ΟΙ GOEBBELS ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ

Όταν το θράσος είναι απύθμενο και απροσμέτρητο. Στις εφημερίδες των ημερών υπάρχει ολοσέλιδη πληρωμένη καταχώριση του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. με τίτλο «Περίληψη Απολογιστικής Έκθεσης για το Περιβάλλον». Στην εισαγωγή αναφέρεται: «Η προστασία του περιβάλλοντος είναι σήμερα ζήτημα ζωής για όλους. Για εμάς στο Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., είναι υποχρέωση απέναντι σε κάθε πολίτη. Είναι καθημερινή, υπεύθυνη και συστηματική δουλειά, με στόχο να διασφαλίσουμε ένα βιώσιμο περιβάλλον. Για εμάς, αλλά και για τις γενιές που θα ακολουθήσουν. Το έργο που γίνεται για την προστασία του περιβάλλοντος είναι σημαντικό, χειροπιαστό και μετρήσιμο. Αναγνωρίζεται από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μα πάνω απ’ όλα είναι ορατό σε όποιον είναι καλοπροαίρετος. Στις κακόπιστες κριτικές, απαντάμε με τις πολιτικές και τις δράσεις που αναπτύσσονται, με συνέπεια και συνέχεια, τα τελευταία 3,5 χρόνια». Και το άγριο δούλεμα συνεχίζεται, δεδομένου ότι αναφέρονται δέκα τρία (13) "επιτεύγματα" του ηρωικού υπουργείου – ένας σύγχρονος Ηρακλής με 12 + 1 άθλους. Όπως έλεγε και ο Joseph Goebbels, «Πες, πες, κάτι θα μείνει»...

Ας κάνουμε μια στάση στον τέταρτο άθλο, ο οποίος είναι άκρως επίκαιρος. Αναφέρεται στην καταχώριση: «Ενισχύονται ουσιαστικά οι προστατευόμενες περιοχές (εθνικοί δρυμοί, εθνικά χερσαία, θαλάσσια και υγροτοπικά πάρκα), με τη θεσμική και οικονομική θωράκιση των Φορέων Διαχείρισης (…)». Πόσες μεγάλης έκτασης πυρκαγιές σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα; ουκ ολίγες! Σύμφωνα με το Νομοθετικό Διάταγμα 996/1971, για την προστασία των περιοχών που ανακηρύσσονται "εθνικοί δρυμοί" αρμόδιες είναι οι περιφερειακές δασικές αρχές σε συνεργασία με το αντίστοιχο Τμήμα της Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Γεωργίας. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει πως κάποιοι αμείβονται και συμπληρώνουν συντάξιμα χρόνια, έχοντας αναλάβει έναν ρόλο - να επιτελέσουν, δηλαδή, κάποιο έργο. Η Πάρνηθα (εθνικός δρυμός από το 1961) έγινε στάχτη και μπούλμπερη, αλλά επισήμως δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες πουθενά. Γι’ αυτό, λογικό είναι να συμπεράνουμε πως, δασικές εκτάσεις που δεν έχουν χαρακτηριστεί εθνικοί δρυμοί, θα καταλήξουν στα αζήτητα της αναδάσωσης μετά την απανθράκωσή τους - δηλαδή, θα χτιστούν πάραυτα. Όσο για τη "θεσμική και οικονομική θωράκιση των Φορέων Διαχείρισης", μάλλον πρόκειται για προσλήψεις υπαλλήλων γραφείου μιας και μετά από κάθε καταστρεπτική φωτιά ανά το πανελλήνιο, όλοι οι "υπεύθυνοι" μιλούν για έλλειψη πυροσβεστικού προσωπικού και ανυπαρξία κονδυλίων. Μάλιστα, ο ίδιος ο Πολύδωρας δήλωσε πως «(…) τα οικονομικά του κράτους δεν αντέχουν για την πρόληψη των πυρκαγιών». Βέβαια, ο ίδιος προϋπολογισμός αποδεικνύεται ιδιαίτερα γαλαντόμος και αστείρευτος όταν πρόκειται να μισθοδοτηθούν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι, διευθυντάδες οργανισμών και λοιποί κηφήνες, με δεκάδες χιλιάδες ευρώ μηνιαίως έκαστος.

Εξαιρετικά "φλέγον" είναι και το θέμα που δημοσιεύει η εφημερίδα "Το Ποντίκι" στο φύλλο της 19^ης Ιουλίου. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «(…) οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, την τελευταία επταετία, δεν "καταδέχθηκαν" να πάρουν, όπως δικαιούνταν, ούτε ένα ευρώ από τα κονδύλια του Ταμείου Συνοχής για τη δασοπροστασία, τώρα ξύπνησαν και - μέσω των ευρωβουλευτών - ζητάνε "ζεστό χρήμα" από την Ε.Ε. για να αποκαταστήσουν (;) την καταστροφή που προκάλεσε η βαριά αμέλειά τους (…)».

