ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ
Η ανθρωπότητα χαρακτηρίζεται από κάποια στοιχεία διαχρονικά και αξεπέραστα, δεδομένου ότι πηγάζουν από την ίδια την ανθρώπινη φύση. Μιλάμε για την επιθυμία επιβολής, την εξουσιολαγνεία, τον παρασιτισμό, την αδίστακτη εκμετάλλευση, και πολλά άλλα παρόμοιας αίγλης. Απόρροια των προαναφερθέντων είναι και η ύπαρξη τυραννικών καθεστώτων - τι κι αν βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα.
Ένας από τους λεβέντες της εποχής μας, ο οποίος έχει αναλάβει τη χρηστή διακυβέρνηση της χώρας "του", είναι και ο δικτάτωρ του Πακιστάν στρατηγός Περβέζ Μουσάραφ (ως γνωστόν, οι επαγγελματίες στρατοκράτες είναι οι πλέον κατάλληλοι και ικανοί εθνοσωτήρες). Ο Μουσάραφ, γνωστό ανδρείκελο των Η.Π.Α., ανέτρεψε στις 12 Οκτωβρίου 1999 τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Ναουάζ Σαρίφ και στις 20 Ιουνίου 2001 αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της "δημοκρατίας" του Πακιστάν, υποσχόμενος πάταξη της πολιτικής διαφθοράς και άμεση διενέργεια ελεύθερων εκλογών (τι πρωτοτυπία!!!). Από τότε, έχουν περάσει σχεδόν οκτώ χρόνια· η χούντα του Μουσάραφ εξουσιάζει ακόμη και η Διεθνής Αμνηστία τη θεωρεί από τους στυγνότερους καταπιεστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως (βασανιστήρια, αυθαίρετες φυλακίσεις, "εξαφανίσεις" πολιτικών αντιπάλων, δολοφονίες). Ανάλογες εκθέσεις για το Πακιστάν συντάσσουν και άλλες διεθνείς οργανώσεις όπως οι Human Rights Watch, Lawyers for Human Rights και Asia Human Rights Commission. Ακόμη και το State Department, στην ετήσια έκθεσή του, επισημαίνει πως η βία και τα βασανιστήρια είναι υπόθεση ρουτίνας για τις πακιστανικές αρχές ασφαλείας (για το 2006 αναφέρονται "μόλις" 116 δολοφονίες). Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, ο πακιστανός δικτάτορας τάχθηκε στο πλευρό των Η.Π.Α. εναντίον των Ταλιμπάν παραχωρώντας τρεις αεροπορικές βάσεις του Πακιστάν για τις επιδρομές της αμερικανικής αεροπορίας στο Αφγανιστάν. Προ μηνών παραδέχθηκε πως η σύμπλευση με τις Η.Π.Α. προέκυψε μετά τις απειλές του πλανηταρχίδη για ισοπέδωση του Πακιστάν. Πάντως, τα οικονομικά ανταλλάγματα που λαμβάνει για τις λογής υπηρεσίες του προς την υπερδύναμη κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητα είναι – αν και η ένδεια στο Πακιστάν (των 166 εκατομμυρίων κατοίκων) γνωρίζει μεγάλες δόξες. Τέλος, ο Μουσάραφ έχει επιβιώσει από τρεις απόπειρες δολοφονίας εναντίον του, ενώ οι μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στους δρόμους είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο.
Γιατί μας απασχολεί αυτός ο αξιοσέβαστος κύριος; Διότι, τον Μάιο του τρέχοντος έτους, ο μέγας υπουργός νόμου και τάξης Byron υπέγραψε εκ μέρους της Ελλάδας την ανανέωση διμερούς συμφωνίας "ασφάλειας" με αντιπρόσωπο του πακιστανού δικτάτορα. Ο πλήρης τίτλος της συμφωνίας είναι «Συνεργασία στην καταπολέμηση του εγκλήματος, ιδιαίτερα της τρομοκρατίας, του οργανωμένου εγκλήματος και της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών» και προβλέπει την ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα στις αρχές ασφαλείας των δύο κρατών. Η συμφωνία "γεννήθηκε" επισήμως τον Μάιο του 2005, όταν ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης (ο πάλαι ποτέ τραμπούκος "κένταυρος" Ο.Ν.ΝΕ.Δ.ίτης Γ. Βουλγαράκης) συνυπέγραψε το αρχικό σύμφωνο με τον πακιστανό ομόλογό του ώστε «να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον ασφάλειας, σταθερότητας και ανάπτυξης για τους λαούς μας», όπως ανέφερε η σχετική ανακοίνωση. Το θέμα συζητήθηκε στη Βουλή στις 10 Μαΐου 2007 και ο Πολύδωρας απέκρουσε τα πυρά βουλευτών των κομμάτων της αντιπολίτευσης χαρακτηρίζοντας τις όποιες αντιρρήσεις «ιδεοληψίες και ιδεολογικές προκαταλήψεις», είπε δε το αμίμητο «αποκρούω τον όρο δικτατορία του Πακιστάν (…) δε θα λύσουμε εμείς τα εσωτερικά ζητήματα του Πακιστάν (…)». Βέβαια, η συμφωνία υπερψηφίστηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία με συνοπτικές διαδικασίες. Δύο φαινομενικώς άκρως διαφορετικά καθεστώτα, ένα κοινοβουλευτικό κι ένα απροκάλυπτα στρατοκρατικό, δύο κράτη πλήρως υποταγμένα στις Η.Π.Α., προχωρούν σε διακρατικές συμφωνίες μεταξύ τους. Αυτό, πολύ απλά, σημαίνει πως οι δύο εξουσίες αναγνωρίζουν κοινά συμφέροντα και, γιατί όχι, κοινά χαρακτηριστικά. Απομένει να δούμε την εφαρμογή της συμφωνίας: πακιστανοί πολιτικοί πρόσφυγες να χαρακτηρίζονται "τρομοκράτες" και να στέλνονται τσουβαλιασμένοι στη δημοκρατική πατρίδα τους…
Πηγές:
Περιοδικό "Αντί", τεύχος 896, 1η Ιουνίου 2007
Περιοδικό "Έψιλον", τεύχος 842, 3 Ιουνίου 2007
Εφημερίδα "Ποντίκι", 7 και 14 Ιουνίου 2007
5 σχόλια:
Το κακό είναι ότι τίποτα πια δεν μας εκπλήσσει.
