ΟΛΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ !!!

Τη νύχτα της Κυριακής 2 Μαρτίου προς Δευτέρα 3 Μαρτίου, εξερράγη εκρηκτικός μηχανισμός στη Διεύθυνση Δασών Περιφέρειας Αττικής. Την ευθύνη ανέλαβε η οργάνωση Ένοπλη Επαναστατική Δράση (ΕΝ.Ε.ΔΡΑ.), με προκήρυξη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Ποντίκι". Προσωπική μου άποψη είναι πως πρόκειται για το πλέον γλαφυρό, ισορροπημένο, σεμνό, προσγειωμένο, εύστοχο και σαφές κείμενο που έχει γράψει ένοπλη οργάνωση εδώ και δεκαετίες.

«Αποφασίσαμε να επιτεθούμε στη Διεύθυνση Δασών της Περιφέρειας Αττικής. Σκοπός μας ήταν να θίξουμε το ζήτημα των δασικών πυρκαγιών, ενός φαινομένου που τις τελευταίες δεκαετίες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Το αποκορύφωμα ήρθε το περασμένο καλοκαίρι με εκατομμύρια στρέμματα δάσους να καίγονται, χωριά ολόκληρα να αφανίζονται και πάνω από 70 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους. Για μας, βασικό αίτιο αυτής της κατάστασης είναι αναμφίβολα η επιδίωξη κέρδους από την εκμετάλλευση και την οικονομική αξιοποίηση της γης. Τα άλλα αίτια που προβάλλονται ως πιθανά, από την αμέλεια και την απροσεξία, μέχρι τις θεωρίες συνομωσίας και τις "ασύμμετρες απειλές", δεν είναι ικανά να δικαιολογήσουν την έκταση και την ένταση του φαινομένου. Υπεύθυνα δηλαδή, σε καθοριστικό βαθμό, είναι τα οικονομικά συμφέροντα σε όλο τους το φάσμα, από τις μεγάλες επιχειρήσεις (οικιστικές, τουριστικές, κατασκευαστικές) μέχρι τους μεγάλους και μικρούς ιδιοκτήτες γης. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγούμαστε με μια απλή παρατήρηση της ελληνικής πραγματικότητας. Επισημαίνουμε, χωρίς να μπούμε σε ειδικότερες λεπτομέρειες, ότι η Ελλάδα, ευνοημένη από τις διεθνείς εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και παρά τις όποιες κρίσεις, διανύει μια φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης. Δυναμικές πτυχές αυτής της ανάπτυξης είναι οι κατασκευές, η αγορά ακινήτων και φυσικά ο τουρισμός, δραστηριότητες που δε νοούνται χωρίς διαθέσιμη γη (...) όλη η Ελλάδα χτίζεται: κατοικίες ή ξενοδοχεία, νόμιμα ή αυθαίρετα, με δάνεια ή με αντιπαροχές, σε δάση ή σε αιγιαλούς. Αν πάλι δε βρεθεί ο απαραίτητος χώρος, τα συμφέροντα θα τον δημιουργήσουν. Τα δάση, που δεν είναι άλλωστε δεκτικά ιδιαίτερης οικονομικής αξιοποίησης, γίνονται ο πρώτος στόχος: καίγονται, καταπατούνται και εν τέλει χτίζονται. Χαρακτηριστικό είναι ότι την τελευταία δεκαετία έγιναν πάνω από δύο εκατομμύρια αιτήσεις για αποχαρακτηρισμούς δασικών εκτάσεων, οι περισσότερες αμέσως μετά από πυρκαγιές. Μόνο στην Αττική περιμετρικά του Υμηττού διεκδικούνται από καταπατητές, μεταξύ των οποίων και η εκκλησία, 25.000 στρέμματα ενώ άλλα 10.000 στρέμματα διεκδικούνται στην Πεντέλη από οικοδομικούς συνεταιρισμούς (...)».

