Λύκοι φυλάγουν πρόβατα…

Στο προηγούμενο κείμενο αναφερθήκαμε στον υπόγειο (αλλά και άκρως πρωταγωνιστικό) ρόλο που έπαιξε η εγχώρια κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη στη διαμόρφωση της παρούσας έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης. Μεταξύ άλλων, είχαμε παραθέσει αποσπάσματα από δημοσίευμα εφημερίδας («Ποντίκι») όπου ανάμεσα στους διάφορους θεσμικούς δωσίλογους (οι οποίοι κάλεσαν την τρόικα για να επιβάλει το εκσυγχρονισμένο σκλαβοπάζαρο) κατονομάζεται και το Ι.Ο.Β.Ε. 

Ανοίγουμε παρένθεση για να πούμε ότι το Ι.Ο.Β.Ε. (Ίδρυμα Οικονομικών Και Βιομηχανικών Ερευνών) συστήνεται (μέσα από την ιστοσελίδα του) ως «ιδιωτικός, μη κερδοσκοπικός, κοινωφελής, ερευνητικός οργανισμός. Ιδρύθηκε το 1975 με δύο σκοπούς: αφενός να προωθεί την επιστημονική έρευνα για τα τρέχοντα και αναδυόμενα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και αφετέρου να παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση και να διατυπώνει προτάσεις, οι οποίες είναι χρήσιμες στη διαμόρφωση πολιτικής…». Όσο για τις θέσεις του, πληροφορούμαστε ότι «προτείνονται ως αφετηρία προβληματισμού για τη διαμόρφωση κοινών αρχών και στόχων που θα συμβάλουν στη χάραξη οικονομικής πολιτικής ικανής να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα του παρόντος και, κυρίως, του μέλλοντος. Οι θέσεις αυτές οπλίζονται στο μελετητικό έργο του Ιδρύματος που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια της 20ετούς πορείας του και απηχούν τις σημερινές αντιλήψεις του, στην παρούσα ιστορική καμπή της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας. Αντιλήψεις που προσαρμόζονται συνεχώς στις μεταβαλλόμενες συνθήκες και επηρεάζονται από τη γόνιμη ανταλλαγή απόψεων με τις επιχειρήσεις, τις Κυβερνήσεις, τα Πανεπιστήμια, η οποία αποτέλεσε πάντοτε κυρίαρχο στοιχείο της δράσης του Ιδρύματος. Υπερβαίνοντας τα θέματα της τρέχουσας οικονομικής συγκυρίας, προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τα προβλήματα της ανάπτυξης με μακροχρόνια στόχευση και προοπτική και εντάξαμε τις προτάσεις μας σε μια γενική αντίληψη με τα ακόλουθα βασικά στοιχεία: Σταθερή προσήλωση στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και σύγκλιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποτελεσματικός εκσυγχρονισμός σε όλους τους τομείς της οικονομικής ζωής. Αναζήτηση ενός νέου ρόλου για το κράτος, που θα διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα και θα προωθεί αποτελεσματικά την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Άρση των εμποδίων που περιορίζουν σήμερα την πλήρη κινητοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων της οικονομίας…». Ως προς τον ρόλο της εν λόγω συμμορίας, παίρνουμε μια ιδέα όταν διαβάζουμε τα σχετικά με το Διοικητικό Συμβούλιο: «[…] διοικείται από εξηνταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα μέλη του οποίου αντιπροσωπεύουν τον επιχειρηματικό, τραπεζικό και ακαδημαϊκό κόσμο, όπως επίσης και οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το Διοικητικό Συμβούλιο εκλέγει από τα μέλη του ένα δεκαπενταμελές σώμα (Εκτελεστική Επιτροπή), το οποίο διοικεί το Ίδρυμα και κατευθύνει τις δραστηριότητές του. Το Διοικητικό Συμβούλιο ορίζει επίσης το Γενικό Διευθυντή του ΙΟΒΕ. Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος είναι ο κ. Οδυσσέας Κυριακόπουλος Πρόεδρος της S&B Βιομηχανικά Ορυκτά. Με απόφαση του ΔΣ του ΙΟΒΕ, από την 1η Ιανουαρίου 2010, Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος είναι ο Καθηγητής Ιωάννης Στουρνάρας και Υπεύθυνος Έρευνας είναι ο κος Άγγελος Τσακανίκας (PhD). Η κα Κατερίνα Ξάνθη είναι Διοικητική και Οικονομική Διευθύντρια του Ιδρύματος […]». Τέλος, ως προς τα μέσα προσπορισμού, υπάρχουν οι απαραίτητοι χορηγοί: «[…] Το ερευνητικό έργο του Ιδρύματος καθώς και η κάλυψη των λειτουργικών εξόδων και η βελτίωση των υπηρεσιών του υποστηρίζεται σε σταθερή βάση από επιχορηγήσεις και δωρεές φυσικών και νομικών προσώπων και οργανισμών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι χορηγίες επιτρέπουν στο ΙΟΒΕ την απρόσκοπτη λειτουργία του, τη συνέχιση του ποιοτικού του έργου, με έμφαση στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και την καλύτερη συνεργασία του με τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς στην Ελλάδα και διεθνώς. Οι Χορηγοί του Ιδρύματος: αναλαμβάνουν την οικονομική κάλυψη συγκεκριμένων κοινωφελών δραστηριοτήτων εντός των σκοπών του ΙΟΒΕ, συμπαρίστανται στις προσπάθειες εξυπηρέτησης σκοπών του Ιδρύματος, για παράδειγμα με την χορηγία κατάλληλου τεχνικού εξοπλισμού [...]».

