ΘΡΗΣΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ
Σκίτσο του Ιρανού Kambiz Derambakhsh Για μία ακόμη φορά: περί φανατισμού, δογματισμού, τυπολατρίας και άλλων δεινών ο λόγος. Δύο περιπτώσεις (τουλάχιστον, αυτές γνώρισαν δημοσιότητα) τις τελευταίες ημέρες: γάμος ακυρώθηκε στη Γαλλία, επειδή η νύφη δεν ήταν παρθένα και επίθεση αυτοκτονίας εναντίον της πρεσβείας της Δανίας, στην πρωτεύουσα του Πακιστάν.
Στην πρώτη περίπτωση, στη γαλλική πόλη Lille, ένας μουσουλμάνος 30 ετών παντρεύτηκε μια 20χρονη ομόθρησκή του. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 9ης Ιουλίου 2006, αμέσως μετά τη νύχτα του γάμου, ο πατέρας του γαμπρού έστειλε τη νύφη στο σπίτι των γονιών της, λέγοντας: «Δεν είναι παρθένα, την απορρίπτουμε, ο γάμος είναι άκυρος». Στις 26 Ιουλίου 2006, ο δικηγόρος του 30χρονου κατέθεσε στο δικαστήριο της Lille αίτηση ακύρωσης του γάμου. Δύο χρόνια μετά, το αίτημα ικανοποιήθηκε. Σύμφωνα με το άρθρο 180 του γαλλικού Αστικού Κώδικα, ένας γάμος είναι άκυρος όταν υπάρχει "πλάνη σχετικά με το πρόσωπο ή με τις ουσιώδεις ιδιότητες του προσώπου". Η εισαγγελία της Lille αρνείται πως η αιτία ακύρωσης του γάμου είναι η μη παρθενία της νύφης, αλλά η απόκρυψη πως είχε προηγούμενη ερωτική σχέση. Ο δε (πρώην) σύζυγος, παρουσίασε τον εαυτό του ως έναν "μετριοπαθή μουσουλμάνο που εξαπατήθηκε". Όλα αυτά, σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην πατρίδα του Διαφωτισμού, όπου ένα κοσμικό δικαστήριο ακυρώνει (ουσιαστικά) μακροχρόνιους αγώνες για την αποτίναξη πρωτόγονων άγραφων νόμων.
Στη δεύτερη περίπτωση, τουλάχιστον έξι Πακιστανοί πολίτες σκοτώθηκαν και δεκάδες τραυματίστηκαν μετά από επίθεση αυτοκτονίας με παγιδευμένο αυτοκίνητο εναντίον της πρεσβείας της Δανίας στο Καράτσι. Οι υποψίες στρέφονται στην Αλ Κάιντα καθώς μόλις δύο μήνες πριν ο υπαρχηγός Αϊμάν αλ Ζαουάχρι καλούσε τους μουσουλμάνους σε επιθέσεις εναντίον της Δανίας με αφορμή την επανέκδοση των "σκίτσων του Μωάμεθ". Για τα περιβόητα σκίτσα έχω ξαναγράψει. Αν οι φανατικοί της οποιασδήποτε θρησκείας νομιμοποιούνται να βιαιοπραγούν όταν κρίνουν πως "προσβάλλεται ηθικά" ο "προφήτης τους", τότε, την ίδια νομιμοποίηση δικαιούνται οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων, οι ψηφοφόροι των πολιτικών κομμάτων, ακόμη κι εγώ (επειδή το αισθητικό μου κριτήριο θίγεται και πληγώνεται καθημερινά)...
8 σχόλια:
Ειδικά στην τελευταία κατηγορία ανήκουν πολλοί..
