(ΝΕΟ)ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ...

Ώστε, έτσι: «Οι καχύποπτοι ζουν στο Νότο», σύμφωνα με την "Ελευθεροτυπία" (Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008). Το βαθυστόχαστο συμπέρασμα προκύπτει από τα αποτελέσματα του ευρωβαρόμετρου, δηλαδή: οι νοτιοευρωπαίοι είναι πιο απαισιόδοξοι από τους βορειοευρωπαίους και ότι οι πολίτες του ευρωπαϊκού Νότου (σε αντίθεση με τους βόρειους εταίρους των) είναι αρνητικοί ως προς το ενδεχόμενο αύξησης της φορολογίας για τη βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών. Το δημοσίευμα αρκείται στην παράθεση των ποσοστών, χωρίς περαιτέρω ανάλυση. Βέβαια, οι "παροικούντες την Ιερουσαλήμ" γνωρίζουμε πολύ καλά τις αιτίες αυτού του "φαινομένου", το οποίο μόνο καινοφανές δεν είναι για τα ελληνικά δεδομένα. Κατ’ αρχάς, το ότι οι Έλληνες δεν είναι διατεθειμένοι να φορολογηθούν περισσότερο είναι απολύτως εξηγήσιμο και κατανοητό. Κανείς δεν πιστεύει ότι ο (αυτάρεσκα) αυτοαποκαλούμενος "δημόσιος τομέας" είναι δυνατόν να βελτιωθεί και (πολύ περισσότερο) να επιτελέσει το έργο για το οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει. Η κρατική γραφειοκρατία (αυτό είναι το πραγματικό όνομα του "δημόσιου τομέα" εν Ελλάδι) δεν έχει καμιά ελπίδα ουσιαστικής βελτίωσης, διότι το πρόβλημα δεν ανάγεται στην ελλιπή χρηματοδότηση αλλά στο ανεπαρκές (κυρίως ποιοτικά) έμψυχο υλικό. Λίγο πολύ, όλοι έχουμε έλθει σε επαφή (αναγκαστική) με το τέρας (ο χαρακτηρισμός είναι άκρως επιεικής) της παρασιτικής γραφειοκρατίας και με τους άχρηστους (στην πλειονότητά τους) που τη στελεχώνουν. Επίσης, γνωρίζουμε πολύ καλά τον παραλογισμό που επικρατεί στο ανούσιο χαρτοβασίλειο του Ελλαδιστάν και τον αδικαιολόγητα πολύ χρόνο που θυσιάζουμε για τη διεκπεραίωση και της πιο απλής πράξης. Πρόσφατο παράδειγμα: τρία και πλέον εκατομμύρια ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας αναγκάζονται να χάσουν χρόνο και να πληρώσουν χαράτσι για να δηλώσουν τα ακίνητά τους στο "κτηματολόγιο" – κάτι που έχουν κάνει επανειλημμένως μέσω του εντύπου "Ε9" της φορολογικής δήλωσης και οι κρατικοδίαιτοι γραφειοκράτες όφειλαν να διασταυρώσουν μόνοι τους. Όλοι έχουμε έλθει αντιμέτωποι με ανωφελείς και θρασύτατους υπαλληλίσκους που νομίζουν πως μπορούν να εξουσιάσουν τους πάντες και πως τους αξίζει το καλύτερο. Χαρτογιακάδες που (ουδέποτε μόχθησαν πραγματικά και) καταλαμβάνουν θέσεις οι οποίες δεν έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, αλλά βολεύουν (και, μάλιστα, με το ευνοϊκότατο καθεστώς της μονιμότητας) αργυρώνητους ψηφοφόρους και κρατικοδίαιτα παράσιτα. Άπαντες γνωρίζουν την κατάσταση, διότι ο βαθμός συνενοχής είναι υψηλότατος. Συν τοις άλλοις, ελάχιστοι είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για το λεγόμενο "κοινό καλό" – πετάμε τα σκουπίδια στην αυλή του γείτονα, η τακτική είναι πάγια και κοινώς αποδεκτή. Άλλωστε, γνωρίζουμε πώς διανέμεται ο δημόσιος πλούτος (όπως και τα έσοδα από τη φορολογία) καθώς και το ποιον των κυβερνώντων, αλλά και τη γενική νεοελληνική νοοτροπία. Δύο πρόσφατα δημοσιεύματα, για του λόγου το αληθές. Σύμφωνα με το πρώτο που φέρει