ΟΙ ΚΑΚΟΙ; ΗΔΗ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ...

Οι οκτώ νεκροί (για 60 ευρώ, τόσα ορίζει η σύμβαση για τους τεχνίτες ελασματουργούς) από την έκρηξη στο υγραεριοφόρο "Friendship Gas" σίγουρα δε θα είναι οι τελευταίοι - κι ας έσπευσε η νομαρχία Πειραιά να διαγράψει από το Μητρώο Επιχειρήσεων Ναυπήγησης τις επιχειρήσεις που εμπλέκονται. Τι συνηγορεί σε αυτή την προοπτική; τα πάντα, δηλαδή, η γνωστή (νεο)ελληνική πραγματικότητα. Κατ’ αρχάς, η συμπεριφορά των καρεκλοκένταυρων της κυβέρνησης: ο Βουλγαράκης παρέταξε έξω από το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας τους ένστολους πραιτοριανούς (4 διμοιρίες Μ.Α.Τ., βατραχανθρώπους και λιμενικούς των ειδικών δυνάμεων) για να αντιμετωπίσουν (με κλομπ, δακρυγόνα και χημικά) τους διαμαρτυρόμενους μεταλλεργάτες. Αυτή υπήρξε και η πρώτη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη των νεκρών – αρκεί να μη χαλάσει η μέρα του τραμπούκου "κενταύρου". Ακολούθως, η γνωστή "κολοκυθιά" μεταξύ υπουργείων για τον καταμερισμό των ευθυνών: το Ανάπτυξης (ευθύνεται για τις άδειες που δίνονται στους εργολάβους), το Εργασίας (υπεύθυνο για θέματα υγιεινής και ασφάλειας) και το Ναυτιλίας (υπεύθυνο για άδειες αστυνομικής φύσεως). Η "καλή" μέρα από το πρωί φαίνεται: η κυβέρνηση φρόντισε (με τον νόμο 3551, Φ.Ε.Κ. 76 της 02.04.2007) να επανέλθουν στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη αεριτζήδες υπεργολάβοι οι οποίοι (βάσει του νέου νόμου) δεν οφείλουν να ικανοποιούν ούτε τις ελάχιστες απαιτήσεις ασφαλείας και όρων απασχόλησης (ελάχιστος αριθμός μόνιμου και ειδικευμένου προσωπικού, κατάλληλος εξοπλισμός), δεδομένου ότι δεν υφίστανται κανέναν έλεγχο και δε διενεργείται κάποια αυτοψία για την εγγραφή τους στο Μητρώο Επιχειρήσεων Ναυπήγησης. Έτσι, προσφέρουν υπηρεσίες χαμηλού κόστους (και αποτελεσματικότητας, φυσικά). Κάπως έτσι, το "Friendship Gas" διέθετε τα απαιτούμενα πιστοποιητικά ασφαλείας για τη διενέργεια των εργασιών (μεταξύ των οποίων και το "gas free", το πιστοποιητικό απαλλαγής από τα επικίνδυνα αέρια), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχαν προηγηθεί ουσιαστικοί έλεγχοι για την έκδοση αυτών των πιστοποιητικών. Άλλωστε, και οι εφοπλιστές δε θέλουν να χάνουν χρόνο με σχολαστικούς και "περιττούς" ελέγχους˙ βιάζονται να ρίξουν τα βαπόρια στο νερό και να γίνει η δουλειά τους με το μικρότερο δυνατό κόστος. Ας μη λησμονούμε πως η ναυτιλία είναι "εθνικός πλούτος", γι’ αυτό, κανείς μεγαλόσχημος δε λογοδοτεί ποτέ. Εξάλλου, η υπόθεση με τα συγκεκριμένα πιστοποιητικά ασφαλείας είναι όμοια με τα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας που εκδίδουν οι νηογνώμονες: το παράδειγμα του "ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ" δεν είναι πολύ μακρινό και ο τρόπος με τον οποίον "αποδόθηκε δικαιοσύνη" είναι ενδεικτικός και πάγιος. Βέβαια, και στην περίπτωση του Περάματος, οι κατηγορίες είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα. Ο κατάλογος του θανάτου είναι ήδη μακρύς, αλλά διαρκώς "εμπλουτίζεται"...

Οι φωτογραφίες από το INDYMEDIA Αθήνας:

