Αιτίες και αποτελέσματα...

Όταν, την άνοιξη του 2010, ο εντεταλμένος λακές (λέγε με g.a.p.) του διεθνούς τοκογλυφικού διευθυντηρίου αποφάσισε (κατόπιν εντολών άνωθεν, φυσικά) να ενεχυριάσει μία ολόκληρη χώρα για τις επόμενες (άγνωστο πόσες) δεκαετίες, αποκαλύφθηκε πάραυτα η χρόνια και μόνιμη σύγχυση που χαρακτηρίζει τη συντριπτική πλειονότητα της ιθαγενούς δίποδης μάζας. Χωρίς να διαθέτουν το ελάχιστο θεωρητικό υπόβαθρο ή τις απαραίτητες (έστω, στοιχειώδεις) ιστορικές και οικονομικές γνώσεις, διάφορα απονευρωμένα ανδράποδα (κοινώς, ευήθεις ψηφοφόροι) και σπιθαμιαίοι οσφυοκάμπτες (ευπειθείς «νοικοκυραίοι» και ασπόνδυλα ανδρείκελα με ψυχοσύνθεση σκλάβου) εκστόμιζαν σφόδρα φιλομνημονιακούς δεκάρικους και αναμασούσαν ολάκερη τη χυδαία δωσιλογική προπαγάνδα των νεοφιλελεύθερων απολογητών (π.χ. Μάνος, Ανδριανόπουλος και λοιπά σκύβαλα της μεγαλοαστικής παρασιτικής πολιτικάντικης κάστας που σιγοντάριζαν ασμένως την ψευδοκυβέρνηση του αμερικανοθρεμμένου μαμάκια) όπως: «αν δεν πάρουμε το δάνειο θα χρεοκοπήσουμε και δε θα έχουμε τρόφιμα, ρούχα, ηλεκτρικό ρεύμα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κλπ, διότι δεν παράγουμε τίποτα…», «τόσα χρόνια ζούσαμε με δανεικά, μέσα στην πολυτέλεια και τη χλιδή…» (κλασικό παράδειγμα καλλιεργημένου έξωθεν ενοχικού συνδρόμου) ή επίσης, και αυτή ήταν η μέγιστη ηλιθιότητα που ακούσαμε όλους αυτούς τους μήνες, «πρέπει να πάρουμε το δάνειο, για να μπορούμε να έχουμε αγαθά πολυτελείας…» -πιστεύοντας ότι τα δανεικά θα διοχετεύονταν οπουδήποτε αλλού εκτός από το τραπεζικό σύστημα. Όσοι τολμούσαν να υψώσουν αντιμνημονιακό ανάστημα και προειδοποιούσαν για τη διαφαινόμενη καταστροφή, χαρακτηρίζονταν αυτομάτως (από τους ολίγιστους ενδοτικούς) «Κασσάνδρες» ή ακόμη και «εθνικοί μειοδότες». Πλέον, όχι μόνο τα αγαθά πολυτελείας είναι απρόσιτα για όλο και περισσότερους, αλλά οσονούπω και πολλά από τα είδη πρώτης ανάγκης (τα άκρως απαραίτητα για την καθημερινή επιβίωση) θα γίνουν πιο δυσαπόκτητα –σε συνδυασμό με το διαρκές πετσόκομμα των εργασιακών και συνταξιοδοτικών αποδοχών, τη γιγάντωση της ανεργίας και τα μονιμοποιημένα χαράτσια. Τώρα, τα φιλομνημονιακά αθύρματα, έχοντας υποθηκεύσει τη ζωή των απογόνων τους (και, μάλιστα, σε βάθος γενεών) ξεσηκώνονται και (με σπασμωδικές κινήσεις) προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν. Είναι όμως πάρα πολύ αργά και, δυστυχώς, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά…

 

Μια πολύ καίρια και βασική πτυχή του θέματος «δανεισμός» δίνει η εβδομαδιαία εφημερίδα «Κόντρα», (φύλλο 663, Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011), σε άρθρο με τίτλο «Πολύχρονο αλυσόδεμα του ελληνικού λαού στο ζυγό του χρηματιστικού κεφάλαιου» -απ’ όπου και αναδημοσιεύουμε:

