Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΖΕΙ;

Δε χρειάζεται να είναι κάποιος προφήτης για να ξέρει τι να περιμένει στον "ευλογημένο" ετούτον τόπο˙αρκεί μια προσεκτική παρατήρηση της απελπιστικά επαναλαμβανόμενης αλγεινής καθημερινότητας. Μόλις στο προηγούμενο κείμενο έγραφα για την επικείμενη νέα πύρινη (και την επακόλουθη τσιμεντένια) καταστροφή. Φυσικά, δε διαθέτω μαντικές ικανότητες ή τη λεγόμενη 6^η (7^η, 8^η, κ.ο.κ.) αίσθηση. Απλή λογική είναι, καθώς και συνειδητοποίηση της κατάστασης (πού ζούμε, με ποιους, κλπ). Έχουμε και λέμε, λοιπόν: 22 πυρκαγιές μέσα σε ένα 24ωρο, μόνο στο λεκανοπέδιο Αττικής, ενώ οι "υπεύθυνοι" καυχώνται πως «χάρη στην έγκαιρη κινητοποίηση κι επέμβαση, αποτεφρώθηκαν μόνο (!!!) 1.000 στρέμματα πευκοδάσους στον Υμηττό». Αυτό το "μόνο" θα είχε αξία αν λέγαμε πως «απανθρακώθηκαν μόνο κάποιες χιλιάδες γραφειοκράτες, κομματάρχες, εξουσιαστικοί παράγοντες, κλπ.». Βέβαια, ο Δήμος Γλυκών Νερών είχε ζητήσει από το Υπουργείο Εσωτερικών τη δημιουργία δεξαμενής νερού (χωρητικότητας 140 τόνων και κόστους 70.000 ευρώ), αλλά ουδείς ενδιαφέρθηκε. Βέβαια, ο στόχος των εμπρηστών (που δεν είναι άλλος από την "αξιοποίηση", όπως επέκταση της οικοδομήσιμης γης και διάνοιξη αυτοκινητόδρομων) επιτυγχάνεται κάθε φορά στο ακέραιο διότι, απλούστατα, σε αντίθεση με τους κρατικοδίαιτους ανευθυνοϋπεύθυνους, αυτοί ενεργούν βάσει σοβαρού σχεδιασμού. Όπως έγραψε και ο Στάθης Σταυρόπουλος ("Ελευθεροτυπία" 26.06.2008), «(…) Κατά μίαν έννοια αυτή η χώρα κατοικείται ως επί το πλείστον από σκουπίδια. Και πάντως κυβερνιέται από σκουπίδια (…) Κυβερνούν ωσάν σκουπίδια (με χορηγούς τις μίζες, και οι πράσινοι και οι γαλάζιοι), διότι κυβερνούν σκουπίδια – ή έστω κουρέλια, για όσους από μάς δεν αντέχουν αυτόν τον ρόλο…». Και, για του λόγου το αληθές, έρχεται ένα κάποιο μαλάκιο ονόματι Νίκος Λέγκας (με την ιδιότητα του ως υφυπουργίσκου Οικονομικών) να υπογράψει την απόφαση να μειωθούν κατά 25% οι πιστώσεις για δαπάνες μίσθωσης εναέριων μέσων δασοπυρόσβεσης. Μήπως να δοκιμάζαμε την κατάργηση (θεσμική και φυσική) όλων αυτών των χαμερπών και ανωφελών γραφειοκρατών;