Το πρότυπο "ανάπτυξης" που θεωρούν ιδεατό οι κρατούντες της "νέας διακυβέρνησης" (και όχι μόνον αυτοί), είναι γνωστό: "επενδύσεις" παντού και ισοπεδωτική τσιμεντοποίηση των πάντων, ακόμη και των νησιών του Αιγαίου. Αναφορικά, δε, με την κατάσταση των δασών, η εικόνα χειροτερεύει διαρκώς. Ιδιαίτερα στην Αττική (όπου η δόμηση είναι οργιώδης), τα πειστήρια είναι ακλόνητα για περιοχές όπως η Αθήνα, ο Υμηττός, το Ψυχικό, η Εκάλη και η Δροσιά, καθώς και οι παραλίες.

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη
("Γαλέρα", τεύχος 5, Φεβρουάριος 2006)

«(...) Σε επίπεδο νομικού πλαισίου, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού αυτό είναι μόνο κατ’ όνομα προστατευτικό. Το ελληνικό σύνταγμα, στα άρθρα 24 και 117, θεωρητικά προστατεύει το φυσικό περιβάλλον, προβλέποντας μάλιστα υποχρεωτική αναδάσωση των καμένων εκτάσεων και απαλλοτρίωση δασικών εκτάσεων, μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας και εφόσον η μορφή τους παραμένει δασική. Στην πράξη, τα τελευταία 30 χρόνια, οι κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ συναγωνίζονται για το ποια θα θέσει σε ισχύ τον πιο δασοκτόνο νόμο. Η αρχή έγινε με τον καραμανλικό νόμο 998/1979 ο οποίος μεταξύ άλλων επέτρεπε τη μετατροπή δασών σε οικιστικές περιοχές αν το επέβαλαν οι ανάγκες του πολεοδομικού σχεδιασμού και κυρίως, εξαιρούσε από τη δασοπροστασία τους "διασωθέντες αγρούς". Έτσι, οποιοσδήποτε κατείχε μια δασική έκταση, μπορούσε με μια απλή υπεύθυνη δήλωση να υποστηρίξει ότι επρόκειτο για καλλιεργήσιμη έκταση, που απλά δασώθηκε. Φυσικά, αν είχε προηγηθεί πυρκαγιά, κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει το αντίθετο των ισχυρισμών του. Το 1987, το ΠΑΣΟΚ με τον 1734/87, επέτρεψε τον αποχαρακτηρισμό δασών αν χαρακτηρίζονταν ως "βοσκότοποι". Για τις εκτάσεις αυτές, οι αναδασώσεις αναστέλλονταν ενώ επιτρέπονταν πολλές άλλες χρήσεις (γεωργικές, οικιστικές και άλλες). Το αποκορύφωμα έρχεται τον Δεκέμβρη του 2003, όταν επί Σημίτη, ψηφίζεται ο 3208/03, ο οποίος πέρα από τις άλλες ρυθμίσεις, τροποποιεί την ίδια την έννοια του δάσους. Πλέον για να χαρακτηριστεί μια έκταση ως δασική, πρέπει να καλύπτεται με δέντρα σε ποσοστό 25% (αντί του ισχύοντος ως τότε 15% και του 10% που ορίζει η Ε.Ε.). Η αλλαγή αυτή με απλά λόγια, οδηγεί στον αποχαρακτηρισμό του 1/3 των δασικών εκτάσεων της χώρας (...)».

Είναι γνωστό πως οι εμπρηστές και οι καταπατητές δασικών εκτάσεων δικαιώνονται διαρκώς (έστω και "από το παράθυρο"). Η εκφρασμένη πρόθεση αναθεώρησης του άρθρου 24 του Συντάγματος, φανερώνει την αγωνιώδη προσπάθεια των "αναπτυξιολάγνων" για τυπική κατοχύρωση των επαναλαμβανόμενων βιασμών. Άρα, δε χρειάζεται και πολλή σκέψη για να γίνει κατανοητό ποιοι εξυπηρετούνται από ανάλογες νομοθετικές πράξεις. Όσο για τους λεονταρισμούς της σοσιαληστρικής αντιπολίτευσης, είναι γνωστά και νωπά τα πεπραγμένα της. Επίσης, είναι γεγονός πως, εν Ελλάδι, Η Δηµόσια γη ανήκει σε όσους την καταπατούν και, ενίοτε, προσφέρεται και σε συσκευασία δώρου. Εναντίον της προτεινόμενης αναθεώρησης ξεσηκώθηκαν ουκ ολίγοι, θεωρητικοί, επιστήμονες, ακόμη και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Πάντως, φάνηκε καθαρά πως, δόγμα των κυβερνώντων (και όχι μόνον) είναι το "τσιμέντο να γίνει".

Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου
("Γαλέρα", τεύχος 23, Αύγουστος 2007)

«(...) Ο νυν υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, εκτός του ότι χτίζει αυθαίρετα εξοχικά, αποπειράθηκε το 2006, με σχέδιο προεδρικού διατάγματος να αποδώσει σε ιδιοκτήτες γης και συνεταιρισμούς 30.000 στρέμματα στην Πάρνηθα και μόνο το συμβούλιο της επικρατείας τον σταμάτησε (...)».

Ο υπουργικός βίος και η πολιτεία του βαρήκοου Σαρακατσάνου έχουν πολύ "ζουμί": δεν ανησυχεί ό,τι κι αν του προσάπτουν και φροντίζει να διατηρεί καλές και αγαθές σχέσεις με την ολιγαρχία, αλλά και με τους επαγγελματίες "οικολόγους". Έχει, δε, μια αυστηρώς προσωπική ερμηνεία για την έννοια "περιβάλλον". Σύμμαχος του Σουφλιά στο θεάρεστο έργο του είναι η "Κτηματολόγιο" Α.Ε..

Ακόμη και ο "Συνήγορος του Πολίτη" κατακεραύνωσε τις εκάστοτε κυβερνήσεις, σε μια χώρα με εικονική δασοπυρόσβεση και τριακονταετή ασυμμετρία, που βολεύεται στην ερμηνεία των εμπρηστών για να καλύψει την ανεπάρκεια και την αδιαφορία της. Ένας κρατικός μηχανισμός που προσποιείται πως νοιάζεται μετά την καταστροφή.

