ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ

"Παλαιστίνιος πολίτης με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον".

Σκίτσο του "EL ROTO" στην "EL PAIS" (30-VI-2006).

Όταν η «ζωή των Ισραηλινών είναι πιο σημαντική από αυτή των κατοίκων της Γάζας», Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ

Στον πολιτισμένο κόσμο λένε πως όταν ένας πολιτικός λερώνει το χέρι του με αίμα, τελειώνει. Αυτό στο Ισραήλ, που εδώ και δεκαετίες επικαλείται ότι ανήκει στον πολιτισμένο κόσμο, όχι μόνο δεν ισχύει αλλά θεωρείται βάφτιση το να λερώνει ένας νέος πολιτικός το χέρι του με αίμα Παλαιστινίων. Ειδάλλως η πολιτική καριέρα του σταματά. Στο Ισραήλ η βάφτιση αυτή ονομάζεται στοχευμένη δολοφονία ή βομβαρδισμός «ακριβείας». Ο νέος υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Αμίρα Περέτζ, πρώην πρόεδρος του συνδικάτου Histadrut, κατάφερε να σκοτώσει από τη μέρα που ανέλαβε το υπουργείο Αμυνας πάνω από 70 Παλαιστινίους, από τους οποίους οι 12 ήταν παιδιά. Οι εκθέσεις που φτάνουν καθημερινά στο γραφείο του από τις στοχευμένες δολοφονίες, τον ανάγκασαν να ομολογήσει ότι περνά τη δύσκολη περίοδο της πολιτικής του καριέρας, επειδή θέλει να γίνει «άνθρωπος της ειρήνης και του διαλόγου». Πώς όμως, όταν το πολιτικό σύστημα στο Ισραήλ εδώ και 50 χρόνια λειτουργεί με τη λογική τής πάση θυσία επικράτησης και της αχαλίνωτης κρατικής τρομοκρατίας; Από τα πλοκάμια του δεν γλίτωσε κανένας πολιτικός στο Ισραήλ. Ο Περέτζ ζούσε στις αυταπάτες του. Νόμιζε πως θα γλίτωνε από το παιχνίδι ένταξής του στη λέσχη των δολοφόνων στρατηγών. Πίστευε πως θα μπορούσε να εφαρμόσει το όραμά του για ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών. Απάτες και ψέματα. Η υποκρισία του φάνηκε από τα ψέματα που έλεγε για τη σφαγή στην παραλία της Γάζας και από την άρνησή του να συσταθεί από τον Ο.Η.Ε. διεθνής επιτροπή ερευνών. Γιατί μια τέτοια έρευνα ίσως θα οδηγούσε όλη την κλίκα των δολοφόνων στρατηγών του ισραηλινού υπουργείου στο δικαστήριο των εγκληματιών πολέμου. Το Ισραήλ βέβαια κατάφερνε εδώ και δεκαετίες να κρύβεται πίσω από τις Η.Π.Α. και το δικαίωμά τους για βέτο. Το Ισραήλ ακόμα πιστεύει ότι η δύναμη φέρνει τη λύση. Απάτη. Το Ισραήλ δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι το μέτρο της δύναμης είναι το αποτέλεσμά της, όχι το μέσον που την εξουσιάζει. Το θράσος του «δολοφόνου των παιδιών», Ολμερτ, φτάνει στο σημείο να δηλώνει ότι η «ζωή των Ισραηλινών είναι πιο σημαντική από αυτή των κατοίκων της Γάζας». Η λογική της εκλεκτής φυλής, την οποία εκφράζει και εκπροσωπεί ο σημερινός πρωθυπουργός Ολμερτ, θυμίζει άλλες εποχές. Το μάτι του αναγνώστη των καθημερινών τηλεγραφημάτων όλων των πρακτορείων που έρχονται από τη Δυτική Όχθη πάντα πέφτει στις δεκάδες επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού για εκτέλεση και σύλληψη ανταρτών και πολιτών μέσα στα κατεχόμενα εδάφη, στις καθημερινές στοχευμένες δολοφονίες μέσω των Απάτσι. Όλα αυτά, χωρίς βέβαια να σηκωθεί ούτε μια τρίχα από το γερασμένο και κουρασμένο σώμα της διεθνούς κοινότητας. Παλιά λέγαμε ότι ο Θεός γέρασε και δεν ασχολείται με εμάς, τώρα και εμείς γεράσαμε και δεν μας νοιάζει τίποτα. Η διεθνής κοινότητα τώρα ασχολείται με έναν Εβραίο στρατιώτη που συνέλαβαν Παλαιστίνιοι αντάρτες σε μια ένοπλη επίθεση και όχι με τους 10.000 Παλαιστίνιους κρατουμένους. Αυτή είναι η διεθνής κοινότητα. Ασχολείται με έναν γιατί είναι ανίκανη να σχολείται με 10.000. Ασχολείται με έναν Εβραίο στρατιώτη και όχι με τους 500 ανήλικα παιδιά και Παλαιστίνιες γυναίκες στις ισραηλινές φυλακές. Με τους 200.000 παράνομους Εβραίους αποίκους, με την παραμονή τους στη Δυτική Όχθη και όχι με το δικαίωμα επιστροφής των 4.000.000 Παλαιστινίων προσφύγων, ούτε σε ηθικό επίπεδο μα ούτε σε πρακτικό. Αυτή είναι η μοίρα της διεθνούς κοινότητας; Να ασχολείται με τις ρουκέτες των Παλαιστινίων και όχι με τα πυρηνικά, τα φονικά Απάτσι και F-16; Εκεί έφτασε η κατάρρευση της ηθικής στην πολιτική, στο σημείο να ασχολείται η διεθνής κοινότητα με την ασφάλεια του Ισραήλ και όχι με το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε μια πατρίδα στο 22% της δικής τους κλεμμένης πατρίδας. Αυτή είναι η διεθνής κοινότητα. Ασχολείται με τις μικρές συνωμοσίες και όχι με τις μεγάλες δίκαιες εξεγέρσεις. Σ' αυτόν τον κόσμο ζούμε και εδώ θα παραμείνουμε, βάρος στη διεθνή μας κοινότητα, στους μικρούς της ηγέτες και πισώπλατη μαχαιριά στη σιωπή.

( "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" 29/06/2006 )