ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΑΚΑΤΑ)ΝΟΗΤΑ

Σκίτσο του Βραζιλιάνου Bruno Aziz

Αίτηση διακοπής της ποινής του «τρεις μήνες τουλάχιστον», για λόγους υγείας, κατέθεσε (στις 11.06.2008) ο ισοβίτης Δημήτρης Ιωαννίδης (γνωστός και ως ο "αόρατος δικτάτωρ"), υποστηρίζοντας ότι η συνέχιση του εγκλεισμού του «θα ήταν χειροτέρα αυτής του θανάτου». Ο Ιωαννίδης καταδικάστηκε τον Αύγουστο του 1975 σε ισόβια, ως ένοχος για εσχάτη προδοσία, στάση και ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες. «Δεν θα ήταν ανθρωπίνως αποδεκτό να συνεχίσω να κρατούμαι βαριά άρρωστος και να αφήσω κάποια στιγμή την τελευταία μου πνοή εντός της φυλακής», σημειώνει στην οχτασέλιδη αίτησή του προς το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά. Ο διοικητής της Ε.Σ.Α. την περίοδο της επταετίας, οργανωτής του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974) που οδήγησε στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, παραμένει αμετανόητος για όλα. Αναφερόμενος στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, επιρρίπτει την ευθύνη στην τότε κυβέρνηση του αχυράνθρωπου Μαρκεζίνη, ισχυριζόμενος ότι «εγώ ουδεμία συμμετοχή, άμεση ή έμμεση, είχα στις εξελίξεις (…) όλοι όσοι σκοτώθηκαν σε διάφορα σημεία της πόλεως των Αθηνών και σκοτώθηκαν από αδέσποτες σφαίρες (τις οίδε με ποίων τις εντολές και ποίον σκοπόν ήθελαν να εξυπηρετήσουν;) χωρίς βέβαια την δική μου παρουσία ή παρώθηση ή διαταγή ή οποιασδήποτε άλλης μορφής συμμετοχή μου (…) από την έρευνα δεν προέκυψε, ούτε ευρέθη ποιοι ήταν οι φυσικοί αυτουργοί των ανθρωποκτονιών (…)». Αίτηση αποφυλάκισης είχε υποβάλει ο Ιωαννίδης και τον Νοέμβριο του 2005, αλλά το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά την απέρριψε με το σκεπτικό ότι ακόμη δεν είχε μετανιώσει για τις πράξεις του. Αυτή τη φορά, εκτός από τα προβλήματα υγείας, επικαλείται και τις συνθήκες του χώρου κράτησής του: «Η ΣΤ’ πτέρυγα του Κορυδαλλού όπου κρατούμαι είναι γεμάτη από ποινικούς κρατούμενους διαφόρων κατηγοριών, από μεγαλέμπορους ναρκωτικών μέχρι αδελφοκτόνους και μητροκτόνους εγκληματίες, ηλικίας από 20 έως 65 ετών, διαφόρων εθνικοτήτων, η παρουσία των οποίων μου στερεί παντελώς την έξοδό μου στο προαύλιο (…)». Πράγματι, ο δικτάτορας είναι ανώτερος όλων των προαναφερομένων (το γιατί το γνωρίζει μόνον ο ίδιος) και η "δικαιοσύνη" του το αναγνωρίζει κρατώντας τον σε ανακαινισμένο ατομικό κελί (εφοδιασμένο με διάφορες ανέσεις). Βέβαια, το να επιζητεί αποφυλάκιση ο οποιοσδήποτε (ακόμη και σιχάματα τύπου Ιωαννίδη), είναι απολύτως λογικό - ποιος (εκτός, ίσως, από τον Ντερτιλή) θέλει να περάσει τη ζωή του φυλακισμένος; Όμως, το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι η αίτηση έγινε γνωστή στους δικαστικούς συντάκτες έναν μήνα μετά την υποβολή της και, μάλιστα, από το Γραφείο Τύπου του υπουργείου Δικαιοσύνης (και όχι από τον δικηγόρο του αιτούντος) το οποίο λειτούργησε ως γραφείο επικοινωνίας και προπαγάνδας του χουντικού.

Ο Ιωαννίδης μιλά για τον "μύθο του Πολυτεχνείου"...

Οι πραξικοπηματίες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε μια δίκη παρωδία (28.07.1975 - 23.08.1975), ανάλογη με τη δίκη των ναζί στη Νυρεμβέργη, στην οποία εμφανίστηκαν αμετανόητοι, θρασείς και προκλητικοί. Οι θανατικές ποινές μετατράπηκαν σε ισόβια και η επιβολή της δικτατορίας χαρακτηρίστηκε "στιγμιαίο έγκλημα" (έτσι ερμηνεύονται τα επτά χρόνια). Το καραμανλικό καθεστώς που διαδέχθηκε τη χούντα, συναλλάχθηκε μαζί της προσβλέποντας στην απορρόφηση του όγκου των υποστηρικτών της - γι’ αυτό και διώχθηκαν μόνο οι πρωταίτιοι (μόλις 24) και ο βασικός παρακρατικός κορμός έμεινε ανέπαφος και συνέχισε το "έργο" του. Παρά το ότι ο Καραμανλής διακήρυττε πως «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια», εντούτοις, πολλοί από τους καταδικασθέντες (Μακαρέζος, Παττακός, Σπαντιδάκης, Ζωιτάκης, Λαδάς, Λέκκας, Ρουφογάλης, Θεοφιλογιαννάκος) αποφυλακίστηκαν "για λόγους υγείας" ή με το επιχείρημα ότι «δεν αποτελούν απειλή για τη δημοκρατία, η οποία δεν εκδικείται». Με τα ίδια επιχειρήματα, ευσταθεί και η αποφυλάκιση του (ακρωτηριασμένου, βαρήκοου και σχεδόν τυφλού) Σάββα Ξηρού, αν και αυτός καταδικάστηκε για "διαρκές έγκλημα" και όπως φαίνεται εξακολουθεί να είναι άκρως επικίνδυνος για τη "δημοκρατία που δεν εκδικείται".

Και, για να μην ξεχνιόμαστε, η απονομή δικαιοσύνης δεν μπορεί να είναι μεσοβέζικη ούτε να χαρακτηρίζεται από παλινωδίες. Επί τη ευκαιρία, αξίζει να γίνει εύφημος μνεία σε κάποιες ενέργειες ουσιαστικής απονομής δικαιοσύνης, όπως: οι εκτελέσεις των χουντικών αρχιβασανιστών Ευάγγελου Μάλλιου (14.12.1976, από την "Ε.Ο. 17Ν") και Πέτρου Μπάμπαλη (31.01.1979, από την ομάδα "Ιούνης ’78").