ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ...

Η Ελλάδα είναι η χώρα των θαυμάτων (με ή χωρίς εισαγωγικά) και όλα θα ήταν παραδεισένια αν οι Έλληνες δεν ήταν τόσο διεφθαρμένοι και αν εμπιστεύονταν (έστω και λίγο) αυτό το υπέροχο κράτος και τους αδιάφθορους ταγούς του. Αυτό είναι (σε γενικές γραμμές) το νόημα από μια ολοσέλιδη ανάλυση στις οικονομικές σελίδες της εφημερίδας "Καθημερινή" (Σάββατο 14 Ιουνίου 2008). Σύμφωνα με το δημοσίευμα, για όλα τα δεινά ευθύνεται η παραοικονομία , η οποία ανέρχεται στα 70 δισ. ευρώ ετησίως. Ο συντάκτης (Λεωνίδας Στεργίου) προσπαθώντας να αναλύσει το πώς είναι δυνατόν να ανέρχεται η παραοικονομία σε τέτοιο ύψος, παραθέτει επτά (7) παραδείγματα: «Πρώτον, δάνεια περίπου 36 δισ. ευρώ αποπληρώνονται κανονικά κάθε μήνα από νοικοκυριά που θα έπρεπε να είναι στο "κόκκινο", αφού οι δόσεις ξεπερνούν το 40% του εισοδήματός τους, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος». Δηλαδή, το πρόβλημα είναι ότι η πλειονότητα των δανειοληπτών καταφέρνει (έστω και με απόκρυψη εισοδημάτων) να αποπληρώνει δόσεις δανείων και όχι η αφειδής διάθεση χρήματος (αγνώστου προελεύσεως) από τις τράπεζες με ληστρικούς όρους. Οι τράπεζες "ξεπλένουν" χρήμα προερχόμενο από εγκληματικές δραστηριότητες, αυτό το γνωρίζουν και οι πέτρες, κι ας ωρύεται ο Βγενόπουλος… «Δεύτερον, δειγματοληπτική έρευνα της Παγκόσμιας Τράπεζας και του I.F.C. είχε δείξει ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις δηλώνουν το 89% των εσόδων τους, έναντι 93% που είναι το ποσοστό στις χώρες του Ο.Ο.Σ.Α. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 17 δισ. ευρώ τον χρόνο δεν δηλώνονται (…)». Έτσι αποφαίνονται ληστρικοί διεθνείς οργανισμοί, με παχυλά αμειβόμενους γραφειοκράτες, που ευθύνονται για τον καταποντισμό εθνικών οικονομιών (κυρίως, χωρών του "τρίτου κόσμου"). «Τρίτον, τα "γρηγορόσημα" και οι "μίζες" από επιχειρήσεις για να κλείνονται συμφωνίες, υπολογίζονται στο 0,2% του τζίρου τους ή στο 0,15% του Α.Ε.Π., δηλαδή σε περίπου 340 εκατ. ευρώ (…)». Άραγε, οι μετρήσεις αυτές συμπεριλαμβάνουν τα "δωράκια" που έλαβε το μητσοτακέικο και πολλοί άλλοι δημόσιοι άρχοντες του ευλογημένου ετούτου τόπου από τη Siemens και άλλες (διεθνούς φήμης και κύρους) εταιρείες; «Τέταρτον, τα "φακελάκια" και οι "μίζες" από ιδιώτες ξεπερνούν τα 600 εκατ. ευρώ (…)». Στο σημείο αυτό, γίνεται ενδεικτική αναφορά για το ύψος της "ταρίφας" σε διάφορα υπουργεία, στις εφορίες, στην πολεοδομία, γενικά οπουδήποτε, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Στον δημόσιο τομέα, τα "φακελάκια" είναι όντως πρόβλημα˙ όμως, μεγαλύτερο βάσανο είναι η αναγκαστική επαφή με την κρατική γραφειοκρατία και τους "λαδιάρηδες" υπαλλήλους της που συμπεριφέρονται ωσάν να τους έχει δοθεί εξουσία ζωής και θανάτου σε όσους (επαναλαμβάνω, εξαναγκαστικά) προσφεύγουν σε αυτούς. Εξάλλου, όταν (σπανίως) αποκαλύπτονται "λαδιές", οι ποινές είναι χάδια (είτε λόγω συναδελφικής omertá, είτε για να προστατευθούν τα παράσιτα που αποτελούν σημαντική σε αριθμό εκλογική πελατεία). «Πέμπτον, η παραοικονομία από πορνεία, ναρκωτικά, λαθραία τσιγάρα και οινοπνευματώδη ποτά ξεπερνά τα 2 δισ. Ευρώ (…)». Την ενσωμάτωση αυτού του είδους της παραοικονομίας στο Α.Ε.Π. (για να παρουσιαστούν μεγαλύτερα οικονομικά μεγέθη από τα επίσημα) είχε επιδιώξει προ διετίας ο μουλαροτραγιάσκας κι έφαγε κράξιμο. Πάλι τα ίδια; «Έκτον, το "μαύρο χρήμα" που εντοπίζεται να ξεπλένεται κάθε χρόνο ανέρχεται σε περίπου 18 εκατ. ευρώ (…)». Εκείνο που δεν εντοπίζεται (άραγε, γιατί;) πόσο είναι περίπου; «Έβδομον, η εισφοροδιαφυγή στη χώρα μας είναι τεράστια. Αρκεί να αναφερθεί ότι μόνο η εισφοροδιαφυγή προς το Ι.Κ.Α. υπολογίζεται ότι ξεπερνά τα 3,5 δισ. ευρώ!». Επίσης, να αναφερθεί ότι το ελληνικό κράτος είναι από τους μεγαλύτερους οφειλέτες στα ασφαλιστικά ταμεία…

