Η αξία της οικογένειας…

«Το ανθρωπάκι που ζει μέσα στο μυαλό μου».

Σκίτσο του Robert Crumb.

Ουδεμία έκπληξη για ό,τι ακολούθησε τη σύλληψη των τεσσάρων νεαρών που κατηγορούνται για την απαλλοτρίωση μέρους του ήδη κλεμμένου πλούτου, στον Πελαργό Φλώρινας και στον Βελβεντό Κοζάνης. Τα ρουφιανοκάναλα των μεγαλονταβατζήδων ξεσάλωσαν, όπως και οι ρυπαροφυλλάδες της διαπλοκής: σενάρια, μυθεύματα και μπόλικη λασπολογία είναι τα βασικά συστατικά της πάγιας και πολλάκις δοκιμασμένης συνταγής, με σταθερούς καταναλωτές τους μπουκωμένους και αποχαυνωμένους «νοικοκυραίους». Φυσικά, ανάλογο πανηγύρι ποτέ δε στήνεται όταν οι συλληφθέντες είναι μέλη της (κοινοβουλευτικής, πλέον) νεοναζιστικής συμμορίας. Έτσι, τρανταχτές υποθέσεις νεοναζιστικής βίας έχουν, κατ’ επανάληψη, κουκουλωθεί επιμελώς και οδηγήθηκαν στη λήθη: τον Αύγουστο του 2012 συνελήφθησαν τέσσερις βαριά οπλισμένοι (οι δύο εκ των οποίων χρυσαύγουλοι) οι οποίοι «επισκέπτονταν» συχνά τράπεζες της Ανατολικής Μακεδονίας, τον ίδιο μήνα συνέβη και η έκρηξη στη Σπάρτη (με τον κομιστή του μηχανισμού να απανθρακώνεται και τον συνεργό του να καταθέτει, αλλά να μη συλλαμβάνεται –παρά τα πλούσια ευρήματα) και τον Νοέμβριο συνελήφθησαν τρία φασιστικά μπουμπούκια στον Βόλο. Φυσικά, σε καμία από τις τρεις περιπτώσεις δεν υπήρξε ξυλοδαρμός ή κακοποίηση κρατουμένου και δε χρειάστηκε το Photoshop για να γίνουν πιο ευπαρουσίαστες οι φωτογραφίες των συλληφθέντων. Αυτά ως προς τα αναμενόμενα και τις «ζαρντινιέρες» της Δυτικής Μακεδονίας…

Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου

[«Αυγή της Κυριακής», 3.2.2013]