Γιάννης Καλαϊτζής ("Ελευθεροτυπία", Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007)

Επίσης, διαβάζουμε στην εφημερίδα "Κόντρα" (Σάββατο 21 Ιουλίου 2007), σε άρθρο με τίτλο «Συνεχίζεται το τσιμεντάρισμα της Πάρνηθας»: «Την περασμένη Τρίτη ο Γ. Σουφλιάς απέστειλε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για υπογραφή το Προεδρικό Διάταγμα για την "προστασία" της Πάρνηθας, έχοντας ενσωματώσει και τις παρατηρήσεις που έκανε, πριν ένα χρόνο, το Ε´ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας. (…) Ο Γ. Σουφλιάς κατέχει και το πεπόνι και το μαχαίρι. Είναι αυτός που θα μοιράσει τα κονδύλια για τις αναδασώσεις και τα άλλα έργα στα καμένα και οι μνηστήρες είναι πολλοί (από εργολάβους μέχρι επαγγελματίες περιβαλλοντιστές). Όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι περί το περιβάλλον, αυτοί που ζητούν να διαχωριστεί το περιβάλλον από τα δημόσια έργα και να γίνει ξεχωριστό υπουργείο, δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να κάνουν έστω ένα σχόλιο για την προκλητική απουσία από το εν λόγω Π.Δ. του καθ’ ύλιν αρμόδιου για τα δάση υπουργείο Γεωργίας. Απουσία από ένα νομοσχέδιο που κάνει πολεοδομικό έργο (με έμφαση στην επιχειρηματική δραστηριότητα, χωρίς να παραλείπει και την οικιστική), διαιωνίζοντας μια εγκληματική πολιτική σε βάρος ενός από τους πιο σημαντικούς δασικούς πνεύμονες της χώρας. (…) Αυτό που στη θεωρία χαρακτηρίζουν ως ασυμβίβαστο (περιβάλλον και δημόσια έργα μαζί), το κάνουν γαργάρα όταν εμφανίζεται μπροστά τους στην πράξη, και μάλιστα με τόσο προκλητικό τρόπο. (…) Ο Σουφλιάς είναι το Νο 2 στην κυβέρνηση Καραμανλή και ο Μπασιάκος κοιτάζει την καριερίτσα του. Πέραν τούτου, ως προς την ουσία της δασοκτόνου πολιτικής δεν διαφωνεί σε τίποτα με τον Σουφλιά. Όμως, η εκκωφαντική σιωπή των επαγγελματιών της οικολογικής ευαισθησίας (στο χώρο των Μ.Μ.Ε. και στο χώρο των Μ.Κ.Ο.) μας λέει πολλά για το δικό τους ρόλο».


Τέλος, με το ζήτημα της πληρωμένης καταχώρισης του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ασχολήθηκε εκτενώς και ο "Ιός" στην "Ελευθεροτυπία" στο φύλλο του Σαββάτου 21ης Ιουλίου 2007. Ενδεικτικά αντιγράφουμε την εισαγωγή από το κείμενο με τίτλο «Η υποκρισία με τα δάση»: «Ενώ ο κ. Σουφλιάς τώρα ισχυρίζεται ότι η ενίσχυση των προστατευόμενων περιοχών και των εθνικών δρυμών αποτελεί πάγια πολιτική προτεραιότητα του υπουργείου του, το 2006 η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου για τα περιβαλλοντικά και τα δημόσια έργα υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ αποπειράθηκε να περικόψει 30.000.000 ευρώ από την ήδη ισχνή χρηματοδότηση για το φυσικό περιβάλλον (που προορίζονται για την προστασία και τη διαχείριση βιοτόπων - οικοτόπων, εθνικών δρυμών κ.λπ)! Αυτή ήταν η τρίτη φορά που η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ προσπάθησε να μειώσει αυτό το κονδύλι και να το μεταφέρει σε έργα που "φαίνονται" (η πρώτη προσπάθεια έγινε επί υπουργίας Βάσως Παπανδρέου). Με την προσχηματική αγωνία της απορρόφησης πόρων (η οποία πράγματι καθυστερεί για πολλούς και διάφορους, πάντως πολιτικούς και όχι γενικώς γραφειοκρατικούς, λόγους), συστηματικά τα ευρωπαϊκά κονδύλια εκτρέπονται του σκοπού τους και κατευθύνονται με πελατειακά - ψηφοθηρικά κατά κανόνα κριτήρια σε αλλότρια "έργα". Το "σύστημα" δεν είναι νέο, το ζούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από την εποχή που άρχισαν τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (Κ.Π.Σ.): Η βραδύτητα με την οποία θεσμοθετούνται και στελεχώνονται οι μηχανισμοί εποπτείας, μελέτης και υλοποίησης των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, καθώς το κομφούζιο με τις αντιφατικές αρμοδιότητες των υπουργείων και των πάσης φύσεως "φορέων", υπονομεύουν τις όποιες καλές προθέσεις για έργα μακράς πνοής, πραγματικά χρήσιμα για τον τόπο και την κοινωνία. Συνεπώς, τα ποσά, όπως - όπως, κατευθύνονται αλόγιστα σε "μαύρες τρύπες" των προϋπολογισμών και βεβαίως σε τσέπες εργολάβων και προμηθευτών (...)».

Γιάννης Καλαϊτζής ("Ελευθεροτυπία", Σάββατο 21 Ιουλίου 2007)