ΜΕΤΑΦΕΡΟΜΕΝΗ ΚΟΛΑΣΗ

Κατακλυζόμαστε από μιαν άφατη και απεριόριστη αλαζονεία. Ορθώνουμε θηριώδεις πολιτείες και οχυρωνόμαστε εντός τους. Θεωρούμε τη φύση μονίμως απειλητικό εχθρό και προσπαθούμε να την καθυποτάξουμε και να τη δαμάσουμε (όπως ο Ξέρξης, ο οποίος νόμιζε πως μπορούσε να αλυσοδέσει τη θάλασσα). Αντιμαχόμαστε και υπονομεύουμε ό,τι συμβάλλει στη βελτίωση της ύπαρξής μας. Συνάπτουμε λυκοφιλίες με ορατούς και αόρατους δαίμονες και πιστεύουμε πως θα καλύψουμε το εσωτερικό μας κενό γεννώντας και εγκαθιστώντας τέρατα.

Έννοιες όπως η κερδοσκοπία, η τσιμεντοποίηση των πάντων, η αποξένωση και ο ανθρωποβόρος ανταγωνισμός, καθαγιάζονται σε μια ιδιότυπη κολυμβήθρα του Σιλωάμ και ανακάμπτουν με νέες και πιο ελκυστικές ονομασίες όπως ανάπτυξη, δημιουργία, ευημερία και ευδαιμονία, ελεύθερη πρωτοβουλία, κλπ. Και, φυσικά, επικρατούν ολοκληρωτικά.

Κάποιες φορές διαπιστώνουμε πως, παρά τις όποιες ενέργειές μας, δεν είναι δυνατό να κυριαρχήσουμε απόλυτα και πάντα μένουμε με την αίσθηση του λειψού και του ανικανοποίητου. Η δυσφορία γιγαντώνεται και τα αδιέξοδα προβάλλουν αξεπέραστα ενώπιόν μας. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η θερινή περίοδος, κατά την οποία ο υδράργυρος ανεβαίνει κατακόρυφα και δεν μπορούμε να βρούμε έναν (φυσικό) τρόπο να προστατευτούμε.

Έτσι, επιχειρούμε να "αποδράσουμε", να γλιτώσουμε έστω και προσωρινά, ώσπου να κοπάσει "η επίθεση του εχθρού". Εκστρατεύουμε σε "τόπους διαφυγής" και αφιερωνόμαστε ολοψύχως στην ολοκληρωτική δήωση τους, έχοντας προηγουμένως παραβιάσει ανοιχτές πύλες...

Περιφράσσουμε παραλίες, οικοδομούμε οπουδήποτε, καταστρέφουμε οτιδήποτε θεωρούμε "εμπόδιο", ρυπαίνουμε ακατάσχετα (άλλωστε, ρυπαρή είναι η φύση μας) και, γενικά, συμπεριφερόμαστε όπως και όταν βρισκόμασταν στον τόπο που μας καταπίεζε. Ο Νίκος Καββαδίας είχε γράψει τον στίχο "όλον τον κόσμο γύρισες και τίποτα δεν είδες...", περιγράφοντας γλαφυρότατα τον άνθρωπο που κουβαλάει το "καβούκι" του όπου κι αν βρεθεί. Ο μαζάνθρωπος (σύγχρονος ή παλαιότερων εποχών) είναι ένα αυτιστικό υβρίδιο που υπερασπίζεται σθεναρά την ορθότητα και το τελεσίδικο των επιλογών του, απαιτώντας να προσαρμόσει στα δικά του δεδομένα τους τόπους που επισκέπτεται παρά να ανοίξει τα στραβά του σε κάτι άγνωστο σε αυτόν, ούτως ώστε να διευρύνει τον απελπιστικά περιορισμένο ορίζοντα που εκτείνεται εμπρός του.

Η πιο ύπουλη κόλαση βρίσκεται εντός μας, είμαστε οι αποκλειστικοί της συντηρητές και αντιπρόσωποι, καθώς και οι πλανόδιοι μικρέμποροί της...