ΕΠΟΧΟΥΜΕΝΟ ΚΟΥΦΑΡΙ...

Σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, 139.373 αυτοκίνητα πωλήθηκαν και κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στο διάστημα Ιανουαρίου - Απριλίου 2008, παρουσιάζοντας αύξηση 2,1% ως προς την αντίστοιχη περίοδο του 2007. Αύξηση 2,7% είχαν παρουσιάσει οι πωλήσεις αυτοκινήτων στο πρώτο τετράμηνο του 2007 έναντι του αντίστοιχου χρονικού διαστήματος του 2006. Επίσης, πωλήθηκαν 26.810 μοτοσικλέτες (άνω των 50 κυβικών εκατοστών), έναντι 26.476 το 2007, παρουσιάζοντας αύξηση 1,3%. Αύξηση 16,7% είχαν παρουσιάσει οι πωλήσεις το τετράμηνο του 2007 σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2006. Όλα αυτά εν μέσω οικονομικής κρίσης, αλλά ο νεοέλλην δεν πτοείται: η λύση ακούει στο όνομα "καταναλωτικό δάνειο".

Ως εκ τούτου, δεν υπερβάλλουν όσοι ισχυρίζονται πως αυτή τη γη την κατοικεί λαός αυτοκίνητος ή, γενικά, τροχήλατος. Η λατρεία που απολαμβάνει το εν λόγω αντικείμενο ανά την επικράτεια, φάνηκε για μία ακόμη φορά προ μηνός με τις ατελείωτες ουρές στα πρατήρια βενζίνης λόγω του πανικού που προκάλεσε η ολιγοήμερη απεργία των ιδιοκτητών βυτιοφόρων δημόσιας χρήσης. Όπως έγραψε ο Χρήστος Μιχαηλίδης ("Ελευθεροτυπία" 13.05.2008), «Θα επικαλεστούν ξανά οι μεσίτες της ενημέρωσης τη "δύσκολη καθημερινότητα του απλού λαού" -έτσι τη λένε- για να εγκαλέσουν κάτι βολεμένους, τάχα, τύπους σαν την αφεντιά μου, που διαπράττουν το έγκλημα να θεωρούν ελάσσονος σημασίας, σε σχέση με τα χίλια δυο σοβαρά θέματα που βαραίνουν τον πλανήτη, ότι εκατοντάδες χιλιάδες, ως επί το πλείστον, καλοπερασάκηδες παθαίνουν αμόκ για να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους. Οι νεκροί της Βιρμανίας (από τον κυκλώνα) και της Κίνας (από τον χθεσινό σεισμό) είναι "μακριά από μας". Τι να κάνουμε, θα πείτε. Τίποτα, απαντώ. Αρκεί το μέτρο της δικής μας ζωής να μην είναι προσβολή στην πραγματικά δύσκολη ζωή των άλλων. Ή, αν θέλετε, αρκεί στις "ειδήσεις της ημέρας" η πραγματικότης να είναι αυτή που είναι. Οχι το ρεζερβουάρ του Ελληνα».

Σταχυολογώ και από τη στήλη της Έλλης Τριανταφύλλου ("Καθημερινή", 14.05.2008): «(...) Δεκάδες ρεπόρτερ ακροβολίζονται καθημερινά σε πρατήρια της Αττικής και της περιφέρειας για να πιστοποιήσουν, μέσα από την έρευνά τους αυτήν την ακλόνητη σχέση του νεοέλληνα με το αυτοκίνητό του. Κανείς δεν σκέφτηκε να αγκυροβολήσει έξω από ένα μετρό ή να ζητήσει στοιχεία από τις διοικήσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς για να διαπιστώσει αν διαρκούσης της απεργίας αυξήθηκε ή όχι ο αριθμός των πολιτών που τα χρησιμοποιεί. Προφανώς κανείς δεν το σκέφτηκε είτε γιατί προεξοφλεί την απάντηση, είτε γιατί δεν θεωρεί πρωτεύον ένα τέτοιο στοιχείο. Εκτός κι αν έχει δίκιο που το βλέπει έτσι. Εκτός κι αν τελικά, το πρωτεύον είναι αυτή καθαυτή η σχέση του νεοέλληνα με το αυτοκίνητό του και τα όσα δημιουργεί (...)».

Ένας άλλος γνωστός οπισθοδρομικός, ο Παντελής Μπουκάλας ("Καθημερινή", 14.05.2008) υπονομεύει με τη σειρά του: «(...) Η αντλία είναι κάτι σαν μοντέρνος ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με ό,τι κατασκευάσαμε ή αποδεχτήκαμε σαν πραγματικότητά μας, με την καθημερινότητά μας, την αυτοκινούμενη βεβαίως καθημερινότητά μας, στο καθεστώς της οποίας το τιμόνι είναι το άλλο όνομα της ελευθερίας, της άνεσης και της ηδονής. Οι χελώνες γεννιούνται με το καβούκι τους κι ίσως να ονειρεύονται πότε θα λυτρωθούν από δαύτο. Εμείς το λαμαρινένιο καύκαλό μας το φορτωθήκαμε εκουσίως και ενθουσιωδώς (...)». Ο δρόμος προς τη δόξα έχει, πλέον, ανοίξει...

Υ.Γ. Τα σκίτσα είναι του Γάλλου Claude Serre.