ΓΟΝΕΙΣ - ΠΡΟΑΓΩΓΟΙ

Η υπόθεση στραγγαλισμού της μικρής που είχε εκλεγεί βασίλισσα της ομορφιάς στις Η.Π.Α. συγκλονίζει τη χώρα και τον κόσμο ολάκερο: «Ο δάσκαλος Τζον Μαρκ Καρ ομολόγησε. Είπε σε ανακριτές και δημοσιογράφους ότι ήταν δίπλα στην εξάχρονη κουκλίτσα, Τζονμπένετ Ράμσεϊ, όταν εκείνη πέθανε πριν από 10 χρόνια, απέδωσε όμως τον θάνατό της σε ατύχημα. Πρόκειται για την πλέον πολύκροτη εγκληματική υπόθεση του είδους την τελευταία δεκαετία στις Η.Π.Α. Πολλά στοιχεία μένουν ακόμη να διευκρινιστούν για να επιβεβαιωθεί ότι ο Καρ είναι πράγματι ο δολοφόνος της μικρής και όχι κάποιος φρενοβλαβής που υποδύεται τον δολοφόνο. Ο λεπτός, νευρικός Τζον Μαρκ Καρ που επέστρεψε χθες στις Η.Π.Α. από την Ταϊλάνδη, όπου συνελήφθη, θα αντιμετωπίσει κατηγορίες για ανθρωποκτονία, απαγωγή και σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου. Το αν όμως είναι πράγματι ο άνθρωπος που εισέβαλε στην κατοικία των Ράμσεϊ στις 26 Δεκεμβρίου του 1996, στο Κολοράντο, και στραγγάλισε την εξάχρονη κόρη τους, δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί. Κι αυτό γιατί ορισμένα γεγονότα δεν φαίνεται να δένουν μεταξύ τους» ("ΤΑ ΝΕΑ", Δευτέρα 21 Αυγούστου 2006).

Αγχωμένες ανταποκρίσεις που εστιάζουν στην ενοχή ή μη του φερόμενου ως δράστη, εξαντλητικές αναλύσεις και βαθυστόχαστα άρθρα που προσπαθούν να προσεγγίσουν και να παρουσιάσουν με πάσα βεβαιότητα την ψυχοσύνθεση του καθενός, διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν (όπως πάντα) την κάμηλον. Ένα απλό ερώτημα: από πού κι ως πού η εξάχρονη παιδίσκη ωθήθηκε να διεκδικήσει το πολύφερνο στέμμα της "βασίλισσας της ομορφιάς" της υπερδύναμης; Άραγε, είχε την πνευματική ευχέρεια να αποφασίσει πως αυτό που θέλει και της ταιριάζει είναι η εκπόρνευση της ψυχής της σε τόσο εύθραυστη ηλικία; Ας μην αναλωθούμε σε άλλα ρητορικά ερωτήματα. Το φαινόμενο δεν απαντάται μόνο στις Η.Π.Α., είναι παγκοσμίου εμβέλειας και εξαπλώνεται σταθερά ως ακαταμάχητη επιδημία: αφορά στην υιοθέτηση προτύπων και στάσης ζωής. Το βλέπουμε κι εδώ στη χώρα της απύθμενης ανοησίας: νέοι άνθρωποι συνωστίζονται σε τηλεοπτικές εκπομπές προσπαθώντας να αποδείξουν πως διαθέτουν κάποιο αξιοπρόσεκτο ταλέντο, συμμετέχουν σε reality shows αναζητώντας εναγωνίως μερίδιο στην αναγνωρισιμότητα, ξεπουλούν ψυχή και κορμί προκειμένου να "προωθηθούν" και να γίνουν (δι)άσημοι, καθώς και άλλα πολλά λίαν αξιοπρεπή και αξιομίμητα. Αν δεν κάνω λάθος, η ηρωική ελληνική ιδιωτική τηλεόραση (η αυτοαποκαλούμενη και "ελεύθερη") παρουσίασε reality όπου πρωταγωνιστούσαν σιτεμένες μαμάδες (δηλαδή, κακογαμημένες ή αγάμητες πλέον βαριεστημένες κυρίες που ασφυκτιούν γενικώς) οι οποίες προσπαθούσαν να μιμηθούν τους "νέους" του σήμερα ή να δώσουν "πορεία πλεύσης" στα βλαστάρια τους.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα, αρκεί όμως να αναφέρω (και πάλι) πως η πλειονότητα των γονέων δεν είναι κατάλληλη για το ρόλο που έχει αναλάβει. Αυτό αντανακλάται καθημερινά στις σχέσεις τους με τα παιδιά τους, φανερώνεται από την ανικανότητά τους για ουσιαστική επικοινωνία με αυτά και αποκτά κολοσσιαίες διαστάσεις στην απροθυμία τους να τους μεταλαμπαδεύσουν αξίες ζωής που θα συντελούσαν στην εκτόνωση του καθημερινού πολέμου που βιώνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Βέβαια, για να μεταδώσουν ανάλογα ιδανικά, θα πρέπει να τα διαθέτουν και οι ίδιοι.