«(...) Ειδικά η Περιφέρεια Αττικής, της οποίας προΐσταται ο Χαράλαμπος Μανιάτης, άνθρωπος του κύκλου της Ντόρας Μπακογιάννη, ευθύνεται για δεκάδες αποχαρακτηρισμούς και εξαιρέσεις από αναδασώσεις στην περιοχή της Αττικής. Ενδεικτικά θα αναφερθούμε σε δύο περιπτώσεις. Το Σεπτέμβριο του 2005, δύο μόλις μήνες μετά τη μεγάλη πυρκαγιά της Ραφήνας, η Περιφέρεια με αποφάσεις της εξαιρεί από την αναδάσωση 10.185 στρέμματα καμένης έκτασης, επικαλούμενη διάφορους αόριστους λόγους, όπως παραδείγματος χάρη ότι εξαιρούνται οι εκτάσεις που κατά τη μέρα της πυρκαγιάς δεν έφεραν βλάστηση. Με το σκεπτικό αυτό, αν μια έκταση έχει ήδη καεί στο παρελθόν, ή έχει αποψιλωθεί από καταπατητές, δεν αναδασώνεται με μόνο κριτήριο το ότι δεν είχε βλάστηση τη μέρα της πυρκαγιάς. Το καλοκαίρι του 2006, αποκαλύπτεται από τον τύπο ότι έχουν εξαιρεθεί άλλα 2.297 στρέμματα στους ανατολικούς πρόποδες της Πεντέλης. Για τις συγκεκριμένες εκτάσεις, ο περιφερειάρχης επέριψε την ευθύνη για τον αποχαρακτηρισμό στο δασάρχη. Γελοία δικαιολογία αν αναλογιστούμε πόσο ψηλότερα ιεραρχικά βρίσκεται ο περιφερειάρχης σε σχέση με το δασάρχη. Η επόμενη περίπτωση έχει να κάνει με την αναδάσωση του δρυμού της Πάρνηθας. Με τη σχετική απόφαση που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2007, η Περιφέρεια όχι μόνο εξαίρεσε από την αναδάσωση 130 στρέμματα που ανήκουν σε ιδιώτες, όχι μόνο δεν απαλλοτρίωσε 2.800 στρέμματα που ανήκουν στα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα, ενώ είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, αλλά έσπευσε να χαρίσει σκανδαλωδώς 62,5 στρέμματα στο καζίνο, το οποίο στα μάτια όλης της κοινωνίας ήταν συνυπεύθυνο για την καταστροφή. Όλοι θυμούνται την εικόνα των πυροσβεστικών οχημάτων να ζώνουν το καζίνο για να το προστατεύσουν, ενώ γύρω ο δρυμός καιγόταν. Η ιστορία ήταν τόσο χοντροκομμένη που μέχρι και το καζίνο αναγκάστηκε να δηλώσει ότι δεν επιθυμεί την εξαίρεση. Το μέλλον θα δείξει αν το εννοούσε πραγματικά, ή αν απλά ελίχθηκε για να διεκδικήσει την έκταση αργότερα, όταν το θέμα θα έχει ξεχαστεί. Σε κάθε περίπτωση, οι προθέσεις της Περιφέρειας αποκαλύφθηκαν. Φυσικά, λόγω θέσης, η Περιφέρεια πρέπει να τηρεί και τα προσχήματα, όπως τον περασμένο Νοέμβρη, όταν με παρέμβαση του περιφερειάρχη γλίτωσαν από την εξαίρεση 200 στρέμματα στην περιοχή της Πεντέλης. Σε αυτά τα ζητήματα όμως, δε χωράνε συμψηφισμοί, ούτε λογικές του τύπου "αναδασώνω αυτό το κομμάτι, χαρίζω στους καταπατητές το άλλο". Θεωρώντας υπεύθυνη τη συγκεκριμένη υπηρεσία, για την υποβάθμιση του δασικού περιβάλλοντος της Αττικής και θέλοντας να στείλουμε στους προϊστάμενούς της, αλλά και στους αρμόδιους υπουργούς, το μήνυμα ότι για κάθε σπιθαμή δάσους που χτίζεται, θα έχουν και το ανάλογο κόστος, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτή την επίθεση. Τονίζουμε πως το χτύπημα δεν αφορά τους περιβαλλοντολόγους και δασολόγους της Περιφέρειας, που κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους (...)».

Η Περίπτωση της Πεντέλης είναι άλλη μία πονεμένη ιστορία αργού θανάτου, ένα διαρκές έγκλημα με πολλούς θύτες. Πρόσφατη είναι η απόπειρα εξαίρεσης 200 στρεμμάτων από την προγραμματισμένη αναδάσωση, "επιχείρηση" που ματαιώθηκε (;) την ύστατη στιγμή. Στην ίδια περιοχή "αλωνίζουν" και διάφοροι οικοδομικοί συνεταιρισμοί.

Άλλη χρόνια παρά φύσιν ασέλγεια εξακολουθεί να συντελείται στην Πάρνηθα, όπου πρόσφατα έγινε προσπάθεια εξαίρεσης 62,5 στρεμμάτων από την αναδάσωση, σε ένα εκ προ μελέτης έγκλημα. Παρόμοια εγκλήματα αποσοβούνται και με την κινητοποίηση ευαίσθητων πολιτών. Συχνά, τον ρόλο του βιαστή αναλαμβάνουν οι δήμοι. Πάντως, το συμπέρασμα είναι πως τα έλατα αργούν να αναπτυχθούν σε σχέση με τον ναό του τζόγου.

Πανομοιότυπο είναι το σκηνικό και στο Ποικίλο Όρος, με τους ίδιους πάντα πρωταγωνιστές - διεκδικητές...

