ΣΚΙΕΣ...

«Ακούσατε, ακούσατε! Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Έλληνες και Οθωμανοί, ...». Με πομπώδη και διαπεραστικό τρόπο εισβάλει επί σκηνής ο Χατζηαβάτης (ή "Χατζατζάρης"), ο τελάλης του Πασά, "άσπονδος φίλος" του Καραγκιόζη με τελείως διαφορετικά στοιχεία χαρακτήρα: ανδρείκελο, αχυράνθρωπος, ανδράποδο, "φιλήσυχος νοικοκυραίος", δουλοπρεπής εκ πεποιθήσεως, κόλακας, συμβιβασμένος, οσφυοκάμπτης, δειλός, βολεψάκιας, γραφειοκράτης, προσφερόμενος διαρκώς προς πώληση ή ενοικίαση, άνθρωπος της επιβίωσης και της κοινότατης (χυδαίας) λογικής, απίστευτα ευπροσάρμοστος και λακές του πιο ισχυρού («Πολυχρονεμένε μου Πασά, ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σας δίνει χρόνια...»). Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαμε να τον αναδείξουμε σε έναν από τους διαχρονικότερους εκφραστές κι εκπροσώπους της Relpolitik (με την έννοια της απόλυτης προσαρμοστικότητας) και του δόγματος "ΕΓΩ, τη δουλειά μου κάνω"...

Ο Χατζηαβάτης δεν είναι μόνο ένας καθημερινός τύπος - είναι η κυρίαρχη μορφή της ανθρώπινης κοινωνίας. Βέβαια, αυτό δεν είναι κάτι καινοφανές. Είναι, όμως, απεχθές το γεγονός ότι ο "χατζηαβατισμός" (εκτός του ότι έχει αποκτήσει κολοσσιαίες διαστάσεις) θεωρείται (από τη συντριπτική πλειονότητα) το βέλτιστο πρότυπο, η αναπόδραστη στάση ζωής, η "έξυπνη" επιλογή, η επωφελής (άρα, όχι αφελής) συμπεριφορά. Οι Χατζηαβάτηδες δηλώνουν υπερήφανοι για το ποιόν τους και, όχι μόνο υπερασπίζονται σθεναρά και με πάθος τα έργα και τις ημέρες τους αλλά, χλευάζουν και χαρακτηρίζουν "κορόιδα" και "αφελείς" όσους τολμούν να αμφισβητήσουν το ιερό τους δόγμα και να παρεκκλίνουν από αυτό.

Αλλά, τι θέλω και τα σκαλίζω;