ΙΔΟΥ ΟΙ ΠΟΡΝΟΒΟΣΚΟΙ ΜΑΣ !!!

«Στρατηγέ μου, καλώς ορίσατε, ιδού ο στρατός σας!», αναφώνησε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εν έτει 1948, απευθυνόμενος στον James Van Fleet.

Τον Νοέμβριο του 2004, ο δήμαρχος Καστοριάς Δημήτρης Παπουλίδης και το δημοτικό συμβούλιο της πόλης αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μετονομασία της πλατείας Βαν Φλητ σε πλατεία Μακεδονομάχων ως «ένδειξη ελάχιστης διαμαρτυρίας για την ενέργεια των Η.Π.Α. να αναγνωρίσουν την Π.Γ.Δ.Μ. με το όνομα "Δημοκρατία της Μακεδονίας"».

Στα μέσα Ιουλίου 2007 η προτομή του Van Fleet ξαναστήθηκε στην είσοδο της πόλης της Καστοριάς από την ελληνοαμερικανική οργάνωση A.H.E.P.A. και την Ελληνοαμερικανική Ένωση Καστοριάς παρουσία του γενικού προξένου των Η.Π.Α.

Η περίοδος του Εμφυλίου Πολέμου (η επίσημη αστική "φιλελεύθερη" πλευρά χρησιμοποιεί τον όρο "εμφύλιος πόλεμος", ενώ στον αριστερό κόσμο έχει καταγραφεί σαν "Δεύτερο Αντάρτικο"), σφραγίστηκε εκτός των άλλων και με την πολιτική αστάθεια που επικράτησε στη χώρα, κυρίως την τριετία 1946 - 1948, όταν ακόμη ήταν αβέβαιη η έκβαση των πολεμικών επιχειρήσεων, πολλές από τις οποίες έληγαν με νίκες των ανταρτικών δυνάμεων ή συνοδεύονταν από εντυπωσιακές επιθέσεις τους κατά μεγάλων πόλεων.

Μετά τα "Δεκεμβριανά" της Αθήνας και τις επί 33 ημέρες συγκρούσεις μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων (που συνεπικουρούνταν από ισχυρότατες βρετανικές δυνάμεις υπό τον στρατηγό Scobie) και των δυνάμεων του Ε.Α.Μ. - Ε.Λ.Α.Σ. - Κ.Κ.Ε., που οδήγησαν στην ήττα των τελευταίων, υπογράφεται, στις 12 Φεβρουαρίου 1945 η "Συμφωνία της Βάρκιζας", η οποία προέβλεπε τον αφοπλισμό των ανταρτικών δυνάμεων αλλά και την εξασφάλιση της ελεύθερης εκδήλωσης των πολιτικών φρονημάτων όλων των πολιτών. Στις 10 Δεκεμβρίου 1945 ο υπουργός Δικαιοσύνης, Κ. Ρέντης, ανακοίνωσε, ότι ως τότε διώχτηκαν 80.000 άτομα του Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ., για κατοχικά αδικήματα, από τα οποία 40.000 βρίσκονταν στις φυλακές, ως υπόδικοι ή κατάδικοι, ενώ υπήρχαν άλλες 48.000 δικογραφίες. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, ο απολογισμός της τρομοκρατίας, που είχε εξαπολυθεί τον πρώτο χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ήταν 1.192 νεκροί, 6.413 τρομοκρατικές ενέργειες, 70.000 συλληφθέντες, 165 βιασμοί γυναικών, 6.567 ληστείες, 572 επιδρομές σε τυπογραφεία κ.α.

Στις 31 Μαρτίου 1946 πραγματοποιούνται οι πρώτες μετά την απελευθέρωση βουλευτικές εκλογές και το Κ.Κ.Ε. καλεί τους οπαδούς του σε αποχή. Την ημέρα των εκλογών, ένοπλοι κομμουνιστές χτυπούν τον Σταθμό Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο, ενώ στις 5 Ιουνίου ανταρτικές ομάδες ενεργούν επίθεση κατά λόχου του στρατού, στην Ποντοκερασιά Κιλκίς και τον διαλύουν. Στις εκλογές πρώτο έρχεται το Λαϊκό Κόμμα του Στ. Γονατά που παίρνει 609.000 ψήφους και 205 έδρες, η Ε.Π.Ε. (Σ. Βενιζέλος, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλος) πήρε 213.000 ψήφους και 68 έδρες, το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Θεμ. Σοφούλη 200.000 ψήφους και 48 έδρες και το Εθνικό Κόμμα του Ν. Ζέρβα 65.000 ψήφους και 20 έδρες. Αμέσως μετά τις εκλογές κορυφώνεται η δράση των ακροδεξιών παρακρατικών συμμοριών κυρίως στην ύπαιθρο και μέχρι τις 4 Μαΐου 1946 είχαν σημειωθεί 116 φόνοι, 31 τραυματισμοί, 114 βασανισμοί, 4 εμπρησμοί, 7 καταστροφές γραφείων.

