ΤΗΝ ΤΥΦΛΑ ΣΑΣ ΜΕΣΑ !!!

Την Τετάρτη 7 Μάη 2008, ξεκίνησε ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Θεσσαλονίκης η της υπόθεσης των 7 τελευταίων κατηγορουμένων για τα γεγονότα κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής τον Ιούνιο 2003 στη Θεσσαλονίκη. Οι έξι από αυτούς βαρύνονταν με κακουργηματικές κατηγορίες και ο ένας για πλημμεληματικές, συμπαραπέμθηκε όμως λόγω συνάφειας.

Εν συντομία: Τον Ιούνιο του 2003, η Θεσσαλονίκη ζει διαδηλώσεις εναντίον της "Συνόδου Κορυφής" των Ευρωπαίων εξουσιαστών που φιλοξενείται σε πολυτελές ξενοδοχειακό συγκρότημα της Χαλκιδικής. Η "Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης" (σε συνεργασία με το "Black Block" και άλλες ομάδες) διοργανώνει αντισύνοδο, με κορύφωση το Σάββατο 21 Ιουνίου 2003. Εκείνο το απόγευμα, το κέντρο της πόλης συγκλονίζεται από οδομαχίες μεταξύ αντιεξουσιαστών και Μ.Α.Τ. Συλλαμβάνονται επτά διαδηλωτές και προφυλακίζονται: ο Μιχάλης Τραϊκάπης και ο Δημήτρης Φλιούρας στην Αυλώνα, οι Σπύρος Τσίτσας, Σουλεϊμάν Ντακντούκ, Simon Chapman, Carlos Martinez και Fernando Pérez στα Διαβατά Θεσσαλονίκης. Οι αιτήσεις αποφυλάκισης απορρίπτονται, οι "πέντε των Διαβατών" ξεκινούν απεργία πείνας και αποφυλακίζονται τον Νοέμβριο του 2003.

Σπύρος Τσίτσας, Σουλεϊμάν Ντακντούκ, ο Simon Chapman με την κοπέλα του, Carlos Martinez και Fernando Pérez, αποχαιρετώντας τα Διαβατά.

Η δίκη ολοκληρώθηκε την Τετάρτη 28 Μαΐου 2008, με τις εξής αποφάσεις: Ο Μιχάλης Τραϊκάπης και ο Sulaiman Dakduk - Καστρο καταδικάστηκαν σε 7 χρόνια φυλάκιση με κατηγορίες για έκρηξη κατ'εξακολούθηση, κατοχή κατ'εξακολούθηση και διακεκριμένη στάση. Ο Simon Chapman με τις ίδιες κατηγορίες σε 8 χρόνια και έξι μήνες και ο Fernando Pérez σε 5 χρόνια και 6 μήνες με κατηγορίες για μία έκρηξη, μία κατοχή και διακεκριμένη στάση. Και οι τέσσερις παραμένουν ελεύθεροι με αναστολή μέχρι το εφετείο. Οι Δημήτρης Φλιούρας, Επαμεινώνδας Βασιληάς και Σπύρος Τσίτσας αθωώθηκαν με ψήφους 4 - 3. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση του Άγγλου Simon Chapman, ο τρόπος σύλληψης του οποίου και οι κατηγορίες που του αποδόθηκαν έκαναν το γύρο του κόσμου (μέσω εικονοληψίας που μετέδωσε η ΕΤ-3), αλλά η ελληνική "δικαιοσύνη" παραμένει τυφλή και δέχεται ό,τι της υποδείξουν οι "φύλακες της τάξης"...

Ο Simon Chapman ακινητοποιείται και δέχεται τη σχετική "περιποίηση". Στην πλάτη του κουβαλάει μόνο ένα γαλάζιο σακίδιο...

Γύρω από τον Chapman, αρχίζουν να "ξεφυτρώνουν" οι μολότοφ...

Εμφανίζονται και άλλα μπουκάλια, ενώ ο "σκληρά εργαζόμενος μεροκαματιάρης" εναποθέτει στα πόδια του Chapman ένα μαύρο σακίδιο γεμάτο σφυριά και πέτρες. Ο Chapman έχει χάσει τα γυαλιά του (έχει 8 βαθμούς μυωπία), είναι ζαλισμένος και "συλλέγει" κατηγορίες...