Το καλό είναι ότι μερικά πράγματα, πολλά πράγματα, συνεχίζουν να μας εξοργίζουν ακόμη.
Το σημερινό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: η διαφορά του κοινοβουλευτισμού με τα στρατοκρατικά καθεστώτα είναι μόνο φαινομενική. Η αντιπροσώπευση στην δημοκρατία είναι ένα αστείο που πάλιωσε και, κατά την άποψή μου, ένα λάθος που παραμεγάλωσε.
.
.
Κάπως συγγενικός ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Το έχω νιώσει διαβάζοντας τα κείμενά σου και, κυρίως, τα (λίγα) σχόλια που κάνεις, πότε πότε, εδώ και 'κει.
Βλέποντας, λοιπόν, τον τρόπο που σκέφτομαι, απέναντί μου, διατυπωμένον από έναν "άλλο", μού ΄ρχονται ανάμικτα η χαρά της επαλήθευσης και η απορία του λάθους. Ρε, μπας κι έχει δίκιο η ange-ta; Μήπως να βάζαμε λίγη αισιοδοξία στο μηδενιστικό κρασί μας; Τόσα χρόνια που το πίνουμε άκρατο τί καταλάβαμε;
.
Συμπάθα με, μιλάω για μένα, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω καλά κι εσένα και τους άλλους ...
Alterapars καλημερούδια,
Cropper καλημερούδια και σε σένα,
Αυτή η ιδεολογική συγγένεια είναι που μου δίνει ελπίδα.
Και γω διαβάζω μόνιμα τον alterapars, αλλά δεν με έχει βάλει κάτω ο πεσιμισμός του. Αντίθετα αυτή η μαύρη σούπα, που λέει και ο τρόπος με τον οποίο το λέει, εμένα μου φωνάζει, ότι όλα εδώ είναι ακόμα ζωντανά! Ζωντανά και αρωματισμένα.
Οχι σάπια και βρωμισμένα.
Και περιμένουν να βγούν στην επιφάνεια.
Σπούδασα στην Γερμανία. Τη πρώτη χρόνια βρήκα χιόνι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Μάϊο. Τον Μάιο, το χιόνι άρχισε να λειώνει και κάτω απο το χιόνι το χώμα δεν ήταν ξερό αλλά είχε χορτάρι. Το άσπρο έφευγε και το πράσινο ερχόταν.
Ετσι θα γίνει μια ωραία ημέρα!!!
Το μαύρο θα φεύγει και μπροστά του θα βγαίνει ενα λουλουδένιο κόκκινο!
Οχι το κόκκινο του αίματος, αλλά της παπαρούνας!
Σας χαιρετώ αμφότερους και δε σας κρύβω πως η διαπίστωση της "συγγένειας" στο βλέμμα και στις απόψεις είναι κατάσταση περισσότερο και από ελπιδοφόρα ("απαγορευμένη" λέξη). Σύμφωνα με τον Antonio Gramsi, "μας κανοναρχεί πάντοτε το ίδιο ζευγάρι: η απαισιοδοξία της γνώσης και η αισιοδοξία της βούλησης". Όσο για τις λέξεις "αισιοδοξία" και "απαισιοδοξία", δεν μπορώ να τις ερμηνεύσω "αντικειμενικά" παρά μόνο μέσα από την εντελώς προσωπική μου αντίληψη. Στο δικό μου λεξικό η "απαισιοδοξία" ισοδυναμεί με ηττοπάθεια, παραίτηση, ταπεινωτικούς συμβιβασμούς και γενικό σκύψιμο της κεφαλής. Την "αισιοδοξία" την ταυτίζω με πεισματική εναντίωση σε οτιδήποτε εξουσιαστικό, με διαρκή σύγκρουση με οτιδήποτε καταπιεστικό, με ανηλεή καυτηριασμό της διαρκώς ανανεούμενης περιρρέουσας χυδαιότητας. Και, όλα αυτά, με τρόπο άκρατο και ανυποχώρητο, χωρίς διάθεση συναίνεσης και "κατανόησης". Σας φαίνονται ισοπεδωτικά και μηδενιστικά όλα αυτά; Σίγουρα υπάρχουν και οι όμορφες πλευρές στη ζωή (ακόμη και μέσα στα ανθρώπινα σύνολα). Η επίμονη επισήμανση των αρνητικών δε σημαίνει πως δεν μπορεί κάποιος να απολαύσει "γεύσεις και αρώματα". Και, για να μιλήσω κάπως συνωμοσιολογικά, αυτό βολεύει κάποιους: μη σκοτίζεσαι και μη στενοχωριέσαι για τίποτα - εμείς θα φροντίσουμε για όλα...
"Σας φαίνονται ισοπεδωτικά και μηδενιστικά όλα αυτά"
Οχι, τα βρίσκω πανέμορφα αυτά που λές.
Ε, τώρα που τά 'κανες λιανά, σιγουρεύτηκα.
Είσαι το alter ego μου, αλλά πολύ καλλίτερος.
:)
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα