ΟΙ ΦΟΡΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΙΟΥ...

Η σωτηρία έχει ροζ χρώμα, είναι μεταρρυθμιστική (ξεχάστε τις ριζοσπαστικές ουτοπίες), πλήρως νομοταγής και εξουσιοβουλιμική. Συγκεκριμένα, την Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008 (ίσως, κάποτε, ανακηρυχθεί ιστορική επέτειος), ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (δια στόματος Αλαβάνου, Κουβέλη και Δραγασάκη) παρουσίασε πακέτο προτάσεων για το πολιτικό χρήμα και τη διαφάνειά του. Επίσης, περιγράφοντας τα κίνητρα του κόμματός τους, είπαν πως είναι απαραίτητο «το τέλος του δικομματισμού και του κυρίαρχου ρόλου που παίζουν οι δυο πρωταγωνιστές». Οι προτάσεις συνοψίζονται ως εξής: «Αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, με βασικό στόχο να καταργηθεί η παραγραφή που προβλέπεται σήμερα και οδηγεί στην ατιμωρησία των υπουργών, η οποία, όμως, δεν μπορεί να γίνει πριν περάσουν σχεδόν δέκα χρόνια (...)». Βέβαια, ο συγκεκριμένος νόμος δεν είναι καινούριος και οι εν λόγω επαγγελματίες πολιτικοί έχουν πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Αργά ξύπνησαν... «(...) Αλλαγή του νόμου 3023/2002 για τη χρηματοδότηση των κομμάτων. Προτείνεται να απαγορευθεί η χρηματοδότηση των κομμάτων από πάσης φύσεως μορφής επιχειρήσεις της ημεδαπής, αλλοδαπής ή εξωχώριες. Επίσης, να απαγορεύεται η συμμετοχή των πολιτικών κομμάτων στο εταιρικό κεφάλαιο επιχειρήσεων και οι ισολογισμοί τους να ελέγχονται από ορκωτούς λογιστές και να δημοσιοποιούνται (...) Μέτρα για την αποτροπή της δωροδοκίας σε περιπτώσεις προμηθειών του Δημοσίου (...)». Εν ολίγοις, προτείνουν τα αυτονόητα, αυτά που θα έπρεπε ήδη να ισχύουν. Όμως, και όταν υπάρχουν σαφείς και κραυγαλέες περιπτώσεις καταστρατήγησης της νομοθεσίας, το αποτέλεσμα είναι κουκούλωμα και αρχειοθέτηση. Επίσης, από όλα αυτά συνάγεται πως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν επιθυμεί την κατάργηση της χρηματοδότησης των κομμάτων από τον προϋπολογισμό (ας μας συντηρούν τα κορόιδα!) και, φυσικά, δεν τολμά να θέσει ένα άλλο αυτονόητο: πως δε νοείται τα κόμματα να καρπώνονται τη διαμαρτυρία (αποχή, άκυρο ή λευκό) η οποία πρέπει να μεταφράζεται σε κενά έδρανα. Ας μην έχουμε αυταπάτες: η καθεστωτική αριστερά είναι ένα ισχυρό δεκανίκι του πολιτικού συστήματος και δεν έχει όρεξη να μπει σε περιπέτειες προτείνοντας ρηξικέλευθες καταστάσεις και ανατροπές. Άλλωστε, ο καημός τους είναι γνωστός και μόνιμος (μεγαλύτερο κομμάτι της εξουσιαστικής πίτας) και τον είχαν εκδηλώσει και προ εικοσαετίας (σχεδόν) συγκυβερνώντας δύο φορές με τη Δεξιά (με τον αχυράνθρωπο Τζανετάκη και με το ακατονόμαστο φρικαλέο όνειδος). Πλέον, επικαλούνται το απροχώρητο της κατάστασης και το σύνθημα "κάθαρση" έχει αντικατασταθεί από το πιο φιλοσοφημένο «Πολιτική πλειοψηφία με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ». Σε όλες τις εποχές, τα ίδια αγοραία ήθη...