωμένος στην εξουσία και δεν θέλει να αποχωρήσει […]». Είναι προφανές ότι ο εν λόγω «ανεξάρτητος» και «αριστερός»  βο(υ)λευτής θεωρεί πως άπαντες ανά την επικράτεια εμφορούνται από νοοτροπία ψηφοφόρου (ήτοι, ψυχοσύνθεση δουλόφρονος ραγιά) και καταπίνουν κουτόχορτο -και, μάλιστα, αμάσητο. Άξιος ο μισθός του Ψαριανού, αφού απέσπασε τα εύσημα της Διαμαντοπούλου («πραγματικά σώζει την τιμή της Αριστεράς…», είπε η ξιπασμένη κυράτσα) και κάποιων άλλων συγκυβερνητικών λαμόγιων. Να υπενθυμίσουμε, επίσης, ότι ο Ψαριανός απείχε από την ονομαστική ψηφοφορία (για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης) της 16^ης Νοεμβρίου 2011, διότι όπως είπε, δεν ήθελε να υπερψηφίσει ή να καταψηφίσει –κάτι σαν «νίπτω τας χείρας μου…». Έτσι, σύμφωνα με τον πολυπράγμονα Ψαριανό, ο Παπαδήμ(ι)ος δεν έχει ουδεμία ευθύνη για το σημερινό χάλι –και ας διετέλεσε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος επί σειρά ετών (26.10.1994 – 31.05.2002), συμπεριλαμβανομένης και της εποχής κατά την οποία το μαφιόζικο δίδυμο Σημίτης-Παπαντωνίου οδήγησε χιλιάδες αφελείς στον Καιάδα της χρηματιστηριακής απάτης. Φυσικά, και για το σύνολο της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες, βάσει των δηλώσεων του Κουβέλη: «Τη στάση μας για το νέο κυβερνητικό σχήμα, που δεν θα έχει τη δική μας συμμετοχή, θα προσδιορίσουμε με βάση το χρόνο της θητείας του και τις πολιτικές δεσμεύσεις που θα αναλάβει…».

Τέλος, από κοντά και οι (πάντοτε μετριοπαθείς και «σώφρονες») Οικολόγοι-Πράσινοι, έσπευσαν να καταθέσουν τη δική τους δήλωση μνημονιοφροσύνης: «Περιμένοντας τη σύνθεση και τις προγραμματικές προτάσεις της νέας κυβέρνησης, οι Οικολόγοι Πράσινοι βάζουμε ήδη τον πήχη ψηλά. Προσβλέπουμε στην ανεξαρτησία της από τα κόμματα που τη στηρίζουν και την αρχή του τέλους των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Βασικός γνώμονάς μας είναι η εξασφάλιση των επειγόντων συμφερόντων της κοινωνίας, ώστε να μη βρεθούμε και με παγιωμένες θυσίες και χρεοκοπημένοι. Από τώρα και μέχρι τις εκλογές, κάθε κόμμα οφείλει να καταθέσει αναλυτικές προτάσεις για τη Δανειακή Σύμβαση και τις προοπτικές της χώρας…». Την επαύριον, έδωσε το στίγμα του και ο ευρωβουλευτής Τρεμόπουλος: «Οι Οικολόγοι-Πράσινοι είχαν από την πρώτη στιγμή ζητήσει το σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής […] η κυβέρνηση συνεργασίας πρέπει να διασφαλίσει την 6η δόση […] Οι Οικολόγοι-Πράσινοι δεν απορρίπτουν τις συνεργασίες, γιατί είναι μέρος της πολιτικής κουλτούρας τους. Έτσι, θα μπορούσαν να συνεργαστούν με άλλα κόμματα κι ακόμη και να συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση […]». Όχι, δεν επιδιώκουν μερίδιο από την εξουσιαστική πίτα (και) οι συγκεκριμένοι τσαρλατάνοι…

 Εκλογικό πανόραμα: ο βάτραχος ψηφοφόρος εν μέσω των υποψηφίων Α και Β.

Σκίτσο του Αργεντινού Bernardo Erlich.