ΖΗΤΩΣΑΝ ΟΙ ΜΕΣΣΙΕΣ !!!

Την αγωνία του για το μέλλον της ανθρωπότητας εκφράζει ο αστροφυσικός Stephen Hawking, θέτοντας το εξής ερώτημα σε διαδικτυακό τόπο και αναμένοντας απαντήσεις και απόψεις από χρήστες του Internet: «Σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε πολιτικό, κοινωνικό και οικολογικό χάος, πώς μπορεί να καταφέρει η ανθρωπότητα να επιβιώσει για άλλα 100 χρόνια;». Ανάμεσα στις 25.000 απαντήσεις ο Hawking ξεχώρισε μία, την οποία υπογράφει κάποιος "ημίτρελος επιστήμων": «Αν δεν πιστεύουμε ότι θα συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε καθώς ωριμάζουμε ως είδος και να ξεπερνάμε τα προβλήματα που προκαλούν οι κοινωνικές αναταραχές, τότε στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να λέμε ότι έχουμε οποιασδήποτε μορφής πίστη. Και δεν αναφέρομαι στη θρησκευτικού τύπου πίστη, αλλά πολύ απλά στην ίδια πίστη ότι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε όπως πιστεύουμε ότι ο ήλιος θα ανατείλει και αύριο».

Μόλις ολοκληρώθηκε η συλλογή των απαντήσεων, ο Hawking δήλωσε πως δε γνωρίζει τι πρέπει να γίνει και αναφέρθηκε σε κάποιους κινδύνους όπως τα πυρηνικά και βιολογικά όπλα, οι κλιματικές μεταβολές, κλπ. Και ολοκλήρωσε λέγοντας: «Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει ένα όλο και πιο επικίνδυνο για αυτήν μέλλον. Έτσι, η μόνη μακράς πνοής λύση για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους είναι η αποίκηση του Διαστήματος. Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί τα επόμενα 100 χρόνια και έτσι θα πρέπει μάλλον να ευελπιστούμε ότι με τη βοήθεια της γενετικής μηχανικής θα καταφέρουμε να γίνουμε σοφότεροι και λιγότερο επιθετικοί».

Κατ' αρχάς τόσο ο Hawking όσο και ο "ημίτρελος επιστήμων" (και, μάλλον, τα περισσότερα "έλλογα" δίποδα) θεωρούν εκ των ων ουκ άνευ την πάση θυσία επιβίωση του ανθρωπίνου είδους και για τούτο και αναζητούν εναγωνίως λύσεις και διεξόδους. Ο δε "ημίτρελος..." ισχυρίζεται πως οι κοινωνικές αναταραχές προκαλούν προβλήματα, χωρίς να κάνει τον κόπο να αναρωτηθεί ποιες είναι οι αιτίες των αναταραχών αυτών (σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη). Ο Hawking, από την άλλη, βλέπει ως μονόδρομο την αποίκηση του Διαστήματος και πιστεύει πως η γενετική μηχανική (και η επιστήμη γενικότερα) μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να γίνει σοφότερος και λιγότερο επιθετικός. Το θέμα, όμως, είναι αν η ανθρωπότητα θέλει να εγκαταλείψει κάποια βασικά της χαρακτηριστικά όπως η απληστία, η εξουσιομανία, η ακόρεστη επιθυμία πλουτισμού και πολλά άλλα εγγενή ή επίκτητα. Ο διάσημος αστροφυσικός ξεχνά (ή δε θέλει να γνωρίζει) πως η λεηλασία των πεπερασμένων φυσικών πόρων του πλανήτη καθώς και η διάδοση των κάθε είδους οπλικών συστημάτων δεν είναι οι μόνοι παράγοντες που θέτουν εν κινδύνω την ανθρώπινη φάρα η οποία από καταβολής κόσμου βρίσκεται σε διαρκή αλληλοσπαραγμό. Παραγνωρίζει τον ρόλο της ανάλγητης εξουσίας και δεν μπορεί (;) ούτε να φανταστεί το αυτονόητο, πως ακόμη κι αν πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη αποίκηση του Διαστήματος, το μόνο που θα έχει πραγματοποιηθεί θα είναι η μεταφορά της ανθρώπινης χυδαιότητας σε άλλους πλανήτες: κάθε μορφής εξουσιαστικοί θεσμοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί, κραυγαλέα και άκρως προκλητική ανισοκατανομή του φυσικού και τεχνητού πλούτου, αυθαιρεσία στο μέγιστο, υπερπαραγωγή και υπερκατανάλωση ως αυτοσκοπός και, δυστυχώς, ο κατάλογος είναι ατέρμονος.

Η επιστήμη δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο ή αυτόνομο, αλλά ένα ανθρώπινο δημιούργημα, ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται ανάλογα με τις διαθέσεις και τους σκοπούς αυτών που τη (δια)χειρίζονται. Οι ναζί διέθεταν τους ικανότερους επιστήμονες διότι ήταν αδίστακτοι στην πραγματοποίηση και των πλέον εξωφρενικών πειραμάτων εις βάρος ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων. Πολλοί ερευνητές συνέπραξαν και συμπράττουν με διάφορες εξουσίες και πολλοί εργάζονται ως έμμισθοι κυβερνήσεων, εταιρειών ή άλλων οργανισμών ή οργανώσεων (περισσότερο ή λιγότερο εγκληματικών και ασύδοτων) διοχετεύοντας κατασκευασμένες "επιστημονικές αλήθειες" ή συμβάλλοντας στην τέλεση (μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας) εγκλημάτων.

Εν κατακλείδι, η επιστημονική κοινότητα (με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις) ζει και πράττει όπως οι περισσότεροι "κοινοί θνητοί". Αποτραβηγμένη στον ένδοξο και αδιαπέραστο μικρόκοσμό της, δρέπει δάφνες για τα επιτεύγματά της (με ή χωρίς εισαγωγικά η λέξη), στερείται (ή απορρίπτει ως αχρείαστη) και τη στοιχειώδη πολιτική σκέψη και, παραδόξως πώς, αγνοεί τα βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης.

Άραγε, όποιος πιστεύει ακόμη στις απεριόριστες δυνατότητες του ανθρώπου είναι χρήσιμος και θετικός παράγοντας (ως αισιόδοξη μονάδα) ή μια ανιστόρητη οντότητα που φυτοζωεί μέσα σε ένα κλουβί (χρυσό ή όχι) και προσαρμόζεται σε όλα, έχοντας ως κύριο μέλημα την εξυπηρέτηση συμφερόντων αυστηρώς προσωπικών;

Σκίτσο του Λιβανέζου Mazen Kerbaj