ΗΛΙΑΣ ΔΕΚΟΥΛΑΚΟΣ

Αναδρομική έκθεση με έργα του Ηλία Δεκουλάκου (1929-1998) της περιόδου 1968-1978, φιλοξενεί το Μ.Ι.Ε.Τ. Θεσσαλονίκης (29.01.2009 - 15.03.2009, Βασ. Όλγας 108). Η έκθεση περιλαμβάνει έργα από δύο εκθέσεις του δημιουργού: "Ζωγραφική, 1968-1973" και "Πλαστικό Σύνολο, 1976-1978". «Έβλεπα όσα γίνονταν και βυθιζόμουν σε απογοήτευση. Τα αισθητικά προβλήματα δεν με συγκινούσαν πια. Θα σταματούσα να ζωγραφίζω ή θα έβρισκα έναν τρόπο να καταγράψω την πίκρα μου, την αγανάκτηση που ένιωθα. Για μένα η ζωγραφική ήταν η μόνη αντίσταση που άντεχα. Ήθελα να καταγγείλω κάθε μορφή βίας. Μορφή βίας ήταν και η δικτατορία (...) Η δουλειά μου της πενταετίας 1969-1973, αναφερόταν στα προβλήματα βίας, όπως εμφανίζονται κάτω από το πολιτικό κλίμα της εποχής, με τους ανάλογους πλαστικούς προβληματισμούς και τις διατυπώσεις (...)», έλεγε. Η έξοδος από τη χώρα του απαγορευόταν λόγω πολιτικών φρονημάτων. Επιλέγει ως "πιστόλι" τον αερογράφο («μια εύχρηστη συσκευή ψεκασμού χρώματος, που λειτουργεί με πεπιεσμένο αέρα») και πυροβολεί από απόσταση στην επιφάνεια του τελάρου, διατυπώνοντας ξεκάθαρα πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα. Ορισμένοι από τους πίνακες της πρώτης σειράς, που επρόκειτο να εκτεθούν το 1973 στην "Γκαλερί Αθηνών-Χίλτον", θεωρήθηκαν ακατάλληλοι μετά από επεισόδιο που δημιούργησε μια δασκάλα, επειδή παρίσταναν γυμνά και «προσέβαλαν τη δημόσια αιδώ». Έτσι, ύστερα από την άρνηση του ζωγράφου να τους αποσύρει, αποκαθηλώθηκαν πριν από τα εγκαίνια της έκθεσης, η οποία ωστόσο παρουσιάστηκε αργότερα στην γκαλερί "Νέες Μορφές" με μεγάλη απήχηση. Μέσα από τα εικονιζόμενα θέματα (ανθρώπινα μέλη, αρχιτεκτονικά μέλη, τοπία, αντικείμενα και φρούτα), ο Ηλίας Δεκουλάκος αντιπαρατίθεται με τον δικό του τρόπο στους εικαστικούς μηχανισμούς των συνταγματαρχών και καταγγέλλει την πολιτική καταπίεση εκείνης της εποχής στην Ελλάδα. Η δεύτερη σειρά περιλαμβάνει έργα της περιόδου 1976-1978, μαζί με σπουδές της πενταετίας 1974-1978, που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά το 1979 στην γκαλερί "Δεσμός". Πλέον, αμφισβητεί την ανάπτυξη της τεχνολογίας, παρατηρώντας την παραχάραξη των φυσικών στοιχείων, τη στρέβλωση της εικόνας του κόσμου και την επερχόμενη από το καπιταλιστικό σύστημα απειλή κατά της φύσης και του ανθρώπου. Ο Δεκουλάκος, παραμένοντας πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, στρέφεται πλέον στη «βία του ανθρώπου προς τη φύση», καταγγέλλοντας προφητικά την εξουσία των τεχνολογικών στοιχείων, την επερχόμενη σύγκρουση με τα φυσικά στοιχεία, τον εκφυλισμό, την ύπουλη συνήθεια. «Η δουλειά μου της περιόδου 1974-1978, έρχεται ως εξελικτική συνέχεια της προηγούμενης (πλαστικά-αισθητικά-ιδεολογικά) και αναφέρεται στην αντίθεση της παρεξηγημένης "τεχνολογικής ανάπτυξης" και της φύσης γενικά. Της τεχνοκρατικής-τεχνολογικής ανάπτυξης, όπως προάγεται, εξουσιάζεται και χρησιμοποιείται (έμμεσα κι ελκυστικά, άμεσα και βίαια) από μια οικονομική ιδεολογία, με σκοπό την παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας της (...)».

"Ανάπαυσις", 1969

"Πρόσοψη κατοικίας", 1969

"Natura Morte", 1971

"Χειρονομία", 1971

"Άτιτλο", 1972

"Σπουδή", 1972

"Το μέγα ους", 1972

"Ύπαιθρον", 1972