ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΩΛΑ

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη ("Καθημερινή", Κυριακή 10 Ιουνίου 2007)

Ακαδημαϊκοί στην "ψειρού", πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ανήκοντες σε κατηγορία που απολαμβάνει (θεωρητικά, τουλάχιστον) σχετικό σεβασμό από σημαντική (αριθμητικά) μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Βέβαια, η εγχώρια καθημερινότητα βρίθει περιπτώσεων τις οποίες οι "άμεμπτοι και ηθικοί" ονομάζουν "σκάνδαλα", ήτοι, συμπεριφορές που ξεφεύγουν από την κοινώς παραδεκτή ηθική. Τα "σκάνδαλα" εν Ελλάδι είναι μια ιδιάζουσα κατάσταση διότι αντιμετωπίζεται ποικιλοτρόπως - αν και, κατά βάση, με τον ίδιο τρόπο από τους περισσότερους: "σκανδαλιζόμαστε" και "αγανακτούμε" όταν γνωστοποιούνται άνομες συμπεριφορές άλλων, αλλά προσπαθούμε να επιβιώσουμε και να προχωρήσουμε (προς ποια κετεύθυνση;) με τρόπο λαθραίο, πειρατικό κι επιβαρυντικό για κάποιους (πολλούς) άλλους. Χαιρόμαστε και θριαμβολογούμε όταν οι "μίζες" και τα "λαδώματα" αφορούν πολιτικούς ή άλλους αντιπάλους, αλλά έχουμε την ίδια πρακτική και μεθοδολογία στην ημερήσια διάταξη προκειμένου να "κάνουμε τη δουλίτσα μας". Στην περίπτωση του Πάντειου Πανεπιστημίου έχουμε μια κλασική περίπτωση ασυγκράτητης πλουτολατρείας και ξιπασμένης λαιμαργίας η έκβαση της οποίας γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από διάφορους: «Βλέπετε; Δεν ανεχόμαστε τη διαφθορά και θα την πατάξουμε» θριαμβολογούν οι κυβερνώντες, «Δε μας πείθετε, αυτά είναι προεκλογικά πυροτεχνήματα και προπετάσματα καπνού για να ξεχαστεί η συγκάλυψη πιο κραυγαλέων σκανδάλων» αναφωνούν οι έτεροι διεκδικητές της πολύφερνης νύφης (της εξουσίας, ντε!!!). Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη επί του θέματος εξέφρασε ο Πάνος Θεοδωρίδης ("Πετεφρής") στη μόνιμη στήλη του στην εφημερίδα "Αγγελιοφόρος" (Κυριακή 10 Ιουνίου 2007): «Πιστεύω ότι η φυλακή και οι αυστηρές ποινές μαλακώνουν την κοινή γνώμη αλλά δε διορθώνουν τίποτε. Αυτό που παίζει ρόλο, αλλά δεν το βλέπω να γίνεται πουθενά, είναι η εγκατάλειψη κάθε δημόσιας θέσης ή λειτουργήματος έπειτα από μια τελεσίδικη καταδίκη. Αυτοί με τις Φεράρι και τα χαλιά-κιλίμια θα έπρεπε να υποστούν κανονική δήμευση της περιουσίας τους και το πολύ πολύ να τους δίνουν μια σύνταξη του Ι.Κ.Α. και να τους απαγορεύουν κάθε ανάμιξη σε δημόσιο λειτούργημα (...) Δεν έχω κανένα λόγο να συμπαθώ τους πανεπιστημιακούς, παρά το πλήθος των πανεπιστημιακών φίλων μου, και φαντάζομαι ότι τα γενικά αισθήματα είναι αμοιβαία. Με ενοχλεί ότι θεωρούνται "γνώστες", ενώ είναι ειδικοί, με ενοχλεί που ασκούν πάρα πολλές παράλληλες δραστηριότητες, επειδή κάθε κυβέρνηση τους θεωρεί εξ οφίτσιο γνώστες του αντικειμένου τους. Δεν καταλαβαίνω ή μάλλον καταλαβαίνω πολλά για τον τρόπο που πολλοί διαχειρίστηκαν τις "έρευνες", αλλά δύσκολα θα μπορούσε να τους αποδώσει κάποιος υψηλά ποσοστά απατεωνίας ή χαλαρής συνείδησης, τουλάχιστον παραπάνω από τους συγγραφείς, τους μοντελίστ και τους αγρότες (...)»