«(...) η ευθύνη επιμερίζεται ανάμεσα στο αδηφάγο κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία. Αυτό βέβαια δεν αθωώνει την αλλοτριωμένη ελληνική κοινωνία. Η καταστροφή των δασών στην Ελλάδα είναι μια μικρή ψηφίδα στο ψηφιδωτό της παγκόσμιας περιβαλλοντικής καταστροφής, για την οποία αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, ως οικονομικό-πολιτικό σύστημα, αλλά και ως κυρίαρχη ιδεολογία. Κεντρικές ιδέες του καπιταλισμού είναι η απεριόριστη και με κάθε μέσο ανάπτυξη των οικονομικών μέσων και η ολοκληρωτική κυριαρχία επί της φύσης. Τα πάντα αποτιμώνται ως οικονομικά μεγέθη, δυνάμενα να αποφέρουν κέρδος. Το φυσικό περιβάλλον δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι μια οικονομική παράμετρος που πρέπει να διαχειριστεί με τον πιο επικερδή τρόπο. Παράλληλα ο καπιταλισμός, προκειμένου να επιβιώσει και να αναπαραχθεί, διαχέει τις αξίες και τα ήθη του σε όλη την κοινωνία, δημιουργώντας έτσι και τον ανάλογο τύπο ανθρώπου. Ένας άνθρωπος εξατομικευμένος, άπληστος καταναλωτής, ανεύθυνος και κοντόφθαλμος που αντιμετωπίζει τη φύση σαν κάτι παντελώς ξένο προς αυτόν. Είναι ο κυρίαρχος τύπος ανθρώπου στις καπιταλιστικές κοινωνίες, φυσικά και στην ελληνική (...)».

Ενίοτε ψηφίζονται νόμοι για κατεδαφίσεις αυθαιρέτων σε καμένες εκτάσεις, αλλά παραμένουν ανεφάρμοστοι.

Ανάλογη κοροϊδία ισχύει και με τους δασικούς χάρτες, οι οποίοι είναι κυριολεκτικά "της πλάκας". Ακόμη και οι δασολόγοι έχουν ταχθεί κατά των δασοκτόνων νόμων, αλλά η κυβέρνηση αποφασίζει να βάλει ταφόπετρα στους δασικούς χάρτες, συντάσσοντας χάρτες πρόχειρους και αναξιόπιστους. Γενικά, η παρούσα κυβέρνηση επιμένει στην εφαρμογή του δασοκτόνου νόμου 3208/2003, με απώτερο σκοπό την οικοπεδοποίηση εκατομμυρίων στρεμμάτων δάσους.

Όπως γράφει ο Νίκος Κουνενής ("Γαλέρα, τεύχος 23, Αύγουστος 2007), «(...) τα µεγάλα εγκλήµατα δεν απαιτούν µονάχα την ύπαρξη σκληρών και αποφασισµένων θυτών. Προϋποθέτουν και τη γονυπετή υποταγή των θυµάτων, την πρόθυµη και οικειοθελή αποδοχή του προδιαγεγραµµένου από την εξουσία ρόλου τους. Χωρίς ανακολουθίες και αντιρρήσεις, χωρίς όρους και ανταλλάγµατα. Απαιτούν, πάει να πει, ανθρωπάκια: άχρωµα άοσµα, άγευστα, µικροαστεία ανθρωπάκια, προσηλωµένα µε υπερβάλλοντα ζήλο στην πάρτη τους, γαντζωµένα µε στενοκέφαλο πάθος στη µεγαλειώδη µικρότητα της ύπαρξής τους, της διαρκώς απειλούµενης µα ουδέποτε εγερµένης. Πράγµα που δεν προϋποθέτει πολίτες µα ιδιώτες, σε όλες τις ερµηνευτικές εκδοχές του όρου: την αρχαιοελληνική, τη νεοελληνική, την αγγλοσαξονική, την παγκόσµια (...)».

