ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

Προς τι η έκπληξη, η απορία, η οργή και η αγανάκτηση; Σε τι ωφελούν τα κροκοδείλια δάκρυα; Έχουμε (το ανθρώπινο γένος) ήδη επιλέξει εδώ και πολύ καιρό και η απόφασή μας μοιάζει οριστική και αμετάκλητη: "ανάπτυξη", υπερπαραγωγή και φρενήρης κατανάλωση, ακόρεστη κερδοσκοπία, αδυσώπητη κυριαρχία στη φύση και ανηλεής κατασπατάληση των πόρων που αυτή μας χαρίζει απλόχερα και ανιδιοτελώς.

Ομοίως και στα καθ' ημάς: οι προσδοκίες που δικαιούται να έχει μια κοινωνία είναι απόρροια των προτεραιοτήτων που θέτει. Όταν οι βασικές μας επιλογές είναι τύπου Eurovision, Champions League, νυχτομάγαζα, beach bars, Ολυμπιακοί Αγώνες της μίζας και της ντόπας, αραλίκι μετά φραπόγαλου και, γενικώς, σαχλαμάρα και κουτοπονηριά, μοιραία και αναπόφευκτα δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε με το αυθύπαρκτο και το φυσικό - μας ταιριάζει μόνο το πλαστό και το τεχνητό.

Συν τοις άλλοις, είναι ανόητο να προσδοκούμε πως θα διατηρηθεί από μόνο του κάτι για το οποίο αδιαφορούμε (και, συνήθως, το υπονομεύουμε διότι δεν το θεωρούμε αρκετά κερδοφόρο). Η χθεσινή καταστροφή στη Χαλκιδική δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Είναι μια διαρκής κι επαναλαμβανόμενη κατάσταση σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ανεξαρτήτως αν οι αιτίες παρόμοιων συμφορών ανάγονται σε πρόθεση, αμέλεια, μη ανθρώπινους αστάθμητους παράγοντες κλπ, ο κοινός παρονομαστής είναι η ανθρώπινη αδιαφορία και αβελτηρία. Αρκεί να δούμε τι είδους κινητοποίηση υπάρχει όταν πρόκειται για το βραχυπρόθεσμο (και βραχύβιο) υλικό συμφέρον μας.

Οι επιλογές μας, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε ευρύτερη κλίμακα, μας οδηγούν σε ατραπούς οι οποίες, όχι σπάνια, αποδεικνύονται μονόδρομοι που οδηγούν σε οδυνηρά αδιέξοδα. Αυτό, όμως, για να το αντιληφθεί κάποιος πρέπει να μπορεί να δει λίγο πιο πέρα από τη μύτη του...