ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝΤΩΝ (ΕΠΙΛΟΓΟΣ;)

"ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ;"

Η ιστορική φράση του Β.Ι.Λένιν στοιχειώνει τον κάθε άνθρωπο που διαθέτει τα ελάχιστα, έστω, ψήγματα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Οδεύοντας ολοταχώς προς το τέλος της τέταρτης δεκαετίας του βίου μου, νιώθω πως στενεύουν διαρκώς τα περιθώρια για κατανόηση, συγχώρεση, συμπάθεια και ανοχή. Θαρρώ πως είναι συγκεκριμένοι οι δρόμοι (τρόποι) που μπορεί να επιλέξει κάποιος πορεμένος στον κόσμο ετούτο: α) να αποδέχεται την κάθε κατάσταση ως έχει, εφαρμόζοντας τη συμβουλή που δίνει τις πρωταγωνιστής ποιήματος του Μανώλη Αναγνωστάκη "βρε, δε θα φτιάξεις εσύ το ρωμαίικο…", άλλως να εφαρμόσει το δόγμα "κάνω το κορόιδο" β) να δυσανασχετεί, να οργίζεται, να γκρινιάζει, να καταριέται, να αναθεματίζει, να καταλογίζει ευθύνες, αλλά έως εκεί – μόνο λεκτικά, γ) να υιοθετήσει τις κρατούσες συμπεριφορές (να ποιήσει την ανάγκη φιλοτιμία), ώστε να μην είναι αποσυνάγωγος, "γραφικός", απόβλητος,… δ) να δράσει δυναμικά, ήτοι να αυτοδικήσει – ό,τι κι αν περιλαμβάνει αυτό…

ΔΙΚΑΣΤΗΣ DREDD Ή…

Εν αρχή ην ο Λόγος ή ο Νόμος; Γεγονός είναι πως παρατηρείται μια (ενορχηστρωμένη;) επίθεση κατά της έννοιας της αυτοδικίας. Απαξιώνεται ως στοιχείο οπισθοδρομικό, ως χαρακτηριστικό υποανάπτυκτων κοινωνικών συνόλων, ως βάρβαρη και απολίτιστη συμπεριφορά, ως ατελέσφορη μέθοδος που συντηρεί και διαιωνίζει τις νοσηρές καταστάσεις που επιχειρεί να εξαλείψει. Το παράδοξο είναι πως πολλοί από τους όψιμους και νηφάλιους πολέμιους της πρακτικής αυτής, όταν φτάσουν "στο αμήν" και τους πνίγει ασφυκτικά το δίκιο (πράγμα όχι σπάνιο), εκφράζονται με (φραστικό, έστω) μένος εναντίον ορατών ή λιγότερο ευδιάκριτων υπαιτίων. Τότε, ξεχνούν τις θεωρητικολογίες τους και νιώθουν ικανοί ακόμη και να εγκληματήσουν… Ας διακρίνουν οι "ειρηνιστές " τη διαφορά ανάμεσα στη βία και την αντιβία, ανάμεσα στην απρόκλητη επίθεση και την αυτοάμυνα.

Άραγε, όσοι σε καθημερινή βάση συμπεριφέρονται με τρόπο άκρως κυνικό και ποταπό, το πράττουν λόγω άγνοιας και αφέλειας ή επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς; Το ερώτημα είναι ρητορικό, μιας και οι ίδιοι παραδέχονται (κομπορρημονώντας, μάλιστα) πως είναι "μαγκιά" και "καπατσοσύνη το να καταστρατηγούν κάθε κανόνα συνύπαρξης και να καρπώνονται τα μεγαλύτερα προσωπικά οφέλη. Άρα, ζητούνται καλοπροαίρετοι όπως ο Διογένης έψαχνε πραγματικούς ανθρώπους με το λυχνάρι του αναμμένο υπό το φως της ημέρας.

Πιστεύω πως, πλέον, περισσεύει η οσιομαρτυρική στάση του να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο για ράπισμα, καθώς η προσπάθεια συνεννόησης με τους χαμερπείς και η προσφυγή στην πειθώ και τον καλόπιστο διάλογο είναι μέσα που χάνονται στην άβυσσο της χλεύης και της βδελυρής ιδιοτέλειας. Η ενδεδειγμένη απάντηση (καιρός να την αποτολμήσουμε σε ευρεία κλίμακα;) ας είναι ουσιαστική και αποστομωτική, είτε απευθύνεται σε μεμονωμένους "συντοπίτες" είτε σε θεσμικές εξουσίες.