Στις τελευταίες βο(υ)λευτικές εκλογές (Σεπτέμβριος 2007), 2.995.421 ασπόνδυλα έδωσαν και πάλι την εξουσία στην κυβέρνηση των καμένων του έτους εκείνου και 2.727.652 μορμολύκεια έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στο κόμμα που κυβερνούσε και ευθύνεται για τα καμένα παρελθόντων ετών. Θα πει κάποιος «η ψήφος είναι ιερό δικαίωμα, γιατί τους βρίζεις;». Κοπριές !!! Όσο δικαιούται κάποιος να μου φορτώνει στον σβέρκο την κάθε χυδαία εξουσία, άλλο τόσο έχω το δικαίωμα να αντιδρώ με τον τρόπο μου. Και, δεν έχω καμία αμφιβολία πως, και στην επόμενη εκλογοπανήγυρη, πάλι με τον ίδιον τρόπο θα συμπεριφερθεί ο αυτοευνουχισμένος και αποχαυνωμένος "κυρίαρχος λαός". Η αιτία είναι απλή: συνένοχος ή βλαξ – άλλο ενδεχόμενο δεν υπάρχει. Απόλυτος μιθριδατισμός και ασφυκτικά διευρυμένη συνενοχή. Το επιβεβαιώνουν και διεθνείς οργανώσεις: στην κορυφή της διαφθοράς πανευρωπαϊκώς η ένδοξη ψωροκώσταινα. Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε ότι οι μίζες και τα λαδώματα (μικρής ή μεγάλης εμβέλειας) αποτελούν καθημερινή πρακτική για ουκ ολίγους εξ ημών. Ακόμη και οι υποτιθέμενοι διώκτες της διαφθοράς υποκύπτουν στα θέλγητρά της˙ άνθρωποι είναι και οι "αδιάφθοροι", δεν είναι θεοί. Κι ας λέει το "παιδί" πως «θα μας πάρουν με τις πέτρες». Μην ανησυχείς George, το μέγα πλήθος είναι καταλλήλως εκπαιδευμένο και αρκούντως υπάκουο. Άλλωστε, ποιος θέλει να χαλάσει τα "μπάνια του λαού" και την καλοπέρασή του; Την ίδια στιγμή (και κάθε στιγμή), αστρονομικά ποσά (για τους "κοινούς θνητούς") από μίζες σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας και οι "εκπρόσωποι του λαού" πλουτίζουν (μόνο από την "αποζημίωση" που εισπράττουν;) χωρίς να υφίστανται έλεγχο "πόθεν έσχες". Επίσης, το εξουσιαστικό σινάφι έχει φροντίσει να εξασφαλίσει ατιμωρησία για τους "εθνοπατέρες" (άρθρα 61 και 62 του Συντάγματος) παρά τις όποιες καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο περίφημος "Νόμος περί Ευθύνης Υπουργών" (άρθρο 86 του Συντάγματος) που κατηγοριοποιεί τους κατοίκους της χώρας σε πληβείους και πατρικίους. Η μαφιόζικη πρακτική της "omertá" και η αλληλεγγύη μεταξύ καθαρμάτων, βρίσκουν την πλήρη εφαρμογή τους…

Γράφει ο Ευγένιος Αρανίτσης στη στήλη του "Είσοδος Υπηρεσίας" ("Ελευθεροτυπία", Σάββατο 28 Ιουνίου 2008): «(…) η "μεγάλη μάζα των πολιτών" υποχρεούται να αγωνιά αποκλειστικά για τα "προβλήματα της καθημερινότητας", όπως τα ονόμασαν, λες και η "καθημερινότητα" είναι τάχα άτρωτη απέναντι στη δράση των αρπακτικών που λεηλατούν την περιουσία του Δημοσίου ή λες και οι απευθείας αναθέσεις γίνονται μόνον Κυριακές και αργίες, οπότε οι καθημερινές αφιερώνονται, δίχως περισπασμούς, στον θρήνο για τις τιμολογιακές επιθέσεις της ΔΕΗ και του ΟΤΕ (…) η λαϊκίστικη αντιδιαστολή μεταξύ "καθημερινότητας" και "σκανδάλων" είναι επιπλέον προσβλητική για εκείνους υπέρ των οποίων οι ίδιοι πολιτικοί κόπτονται νυχθημερόν, τουτέστιν τους πολίτες. Κυρίως επειδή τους παρουσιάζει σαν όντα που υποτίθεται ότι ζουν απομονωμένα από τη μοίρα των θεσμών και που οφείλουν να διαμαρτύρονται μόνον και μόνον για την ποιότητα της ντομάτας (…)». Πιο αιχμηρός κι επιθετικός, ο Κώστας Καναβούρης ("Κυριακάτικη Αυγή", 29 Ιουνίου 2008) επισημαίνει: «Το πιο μεγάλο σκάνδαλο δεν είναι αυτό της Siemens. Το πιο μεγάλο σκάνδαλο είναι που θεωρούμε μέγα σκάνδαλο το σκάνδαλο της Siemens. Ότι και καλά έλαχε μια πολυεθνική να χρησιμοποιεί βρώμικες μεθόδους για την προώθηση των προϊόντων της, μεθόδους δηλαδή πίσω από την πλάτη της δημοκρατίας, στις οποίες μεθόδους διάφοροι εξωνημένοι πολιτικοί και άλλα παράσιτα του πολιτικού βίου ενέδωσαν, οπότε δημιουργήθηκε το θέμα (…) Κυκλοφορούνε οι κουκουλοφόροι του χρήματος και κανείς δεν τους αναγνωρίζει. Αλλά το πιο "αστείο" δεν είναι αυτό, το πιο αστείο είναι ότι σε τακτά διαστήματα βγάζουνε τις κουκούλες μπροστά στα μάτια μας και αιτούνται ψήφον!!! Και την κερδίζουν!!! Λες και δεν έγινε τίποτα. Κι αν πας να πεις κάτι σε μηνύουν κιόλας. Και κερδίζουν και τη δίκη έχοντας προηγουμένως φροντίσει να νομιμοποιήσουν την κουκουλοφορία (…) υπάρχει άνθρωπος στοιχειώδους νοημοσύνης που να μην ξέρει ότι αυτό που ονομάζεται πολιτικό τζάκι (το οποιοδήποτε και οποιασδήποτε εμβέλειας) στην Ελλάδα, έφθασε να είναι τέτοιο χωρίς να βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στην άνομη συναλλαγή; Υπάρχει άνθρωπος που να βρίσκει φυσιολογικό τον πλουτισμό χθεσινών παραστεκάμενων; Υπάρχει στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος που δεν βλέπει, ας πούμε, το αδιανόητο (τρόπος του λέγειν) έγκλημα, ότι χτίζεται με πολυτελέστατες κατοικίες η Πάρνηθα; Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι κουκουλοφόροι που δίνουν τις άδειες για να χτιστεί; Ποιοι κουκουλοφόροι έχτισαν την Πεντέλη; Κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν τόπε ακόμη. Αισχρά υποκείμενα από την κορυφή του Ολύμπου της εξουσίας που τα ‘χει κάνει μπάχαλο μεταξύ θεσμικής και εξωθεσμικής τοιαύτης, μέχρι τον πάτο με τα υπολείμματα της εξουσίας, αισχρά υποκείμενα επαναλαμβάνω αρπάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους δεκαετίες επί δεκαετιών. Οι ολίγιστοι και οι χυδαίοι κατέχουν τον τόπο. Κι αυτό δεν είναι σκάνδαλο. Είναι η πραγματικότητα. Και είναι η πραγματικότητα επειδή την αποδεχόμαστε (…) Άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουνε πεθάνει από την πείνα αν πιστέψουμε τα βιογραφικά τους, βοά ο πλούτος τους. Άλλοι μέσα σε λίγα χρόνια χτίσανε παλάτια και σου λένε πως είναι νόμιμα. Κι άλλοι μεγαλόσχημοι του πλούτου ξεπηδούν από το πουθενά, θεία χάριτι κι όλα αυτά είναι φυσιολογικά (…)».

