ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝΤΩΝ

Άραγε, πόσους λόγους μπορεί να επικαλεστεί κάποιος που βιώνει τη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα ώστε να δηλώσει υπερήφανος για την εν λόγω καταγωγή του; Πόσο ικανοποιημένους μπορεί να μας καθιστά η κυριαρχούσα κατάσταση και είναι όντως μίζεροι και μεμψίμοιροι όσοι δυσανασχετούν, διαμαρτύρονται, αντιδρούν ή εξεγείρονται; Όποιοι δεν αρέσκονται στις επικρατούσες συνθήκες είναι ανίκανοι να απολαύσουν την καθημερινότητα στον "ευλογημένο" τούτο τόπο ή χαρακτηρίζονται από δημιουργική τελειομανία και απουσία αποχαυνωτικού εφησυχασμού; Τα προσφερόμενα προς ανάλυση θέματα είναι αναρίθμητα, αρκεί κάποιος να παρατηρεί στοιχειωδώς τα όσα διαδραματίζονται γύρω του.

Τα προβλήματα (τα περισσότερα και τα πλέον ενοχλητικά και δυσάρεστα) ξεκινούν από τη στιγμή που το συνειδητοποιημένο άτομο θα βγει από το "καβούκι" του (θέλοντας ή μη) και θα έλθει σε επαφή με τους συνανθρώπους του. Και μιλώντας για "συνειδητοποιημένο άτομο", εννοώ το έλλογο ον το οποίο έχει γνώση και αντίληψη πως ζει και δρα μέσα στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας, εντός της οποίας οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν του πως και οι γύρω του (οι "συνάνθρωποί" του) είναι κι αυτοί οντότητες με ανάγκες και δικαιώματα, δηλαδή, δεν είναι εμπόδια προς εξάλειψη ούτε αντικείμενα προς χρήση. Στον Jean Paul Sartre αποδίδεται η φράση "η κόλασή μου είναι οι άλλοι" και, επειδή θεωρώ πως τα αποφθέγματα των στοχαστών μας δίνουν ένα σχετικό δικαίωμα να τα ερμηνεύουμε και να τα χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν (όση δόση αυθαιρεσίας ή αλαζονείας κι αν εμπεριέχει η πρακτική αυτή) θα το επιστρατεύσω για να προσεγγίσω κάποια άκρως διαδεδομένα φαινόμενα της υπέροχης, ασύγκριτης και αμίμητης κοινωνίας μας.

Η ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ

Όχι, δεν πρόκειται για την ομότιτλη κινηματογραφική ταινία του John Huston, αλλά για την καθημερινή εικόνα των (μικρών ή μεγάλων) πόλεων της ημεδαπής. Ποιος είναι ο νόμος της κάθε ζούγκλας; Ο ισχυρότερος επιβιώνει και κυριαρχεί, κατά κανόνα εις βάρος του ασθενέστερου και του ανυποψίαστου. Η ζούγκλα της ελληνικής ασφάλτου δε σχετίζεται μόνο με τη στενή έννοια της επιβίωση (π.χ. χρήση οχημάτων για βιοποριστικούς λόγους), αλλά και με την ικανοποίηση διαφόρων (προσώρας ανίατων) εσωτερικών συμπλεγμάτων από τα οποία καταδυναστεύονται οι λογής ξιπασμένοι νεόπλουτοι των δύο τελευταίων (κυρίως) δεκαετιών. Τα "άλογα" και δη η "τζιπούρα", είναι το απόλυτο και εκ των ων ουκ άνευ σύμβολο κοινωνικής ισχύος και ευμάρειας.