[…] Αν μετράμε καλά, αυτή είναι η τέταρτη «σωτηρία της χώρας» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη σωτηρία ήρθε με το Μνημόνιο, το οποίο μέσα σε τρία χρόνια θα καθιστούσε το ελληνικό κρατικό χρέος βιώσιμο, θα γλίτωνε την Ελλάδα από την «αναδιάρθρωση» που θα ισοδυναμούσε με χρεοκοπία και θα την οδηγούσε ξανά περήφανη στις «αγορές», από τις οποίες θα μπορούσε να δανειστεί με «λογικά» και «δίκαια» επιτόκια. Ύστερα ήρθε η απόφαση της 25ης Μάρτη, σύμφωνα με την οποία η μείωση επιτοκίων στα δάνεια της τρόικας θα έλυνε τα προβλήματα που δεν είχε λύσει το Μνημόνιο. Ακολούθησε το Μεσοπρόθεσμο και η συμφωνία της 21ης Ιούλη, που «έβαλαν πάτο στο βαρέλι» (κατά την παπάρα του Βενιζέλου, που του άρεσε τόσο πολύ ώστε την επαναλάμβανε τουλάχιστον δυο-τρεις φορές την ημέρα) και «έφερε το μεγαλύτερο δανειακό πακέτο στην ιστορία της χώρας», όπως καμάρωνε ο Παπανδρέου. Έτσι, φτάσαμε στην τέταρτη «διάσωση», αυτή της 26ης Οκτώβρη. Η οποία, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν θα είναι και η τελευταία. Αρκεί μια ματιά στις σελίδες του διεθνούς Τύπου για να αντιληφθεί κανείς ότι με τη συμφωνία της 26ης Οκτώβρη οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης απλά «αγόρασαν χρόνο». Το πρόβλημα της διαχείρισης του κρατικού χρέους (που δεν είναι ούτε αποκλειστικά ούτε κυρίως ελληνικό, αν σκεφτούμε τα μεγέθη Ιταλίας, Ισπανίας, Βελγίου και Γαλλίας, που περιμένουν στη… λίστα αναμονής των «κερδοσκόπων», δηλαδή του χρηματιστικού κεφάλαιου που δεν έχει πατρίδα και εθνικές ευαισθησίες), παραμένει και είναι δισεπίλυτο, γιατί προσκρούει στην ίδια τη λειτουργία των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού και στους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα τεράστια μονοπώλια και τα ιμπεριαλιστικά κράτη που τα εκπροσωπούν. Η συμφωνία της 26ης Οκτώβρη, ακόμη και σε επίπεδο διακηρυκτικής σαφήνειας είναι πολύ πίσω απ’ αυτή της 21ης Ιούλη. Το μόνο που είναι συγκεκριμένο σ’ αυτή είναι πρώτο το νέο δανειακό πακέτο των 130 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα και δεύτερο η εφαρμογή ενός αναβαθμισμένου καθεστώτος σκληρής επιτήρησης/εποπτείας από ειδικό μηχανισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ. Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ρίξουμε μια ματιά σε μερικούς αριθμούς, οι οποίοι αποκαλύπτουν κάποιες… περίεργες συμπτώσεις. Το νέο δανειακό πακέτο προς την Ελλάδα, για την περίοδο 2012-14 (στο οποίο θα συγχωνευτεί και το υπόλοιπο του πρώτου δανείου) είναι 130 δισ. ευρώ. Συνολικά, τα δάνεια από ΕΕ και ΔΝΤ θα είναι 208 δισ. ευρώ (78+130) και όχι 240 (110+130), όπως το φουσκώνει η κυβέρνηση. Αυτό, όμως, είναι λεπτομέρεια. Άλλη σύγκριση έχει σημασία. Σύμφωνα με τα επίσημα κρατικά στοιχεία (εισηγητική έκθεση προϋπολογισμού), την περίοδο 2012-14 λήγει και πρέπει να αποπληρωθεί κρατικό χρέος συνολικού ύψους 130,4 δισ. ευρώ (35,2 δισ. το 2012, 37,6 δισ. το 2013 και 57,6 δισ. το 2014)! Βλέπουμε, δηλαδή, ότι το ύψος του νέου δανειακού πακέτου είναι ίσοι με τις λήξεις κρατικών δανείων της περιόδου αναφοράς. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε, όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Το πρώτο δάνειο ήταν 110 δισ. Όσο ακριβώς ήταν και το ύψος των κρατικών δανείων που έληγαν την περίοδο αναφοράς του. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι χορηγούν στο ελληνικό κράτος νέα δάνεια που φτάνουν ίσα-ίσα για να αποπληρωθούν τα παλιά. Μόνο αυτό τους ενδιαφέρει. Να μην υπάρξει πρόβλημα στην αποπληρωμή των κεφαλαίων που διαχρονικά τοποθετούν στην επιχείρηση «ελληνικό κράτος» το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και οι εγχώριες τράπεζες, με τη μορφή δανείων. Ως προς αυτό, η συμφωνία της 26ης Οκτώβρη δεν διαφέρει σε τίποτα από τη συμφωνία που οδήγησε στην πρώτη δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο. Αποφάσισαν να χορηγήσουν δάνεια ύψους 130 δισ. ευρώ για την τριετία 2012-2014, που ισούνται με το σύνολο των χρεολυσίων που πρέπει να καταβάλλει στους δανειστές του το ελληνικό κράτος την ίδια περίοδο. Ουσιαστικά, η μόνη σίγουρη απόφαση που πήρε η σύνοδος κορυφής της Ευρωζώνης τα χαράματα της 27ης Οκτώβρη είναι η ανανέωση ενός ακόμη μέρους των παλιών δανείων (συγκεκριμένα των δανείων που λήγουν την περίοδο 2012-14) με νέα δάνεια, με επαχθέστερους επιτοκιακούς όρους και επαχθέστερους όρους αποπληρωμής, δεδομένου ότι δεν θα υπάγονται στο εσωτερικό ελληνικό Δίκαιο, αλλά στο βρετανικό ή άλλο Δίκαιο αποικιοκρατικής αντίληψης, που εξασφαλίζει απόλυτα τους δανειστές έναντι του οφειλέτη. Και οι τόκοι; Οι τόκοι που θα πληρώνονται κάθε χρόνο αυτή την περίοδο. Οι τόκοι θα πληρώνονται κανονικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως συμβαίνει και τώρα. Τα δάνεια της τρόικας χρησιμοποιούνται για την αποπληρωμή των χρεολυσίων των προηγούμενων δανείων και οι τόκοι καλύπτονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Γι’ αυτό και διογκώνονται τα ελλείμματα, παρά τη σκληρή δημοσιονομική πολιτική. Αυτά τα ελλείμματα καλύπτονται με τον λεγόμενο βραχυπρόθεσμο δανεισμό (έντοκα γραμμάτια 3μηνης, 6μηνης και 12μηνης διάρκειας), ο οποίος γίνεται από τις τράπεζες με εξωφρενικά τοκογλυφικούς όρους. Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δανείζεται για να πληρώνει μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. […].

Υ.Γ. Καθώς η συμμορία των μνημονιακών δωσίλογων διευρύνεται (λέγε με τρικομματική συγκυβέρνηση υποταγής, με πρωθυπουργό-αχυράνθρωπο τραπεζίτη και φασίστες υπουργούς), ας θυμηθούμε τι δήλωσε ο Wolfgang Schäuble (υπουργός οικονομικής κυριαρχίας του 4^ου Reich) σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό «Spiegel» : «[…] η Ελλάδα είναι μοναδική και ιδιαίτερη περίπτωση. Ως αντάλλαγμα για μεγαλύτερη βοήθεια από τα κράτη-μέλη, η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει σκληρά μέτρα και να δεχθεί μια πολύ πιο στενή εποπτεία˙ θα μπορούσαμε ακόμα να πούμε ότι προσωρινά θα εκχωρήσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας. Δεν πιστεύω ότι κάποια άλλη χώρα θα θελήσει να της επιβληθούν τέτοια μέτρα, ακόμη και αν βρεθεί στην έσχατη ανάγκη […]». Όχι, η χώρα δεν τελεί υπό καθεστώς κατοχής και δεν είμεθα υποτελείς ραγιάδες…