Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ...


Η υπόθεση του καρδιοχειρουργού με τα ψευδεπίγραφα προσόντα, μας έδωσε την ευκαιρία (για μία ακόμη φορά) να διαπιστώσουμε την omertà που κυριαρχεί στον κρατικοδίαιτο (διότι, απέχει πολύ από την έννοια του δημόσιου) τομέα. Βέβαια, δεν πρόκειται για καινοφανή και βαθυστόχαστα συμπεράσματα, μιας και όλα αυτά μπορούμε να τα συναντήσουμε (χωρίς να ψάξουμε, μας βρίσκουν αυτά) σε κάθε μας επαφή (τις περισσότερες από τις οποίες δεν τις επιλέγουμε) με τις κρατικές μικρομέγαλες εξουσίες. Το καρκίνωμα είναι τεράστιο και ανίατο, δεδομένου ότι αντανακλά τη βαθύτερη νοοτροπία της πλειονότητας του "αδούλωτου και υπερήφανου" ελληνικού λαού: βόλεμα, παρασιτισμός, αραλίκι, αργομισθία, κομματοδουλεία, και πολλά ακόμη. Το κωμικό είναι πως γίνεται λόγος για "αδιάφθορους" και για υπερασπιστές της ευνομίας και της εύρυθμης λειτουργίας του "επανιδρυμένου" κράτους υπέρ των πολιτών. Η περίπτωση των Ζωνιανών (διαφθορά αστυνομικών και ψευδορκία) και η παλαιότερη αναταραχή στην περιοχή της Ηλείας (με την ενεργό συμμετοχή τοπικών εξουσιαστών), επαναφέρει στην επικαιρότητα τη διαχρονική απορία: «Ποιος θα μας προστατεύσει από τους "προστάτες"»;

Πάντως, ας μην πτοούμεθα: στη "σοβαρή και υπεύθυνη" Αλβιώνα, συμβαίνουν άλλα ευτράπελα και κωμικοτραγικά.

Υ.Γ. Απόσπασμα από άρθρο του Φαίδωνα Μαλιγκούδη ("Ελευθεροτυπία" 15.11.2007): «(...) Καυχιόμαστε οι Νεοέλληνες ότι η λέξη "φιλότιμο", που σημαίνει μια, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, χαρακτηριστική για το κοινωνικό μας σύνολο στάση ζωής, έναν άγραφο ηθικό κώδικα, δεν αποδίδεται παρά μόνο περιφραστικά σε μια οποιαδήποτε από τις γλώσσες των δυτικών εταίρων μας. Με τη σειρά του όμως θα μπορούσε και ένας Γερμανός (αλλά και ένας Τσέχος) να μας αντιτείνει ότι και στη Νεοελληνική είναι αδύνατο να μεταφρασθούν μονολεκτικά λέξεις-κλειδιά από τους δικούς του προφορικούς κώδικες. Για παράδειγμα: το γερμανικό rucksicht (και το ταυτόσημό του ohled στα τσέχικα) δεν μπορεί να μεταφρασθεί στη γλώσσα ενός λαού, για τον οποίο το ατομικό έχει συνήθως την προτεραιότητα έναντι του συλλογικού, παρά μόνο με μια ολόκληρη φράση: "η συμπεριφορά εκείνου που ρίχνει μια ματιά, που προσέχει μήπως η στάση του ενοχλεί όσους είναι πίσω του (ή γύρω του)" (...)»

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα