ΑΝΤΕ, ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΗ ΜΕΡΙΑ !!!

Εκλογές στον κοντινό ορίζοντα και η κυβέρνηση έχει, ήδη, ξεκινήσει να μοιράζει υποσχέσεις – τι άλλο; χρηματικού περιεχομένου. Από τις προεκλογικές εξαγγελίες ελπίζουν να επωφεληθούν ορισμένες κοινωνικές ομάδες, κάποιες εκ των οποίων είναι ήδη ευνοημένες και κάποιες άλλες που είναι αναξιοπαθούσες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει και η Εκκλησία της Ελλάδος (Α.Ε.), για την οποία η κυβέρνηση εξασφάλισε χρηματοδότηση 30.571.917,18 ευρώ από το Δ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (Κ.Π.Σ.), δηλαδή, από πόρους των Επιχειρησιακών και Περιφερειακών Προγραμμάτων της Προγραμματικής Περιόδου 2007 - 2013. Αλογοσκούφης και Χρυσόδουλος υπέγραψαν τη σχετική συμφωνία (!!!), γεγονός που ανοίγει το δρόμο και για μελλοντικές χρηματοδοτήσεις της συγκεκριμένης επαγγελματικής συντεχνίας. Το αναλυτικό πρόγραμμα των έργων δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί, αλλά με στόμφο γίνεται λόγος για «πρόγραμμα για την εκτέλεση έργων συμβολής στην εθνική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική πρόοδο του τόπου για την Προγραμματική Περίοδο 2007 – 2013». Προφανώς, η οικονομική ενίσχυση όσων διαχειρίζονται τους μεταφυσικούς φόβους και τις ανασφάλειες των αφελών, είναι άμεση προτεραιότητα της πολιτικής εξουσίας. Άλλωστε, το ένα χέρι νίβει το άλλο…

Για τη μονίμως ανθούσα επιχείρηση (είναι και ο μεγαλύτερος εγχώριος γαιοκτήμονας) που ονομάζεται "Εκκλησία της Ελλάδος (Α.Ε.)" είναι απεριόριστα όσα θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε. Εδώ, θα περιοριστούμε να αναφέρουμε κάτι που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αγγελιοφόρος της Κυριακής" (6 Μαΐου 2007). Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «Εκατό έργα υλοποιεί μέσω του Περιφερειακού Επιχειρησιακού Προγράμματος (Γ' Κ.Π.Σ.) η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας στο Άγιον Όρος. Πρόκειται για το μεγαλύτερο πρόγραμμα αποκατάστασης που έγινε ποτέ στην Αθωνική Πολιτεία, συνολικού ύψους 71,5 εκατ. Ευρώ (…)». Κατά τ' άλλα, δεν υπάρχουν κονδύλια για την παιδεία, για την υγεία, για τα μουσεία, για ανασκαφές, για τη συντήρηση αρχαιολογικών χώρων, για την επιβίωση μουσικών και θεατρικών σχημάτων, για...

Την Παρασκευή 3 Αυγούστου 2007, δημοσιεύτηκε στην "Ελευθεροτυπία" επιστολή αναγνώστριας της εφημερίδας με τίτλο «Η πολιτεία, οι γιατροί, ο υψηλός ασθενής». Αναφέρει, μεταξύ άλλων, η Α.Β. με αφορμή τη νοσηλεία του αρχιρασοφόρου στο "Αρεταίειο" και την επικείμενη μεταφορά του στις Η.Π.Α. για εγχείρηση: «(…) Οι γιατροί, οι επίορκοι, που αναγκαστικά έδωσαν τον όρκο του Ιπποκράτη, για την απόκτηση του πτυχίου μόνο, που από την πρώτη στιγμή διέθεσαν όλη την ενέργεια και την επιστημονική τους γνώση στον υψηλό ασθενή με έναν τρόπο προκλητικό, ας βάλουν το χέρι στην καρδιά κι ας απαντήσουν αν με τον ίδιο τρόπο περιθάλπουν όλους τους καρκινοπαθείς που προστρέχουν σ’ αυτούς. Ο υψηλός ασθενής, ο ταγός, ο μέχρι τώρα δήθεν ρηξικέλευθος, αποδέχεται και απολαμβάνει την εξαίρεση μπροστά στο φόβο της απώλειας της πολύτιμης και ξεχωριστής ζωούλας. (…) Κι εγώ, μία περίπτωση ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, με συμμετοχή πολλών δεκαετιών στην παραγωγική διαδικασία του κράτους, ασφαλισμένη στην ανώτατη ασφαλιστική κλίμακα του Ι.Κ.Α., δεν αξιώθηκα ούτε ενός ιατρικού συμβουλίου. Τις δικές μου βιοψίες τις εμπιστεύτηκαν στα εργαστήρια των ελληνικών κρατικών νοσοκομείων, κανείς δεν τις έστειλε στο Παρίσι και την Αμερική για διασταύρωση του αποτελέσματος. Η γραφειοκρατία με ταλάνισε, με εξουθένωσε, με διέλυσε, προσπάθησε να με ταπεινώσει, σαν να ήμουν ο χειρότερος εχθρός του κράτους. Τα χειρουργεία; Τα πλήρωσα ακριβά από την τσέπη μου – με τον γνωστό σε όλους τους Έλληνες τρόπο (…) Εγώ είμαι το αποπαίδι, είμαι ένα από τα άλογα που σέρνουν το κάρο που λέγεται Ελλάδα, δεν είμαι άλογο κούρσας εγώ, δεν θα βγω δακρύβρεχτη στον άμβωνα να με χειροκροτήσουν, ούτε στη Βουλή να ξεγελάσω τους Έλληνες με λόγους κενούς περιεχομένου για να μαζέψω ψήφους. Κι όσες φορές κονταροχτυπήθηκα με το Ε.Σ.Υ., την εφαρμογή των νόμων απαίτησα, όχι την εξαίρεση. (…) Άλλες φορές, πάλι, νιώθω ντροπή που είμαι Ελληνίδα και ακούσια καταμετρούμαι στο κοπάδι των ραγιάδων, που δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν διαμαρτύρεται…». Μήπως μας θυμίζει και την περίπτωση της Αμαλίας Καλυβίνου; Μήπως μοιάζει με πάρα πολλές περιπτώσεις που αγνοούμε;

Όλα αυτά, τα αφιερώνουμε στο "ποίμνιο"…