Δεδομένου ότι τα ηρωικά ελληνικά άστη είναι χτισμένα "στο πόδι", άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για σοβαρό και αξιόπιστο σχεδιασμό δρόμων, για επαρκείς χώρους στάθμευσης ή για λειτουργική ρυμοτομία, η κατάσταση (που εκ των πραγμάτων είναι δύσκολη) επιδεινώνεται και η συνύπαρξη πεζών και οχημάτων γίνεται ψυχοφθόρα και βασανιστική. Όμως, όλα αυτά δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογίες για την άκρως δικτατορική και ανάλγητη συμπεριφορά της πλειονότητας των εποχούμενων.

Η χρήση των οχημάτων έχει ήδη μετατραπεί σε κατάχρηση, η κατάληψη πεζοδρομίων και περασμάτων που προορίζονται για τη διέλευση παραπληγικών είναι γενικευμένο και παγιωμένο καθεστώς, το να προσπαθήσει κάποιος να περάσει διάβαση (μόλις ανάψει πράσινο για τους πεζούς) δεν ενέχει μικρότερο βαθμό επικινδυνότητας με το να σκαρφαλώσει στον Μύτικα. Το να πλαγιάσει κάποιος αφήνοντας τα παράθυρα ανοιχτά (ακόμη και μέσα στην άγρια νύχτα) αποτελεί εγγύηση πως δε θα μπορέσει να κλείσει μάτι, αφού όλο και κάποιος μερακλωμένος οδηγός θα κοντοσταθεί στον φωτεινό σηματοδότη με τα καψουροτράγουδα να εξέρχονται από ηχοσύστημα ανάλογης δυναμικότητας με αυτά που διαθέτουν τα νυχτομάγαζα τα οποία επισκέπτεται ο νταλγκαδιασμένος δυναμικός νέος. Οι (επίτηδες) τρύπιες εξατμίσεις, καθώς και τα επίμονα μαρσαρίσματα δίτροχων και τετράτροχων συμπληρώνουν επάξια την ηχητική πανδαισία.

Η ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΥΔΑΤΙΝΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ

Η συμπεριφορά των αυτοκινητάνθρωπων της πόλης απαντάται και από όσους οργώνουν τις ελληνικές θάλασσες με "σκάφη αναψυχής" και, μάλιστα, σε μικρή απόσταση από τις ακτές. Πάνω κάτω είναι οι ίδιοι που "ξεχαρμανιάζουν" γκαζώνοντας και θορυβώντας στους μίζερους δρόμους της μεγαλούπολης. Μοιραίο είναι, λοιπόν, και στη θάλασσα να επιδιώξουν την εκτόνωση και τη συγκίνηση στα "γκάζια" του jet ski, του surf jet, του sea bike, του… Θόρυβος, έκθεση ανυποψίαστων λουόμενων και αυτοδυτών σε άμεσο κίνδυνο, γλοιώδης επίδειξη ψευτομαγκιάς, ο επίπλαστος και προσωρινός θρίαμβος της ξιπασιάς και της χυδαιότητας των χρυσοκάνθαρων.

(ΚΑΙ ΑΥΤΟ) ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ (;)

Ο Έλληνας είναι δημιουργικός, ανήσυχος, δαιμόνιος. Του αρέσει να χτίζει και να δαμάζει την αντιδραστική φύση. Οικοδομεί σε δασικές εκτάσεις μετά από πυρκαγιά (εμπρησμός ή μη), στον αιγιαλό, σε λόφους, σε μπαζωμένα ρέματα και, γενικά, οπουδήποτε. Και δε χτίζει τόσο για πρώτη κατοικία, όσο για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του, την επιδειξιμανία του και την ανάγκη του για καταξίωση στα μάτια των ομοίων του. Ξέρει (εμπειρικά, αλλά και διότι στο συγκεκριμένο θέμα είναι άριστος γνώστης της ιστορίας) πως αργά ή γρήγορα οι τσιμεντοαυθαιρεσίες νομιμοποιούνται και μόνο κάποιοι κακοήθεις και μικρόψυχοι (αντεθνικώς δρώντες) τοποθετούν τα κατά τόπους πολεοδομικά γραφεία στην κορυφή της εγχώριας διαφθοράς.