ab irato: Αφήστε τα μίση…

Αντιρατσιστική αφίσα των οπαδών της Celtic.

«Το Παγκόσμιο Κύπελλο των τεσσάρων χωρών είναι εδώ! Οχι όμως στο ποδόσφαιρο, αλλά στο ράγκμπι: η Γαλλία, η Βρετανία, η Ιρλανδία και η Ουαλία θα φιλοξενήσουν αγώνες του "Μουντιάλ" της οβάλ μπάλας το καλοκαίρι του 2013, σε 18 διαφορετικές πόλεις. Το μονοπώλιο της αθλητικής φιλοξενίας ανήκει στο παρελθόν. Πριν σπεύσετε να επισημάνετε ότι η Ουαλία δεν είναι ανεξάρτητη χώρα, θυμηθείτε την κλοτσοπατινάδα που ξεκίνησε μόλις ανακοινώθηκε ότι συγκροτείται ποδοσφαιρική Εθνική Μεγάλης Βρετανίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Σκοτσέζοι, Ουαλοί και Βορειοϊρλανδοί δεν θέλουν ούτε ν' ακούσουν για συνύπαρξη με τους Άγγλους και μποϊκοτάρουν το εγχείρημα. Για τα τρία κρατίδια της Μεγάλης Βρετανίας η μπάλα, είτε είναι στρογγυλή είτε οβάλ, είναι το τελευταίο οχυρό μιας ψευδεπίγραφης "ανεξαρτησίας" και μιας τζούφιας εθνικής υπερηφάνειας.».

Νίκος Παπαδογιάννης, «Μποϊκοτάρουν το εγχείρημα» («Ελευθεροτυπία», Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011).

Αντιρατσιστική αφίσα των οπαδών της Athletic Bilbao.

Η ιδιότητα του αθλητικογράφου δεν είναι ασυμβίβαστη με τη γνώση βασικών ιστορικών και κοινωνικών στοιχείων, ειδάλλως εκφράζονται μπούρδες όπως αυτές του προαναφερόμενου κονδυλοφόρου –εκτός και αν πρόκειται περί ενός ακόμη εντεταλμένου (ήτοι, έμμισθου) ψιττακού που προσπαθεί να διαμορφώσει συνειδήσεις μέσω αισχρής προπαγάνδας. Αν ο Παπαδογιάννης είναι ένα ακόμη λαμόγιο που παπαγαλίζει κατόπιν υποδείξεως (όπως ο φρεσκοδιορισμένος υπουργός του Δ.Ο.Λ. Καψής), τότε δεν αξίζει να ασχοληθούμε μαζί του. Αν, όμως, είναι απλώς ένας ακόμη ανιστόρητος του οποίου το κεφάλι έχει πάρει τη μορφή μπάλας (ανεξαρτήτως σχήματος και χρώματος), θα του επισημάνουμε το εξής στοιχειώδες: τα ομαδικά αθλήματα (και, δη, το ποδόσφαιρο), λόγω κοινωνικοπολιτικών καταβολών, αποτέλεσαν επί μακρόν πεδίο ποικίλης έκφρασης (κοινωνικής, πολιτικής, εθνικής, κλπ) και αντίθεσης απέναντι σε καταστάσεις καταπιεστικές. Φυσικά, όλα αυτά ήταν πολύ πιο έντονα πριν την ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και τη μετατροπή του σε κερδοφόρο τσίρκο, αλλά ακόμη και σήμερα κάποιοι επιμένουν και ανθίστανται σθεναρά στην προοπτική μιας ισοπεδωτικής ομογενοποίησης. Αν ο Παπαδογιάννης χαρακτηρίζει «τελευταίο οχυρό μιας ψευδεπίγραφης "ανεξαρτησίας" και μιας τζούφιας εθνικής υπερηφάνειας…» την άρνηση Σκωτσέζων, Ουαλών και Βορειοϊρλανδών να ενσωματωθούν σε μια ομάδα υπό τον τίτλο «Μεγάλη Βρετανία» ή (ακόμη χειρότερα) «Ηνωμένο Βασίλειο», να χαιρετήσουν το κουρελόπανο που ακούει στο όνομα Union Jack (σύμβολο του αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού) και να δηλώσουν υποταγή στο Στέμμα, τότε ας προτείνει και στους Κύπριους να συγκροτήσουν ενιαίες αθλητικές ομάδες με τους Τούρκους –τη στιγμή που η Τουρκία κατέχει στρατιωτικώς το 1/3 του νησιού τους. Με τον ίδιον τρόπο (βιαίως), η Ουαλία, η Σκωτία και η (σε μεγάλο βαθμό, εποικισμένη από βασιλόφρονες Άγγλους) Βόρεια Ιρλανδία παραμένουν αλυσοδεμένες στο αγγλικό Στέμμα –ασχέτως αν κατοικούνται από λαούς πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους. Θα έπρεπε να γνωρίζει ο πολυπράγμων δημοσιογράφος ότι, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στις διάφορες εθνότητες που κατοικούν στα δύο νησιά εντεύθεν της Μάγχης. Έτσι, ο (έχων προσφυγικές ρίζες από την πολύπαθη Ιρλανδία) οπαδός της Celtic Glasgow (ομάδας που δημιουργήθηκε, το 1888, από Ιρλανδούς μετανάστες) δεν μπορεί να δει με συμπάθεια τον (Άγγλο έποικο και πιστό στο Στέμμα) οπαδό της Glasgow Rangers –εξ ου και το "Old Firm" (η αναμέτρηση ανάμεσα στις δύο ομάδες) είναι ο σημαντικότερος ποδοσφαιρικός αγώνας μίσους στον πλανήτη˙ επίσης, ο Βάσκος της Athletic Bilbao (οι Βάσκοι, ο λαός που καταπιέστηκε περισσότερο και πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα κατά τη διάρκεια του 40ετούς φασισμού στην Ισπανία) δεν μπορεί να νιώσει φιλικά συναισθήματα για την αγαπημένη και προστατευόμενη ομάδα (Real Madrid) του δικτάτορα Franco, και πάει λέγοντας…

Πανό συμπαράστασης προς τη Χώρα των Βάσκων, στο Celtic Park.

Εν κατακλείδι, οι αιτίες των όποιων διχασμών (σε διάφορα σημεία της γης) παραμένουν ζωντανές και δεν αποτελούν απλά και ξεπερασμένα ιστορικά προηγούμενα. Ας μη λησμονούμε, τέλος, ότι ο Οίκος των Windsor είναι ο πραγματικός κάτοχος της επικράτειας και διαφεντεύει (σε ολόκληρο τον πλανήτη, υπολογίζοντας και τους υποτελείς της διαβόητης «Κοινοπολιτείας») εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους (οι οποίοι χαρακτηρίζονται από την ιδιότητα του υπηκόου και όχι του πολίτη) για να θησαυρίζει και να καλοπερνά η δράκα των αλγεινών χαραμοφάηδων και βλαβερών παρασίτων που τον απαρτίζουν. Βασικό και αναγκαίο βήμα, ούτως ώστε οι λαοί της περιοχής να κερδίσουν αυτοδιάθεση και να ελπίζουν σε ανθρώπινο μέλλον, είναι να απαλλαγούν από την τυραννία των «γαλαζοαίματων» μοναρχιδίων (κατά προτίμηση, με τον τρόπο που οι Γάλλοι απαλλάχθηκαν από τους Λουδοβίκους και οι Ρώσοι από τους Ρομανώφ) –και, μετά, ας τεθεί εξ αρχής το θέμα περί ενιαίας αντιπροσωπευτικής ομάδας…

Από τον Σεπτέμβριο του 2007 έως τον Οκτώβριο του 2011, τη θέση του προέδρου της Celtic κατείχε ο επαγγελματίας πολιτικάντης John Reid -Βαρόνος του Cardowan και μέλος του κόμματος των μεταλλαγμένων Εργατικών. Ο εν λόγω τύπος χρημάτισε γραμματέας του υπουργείου Άμυνας (δηλαδή, πολέμου) την περίοδο 2005-2006, όταν ο Tony Blair πρωτοστατούσε στη «συμμαχία των προθύμων» που εισέβαλε στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Οι φίλοι της Celtic (τουλάχιστον, το ριζοσπαστικό μέρος αυτών) αντιτάχθηκαν εξαρχής στην παρουσία του Reid και διατράνωσαν την απέχθειά τους προς το πρόσωπό του με ποικίλες εκδηλώσεις: τόσο στα πανό που εμφάνισαν στο Celtic Park (φωτογραφία, επάνω) όσο και σε αφίσες όπως η εικονιζόμενη (φωτογραφία, κάτω), ανακήρυξαν τον Reid persona non grata κι εγκληματία πολέμου. Η σύγκριση με τα καθ’ ημάς, όπου οι οπαδοί των ομάδων δέχονται ασμένως το κάθε λαμόγιο ως τιμονιέρη (τα παραδείγματα είναι πολλά, με τελευταίο την προθυμία των οπαδών του Ηρακλή να δεχτούν ως μεσσία τον προφυλακισμένο Ψωμιάδη), μόνο αηδία και απελπισία μπορεί να προκαλέσει…