THE TRUMAN SHOW

Στο βά(ό)θρο του βρίσκεται και πάλι το άγαλμα του Harry S. Truman. Δεκαοκτώ ημέρες μετά την αποκαθήλωσή του από διαδηλωτές που συμμετείχαν σε αντιπολεμικό συλλαλητήριο, ο Δήμ(ι)ος Αθηναίων και ο μπατσοϋπουργός προχώρησαν στην επανατοποθέτησή του. Αυτή ήταν η πέμπτη φορά που οι "εθνικώς υπερήφανοι" ταγοί του ελληνικού κράτους ασχολούνται με την επαναφορά του αγάλματος του 33ου Προέδρου των Η.Π.Α. (ο οποίος διέταξε τη ρίψη των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι) στην "αρχική" του θέση.

Ένα σύντομο ιστορικό: Στις 29 Μαΐου 1963, μία μόλις εβδομάδα μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη, το άγαλμα τοποθετείται στη συμβολή των οδών Βασ.Κωνσταντίνου και Βασ.Γεωργίου. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο "εθνάρχης", ντε!!!) δηλώνει πως «(…) αν οι Έλληνες θέλουν να επιβιώσουν ως ελεύθερο έθνος, θα πρέπει να μην ξεχάσουν τη δραματική περίοδο που συνδέει τον πρόεδρο Τρούμαν με την Ελλάδα. Αν οι Έλληνες το ξεχάσουν θα είναι άξιοι της μοίρας τους». Το μήνυμα του σκηνικού και των δηλώσεων είναι πολλαπλό και με πολλούς αποδέκτες: η τοποθέτησή του στο σημείο όπου συναντιούνται δύο δρόμοι με ονόματα βασιλέων σημαίνει πως το ηρωικό παρελθόν, το ένδοξο παρόν και το ελπιδοφόρο μέλλον της χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την κληρονομική μοναρχία, ενώ οι δηλώσεις του επαγγελματία εξουσιαστή προσπαθούν να πείσουν για την αναγκαιότητα να αναγνωρίζεται η "προσφορά" (έστω και με τη μορφή άμεσης επέμβασης) των ισχυρών "προστατών" μας. Ο Truman συνέδεσε την προεδρική του θητεία με την εμπέδωση της αμερικανικής πολιτικής στην Ελλάδα και στην Τουρκία, με την εφαρμογή του ομώνυμου δόγματος. Το "δόγμα Truman" αποτέλεσε τον αποφασιστικό παράγοντα που έγειρε την πλάστιγγα του ελληνικού εμφυλίου προς την πλευρά του εθνικού στρατού. Ας μην ξεχνούμε πως, μόλις λίγα χρόνια πριν στη Γιάλτα (Φεβρουάριος 1945), κομματιάστηκαν και μοιράστηκαν τα ιμάτια του μεταπολεμικού κόσμου, ο οποίος πριν ακόμη συνέλθει από την δεύτερη παγκόσμια φρίκη του 20ου αιώνα υποχρεώθηκε να βιώσει την παράνοια του λεγόμενου "ψυχρού πολέμου" – βασικός πρωταγωνιστής του οποίου υπήρξε και ο Truman. Επιστροφή στον πολυτάραχο βίο του αγάλματος, το οποίο δώρισε η "Ελληνοαμερικανική Εκπαιδευτική Προοδευτική Οργάνωση ΑΧΕΠΑ" (της οποίας ο Truman ήταν μέλος από το 1946):

Κατά τη διάρκεια των "Ιουλιανών" του 1965, διαδηλωτές εκτοξεύουν μπογιές και αυγά εναντίον του. Στις 25 Νοεμβρίου 1970, υφίσταται εκτεταμένες φθορές λόγω έκρηξης μηχανισμού που τοποθέτησε η αντιστασιακή οργάνωση "20η Οκτώβρη" για να καταγγείλει τη στήριξη των Η.Π.Α. στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Στις 14 Μαΐου 1971 νέα έκρηξη και θάνατος ενός από τους φρουρούς του. Στις 26 Δεκεμβρίου 1972 ανακοινώνεται ο θάνατος του Truman και ο Παττακός καταθέτει στεφάνι. Έτσι, οι δικτάτορες καραβανάδες δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους στους υπερατλαντικούς πάτρωνές τους που φρόντισαν για την επαγγελματική σταδιοδρομία ατόμων που δε θα μπορούσαν να σταθούν ούτε ως αχθοφόροι επαρχιακού σιδηροδρομικού σταθμού της εποχής εκείνης. Στις 22 Μαρτίου 1986 η "Επαναστατική Ομάδα Χρήστος Κασσίμης" τοποθετεί εκρηκτικό μηχανισμό και στέλνει το άγαλμα σε αποθήκη μέχρι την επαναφορά του τον Αύγουστο του 1987. Στις 28 Μαΐου 1999, διαδηλωτές που συμμετείχαν σε αντιπολεμική διαδήλωση κατά των επιδρομών στη Σερβία γκρεμίζουν το άγαλμα χρησιμοποιώντας βαριοπούλες και σφυριά. Στις 30 Μαρτίου 2003 μέλη του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ τυλίγουν το άγαλμα με χαρτί και γράφουν «Προς επιστροφή», σε ένδειξη αποδοκιμασίας της εισβολής των Η.Π.Α. στο Ιράκ.

Η Χιροσίμα ισοπεδωμένη...

Εν κατακλείδι, το άγαλμα του Truman είναι μόνιμος και (γιατί όχι;) θεμιτός στόχος μιας και συμβολίζει την αδιάλειπτη (και καθόλου αναίμακτη) επέμβαση της αλαζονικής υπερδύναμης σε (σχεδόν) κάθε γωνιά του πλανήτη. Το "δόγμα Truman" τέθηκε σε εφαρμογή το 1947 ως παροχή άμεσης οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας στις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, με σκοπό την εξουδετέρωση της σοβιετικής επιρροής. Έκτοτε, οι άμεσες και έμμεσες (π.χ. υποκινούμενα δικτατορικά καθεστώτα) αναμίξεις έγιναν βασικό στοιχείο της πολιτικής των Η.Π.Α. οι οποίες ακόμη επιτυγχάνουν την ευημερία της ιθύνουσας ολιγαρχίας τους βασιζόμενες στις στρατιωτικές επεμβάσεις ανά την υφήλιο και στον οικονομικό επεκτατισμό και διείσδυση των επιχειρήσεών τους. Άλλωστε, ο τιμώμενος (άκρως δημιουργικό πνεύμα, γαρ) υπήρξε και ο ιδρυτής της C.I.A. εν έτει 1947.