Η τελική λύση…

Ενώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν… Καθώς η ανέχεια και η εξαθλίωση εξαπλώνονται σαν πανώλης και η χούντα της τραπεζοτροϊκανής ψευδοσυγκυβέρνησης των νεοδωσίλογων λεηλατεί και ισοπεδώνει την κατεχόμενη και ξεπουλημένη χώρα, κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ένα από τα μείζονα ζητήματα της εποχής μας είναι οι διεργασίες (εντερικές;) για τη διαδοχή στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δυαρχίες και τριαρχίες, όρχεις γενικώς και αορίστως, του κώλου τα εννιάμερα –με το συμπάθιο. Ποιος (ή ποια) από τους αυτοπροβαλλόμενους δελφίνους (που εξακολουθούν να υπερασπίζονται τα Μνημόνια της συμφοράς) θα διαδεχτεί τον ρουφιάνο αρχιδωσίλογο g.a.p. και θα στρογγυλοκαθίσει στην αρχηγική καρέκλα ενός κόμματος το οποίο, από τα πρώτα ακόμη χρόνια της εξουσιαστικής του πορείας, καταρράκωσε και ακύρωσε κάθε πολιτική αρχή και ηθική αξία που επαγγελόταν. Τώρα, τα ίδια θεσμικά λαμόγια, επιχειρούν να αναβαπτισθούν στην κολυμπήθρα της καταστροφικής αφέλειας και της κουτοπόνηρης αμνημοσύνης που χαρακτηρίζει τη μεγάλη μάζα του ιθαγενούς πληθυσμού, προσβλέποντας στην παράταση του εγκληματικού τους παρασιτισμού. Εν προκειμένω, φράσεις όπως «να πάνε στα σπίτια τους…» ή «φέρτε πίσω τα κλεμμένα…» αποδεικνύονται ανεπαρκείς και ανούσιες –φανερώνουν, δε, μια εντόνως δουλοπρεπή και άνευρη μετριοπάθεια που καθαγιάζει θεσμούς και πρόσωπα μέσω της ατολμίας της. Πλέον, ακόμη και οι προπηλακισμοί και τα γιαουρτώματα μοιάζουν με χάδια και όχι με ποινές αντάξιες των αισχρών εγκλημάτων που εξακολουθούν να διαπράττονται. Η θέση των λογής κομματικών ασπόνδυλων (κάθε χρώματος και απόχρωσης) και των λακέδων τους βρίσκεται στον πιο βαθύ Καιάδα: όχι μονάχα επείγει να εξαφανιστούν οριστικά από την πολιτική σκηνή και από την καθημερινότητά μας, αλλά επιβάλλεται και η φυσική τους εξολόθρευση κάτι σαν «τελική λύση». Τότε, ίσως αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι ίσως στις «δημοκρατίες» δεν υπάρχουν αδιέξοδα…