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού
(«Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 13.11.2011)

Ο παρασκηνιακός και φιλομνημονιακός ρόλος του Ι.Ο.Β.Ε.  επιβεβαιώθηκε πολύ σύντομα –σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση, «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει». Στο δεύτερο απεργιακό φύλλο που κυκλοφόρησαν οι εργαζόμενοι στην «Ελευθεροτυπία» (Σάββατο 25.02.2012) φιλοξενείται (σελίδα 11) κείμενο που υπογράφουν οι Γιάννης Στουρνάρας (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, γενικός διευθυντής του Ι.Ο.Β.Ε.) και Νίκος Βεντούρης (οικονομολόγος, ερευνητικός συνεργάτης του Ι.Ο.Β.Ε.) και φέρει τον τίτλο «Να ηττηθεί η κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας». Το εν λόγω λογύδριο θα μπορούσε να αποτελεί «πνευματικό τέκνο» οποιουδήποτε φιλομνημονιακού εντεταλμένου λιμοκοντόρου ψιττακού που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται «δημοσιογράφος» (τέτοιοι αφθονούν στα εναπομείναντα μεγάλα επιχειρηματικά συγκροτήματα που έχουν ως πολιορκητικό κριό τις εκδοτικές ή «ενημερωτικές» δραστηριότητες με σκοπό να ενισχύσουν τη θέση τους στις μεγαλοεργολαβίες και στον εφοπλισμό –π.χ. Αλαφούζος, Μπόμπολας, Δ.Ο.Λ., κλπ.), θα μπορούσε να ήταν προπαγανδιστικό αποκύημα ακόμη και του ίδιου του τραπεζοτσολιά που παριστάνει τον πρωθυπουργό ή κάποιου από τους λοιπούς δωσίλογους και λακέδες που έχουν στρογγυλοκαθίσει στους λογής εξουσιαστικούς θώκους. Υποθέτουμε ότι οι δύο (ενδεχομένως και άλλοι) «επιστημονικοί συνεργάτες» και «ερευνητές» του ΙΟΒΕ έχουν δει παρόμοια κείμενά τους σε διάφορες φιλομνημονιακές φυλλάδες, δίπλα στις εμετικές φλυαρίες των παπαχελάδων, των μανδραβέληδων, των πρετεντέρηδων και των λοιπών λαμόγιων της lifestyle παπαρολογίας.

Φωτογραφία του δωσίλογου σαπιοκοιλιά με την απαραίτητη λεζάντα. Η σύνθεση δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Κόντρα» (24.09.2011) και ο ιστορικός παραλληλισμός είναι ιδιαίτερα εύστοχος.

