ΒΛΑΚΕΣ ή / και ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ

Τώρα που καταλάγιασε (προσωρινά;) ο θόρυβος σχετικά με το "ασφαλιστικό", θέλω να εξηγήσω την επιθετικότητά μου στο τελευταίο μου κείμενο (μέσω του οποίου επεδίωξα να εκφρασθώ "προβοκατόρικα" - δηλαδή, κόντρα στο ρεύμα των ημερών).

Κατ' αρχάς, κάποια αριθμητικά δεδομένα αναφορικά με τις τελευταίες βο(υ)λευτικές εκλογές (16 Σεπτεμβρίου 2007): Στους εκλογικούς καταλόγους υπήρχαν 9.921.545 εγγεγραμμένοι, εκ των οποίων προσήλθαν στις κάλπες 7.355.975 (συμμετοχή 74%). Τα έγκυρα ψηφοδέλτια ήσαν 7.159.925 (ποσοστό εγκυρότητας, 97%). Από τα έγκυρα ψηφοδέλτια, 2.995.421 καταχωρήθηκαν στη Ν.Δ. (30% όσων είχαν δικαίωμα ψήφου) και 2.727.652 στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. (27% των εγγεγραμμένων). Επτά και κάτι εκατομμύρια νοματαίοι αποφάσισαν (και πάλι) να επιβραβεύσουν το υπάρχον σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας) και να δώσουν παράταση ζωής στην "καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ" (κατά πως λένε κάποιοι). Δεν μπορώ να πιστέψω πως πολλοί από όσους κινητοποιήθηκαν το τελευταίο διάστημα (απεργίες, κλπ) για την υπεράσπιση των "κεκτημένων" τους, δεν αποτελούν μέρος των επτά και κάτι εκατομμυρίων που (κατ' εμέ) έπραξαν εις βάρος μου προ ολίγων μηνών (χωρίς να είναι η πρώτη φορά) και δε βλέπω τον λόγο για τον οποίον θα άξιζε να τους συμπαρασταθώ.