Την επομένη της (κατα)δικαστικής απόφασης η "Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης" εξέδωσε ανακοίνωση: «Οι βαριές ποινές (5 έως 8 χρόνια) που απαγγέλθηκαν σε βάρος των διαδηλωτών της συνόδου κορυφής το 2003 στη Θεσσαλονίκη αποτελούν τη δικαστική προέκταση του έργου της κρατικής καταστολής, ένα βήμα πριν την ολοκλήρωσή της. Αναμένεται το εφετείο και μέχρι τότε οι τέσσερις βαριά καταδικασθέντες Τραϊκάπης, Τσάπμαν, Κάστρο, Περέζ, παραμένουν προσωρινά ελεύθεροι. Μια πόλη που κλειδαμπαρώθηκε απέναντι στους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές της αντισυνόδου (τόση λαμαρίνα δεν είδαμε ποτέ). Μια πόλη που ασφυκτιούσε επί τρεις μέρες απ’ την αποπνικτική ατμόσφαιρα των χημικών που έριχναν τα ματ. Μια πόλη κατακλυσμένη απ’ τον πόλεμο των Μ.Μ.Ε. που καλλιέργησαν επί μέρες ένα κλίμα κοινωνικής κλειστοφοβίας για να προετοιμαστεί το έδαφος της αστυνομικής βίας που ακολούθησε. Μια πόλη που έμεινε όμηρος στην εικονική πραγματικότητα και στον τηλεοπτικό χρόνο των γεγονότων αφού οι συγκρούσεις στην Εγνατία δεν κράτησαν πάνω από 15 λεπτά και οι πραγματικές φθορές δεν είχαν καμιά σχέση με τη δραματική αφήγηση των show man των ειδήσεων. Ακολούθησαν δεκάδες προσαγωγές και δεκάδες συλλήψεις με κατασκευασμένες κατηγορίες, επτά προφυλακίσεις, μια ομαδική απεργία πείνας κι ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Ήταν η απάντηση του κινήματος κατά του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, κόντρα στην κρατική προπαγάνδα και καταστολή. Έμεινε μόνο μια εκκρεμότητα: η δίκη των 7. Ό, τι δε μπόρεσε να κάνει η αστυνομία, ήρθαν οι δικαστές να το ολοκληρώσουν και να καλύψουν τα κενά, τα ψέματα, τις κατασκευές, τις αντιφάσεις, και τα επινοήματα των κατηγοριών μέσα στο πνεύμα της "δικαιοσύνης" τους. Η θέση της εισαγγελέως προς τους κατηγορουμένους ήταν ρητή και σαφής: Η αστυνομία δε λέει ψέματα. Είναι χαρακτηριστική η ποινή σε βάρος του Τσάπμαν που του επιβλήθηκαν 8 χρόνια χωρίς ελαφρυντικά για να εξισορροπηθεί δικαστικά ο εξευτελισμός της αστυνομίας από το αποκαλυπτικό βίντεο με τη δημόσια προβολή της αλλαγής σακιδίων. Ό, τι έγινε με τον Κύπριο έγινε και με τον Τσάπμαν. Η σχέση αστυνομίας και δικαιοσύνης έχει πάντα αναδρομική ισχύ. Η δίκη των 7 το απέδειξε περίτρανα. Στο πρόσωπο όλων των κατηγορουμένων αλλά ειδικά στο πρόσωπο των 4 βαριά καταδικασθέντων, η εξουσία πήρε προσωρινά και μερικώς την εκδίκησή της. Ο δρόμος για το εφετείο είναι μπροστά, το ίδιο και το πρόταγμα του κινήματος κατά της διεθνούς εκμετάλλευσης και καταστολής: κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους, ο αγώνας συνεχίζεται. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εκεί. Απέναντι σ’ αυτό που ήταν, είναι και θα είναι η δικαιοσύνη του κράτους και η κρατική καταστολή: έχθρα της ελευθερίας, εχθρός των αγώνων των καταπιεσμένων, εχθρός της κοινωνικής αλληλεγγύης».