ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Το πτώμα του αγρίως κακοποιημένου Βουδιστή μοναχού στο έλος και ο ένστολος με τις σαγιονάρες να εκτελεί τον ανυπεράσπιστο Ιάπωνα δημοσιογράφο. Βιρμανία ή Μιανμάρ (ή, όπως διάολο ονομάζεται) στην αυγή του 21ου αιώνα. Σκηνές κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρες, εικόνες που επαναλαμβάνονται βαρετά σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, κάθε τόσο.

Αν αφήσουμε στην άκρη τις σοβαροφανείς αναλύσεις περί γεωπολιτικής και στρατηγικών συμφερόντων και κοιτάξουμε κατευθείαν στον πυρήνα, θα δούμε πως ανάλογες καταστάσεις δεν απαντώνται μόνο σε χώρες όπου εξουσιάζουν απολυταρχικά καθεστώτα, αλλά και σε "πολιτισμένα" και "προηγμένα" κράτη με "δημοκρατική" παράδοση και παρόν. Όλα τα καθεστώτα, για να επιβιώσουν, στηρίζονται σε δύο βασικούς πυλώνες: την ανοχή και τη συνενοχή. Η ανοχή μπορεί να πηγάζει από δειλία ή αδιαφορία, η σύμπραξη αποσκοπεί στην επιβίωση και στο βόλεμα.

Η εξέγερση και η αντίδραση, όταν έρχονται με πολύχρονη καθυστέρηση, μπορεί να μην οφείλονται στην κατακλυσμιαία οργή της προσβεβλημένης αξιοπρέπειας, αλλά στο σπάσιμο του υπερβολικά τεντωμένου σχοινιού και στην εξάντληση της ιώβειας υπομονής (συχνά, η αφορμή σχετίζεται με την προσβολή της οικονομικής κατάστασης του εξεγερμένου).

Η περίπτωση του καθεστώτος της Βιρμανίας δε συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία, δεν είναι η πρώτη ούτε και η τελευταία περίπτωση του είδους αυτού. Πάντα θα υπάρχουν λυσσαλέοι εξουσιαστές και υπάνθρωποι μισθοφόροι - πρόθυμοι να συνεργήσουν με την οποιαδήποτε τυραννία ή "δημοκρατία". Ο λόγος είναι απλός: όλα αυτά παραπέμπουν σε έναν θεμελιώδη (τον βασικότερο, ίσως) φυσικό νόμο που διέπει όλα τα όντα και συμπυκνώνεται στο δόγμα "ο θάνατός σου, η ζωή μου". Σε αυτόν τον νόμο υπόκεινται και οι ένστολοι σαγιοναροφόροι...