Σε τι μπορούν να ελπίζουν όσοι δε θέλουν να είναι βλάκες ή συνένοχοι; μάλλον σε τίποτα ουσιαστικό. Ίσως, το μόνο που απομένει είναι η διάσωση της αξιοπρέπειας (ή, έστω, μέρους αυτής) μέσω της άμεσης αντιπαράθεσης και αντίδρασης απέναντι στη διαρκώς διογκούμενη χυδαιότητα της (κάθε μορφής) εξουσίας. Η μορφή της αντίδρασης μόνο βίαιη μπορεί να είναι για να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αλίμονο αν εμπιστευθούμε τους πλήρως διαβρωμένους θεσμούς και τους ποταπούς μαμελούκους των μηχανισμών του σύγχρονου Λεβιάθαν. Δικολαβικές επινοήσεις όπως «η ιερότητα της ανθρώπινης ζωής» δεν έχουν θέση σε έναν πόλεμο που μαίνεται από καταβολής κόσμου. Εκτός κι αν θέλουμε να δεχόμαστε στωικά και αγόγγυστα οτιδήποτε συμβαίνει εις βάρος μας, προσδοκώντας δικαιοσύνη στο επέκεινα…

Το θέρος του 2002, οι "νοικοκυραίοι" πανηγύριζαν την "εξάρθρωση της εγχώριας τρομοκρατίας", γεγονός που θα τους απήλλασσε από ένα "άγος" εν όψει της επικείμενης διοργάνωσης των ολυμπιακών αγώνων. Τα 45άρια σιώπησαν και οι "πολιτισμένοι" απαξίωσαν τη βίαιη αντίδραση απέναντι στη θεσμοθετημένη βία. Έκτοτε, τα σαπρόφυτα έχουν ξεσαλώσει και η αλαζονεία της εξουσίας έχει ξεπεράσει όλα τα όρια. Το ερώτημα είναι: θα πούμε «τι να κάνουμε, έτσι είναι η κατάσταση…» και θα εξακολουθήσουμε να λουφάζουμε ή θα ρίξουμε (επιτέλους) ισχυρότατο παρασιτοκτόνο;