Στις 28 Οκτωβρίου 1946 συγκροτείται το Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ο νέος αυτός αντάρτικος στρατός άρχισε να σχηματίζεται με βάση τις ομάδες αυτές, αλλά και παλιά τμήματα του Ε.Λ.Α.Σ. και με πρωτοβουλία μελών και στελεχών του Κ.Κ.Ε. που βγήκαν στο βουνό. Τον Φεβρουάριο του 1946 (2^η ολομέλεια της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.) ελήφθη η απόφαση για ένοπλη αντίσταση καθώς και για αποχή απ' τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές της "νοθείας και τρομοκρατίας". Η πρώτη εκδήλωση του νέου αντάρτικου θεωρείται η επίθεση στο Λιτόχωρο, τον Μάρτιο του 1946 από "ομάδες καταδιωκόμενων". Μετά τη συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου, συγκροτούνται Αρχηγεία περιοχής (όπως Δυτικής και κεντρικής Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου, Ρούμελης) και η δράση του Δ.Σ.Ε. αρχίζει να απλώνεται πανελλαδικά.

Το φθινόπωρο του 1946 προετοιμάζεται "αλλαγή φρουράς" στη συμμαχική βοήθεια προς την Ελλάδα και στη θέση της Αγγλίας, που αντιμετώπιζε βαθιά οικονομική κρίση, ανέλαβαν οι Η.Π.Α., που δήλωναν ότι θεωρούν την Ελλάδα "ζωτικό χώρο για την ασφάλειά τους".

Στις 15 Φεβρουαρίου 1947 ο υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, Ernest Bevin, ανακοίνωσε την αποχώρηση των βρετανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα και στις 12 Μαρτίου, ο Αμερικανός πρόεδρος Harry Truman εξήγγειλε το περίφημο "δόγμα" του με το οποίο σηματοδοτήθηκε η ένταξή της Ελλάδας στην αμερικανική σφαίρα επιρροής και η έναρξη της αμερικανικής στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας προς τη χώρα. Η ανακοίνωση του δόγματος αυτού, προήλθε μετά από επίσημο αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης προς τις Η.Π.Α.

Τον Δεκέμβριο του 1947 διαμορφώθηκαν νέες συνθήκες οι οποίες, όπως όλα έδειχναν θα οδηγούσαν τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές σε μεγαλύτερη και πιο αποφασιστική σύγκρουση. Η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. ύστερα από διαβουλεύσεις που είχε με στελέχη της μη κομμουνιστικής Αριστεράς, αποφάσισε (στις 3 Δεκεμβρίου 1947) να προχωρήσει στην ανακήρυξη προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης. Η δημόσια ανακοίνωση της δημιουργίας της και η σύνθεσή της ανακοινώθηκαν στις 23 Δεκεμβρίου 1947 από το ραδιοφωνικό σταθμό της "Ελεύθερης Ελλάδας" ταυτόχρονα με την υπογραφή της ιδρυτικής πράξης της νέας κυβέρνησης.

Η άμεση απάντηση της κυβέρνησης Σοφούλη - Τσαλδάρη στον σχηματισμό της προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης ήταν να θέσει στις 8 Ιανουαρίου 1948 και τυπικά εκτός νόμου το Κ.Κ.Ε., το Ε.Α.Μ. και την "Εθνική Αλληλεγγύη" με βάση το νόμο 509 / 1947 "Περί προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος". Από τις αρχές του 1948 οι Αμερικάνοι στην προσπάθειά τους να συμβάλουν με κάθε τρόπο στην νίκη του εθνικού στρατού εναντίον του Δ.Σ.Ε. έστειλαν κλιμάκιο αξιωματικών το οποίο με τον στρατηγό James Van Fleet στις 24 Φεβρουαρίου 1948 ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Η άφιξή τους σήμαινε την αναβάθμιση της στρατιωτικής παρουσίας των Η.Π.Α. στην Ελλάδα με την ίδρυση της Μεικτής Στρατιωτικής ομάδας Συμβούλων και Σχεδιασμού (Joint U.S. Military Advisory and Planning Group - J.U.S.M.A.P.G.). Μέχρι το φθινόπωρο του 1948 τα μέλη της αποστολής είχαν φτάσει τους 450 αξιωματικούς, οι οποίοι πλαισίωναν τα επιτελεία των μεγάλων μονάδων του ελληνικού στρατού. Η πρώτη τους αποστολή είχε δύο στόχους: τον έλεγχο της διαχείρισης της αμερικανικής αποστολής της στρατιωτικής βοήθειας προς την Ελλάδα και την εκπαίδευση των αξιωματικών του στρατού. Μέχρι τις 30 Οκτωβρίου 1948 παραδόθηκε στην Ελλάδα μεγάλος αριθμός πολεμικού υλικού - οπλισμού παντός τύπου. Μεταξύ του οπλισμού ήσαν και τα γνωστά Μπαζούκα με τα οποία ο ελληνικός Στρατός εξουδετέρωσε τα πολυβολεία του Δ.Σ.Ε.