Ας δούμε, τώρα, κάποια χαρακτηριστικά σημεία από το περισπούδαστο αυτό πόνημα. Αρχικώς, οι δύο καλοθελητές ερίφηδες μας πληροφορούν ότι τα δύο τελευταία χρόνια «η δημοσιονομική προσαρμογή που έχει επιτευχθεί δεν είναι καθόλου αμελητέα…» και γι’ αυτό «θα ήταν χρήσιμο να γίνει γνωστό στην κοινή γνώμη και στους εταίρους μας ότι οι θυσίες των Ελλήνων πολιτών και η συμβολή των ευρωπαίων φορολογούμενων στη χρηματοδότηση της χώρας δεν είναι χωρίς αντίκρισμα…». Ακολούθως, επισημαίνουν ότι το πρώτο Μνημόνιο «απέτυχε να επικοινωνήσει (sic!!!) στην κοινωνία τα οφέλη από την προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων…» και γι’ αυτό «πρέπει να γίνει γνωστό στην κοινή γνώμη ότι οι συνεχείς μειώσεις των εισοδημάτων είναι το κόστος που πληρώνουμε εξαιτίας των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ καθυστερήσεων. Η προώθηση και η εφαρμογή των απαραίτητων αλλαγών, παρά το όποιο βραχυχρόνιο κόστος, αποτελεί προϋπόθεση για την αύξηση της κοινωνικής ευημερίας σε στέρεες βάσεις και μπορεί να αποτελέσει το όραμα για τη νέα γενιά…». Δηλαδή, το «όραμα για τη νέα γενιά», σύμφωνα με τους εν λόγω κομπογιαννίτες προπαγανδιστές, πρέπει να είναι η διαρκής διόγκωση της ανεργίας, η επισφαλής και ανασφάλιστη εργασία, οι μη αμειβόμενες υπερωρίες, η εκ περιτροπής («ελαστική», ή με όποιον άλλον ευφημισμό περιγραφόμενη) απασχόληση, τα εξευτελιστικά μεροκάματα και οι ταπεινωτικοί μισθοί. Σύμφωνα με τα συγκεκριμένα αντιπαραγωγικά και παρασιτικά φερέφωνα που φέρουν με αυταρέσκεια και τον τίτλο του «ειδήμονα» (και, ασφαλώς, δεν αμείβονται με 476,35 ευρώ –τόσος είναι ο κατά 22% μειωμένος καθαρός κατώτατος μηνιαίος μισθός σύμφωνα με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας), θεωρούν απαραίτητο να ζήσουν οι παρούσες (αλλά και οι αμέσως επόμενες) γενιές την ανέχεια και την εργασιακή σκλαβιά που βίωσαν οι μετανάστες στην παλινορθωμένη (από τους «συμμάχους») και ταχέως αποκατεστημένη πρώην (;) ναζιστική Γερμανία. Επίσης, οι δύο «σοφοί» προτείνουν, με τις υπέροχες ελληνικούρες τους, «τη συγκρότηση μιας εγχώριας ομάδας εμπειρογνωμόνων –μια Ελληνική Ομάδα Δράσης- που θα μπορούσε να αποτελέσει τον εθνικό μηχανισμό παρακολούθησης της εφαρμογής ενός προγράμματος "Ελλάδα 2020", το οποίο θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα της νέας δανειακής σύμβασης αλλά παράλληλα θα προτείνονται μέτρα για την ταχύτερη έξοδο της χώρας από την κρίση…» και, σωστά μαντέψατε, προτείνουν και το Ι.Ο.Β.Ε. ως συμμέτοχο στη συγκεκριμένη συμμορία. Όπως γνωρίζουμε, ο δωσιλογισμός είναι ένα διαχρονικό και οικουμενικό φαινόμενο˙ σε όλους τους λαούς υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πρόθυμοι προδότες και γενίτσαροι (ή, όπως αλλιώς, κατά περίπτωση, ονομάζονται) που προσπαθούν να επιβιώσουν (ή και να ευημερήσουν) σπέρνοντας κουφάρια στο διάβα τους. Έτσι και οι «επιστήμονες» του Ι.Ο.Β.Ε., όπως οι Χίτες, οι ταγματασφαλίτες, οι Μ.Α.Υ.δες και πολλοί άλλοι γερμανοντυμένοι της περιόδου 1941-1944, φιλοδοξούν να ενσωματωθούν στον νέο εγχώριο δωσιλογικό μηχανισμό που θα εκτελεί κατά γράμμα (και με υπερβάλλοντα ζήλο) τις εντολές της διεθνούς χρηματεμπορικής κλίκας –με το αζημίωτο, φυσικά. Εξηγούν, δε, πως η αποστολή αυτής της ομάδας θα είναι «να ελέγχει την πορεία εφαρμογής του προγράμματος και να επισημαίνει τις δημοσιονομικές αποκλίσεις…» και να «ασκείται πίεση στην εκάστοτε κυβέρνηση για την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων…». Για