ΜΑΜΩΝΑΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ

"Θάνατος στο δωμάτιο του αρρώστου" λάδι σε μουσαμά

(1895, Edvard Munch) Όσλο, Μουσείο Munch

Πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006 με τον τίτλο "Ναρκωτικά και πορνεία μπαίνουν στο Α.Ε.Π.". Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «ακόμα και το προϊόν από εγκληματικές δραστηριότητες όπως τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο τσιγάρων και η πορνεία, προσμετρά η Στατιστική Υπηρεσία στην παραοικονομία, μέρος της οποίας θα ενσωματωθεί στο Α.Ε.Π.». Σημειωτέον πως η παραοικονομία (δηλαδή, οικονομικές δραστηριότητες που ξεφεύγουν από τον έλεγχο του κράτους) στην Ελλάδα υπολογίζεται γύρω στο 25-30% του Α.Ε.Π. για το έτος 2006. Τι ορίζεται, όμως, ως "Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν"; Σύμφωνα με τα οικονομολογικά εγχειρίδια, «Α.Ε.Π. είναι η αξία του εγχώριου προϊόντος, στην οποία περιλαμβάνονται και οι αποσβέσεις», ενώ «εγχώριο (ή εθνικό) προϊόν είναι η αξία του προϊόντος που δημιουργείται από τις υπηρεσίες των εθνικών παραγωγικών συντελεστών, οπουδήποτε κι αν διεξάγεται η παραγωγική διαδικασία». Με απλά λόγια, γίνεται αναφορά στην αξία του παραγόμενου τελικού προϊόντος καθώς και στα δημιουργούμενα εισοδήματα. Γιατί τόση φασαρία; Διότι, η πτωχή πλην τίμια (;) Ελλάς πασχίζει (μέσω της κυβερνήσεώς της, βεβαίως) «(…) να μειώσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα και να εξασφαλίσει την έξοδο της οικονομίας από την επιτήρηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (…)». Διανύουμε μια παρατεταμένη εποχή αριθμολαγνείας και μεγεθολατρείας. Ξημεροβραδιαζόμαστε με το άγχος της επιβίωσης και την έγνοια της ακόρεστης συσσώρευσης υλικού πλούτου. Μας εξουσιάζουν (τυπικά) άπληστες μαριονέτες που καθοδηγούνται από αδίστακτα επιχειρηματικά συμπλέγματα. Προέχει η ευημερία των αριθμών, καθώς και η καλοπέραση των απανταχού παρασίτων που γνωρίζουν πολύ καλά πως απαραίτητη προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η υποθήκευση της ζωής σημαντικού ποσοστού του παγκόσμιου πληθυσμού. Στα πλαίσια αυτά, όπου τα πάντα είναι αριθμοί και μεγέθη, καθαγιάζονται καταστάσεις οι οποίες συνεπάγονται συνθήκες κόλασης – συνήθως ανεπίστρεπτης. Έτσι, ακόμη και δραστηριότητες που χαρακτηρίζονται εγκληματικές και (θεωρητικά) εμπίπτουν σε διατάξεις αυστηρών νόμων, γίνονται καλοδεχούμενες κι εκμεταλλεύσιμες ακόμη και από τους εξ ορισμού (υποτίθεται) ορκισμένους διώκτες τους. Άλλωστε, τόσο η βιομηχανία του sex όσο και η παγκοσμιοποιημένη αγορά πρέζας, παράγουν πλούτο και δίνουν ώθηση στην οικονομία. Με πολύ απλά λόγια, οι κρατούντες υιοθετούν φανερά την πρακτική του "ξεπλύματος μαύρου χρήματος", αρκεί να δείξουν (έστω και με πλαστά στοιχεία) στους προϊσταμένους των πως η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε καλό δρόμο και πως η παραγωγικότητα ακολουθεί ανοδική πορεία. Το βασικό είναι να κινείται το χρήμα, τα υπόλοιπα είναι περιττές ηθικολογίες. Ως και η "προοδευτική" και "σοσιαλιστική" αντιπολίτευση περιορίστηκε σε καταγγελίες για «αλχημείες στην οικονομία», γεγονός που ίσως σημαίνει πως είναι καιρός το κράτος να αρχίσει να εισπράττει κυριολεκτικά από παντού. Εξάλλου, νταβατζήδες και πρεζέμποροι, λόγω του ζήλου και της εργασιομανίας που επιδεικνύουν, θα μπορούσαν να επανδρώσουν έναν αποτελεσματικό και λειτουργικό κρατικό μηχανισμό – δεδομένου ότι ο υπάρχων πάσχει από έλλειψη επινοητικότητας και δημιουργικής φαντασίας.

Επιμύθιο: ό,τι υπάρχει καλώς υπάρχει, αρκεί να μεταφράζεται σε εισόδημα για να ικανοποιούνται οι οικονομικοί δείκτες. Τέλος, υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην τρέχουσα ηθική και αυτό που κάποτε ορίστηκε ως Ήθος.