Και, μια και μιλάμε για επαναλαμβανόμενα (και, ουσιαστικά, ατιμώρητα) εγκλήματα, ας θυμηθούμε την υπόθεση "Σωληνουργεία Κορίνθου" και την αλγεινή απόφαση του δικαστηρίου. Το πρωί της 3^ης Απριλίου 2003, στα Σωληνουργεία Κορίνθου (θέση Πουρνερί, λίγο έξω από την πόλη) γίνονται οι συνηθισμένες εργασίες για την κατασκευή χαλυβδοσωλήνων μεγάλης διαμέτρου. Κάποια στιγμή, έκρηξη (δύο φιάλες ασετιλίνης και οξυγόνου) είχε αποτέλεσμα τον θάνατο έξι εργατών και τον σοβαρό τραυματισμό τριών. Το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας εκδίδει πόρισμα στο οποίο γίνεται λόγος για ευθύνες της εργοδοσίας (βασική αιτία της έκρηξης χαρακτηρίζεται η έλλειψη ειδικών βαλβίδων ασφαλείας, κόστους λιγότερο από 15 ευρώ). Το κατηγορητήριο υιοθετεί το πόρισμα (στο οποίο αναφέρονται και αρκετές άλλες παραλείψεις), αλλά η υπόθεση χαρακτηρίζεται πλημμέλημα (ανθρωποκτονίες και σωματικές βλάβες από αμέλεια). Επίσης, από την Επιθεώρηση Εργασίας γίνεται γνωστό ότι στο διάστημα 2000 - 2003 συνέβησαν 18 εργατικά μικροατυχήματα στα Σωληνουργεία Κορίνθου κι επιβλήθηκαν συνολικά πρόστιμα 10.000 ευρώ. Εν τω μεταξύ, η εταιρεία αποζημιώνει οικονομικά τους συγγενείς των θυμάτων και δύο από τους τρεις τραυματίες, υποχρεώνοντάς τους να υπογράψουν δήλωση ότι δε θα παραστούν ως πολιτική αγωγή στο δικαστήριο. Τελικά, ως μάρτυρες κατηγορίας, παρίστανται μόνο δύο (ένας από τους τραυματίες και ο πρόεδρος του σωματείου). Η δίκη ξεκινά στο τριμελές Πλημμελειοδικείο Κορίνθου το φθινόπωρο του 2007 (μετά από τρεις αναβολές) και η απόφαση (εκδίδεται την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου) αποτελεί άλλο ένα μνημείο ασέβειας: οι επτά εκπρόσωποι της εταιρείας αθωώνονται «λόγω έλλειψης επαρκών ενδείξεων ενοχής». Ούτε μια ολιγόμηνη ποινή, για τους τύπους. Για μία ακόμη φορά, η αστική δικαιοσύνη πράττει το καθήκον της (στην υπηρεσία της ολιγαρχίας) και αποδεικνύει ότι δεν είναι τυφλή, αλλά βλέπει πεντακάθαρα, δηλαδή ταξικά. «Το μαχαίρι στο κόκαλο», κατά πως λένε και οι "επανιδρυτές του κράτους".

Την Πέμπτη 24 Ιουλίου 2003, ο αδίστακτος "αρχιτρομοκράτης" Δημήτρης Κουφοντίνας "απολογήθηκε" ενώπιον του πρώτου (μετά τη μεταπολίτευση) έκτακτου στρατοδικείου, υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής ανυπόστατα: «(…) ας μας το πουν ανοιχτά και με απλά λόγια: κύριοι, το μονοπώλιο της βίας το έχει το κράτος για να διασφαλίζει την τάξη, δηλαδή την απρόσκοπτη συνέχιση της εκμετάλλευσης των πολλών από τους λίγους. Όποιος το αμφισβητήσει από επαναστατική θέση, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Αφήστε σαν Ψωμιάδηδες να σας βάζουμε δυο τρεις μέρες μέσα για τα μάτια του κόσμου ή καλύτερα εφοπλιστές του ΣΑΜΙΝΑ ή βιομήχανοι των Σωληνουργείων Κορίνθου, να μην ασχοληθούμε καθόλου μαζί σας. Ας πέσουν λοιπόν οι μάσκες και ας παρατήσουμε τα προσχήματα. Οι ιδιοκτήτες των Σωληνουργείων Κορίνθου ουδέποτε θα διωχθούν, όπως δεν διώχθηκαν και δεν θα διωχθούν οι υπεύθυνοι για άλλα εργατικά ατυχήματα (…) Οι εργολάβοι των μεγάλων έργων συνυπολογίζουν στους προϋπολογισμούς τους το κόστος των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων, αποτιμούν δηλαδή σε μερικά ευρώ το κόστος των σίγουρων δολοφονιών, αφού η λήψη μέτρων ασφαλείας στοιχίζει περισσότερο. Στα Σωληνουργεία το έγκλημα θα είχε αποφευχθεί αν είχαν τοποθετηθεί απλώς βαλβίδες αντεπιστροφής στις φιάλες οξυγονοκόλλησης, σύμφωνα με το πόρισμα. Όμως στοιχίζουν. Ελάχιστα, αλλά στοιχίζουν. Όπως στοιχίζουν τα φίλτρα στις καμινάδες των εργοστασίων που ξερνούν καρκινογόνους ρύπους. Όπως στοιχίζουν τα μέτρα ασφαλείας. Γι’ αυτό η Ελλάδα είναι η πρώτη με τριπλάσιο ποσοστό κερδών απ’ όλες τις χώρες της ζώνης του ευρώ, όπως είναι και η πρώτη σε ποσοστό εργατικών ατυχημάτων. Εδώ δεν υπάρχει ο περίφημος "ενδεχόμενος δόλος"; Ας πέσουν οι μάσκες. Οι εφοπλιστές του ΣΑΜΙΝΑ ουδέποτε θα διωχθούν, όπως δεν διώχθηκε κανένας εφοπλιστής για τους εκατοντάδες πνιγμένους στα πλωτά τους φέρετρα (…)».