την ανηλεή φοροεπιδρομή (έμμεση και άμεση) και τη φεουδαλικού τύπου επιβολή χαρατσιών, ούτε λέξη δεν αφιερώνουν τα δύο τσουτσέκια. Απεναντίας, ως αφ’ υψηλού τιμητές και χυδαίοι ιεροεξεταστές, μας κουνούν επιτιμητικώς το δάχτυλο (τον δείκτη, ενώ εμείς τους προτάσσουμε ορθωμένο τον μέσο) και μας βεβαιώνουν πως χάρη σ’ αυτούς «θα καταστεί περισσότερο εφικτή η μετατόπιση του δημόσιου διαλόγου από τη μιζέρια της καταγγελίας και της απόρριψης οποιωνδήποτε αλλαγών, στην ανάλυση του μακροχρόνιου οράματος του προγράμματος σε όλο το εύρος και τις πιθανές προεκτάσεις…» - όποιος κατάλαβε και ό,τι κατάλαβε. Ποιος «δημόσιος διάλογος», ρε παρτάλια; Πότε ρωτήθηκε ο λαός για οτιδήποτε και πότε εκπαιδεύθηκε στις πολυθρύλητες «δημοκρατικές διαδικασίες»; Απλούστατα, θέλετε να μετατρέψετε το σύνολο του πληθυσμού σε αποχαυνωμένους και φοβισμένους υπηκόους που θα συναινούν σε όλα τα αίσχη, επειδή τρέμετε την οργή που ξεχειλίζει και την υπομονή που εξαντλείται. Στην τελευταία παράγραφο, η προπαγάνδα κορυφώνεται και αναμειγνύεται με την απαραίτητη δόση κατάφωρου ψεύδους όταν προσπαθούν να μας καθησυχάσουν με το δακρύβρεχτο ψευδοεπιχείρημα ότι με τη νέα δανειακή σύμβαση και την ολοκλήρωση του PSI «διαγράφεται ένα πολύ μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους και αίρεται το βάρος της πληρωμής δυσβάσταχτων τόκων από τις πλάτες των επόμενων γενεών…», αποκρύπτοντας το γεγονός ότι το περίφημο «κούρεμα» του χρέους συνοδεύεται από την ανεξέλεγκτη άνοδο των επιτοκίων δανεισμού και την εξαΰλωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων (δηλαδή, των χρημάτων που επί δεκαετίες παρακρατούνται από τους εργαζόμενους) –με αποτέλεσμα το παγίδευση της χώρας στο διηνεκές, λόγω των τεράστιων τοκοχρεολυσίων που ήδη συσσωρεύονται. Οι επιφανείς τσαρλατάνοι και απατεώνες του Ι.Ο.Β.Ε. πανηγυρίζουν (όπως ΄παλαιότερα και ο ρουφιάνος αρχιδωσίλογος gap) για «τη λήψη του μεγαλύτερου χρηματοδοτικού πακέτου στην ιστορία…» (ηράκλειος άθλος, πράγματι), διότι έτσι «δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να μπορέσουμε να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία…». Εδώ, θα τους δώσουμε ένα δίκιο διότι για κάποιους (π.χ. για τους απανταχού αεριτζήδες, όπως οι τραπεζίτες και οι μεγαλοχρηματιστές) η δυστυχία των πολλών είναι όντως ευκαιρία –όπως λέει και η παροιμία, «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Τέλος, λίγο πριν κατεβούν από τον άμβωνα, οι δύο επαΐοντες (μάλλον, πεοπαίζοντες) ολοκληρώνουν το εμπνευσμένο τους κήρυγμα κατακεραυνώνοντας τις «ανεύθυνες δυνάμεις του λαϊκισμού που παίζουν με τις τύχες της χώρας και κυρίως των επόμενων γενιών…» και αναθεματίζουν τη «νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας…». Δια ταύτα, αγαπητοί εν Μνημονίω αδελφοί (και αδελφές), «είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας με θετικές πρωτοβουλίες εξόδου από την κρίση και τη δημιουργία μιας κουλτούρας μεταρρυθμίσεων και αλλαγών…». Έτσι (εδώ να προσέξουν όσοι στοιχηματίζουν σε προγνωστικά αγώνων ποδοσφαίρου), «μια νέα γενιά επιστημόνων και επαγγελματιών, με υψηλή κατάρτιση, επιρροές από τις διεθνείς βέλτιστες πρακτικές και κυρίως όρεξη για δουλειά, θα μπορέσει να βγει μπροστά και να κάνει την έκπληξη.» -Αααμήήήν…

- Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι

- Τότε, να διαχωριστούν!

Σκίτσο του Ισπανού Andrés Rábago García ("El Roto"), με πρωταγωνιστή τον άξιο επίγονο (και απόγονο) των ναζί, Wolfgang Schäuble.