Ενώ ο αγώνας του Δ.Σ.Ε. συνεχιζόταν σ' όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, την Πελοπόννησο και πολλά νησιά (Χίος, Σάμος, Ικαρία, Κρήτη), τον Απρίλιο του 1949 γίνεται δεύτερος ελιγμός, από το Βίτσι, πάλι στον Γράμμο. Έχουν προηγηθεί η νικηφόρα επίθεση στο Μάλι-Μάδι (Σεπτέμβριος 1948) και η ήττα στη Φλώρινα (Φεβρουάριος 1949). Τον Αύγουστο του 1949 η τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία κλείνει τα σύνορά της για τους αντάρτες και τους "ξεκόβει" από τις εφεδρείες τους. Τον ίδιο μήνα οι κυβερνητικές δυνάμεις καταλαμβάνουν το Γράμμο και το Βίτσι, τα ηττημένα τμήματα του Δ.Σ.Ε. περνούν στην Αλβανία και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Στις 25 Αυγούστου 1949, στις 5.30 το πρωί, ο στρατός άρχισε την τελική επίθεση στο Γράμμο. Η αντίσταση των ανταρτών υπήρξε σκληρή αλλά μάταιη. Στις 26 Αυγούστου, η IX μεραρχία υπερκέρασε τη γραμμή άμυνας των ανταρτών και εισχώρησε στα μετόπισθεν κατά μήκος των αλβανικών συνόρων. Στις 28 Αυγούστου, αρχίζει η σύμπτυξη των ανταρτικών δυνάμεών και η υποχώρησή τους προς την Αλβανία. Στις 29 προς 30 Αυγούστου, με την πτώση και του υψώματος Κάμενικ τελειώνει ουσιαστικά ο Εμφύλιος Πόλεμος.

Προφανώς, ο Van Fleet (και, κατ' επέκτασιν οι Η.Π.Α.), είναι για κάποιους ο ήρωας και σωτήρας που τους έδωσε την ευκαιρία (ισοπεδώνοντας τον Γράμμο με βόμβες napalm) να επανδρώσουν το μετεμφυλιακό τρομοκράτος της σκληροπυρηνικής δωσιλογικής ακροδεξιάς και να εξουσιάσουν παρασιτικά για δεκαετίες ολόκληρες. Όμως, για πολύ περισσότερους, υπήρξε ένας ένστολος δήμιος ο οποίος εισέβαλε σε ξένο χωράφι και το κατέστησε στέρφο. Οι "τοπικοί άρχοντες" της (κατά παράδοση δεξιάς) Καστοριάς δεν το έλαβαν αυτό υπ' όψιν τους ή (ακόμη χειρότερα) ακριβώς γι' αυτό θέλησαν να προκαλέσουν;

Αντί επιλόγου, αντιγράφουμε από την "Ελευθεροτυπία" (Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007): «Το όνομα της ηρωίδας της Εθνικής Αντίστασης Ηλέκτρας Αποστόλου δεν θέλουν για τη σημερινή οδό Ελπίδος, στην περιοχή της πλατείας Βικτωρίας, οι διαμερισματικοί σύμβουλοι του 6ου διαμερίσματος του συνδυασμού "Αθήνα, πόλη της ζωής μας" του Νικήτα Κακλαμάνη και απέρριψαν την πρόταση των συμβούλων της "Ανοιχτής Πόλης", οι οποίοι και κάνουν την καταγγελία. Η Αποστόλου είχε συλληφθεί στις 25 Ιουλίου 1944 και είχε βασανιστεί μέχρι θανάτου από τις ναζιστικές αρχές κατοχής στο κτίριο της οδού Ελπίδος 3, το οποίο στέγαζε τις γερμανικές δυνάμεις ασφαλείας. Στη συνεδρίαση του διαμερισματικού συμβουλίου μίλησε και ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος όμως δεν εισακούστηκε από την πλειοψηφία».

Γιάννης Καλαϊτζής ("Ελευθεροτυπία", Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007)