τίτλο «Διακομματικό ρουσφέτι στη Βουλή» ("ΕΘΝΟΣ", Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008), «(…) με συνοπτικές διαδικασίες και εντελώς αιφνιδιαστικά εγκρίθηκε η μονιμοποίηση αγνώστου αριθμού μετακλητών και αποσπασμένων υπαλλήλων που υπηρετούν σε κόμματα, κοινοβουλευτικούς αξιωματούχους και υπηρεσίες του Κοινοβουλίου από το 2004 έως σήμερα και υπολογίζονται σε εκατοντάδες (…)». Φαίνεται πως πρόκειται περί ειδικής κατηγορίας εργαζομένων (συμβασιούχων), απολύτως απαραίτητων και χρησιμότατων. Κάποιοι κακοήθεις μιλούν για "παράκαμψη των διαγωνισμών" και "γαλαζοπράσινα παιδιά". Το δεύτερο δημοσίευμα, με τίτλο «Στρίβειν διά της αποχής» ("Ποντίκι", Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008), «(…) Το Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε προσφάτως, με μεγάλη πλειοψηφία, τροπολογία που απαγορεύει στους ευρωβουλευτές να απασχολούν συγγενείς τους. Οκτώ έλληνες απείχαν από την ψηφοφορία (…) Η ψηφοφορία της 22ας Απριλίου δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης: 477 ευρωβουλευτές υπερψήφισαν την απαγόρευση της απαγόρευσης συγγενών τους στα βουλευτικά γραφεία, 149 την καταψήφισαν και 62 απείχαν (ήταν παρόντες στην αίθουσα, αλλά δεν ψήφισαν) (…) Ανάμεσα στους 62 που απέφυγαν να τοποθετηθούν ήταν και 8 έλληνες. Ποιοι; Οκτώ ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή… το όλον ΠΑΣΟΚ! (…)». Οι ευρωβο(υ)λευτάδες απάντησαν στην εφημερίδα με επιστολή τους που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008, όπου παρέθεσαν τα "ατράνταχτα" επιχειρήματά τους: «(…) Αποφασίσαμε να τηρήσουμε στάση αποχής σε μια τροπολογία στην ετήσια Έκθεση της Επιτροπής Ελέγχου του Προϋπολογισμού – που προέβλεπε την απαγόρευση επιλογής ως συνεργατών ευρωβουλευτών μελών των οικογενειών τους – για λόγους καθαρά πολιτικούς (…) Το πόσο σωστή ήταν η απόφασή μας για αποχή – δηλαδή μη συμμετοχή σε μια φάρσα – αποδείχτηκε λίγες μέρες μετά την ψηφοφορία, όταν αποκαλύφτηκε ότι πολλοί από όσους υπερψήφισαν την τροπολογία χρηματοδοτούσαν κανονικότατα, με αδιαφανείς διαδικασίες, όχι μόνο μέλη των οικογενειών τους, αλλά και τις οικογενειακές τους επιχειρήσεις! (…) θα μας επιτρέψετε, λοιπόν, εμείς να μην θέλουμε να συμμετάσχουμε σε αυτή την άκρως υποκριτική και παρελκυστική τακτική που, αντί να επιλύσει αυτό το ευαίσθητο και περίπλοκο ζήτημα, το συγκαλύπτει, δημιουργώντας εντυπώσεις με ημίμετρα (…)». Κατανοητό; Βέβαια, αυτά τα δύο δημοσιεύματα περιγράφουν περιστατικά που είναι παρωνυχίδες σε σχέση με την μπόχα που αναδίδει η ελληνική καθημερινότητα σε κάθε της έκφανση. Το συμπέρασμα είναι απλό και βγαίνει αβίαστα: στον τόπο ετούτο, δεν αξίζει να είναι κάποιος νόμιμος και νομοταγής. Το "λάθε βιώσας" (το ζην λάθρα) είναι ένας αξιοπρεπής και όχι ιδιαίτερα ψυχοφθόρος τρόπος επιβίωσης, τηρώντας όσο δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση από μια αβάσταχτα γελοία καθημερινότητα που ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Ένας άλλος τρόπος ύπαρξης, είναι η διαρκής αντίδραση (ακόμη και με τον πιο βίαιο τρόπο) απέναντι στη γενικευμένη σαπίλα. Κι εδώ, η μοναξιά είναι πολύ έντονη…