Το σημείο στο οποίο αξίζει να εστιάσουμε, είναι η στάση που τηρούν κάποιοι γονείς συλληφθέντων αντιεξουσιαστών –ανάμεσά τους και μια γνωστή συγγραφέας. Από τα λόγια τους καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για ανθρώπους με ανοιχτούς ορίζοντες και όχι στενόμυαλα και φοβισμένα ανθρωπάκια. Σέβονται, κατανοούν και στηρίζουν τις επιλογές των παιδιών τους χωρίς να εκλιπαρούν τον οίκτο ή τη συμπάθεια της αγελαίας μάζας. Γονείς που άφησαν στα παιδιά τους τη δυνατότητα της επιλογής και δεν τα παρακίνησαν να γίνουν κομματόσκυλα, λαμόγια, συστημικοί λακέδες και τσογλανοβολεψάκηδες, ούτε τους εμφύσησαν τον φόβο ώστε να γίνουν ψοφοδεείς και υποταγμένοι ψηφοφόροι. Και αν κάποιοι από αυτούς τους νέους είναι γόνοι εύπορων οικογενειών, αυτό δίνει μεγαλύτερη αξία στις επιλογές τους: σημαίνει ότι ο ψυχισμός τους δεν έχει διαβρωθεί από το πρότυπο του υπερκαταναλωτισμού και (από τη στιγμή που διακινδυνεύουν τα πάντα για τα ιδανικά τους) δεν ενδιαφέρονται για την τρυφηλή ζωή και την ανούσια χλιδή. Είχαμε αναφερθεί παλαιότερα στην Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα του Χρήστου και του Γεράσιμου Τσάκαλου –φυλακισμένοι για την υπόθεση της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, και είχαμε εκθειάσει τη σθεναρή της στάση. Τρεις γονείς νέων που έχουν συρθεί και σε δεύτερη δίκη (έχουν ήδη καταδικαστεί σε εξοντωτικές ποινές από το πρώτο έκτακτο στρατοδικείο), μίλησαν στην «Εφημερίδα των Συντακτών» [φύλλο 75, Τετάρτη 6.2.2013] και είπαν μεταξύ άλλων: «[…] αυτά τα παιδιά, αν τα κοιτάξει κανένας σαν μεμονωμένα άτομα θα δει ότι άσχετα από ποια προάστια προέρχονται, που δεν έχει καμιά σημασία, ανήκουν σε μεσοαστικές οικογένειες με υψηλό επίπεδο σπουδών μέχρι τη στιγμή της εμπλοκής τους και ότι ουσιαστικά η διαδρομή αυτή προέρχεται από μια αντίδραση στην κοινωνική κατάσταση που είχαν να αντιμετωπίσουν από όταν ήσαν έφηβοι. […] Έχουμε καταλάβει ότι δικαιολογείται αυτό που έχουν κάνει, κι αυτό που πιστεύουνε, διότι έχουν έναν ηθικό τρόπο να σταθούν απέναντι στο διεφθαρμένο και στο σάπιο που εμείς προσπαθούμε χρόνια τώρα να αλλάξουμε με διάφορους τρόπους ακόμα και με μια ψήφο. […] Με αυταπάρνηση και θυσία χωρίς κανένα προσωπικό κέρδος και με προσωπικό κόστος κάνανε ό,τι πίστευαν δηλαδή κάποιες πράξεις κι όχι λόγια απέναντι στο κοινωνικό σύστημα. Παρά τον πόνο και το κόστος που έχουμε, στεκόμαστε δίπλα τους από τα πολύ απλά μέχρι οτιδήποτε χρειαστεί, κουβεντιάζοντας μαζί τους για να μην απομονωθούν εκεί που είναι τώρα. […] Διαβάζοντας τις θέσεις τους προσπαθούμε να κατανοήσουμε ως γονείς ότι κάνουν αυτό που ονομάζουν έμπρακτη αντίσταση, είναι αναρχικοί της πράξης. Τους κατηγορούν για τρομοκράτες, αλλά εκείνοι θεωρούν ότι είναι μαχητές της ελευθερίας. Δίνονται σ’ αυτόν τον αγώνα άνευ όρων. Αυτοί που κατά καιρούς θυσιάστηκαν ποτέ δεν ήξεραν εκ των προτέρων αν θα πετύχουν την ελευθερία. […] Ο καθένας έχει κάνει κάποιες πράξεις, αλλά όλο αυτό γίνεται μια αλυσίδα που δεν σπάει εύκολα γιατί από την άλλη μεριά έχουν να αντιμετωπίσουν τη βία του κράτους. Έτσι με τον παρορμητισμό της ηλικίας, με τη σκέψη ότι θα δημιουργηθεί κάτι καινούργιο όχι από τους ίδιους αλλά από αυτό που θα προκαλέσουν και ίσως έτσι αφυπνιστεί ο μέσος πολίτης και κατανοήσει σε τι σάπια κοινωνία ζει ξεκίνησαν για να δημιουργήσουν ένα έναυσμα στον κόσμο. Μην ξεχνάτε ότι οι αναρχικοί πρώτοι, όταν όλοι εμείς κοιμόμαστε έλεγαν αυτό που όλοι τώρα ξέρουμε, ότι όλο το σύστημα είναι μια συνεχής ληστεία των τραπεζών. Πριν ακόμα κι από το 2008, που απλά ήταν ένα κομβικό σημείο. Νιώσανε στο πετσί τους τη δολοφονία, τη βία του κράτους την βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξει αυτό που λέμε αστική δικαιοσύνη. […] Μεγαλώνουν τα παιδιά και η κοινωνία δεν τους δίνει καν ένα όραμα. Μόνο δηλώσεις συμπαράστασης στις διεκδικήσεις τους στην καλύτερη περίπτωση. Η όξυνση της καταστολής στα Λύκεια και στα Πανεπιστήμια από το 2007 ακόμα, μετεξελίχθηκε σε ό,τι ονομάζουν τα παιδιά έμπρακτη αντίσταση. […] Όλα αυτά τα παιδιά ήταν φίλοι, στο ίδιο σχολείο, άλλοι είναι στην οργάνωση, άλλοι όχι. Η ζύμωση γίνεται στις παρέες πάντα. Έτυχε να προέρχονται από μια συνοικία και μια μεσοαστική τάξη. Ο πεινασμένος λένε ψάχνει για ψωμί κι ο χορτάτος για ελευθερία. […] Είναι συστατικό της ύπαρξής τους να εκφράζουν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους. Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας με δύο πράγματα, την αίσθηση της αλληλεγγύης και του δικαίου. Ένα δίκαιο που πιθανό υπερέβαινε το δίκαιο της πραγματικότητας που ζούμε. Υπέρ αδυνάτου. […] Μάθαμε στα παιδιά μας τις αξίες της αλήθειας και του αγώνα. Αυτά που μας μάθαιναν κι εμάς οι δάσκαλοί μας όταν είμαστε μικρά, όμως αντίθετα από όλους μας αυτά τα παιδιά μας πίστεψαν και τα κάνουν πράξη. […] Έπειτα από 13 επιχειρήσεις που έχουν κάνει δεν έχουν ρίξει ούτε μία σφαίρα. Τα όπλα είναι μόνο για την απειλή ακόμα και στην τελευταία ληστεία φρόντισαν να μην τραυματιστεί κανένας. Το πρώτο τρομοπακέτο που δώσανε είπαν στον άνθρωπο να μην το ανοίξει γιατί θα σκάσει. Μόνο σε μια περίπτωση συμπλοκής που έφαγε δύο σφαίρες ο νεαρός στο κορμί του, πάτησε τη σκανδάλη […] Ας πούμε ότι είναι ένας εμπρηστικός λόγος, πύρινος. Κάποιες ενέργειες που συνοδεύονται πάντα από μια διακήρυξη θέσεων. […] Όσο η εξουσία συνεχίζει να αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις με ακραίους τρόπους εξαντλώντας την στις νεαρές ηλικίες, θα δημιουργήσει μεγαλύτερη και σκληρότερη βία. […]». Τέτοια ακούν οι «ευσεβείς νοικοκυραίοι» και ρίχνουν το ανάθεμα σε γεννήτορες και τέκνα…