Οι γονείς της εξάχρονης "βασίλισσας της ομορφιάς" θεώρησαν καλό και πρέπον να εμφυσήσουν στην κόρη τους τα ιδανικά της ματαιοδοξίας, της ωραιοπάθειας, της δημοσιότητας και του ανταγωνισμού. Το αποτέλεσμα υπήρξε οδυνηρότατο, αν και πολύ αμφιβάλλω για την προθυμία τους στη σκληρή αυτοκριτική...

Με το ζήτημα της ματαιοδοξίας και της ωραιοπάθειας καταπιάστηκε ο σπουδαίος Ισπανός ζωγράφος και χαράκτης Francisco Goya y Lucientes (1746 - 1828). Ιδού κάποια αντιπροσωπευτικά έργα του:

"Ο Κρόνος" (1821 - 1823). Θαυμάσιο εξπρεσιονιστικό δείγμα που θα μπορούσε να αποτελεί μια εύστοχη αλληγορία για το πως μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι περισσότεροι γονείς.

"Μέχρι τον θάνατο" (1797), από τη σειρά "Καπρίτσια". Η ρυτιδιασμένη γραία προσπαθεί ματαίως να γίνει όμορφη, ενώ η καμαριέρα και δύο νέοι άνδρες ξεκαρδίζονται στα γέλια με το φαιδρό θέαμα.

"Οι νέες και οι γριές" (1808 - 1810). Σταφιδιασμένες κοκέτες, βαρυφορτωμένες με κοσμήματα. Απέλπιδα προσπάθεια επανάκτησης της οριστικά χαμένης νιότης. Ο άνθρωπος που δε συμβιβάζεται με τη φθορά της ηλικίας καταντά τραγικά γελοίος, καθώς το αδιαπραγμάτευτο τέλος καραδοκεί...

Οι άνθρωποι θέλουν να θεωρούνται "ανώτερες βιολογικές μορφές ζωής". Προσπαθούν να κατακυριεύσουν τον πλανήτη (αλλά και να αποικίσουν άλλους) και να κατισχύσουν επάνω σε όλα τα άλλα είδη. Θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να "αυξάνονται και να πληθύνονται", καθώς και να χρησιμοποιούν όπως θέλουν τις άλλες μορφές του ζωικού βασιλείου. Αμφιβάλλω αν σε ολόκληρη την πανίδα υπάρχει άλλο είδος που να μεταχειρίζεται με τόσο αισχρό τρόπο τους ομοίους του και, δη, τους γόνους του. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να στειρώνουν τα αδέσποτα για να διατηρούν ευπαρουσίαστες τις υπέροχες μεγαλουπόλεις τους, να φυλακίζουν ζώα σε (μικρά ή μεγάλα) κλουβιά, να χρησιμοποιούν άλλες μορφές ζωής (αλλά και ανθρώπους) ως πειραματόζωα, να...

Στην ταινία του Alfred Hitchcock "Τα Πουλιά" υπάρχει μια άκρως ενδιαφέρουσα αντιστροφή ρόλων. Με το ίδιο σκεπτικό, ίσως πλησιάζει η ώρα της οριστικής στείρωσης του ανθρώπινου είδους.