Το βαθυστόχαστο συμπέρασμα του εν λόγω άρθρου είναι το εξής: «Διαχρονική ανάλυση των μακροοικονομικών στοιχείων της Ελλάδας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, αν δεν υπήρχε παραοικονομία, σήμερα το κατά κεφαλήν εισόδημα του Έλληνα θα ήταν ίσο ή και μεγαλύτερο από το μέσο αντίστοιχο της Ευρωζώνης! Η ελληνική οικονομία θα είχε επιτύχει προ πολλού την πραγματική σύγκλιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αν δεν δοκιμαζόταν επί δεκαετίες από παθογένειες που έχουν εξελιχθεί σε κατάρα για τους εργαζόμενους και τους συνεπείς φορολογούμενους. Τα δημόσια έσοδα θα ήταν υψηλότερα κατά 50% περίπου, το δημόσιο χρέος θα είχε συρρικνωθεί στο 60% του Α.Ε.Π. Οι δαπάνες για τόκους θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, καθώς και οι δανειακές ανάγκες του Δημοσίου. Το δημοσιονομικό αποτέλεσμα από τη συρρίκνωση της παραοικονομίας θα ήταν θεαματικά θετικό, αφού ο κρατικός προϋπολογισμός θα είχε τέτοιο πλεόνασμα που θα κάλυπτε όλο το ποσό των δαπανών από χρεολύσια και όλες οι δαπάνες για την παιδεία, την τεχνολογία, την έρευνα και την ανάπτυξη θα προσέγγιζαν τις αντίστοιχες, εντυπωσιακά υψηλότερες κοινοτικές». Παπαρολογίας το ανάγνωσμα και αν και όταν και ίσως και τότε και θα… Είναι η απλοϊκή τσαρλατανίστικη μέθοδος του δοκησίσοφου: ανοίγουμε ένα βιβλίο οικονομετρίας κι ένα εγχειρίδιο δημοσιονομικής πολιτικής και "ταιριάζουμε" τα αριθμητικά δεδομένα χωρίς να λαμβάνουμε υπ' όψιν τα ειδικά χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης. Αφού, λοιπόν, για την ελληνική κακοδαιμονία ευθύνεται η ανευθυνότητα των κυβερνωμένων, ας δούμε κάποια (λίγα, αλλά ενδεικτικά) παραδείγματα διαχείρισης του δημόσιου χρήματος από τους κυβερνώντες: Παράδειγμα πρώτο, δημοσίευμα της εφημερίδας "ΕΘΝΟΣ" (22.05.2008) με τίτλο "Πληρώνουμε τα βουλευτικά ένσημα". Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «(...) με διάταξη η οποία συμπεριλήφθηκε στο νομοσχέδιο για την εισοδηματική πολιτική που κατατέθηκε χθες στη Βουλή, οι φορολογούμενοι θα πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές όσων πριν εκλεγούν δούλευαν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και μάλιστα αναδρομικά από 1ης Ιανουαρίου 2003. Μέχρι τώρα οι φορολογούμενοι κατέβαλαν τις εισφορές των βουλευτών που ήταν ελεύθεροι επαγγελματίες (με νόμο του 2004) (...) η χαριστική διάταξη προβλέπει πως η πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών βουλευτών στους φορείς που ασφαλίζονταν πριν εκλεγούν δεν θα γίνεται από τους ίδιους, αλλά από τον προϋπολογισμό του Κοινοβουλίου. Να σημειωθεί ότι οι βουλευτές καθ όλη τη διάρκεια της θητείας τους είναι ασφαλισμένοι στο Δημόσιο και, εφόσον συμπληρώσουν οκταετία, θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Τώρα με τη ρύθμιση και την πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών από τη Βουλή διευκολύνονται για να βγάλουν πιο εύκολα και δεύτερη σύνταξη. Με ρύθμιση του 2004 οι εισφορές των ελευθέρων επαγγελματιών που εκλέγονταν βουλευτές καλύπτονταν από τη Βουλή και με τη χθεσινή διάταξη εξομοιώνονται και οι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα (...)». Παράδειγμα δεύτερο, δημοσίευμα της εφημερίδας "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" (10.06.2008) με τίτλο "Θα πληρώναμε ταξιδάκι βουλευτών για το Euro!". Απλά πράγματα: το υφυπουργείο Αθλητισμού ήθελε να οργανώσει δωρεάν πτήσεις charter για την Αυστρία, για τους βουλευτές που θα ήθελαν να παρακολουθήσουν τους αγώνες της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας. Και, βέβαια, το "πακέτο" θα περιελάμβανε και άλλα έξοδα. Βέβαια, τα παραδείγματα του είδους είναι ανεξάντλητα...

«Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σου για εσένα. Το ζητούμενο είναι τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου!», διακήρυσσε, κάποτε, η "ακεραιότητα του ευπατρίδη". Και, όπως ένα νήπιο γεμάτο απορίες, εκτοξεύω (προς όλες τις κατευθύνσεις) ερωτηματικές αντωνυμίες...