Και, ένα τελευταίο απόσπασμα από την προκήρυξη: «(...) Η καπιταλιστική βαρβαρότητα, προκειμένου να διαιωνιστεί, θωρακίζεται σε όλα τα επίπεδα. Δημιουργεί τερατώδη αστυνομικά κρατικά μορφώματα, εξοπλίζει τους στρατούς της, επιβάλλει τις ιδεολογίες της σύγχυσης, της απάθειας και της ήττας. Όλα αυτά γιατί ξέρει ότι έχει αντιπάλους. Γνωρίζει πως μέσα στις κοινωνίες εξακολουθεί να υπάρχει μια δύναμη αντίρροπή της, που αντιστέκεται στους σχεδιασμούς της και επιδιώκει την ανατροπή της. Υπάρχει δηλαδή ένας πόλεμος ανάμεσα στους οικονομικά-πολιτικά κυριάρχους και στα τμήματα της κοινωνίας που θέλουν την επαναστατική αλλαγή της κοινωνικής οργάνωσης. Αυτός ο πόλεμος άλλοτε είναι φανερός και άλλοτε υπόγειος, άλλοτε επιθετικός και άλλοτε αμυντικός, περνά φάσεις έξαρσης και ύφεσης, αλλά πάντα διεξάγεται. Μια απλή συνιστώσα αυτής της αντίρροπης δύναμης είναι και ο ένοπλος αγώνας. Μια μορφή πάλης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα όπως όλες οι άλλες. Ζήτημα ιεράρχησής τους δεν τίθεται. Δεν διατεινόμαστε ότι είναι η μόνη αποτελεσματική, ούτε όμως δεχόμαστε ότι είναι επιζήμια. Ο ένοπλος αγώνας σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστά το όποιο μαζικό κίνημα, δεν παύει όμως να είναι αναγκαίος (...) η αντίσταση πρέπει να είναι και βίαιη. Μόνο έτσι περνάει το μήνυμα στα ευαίσθητα κοινωνικά κομμάτια ότι το καθεστώς δεν είναι άτρωτο, όπως φαντάζει, ότι μπορεί με απλά μέσα να χτυπηθεί σε όλα τα επίπεδα, ότι μπορούμε έστω και συμβολικά να ανταποδώσουμε τα χτυπήματα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το αναγκάζουμε επιπλέον να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, χωρίς τα φιλελεύθερα φτιασίδια του. Το μήνυμα όμως αυτών των ενεργειών έχει και άλλους αποδέκτες. Μιλάμε φυσικά για τους ίδιους τους κρατούντες, οι οποίοι πρέπει να αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι απρόσβλητοι και ότι η ασυδοσία τους θα έχει και συνέπειες. Είναι βέβαια τέτοια η χοντροπετσιά που προκαλεί η εξουσία, που και εμείς αμφιβάλλουμε για το παραπάνω. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που οι κοινωνίες δέχονται άγρια εκμεταλλευτική και ιδεολογική επίθεση και η εξουσία βαφτίζει "τρομοκράτες" όσους αντιστέκονται, αποκρύπτοντας ότι η κυριαρχία διά του τρόμου είναι δικό της μονοπώλιο, η συνέχιση του ένοπλου αγώνα είναι μια αναγκαιότητα, καθώς έτσι, με υπολογισμένα και ξεκάθαρα χτυπήματα, δηλώνεται εμφατικά ότι η αντίσταση με όλα τα μέσα είναι δυνατή. Είναι λάθος για μια ένοπλη επαναστατική ομάδα να θεωρεί τον εαυτό της αυτόκλητο τιμωρό και προστάτη των λαϊκών συμφερόντων, ειδικά σε κοινωνίες τόσο αντιφατικές όσο οι σημερινές. Ούτε εμείς θεωρούμε ότι ενεργούμε στο όνομα της λαϊκής τάξης ή σε αυτό του μαζικού κινήματος. Είμαστε απλώς μέλη αυτής της κοινωνίας που η συνείδησή μας δε μας επιτρέπει να ανεχόμαστε την υπάρχουσα βαρβαρότητα. Για μας, δεν υπάρχει άλλος αξιοπρεπής τρόπος να ζεις, παρά να μάχεσαι εναντίον της (...)».