Βασικές αιτίες των πρόσφατων κινητοποιήσεων ήταν διεκδικήσεις οικονομικού περιεχομένου και αναφορικά με τα όρια συνταξιοδότησης. Αν δούμε το θέμα απλά (και ουχί απλοϊκά), κάθε τέσσερα (συνήθως) χρόνια, η πλειονότητα των ενηλίκων Ελλήνων αναθέτει σε κάποιους επαγγελματίες εξουσιαστές να διαχειριστούν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων μέσω νόμων, νομοθετημάτων, διατάξεων, κλπ. Αυτή η (ουσιαστικά, εν λευκώ) εξουσιοδότηση φανερώνει την παταγώδη αποτυχία (ή, μάλλον, ανικανότητα και απροθυμία - μιας και ουδέποτε υπήρξε ουσιαστική προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση) των ανθρωπίνων κοινωνιών για αυτοοργάνωση, αυτοθέσμιση και πραγματική δημοκρατία. Οι εξουσιαστές διαχειρίζονται την καθημερινότητα του υπήκοου πλήθους, άρα και το αποτέλεσμα της εργασίας αυτών. Τα κόμματα του κοινοβουλίου μοιράστηκαν (κατά το έτος 2007) σχεδόν 100 εκατομμύρια ευρώ με τη μορφή της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης (χωρίς να περιλαμβάνονται σε αυτά οι απολαβές των βουλευτών) για να καλύψουν λειτουργικά έξοδα (π.χ. ενοίκια γραφείων, λογαριασμοί, κλπ) για την κάλυψη των οποίων ο "κοινός θνητός" πρέπει να θυσιαστεί σε ημερήσια βάση. Το τι ενθυλακώνουν κόμματα και βουλευτές, είναι γνωστό τοις πάσι - ακόμη και στους εθελόδουλους και ψοφοδεείς ψηφοδότες αυτών. Το 1964, η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (του "γέρου της δημοκρατίας", υπεύθυνου για τα Δεκεμβριανά και για την ύπαρξη τόπων εξορίας) αποφάσισε την εξίσωση των βουλευτικών αποδοχών με την αμοιβή του προέδρου του Αρείου Πάγου (νωρίτερα, η ίδια κυβέρνηση είχε διπλασιάσει τους μισθούς των δικαστικών). Κατά τη μεταπολίτευση, ο "εθνάρχης" Καραμανλής δίνει μορφή Ψηφίσματος ("Ψήφισμα Ζ") στην απόφαση της Βουλής του 1964 - δηλαδή, υπερισχύει των νόμων και θωρακίζεται συνταγματικά. Από τότε, η Βουλή αποφασίζει διαρκώς (στο όνομα της "ανεξάρτητης δικαιοσύνης") την αύξηση των δικαστικών αποδοχών (γεγονός το οποίο, αυτομάτως, συνεπάγεται την αύξηση του βουλευτικού μισθού. Μόνο για το έτος 2007, δαπανήθηκαν 43.575.000 ευρώ για τους εθνοπατέρες (μισθοί, οργάνωση γραφείων, κλπ), 4.700.000 ευρώ για το leasing και τη συντήρηση των αυτοκινήτων τους και 140.000.000 ευρώ για λειτουργικά έξοδα του Κοινοβουλίου (μισθοί υπαλλήλων, συντήρηση εγκαταστάσεων, κλπ). Εκτός από τον παχυλό μισθό τους (τον οποίον ονομάζουν "αποζημίωση", οι οσιομάρτυρες), οι εθνονταβατζήδες αμείβονται για τη συμμετοχή τους σε κάθε συνεδρίαση επιτροπής της Βουλής (300 ευρώ), καθώς και για τη συμμετοχή τους στα θερινά τμήματα του Κοινοβουλίου. Για το βουλευτικό τους γραφείο παίρνουν κάθε μήνα: 1.200 ευρώ οι βουλευτές Επικρατείας, Α' και Β' Αθηνών, Α' και Β' Πειραιώς, 1.500 ευρώ οι βουλευτές εκτός Αττικής. Μηνιαία έξοδα μετακινήσεων: από 450 έως 1.000 ευρώ, ανάλογα με την απόσταση. Μηνιαία ταχυδρομική ατέλεια: ποσό που καλύπτει τα έξοδα 1.000 ταχυδρομικών επιστολών - ποσό που διπλασιάζεται κατά τις περιόδους των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Επίσης, τους παρέχεται ετήσια ατέλεια σταθερής τηλεφωνίας (έως οκτώ γραμμές και γραμμή Internet) μέχρι 13.500.ευρώ, καθώς και γραμμή σύνδεσης κινητής τηλεφωνίας (έως 250 ευρώ μηνιαίως). Για τη στέγαση στην Αθήνα κάθε βουλευτή προερχόμενου από την περιφέρεια, καταβάλλονται 1.000 ευρώ μηνιαίως. Φυσικά, τα σημαίνοντα πρόσωπα χρειάζονται συνοδεία και προστασία, διότι οι "εχθροί της δημοκρατίας" παραμονεύουν. Ανάλογη είναι η εικόνα και αναφορικά με το συνταξιοδοτικό τους καθεστώς. Μπροστά σε όλα αυτά τι πράττει ο "κυρίαρχος λαός"; απλούστατα, αποκαθηλώνει μια κυβέρνηση απατεώνων κι ενθρονίζει μια συμμορία λαμόγιων (και αντιστρόφως) - και αυτό, μόνον όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο. Γιατί η πλειονότητα δείχνει τέτοια ανοχή; διότι, απλούστατα, έχει το ίδιο ηθικό ανάστημα με τους εκλεγμένους της εκπροσώπους - οι οποίοι είναι σαρξ εκ της σαρκός της.

Αυτή είναι, σε γενικές γραμμές η περίφημη "νεοελληνική δημοκρατία" των νταβατζήδων που συχνάζουν στου Μπαϊρακτάρη και αλλαχού. Ένα καθεστώς που έχει αλλεργία στα δημοψηφίσματα (αφήστε που είναι και δαπανηρά) και "τσεπώνει" ακόμη και το ποσοστό των άκυρων και λευκών ψήφων. Ούτε για τα προαναφερθέντα θέματα άρθρωσε ποτέ λόγο κάποιος επαγγελματίας εξουσιαστής - ούτε η "ανυποχώρητη αριστερά" (Κ.Κ.Ε. ή 6% των εγγεγραμμένων), ούτε η "αριστερά των κινημάτων" (ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή 4% των εγγεγραμμένων), ούτε η "λαϊκή δεξιά" (ΛΑ.Ο.Σ. ή 3% των δικαιούχων ψήφου). Και, φυσικά, ουδείς από τους προαναφερθέντες πολιτικούς σχηματισμούς παραιτήθηκε ποτέ από τις κρατικές επιχορηγήσεις. Αυτό το πολιτικό σύστημα στηρίζουν διαρκώς και ανατροφοδοτούν οι "συνέλληνες". Και, τώρα που θίγονται, ζητούν συμπαράσταση και σύμπλευση. Κατά διαστήματα, διάφορες ομάδες ή οργανώσεις δρουν (με μικρή ή μεγαλύτερη εμβέλεια) εναντίον του πολιτικού καθεστώτος, ακολουθώντας μεθόδους αντάρτικου πόλεων. Όταν, το Θέρος του 2002, σχετικοί και άσχετοι λοιδωρήθηκαν ως "κατσαπλιάδες" και "κοινοί ληστές τραπεζών" από τα παπαγαλάκια της τη(φ)λεόρασης και μια οργάνωση με αξιόλογη 27ετή δράση χαρακτηρίστηκε "σκορποχώρι" κατόπιν εξαντλητικών ανακρίσεων στις οποίες υποβλήθηκε ψυχορραγών και ακρωτηριασμένο μέλος της, η ελληνική κοινωνία των νοικοκυραίων συντάχθηκε με τους Παπαχελάδες - ξεχνώντας το «καλά του(ς) έκαναν!» που έλεγαν έως τότε. Εν συνεχεία, κάποιοι από εκείνους καταδικάστηκαν σε βαρύτατες ποινές (ακόμη και σε ισόβια), χωρίς αποδείξεις - απλώς και μόνο επειδή δεν μπόρεσαν να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες. Κάτι ανάλογο συνέβη και στη δίκη που ακολούθησε για την "υπόθεση Ε.Λ.Α." (παρέλαση ψευδομαρτύρων, ταλαιπωρία και καταδίκες των κατηγορουμένων μέχρι την τελική τους δικαίωση). Καμιά Γ.Σ.Ε.Ε. ή Α.Δ.Ε.Δ.Υ. δεν εξέδωσε ανακοίνωση διαμαρτυρίας για τα (βορειοκορεάτικου τύπου) βασανιστήρια που υπέστη ο πολυτραυματίας Σάββας Ξηρός και άλλοι συγκρατούμενοί του, ούτε για τις "τραβηγμένες από τα μαλλιά" καταδίκες (κατόπιν τραγελαφικών δικαστικών διαδικασιών). Βέβαια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως, οι αντάρτες των πόλεων και οι ενεργοί αντιεξουσιαστές παραβαίνουν τους νόμους του κράτους και δικαίως τιμωρούνται. Αν δεχτούμε αυτό το σκεπτικό, οφείλουμε να δεχτούμε πως και όλοι όσοι κινητοποιήθηκαν εναντίον του προς ψήφιση νομοσχεδίου αντιτίθενται στη λαϊκή βούληση (κυβέρνηση εκλεγμένη από τον λαό κι εξουσιοδοτημένη να νομοθετεί) και, άρα, παρανομούν. Εκτός αν για κάθε περίπτωση ισχύουν διαφορετικά μέτρα και σταθμά.

Στο τεύχος 41 της μηνιαίας αντιεξουσιαστικής εφημερίδας "Βαβυλωνία" (Φεβρουάριος 2008), υπάρχει ένα κατατοπιστικό αφιέρωμα με τίτλο "Ιστορίες σκανδάλων", από το οποίο προκύπτει το ήδη αυτονόητο: όλα αυτά (ό,τι αποκαλείται "σκάνδαλο") δεν αποτελούν ενδείξεις παθογένειας, αλλά δομικά στοιχεία ενός νοσηρού συστήματος που βασίζεται στη βία και την εκμετάλλευση.

Και κάτι τελευταίο: τις ημέρες κατά τις οποίες οι λεβέντες συνδικαλιστές της Δ.Ε.Η. κατέβαζαν τους διακόπτες και βύθιζαν το πανελλήνιο στο σκοτάδι (όχι πως ήταν κάτι τραγικό, αλλά μένει μια γεύση εξευτελισμού λόγω επιβολής εξουσίας), στην περιοχή της πλατείας Μαβίλη δε διακόπηκε η ηλεκτροδότηση ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Γιατί, άραγε; τι υπάρχει εκεί; σχολείο, νοσοκομείο, γηροκομείο, κλινική ή άλλο "ευαγές ίδρυμα"; Περιμένω απαντήσεις...

Ο "απολίτιστος ινδιάνος" και "λαϊκιστής" πρόεδρος της Βολιβίας, Juan Evo Morales Ayma, αναπτύσσει τις οπισθοδρομικές του απόψεις περί εξουσίας... Πώς να πάει μπροστά ο "εκσυγχρονισμός" με τέτοιους πρωτόγονους...