Εγώ να δεχτώ ότι η αρχική δημοσίευση μερικών ηλίθιων σκίτσων του Μωάμεθ ήταν θεμιτή και η επιλογή "αξιοκρατική". Η μαζική επαναδημοσίευση τους όμως σε όλη την Ευρώπη, τάχα μου για "αλληλεγγύη", εκτός από έναν καθαρά προβοκατόρικο ρόλο τι ακριβώς νόημα είχε;
Μήπως να εμφυσήσει ξαφνικά (με κάποιο θεϊκό χέρι προφανώς) τις αξίες της "ελεύθερης έκφρασης" των "δυτικών ελεύθερων δημοκρατιών" σε ένα αυξανόμενο φονταμενταλιστικό πλήθος στη Μέση Ανατολή; Εκτός κι αν δεχτούμε ότι η αύξηση του φονταμενταλισμού και φανατισμού στη Μ.Α. είναι κάτι τυχαίο/ εγγενές της θρησκείας και δεν έχει σχέση ούτε με τα σιωνιστικά εγκλήματα, ούτε με τις "ανθρωπιστικές επεμβάσεις", ούτε με τα εμπάργκο ούτε με τον διεθνή οικονομικό στραγγαλισμό των εξαθλιωμένων κοινοτήτων στις χώρες αυτές.
Κρίμα οι ψυχές που χάθηκαν για χάρη μιας εντελώς στρεβλής "ελευθερίας του λόγου".
Προς "ikonikos": θα μπορούσα, απλώς, να σε παραπέμψω στο θαυμάσιο δοκίμιο του Raul Vaneigem "Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν". Το αν τα σκίτσα ήταν "ηλίθια" (ασεβή, προσβλητικά, ή οτιδήποτε άλλο) σηκώνει πολλή συζήτηση και, εν κατακλείδι, είναι κάτι απολύτως υποκειμενικό. Για παράδειγμα, το σκίτσο που εικονίζει τον Μωάμεθ να φέρει επί της κεφαλής του τουρμπάνι που παραπέμπει σε εκρηκτικό μηχανισμό, είναι μια ρεαλιστικότατη καταγραφή - δεδομένου ότι η ισλαμική βία εκδηλώνεται "εις το όνομα του Αλλάχ ή του Προφήτη του". Όσον αφορά τις ρίζες αυτής της αντίδρασης, δεν έχω λόγο για να διαφωνήσω με τις επισημάνσεις σου. Όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω την αυξανόμενη σκοταδιστική παρουσία και κυριαρχία των φονταμενταλιστικών κύκλων οι οποίοι, έχοντας ερμηνεύσει το Κοράνι κατά το συμφέρον τους, έχουν εγκαθιδρύσει καθεστώτα που συνθλίβουν την όποια πιθανότητα για αυτονομία και αυταξία του ατόμου...
Stin germaniki dikeossini prosefige neari germanida gia diazigio, giati o sizigos - mosmlem - tin ederne: I germanida dikastina apefanthi, oti o xilodarmos tis ginekas sto korani epitrepetai.
eftichos pou parenevisan oi feministries ke stin efesi kerdise.
I dikastina pire ke podi apo to soma, giati paraviase katafora to germaniko sintagma.
Φίλε @alterapars,
Όλα μπορούν να λεχθούν, συμφωνώ. Αυτό μπορεί να γίνει πράξη όμως μόνο σε ένα άναρχο και δημόσιο μέσο όπως το ίντερνετ ή ο δημόσιος χώρος.
Σε κάθε άλλο μέσο όπου υπάρχει ιεραρχία και ετερονομία στην αξιολόγηση του τι προβάλλεται και του τι κόβεται, και από ποιον, (διότι είναι τεχνητά αδύνατον βέβαια να γράφουν όλοι οι δημοσιογράφοι που υπάρχουν και με απόλυτη ισότητα θέσης και χώρου στην ίδια εφημερίδα), είναι αδύνατον να υπάρχει ελεύθερη έκφραση, καθώς συνοδεύεται ΠΑΝΤΑ με αναγκαστική λογοκρισία άλλων πολύ περισσότερων και πιθανόν ισάξιων φωνών ή και πολύ συχνά των ίδιων των δημοσιογράφων που δουλεύουν στην εφημερίδα.
Που σημαίνει πως η ελευθερία της έκφρασης παραβιάζεται πάντα και μάλιστα βάναυσα και τελικά είναι αστήρικτο το απόφθεγμα ότι μπορούν να λεχθούν όλα.
Το "ηλίθια" που είπα φυσικά είναι υποκειμενικό. Το γεγονός πάλι ότι η θρησκευτική ελίτ που εκμεταλλεύεται τους φονταμενταλιστές μιλάει ότι επεμβαίνει "εις το όνομα του Αλλάχ" δε σημαίνει ότι τα κίνητρα της δεν είναι πολιτικά. Και η απελευθέρωση του 1821 έγινε με τα λάβαρα αλλά ήταν πολιτική πράξη δηλαδή είχε πολιτικά αίτια.
Και είναι πολιτικά, ακριβώς επειδή τα αίτια που προκάλεσαν την αρχική δημοσίευση των σκίτσων και την αναδημοσίευση τους είναι συστημικά, καθώς ήταν αποφάση κάποιων δυτικών ελίτ (πολιτικών και οικονομικών) που προέκυψαν από το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της δυτικής "δημοκρατίας".
Σχετικά με τη λογοκρισία διάβασε αν θες το τελευταίο ποστ μου. Εκεί τα γράφω πιο δομημένα.
Να το κάνω πιο "λιανά": μπορεί ο καθείς να ανακηρύξει κάτι (ιδεολογία, πρόσωπο, κατάσταση, οτιδήποτε) ως ιερό και να απαιτεί από όλους να το σέβονται, προσαρμόζοντας τη ζωή τους σε αυτό; Δικαιούται το ιερατείο (οποιουδήποτε δόγματος) να επιβάλλει κανόνες ύπαρξης σε ολόκληρη την κοινωνία; Με αυτή την έννοια, υποστηρίζω πως τίποτα δεν είναι ιερό, πως τα πάντα μπορούν να λεχθούν (η απτή πράξη είναι άλλο πεδίο) διότι, απλούστατα, τα πάντα είναι υποκειμενικά...
Να δούμε λίγο τις προβληματικές σου:
Θεωρείς ιερατείο μόνο την ιεραρχία που προέρχεται από σκοταδιστικούς ανορθολογισμούς, όπως η θρησκεία;
"Ιερατεία" δεν υπάρχουν σε οποιαδήποτε μορφή ετερόνομης κοινωνίας όπως οι δυτικές (έστω πιο εκλεπτυσμένα) και ειδικά στους θεσμούς όπου υπάρχει έντονη συσσώρευση εξουσίας όπως τα μεγάλα μμε; Αυτά τα ιερατεία δεν αποφασίζουν με βάση κάποιες ανορθολογικές ή "ορθολογικές" πεποιθήσεις;
Άρα πάλι δεν ανακηρύσσονται κάποια πράγματα και πρόσωπα ως ιερά έμμεσα ή άμεσα και δεν θεσμοποιούνται αυτά από τις πολιτικές/οικονομικές ελίτ που κυβερνούν;
Συνεπώς κι εγώ υποστηρίζω ότι τίποτα δεν είναι ιερό, και ότι "όλα πρέπει να λέγονται", όμως αυτό δεν το κρίνω από μια προσωπική προτίμηση ή απέχθεια σε αυτά που λέγονται (δηλαδή αν υποκειμενικά θεωρώ πρωτοποριακό ή συντηρητικό αυτό που λέγεται, ώστε να το ανακηρύξω αυτόματα προϊόν "ελεύθερης έκφρασης" ή όχι, όπως γίνεται συνήθως), αλλά στο αν υπάρχουν οι θεσμικές προϋποθέσεις για να υπάρχει πραγματική ελεύθερη έκφραση, όπως εξήγησα στο προηγούμενο ποστ.
Αναφέρθηκα σε "ιερατεία" λόγω της κεντρικής θέσης που κατέχουν σε πολλές κοινωνίες. Μπορούμε, όμως, να μιλήσουμε για εξουσίες - γενικά. Τα δύο παραδείγματα που αναφέρω στο συγκεκριμένο κείμενο, τυχαία αναφέρονται στο Ισλάμ. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει για την Κίνα (όπου το καθεστώς δεν είναι θεοκρατικό) ή και για τα καθ' ημάς (όπως με τον "νόμο Βενιζέλου" και την απορρέουσα "βιομηχανία αγωγών"). Κι επαναλαμβάνω: ο καθένας μπορεί να προσδώσει ιερότητα σε οτιδήποτε νομίζει και να το υπερασπιστεί με οποιονδήποτε τρόπο...
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα