ΩΙΜΕ !!!

Ένεκα της τρέχουσας χρηματοπιστωτικής "κρίσης", ουκ ολίγοι (πάντως, ολίγιστοι) "επενδυτές" βρίσκονται σε απόγνωση. Μάλιστα, ένιοι εξ’ αυτών συγκεντρώθηκαν προ ημερών στη Λάρισα, διακηρύσσοντας την πρόθεσή τους να κινηθούν δικαστικώς κατά παντός υπευθύνου που τους παρέσυρε (!!!) και τους έπεισε να "επενδύσουν" σε τραπεζικά "προϊόντα" υψηλού ρίσκου (κατά τη νεόκοπη ορολογία των κυριλέ τζογαδόρων).

Το ακόλουθο ποιητικό εγχείρημα ανήκει στον Γιώργο Κοροπούλη και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Αντί" (τεύχος 511, Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 1992) με τίτλο "Τρισβάρβαρος Ωδή εις μικροεπενδυτήν". Το πικρό και σαρκαστικό ύφος παραπέμπει άμεσα στον Καρυωτάκη, το δε περιεχόμενο αναφέρεται στη χρηματιστηριακή "φούσκα" της εποχής εκείνης (πολλοί υπέστησαν οικονομική ζημία και, μάλιστα, κατόπιν επίσημης παρότρυνσης - λέγε με Γιάννο). Βέβαια, έκτοτε, πολλά έχουν αλλάξει και οι αναντιστοιχίες είναι προφανείς. Όμως, κάποιο βασικό χαρακτηριστικό έχει μείνει αναλλοίωτο, διότι πρόκειται για κατάσταση που αντέχει στο χρόνο: είναι η αιώνια και ακατάβλητη ανθρώπινη απληστία, που συνοδεύεται από την επιθυμία για γρήγορο και άκοπο πλουτισμό. Πλέον, αυτή η ανάγκη ικανοποιείται μέσω της χρηματιστηριακής ρουλέτας - αναπόσπαστο χαρακτηριστικό του φαινομένου που αποκαλείται "καπιταλισμός - καζίνο". Φυσικά, όπως συμβαίνει σε όλα τα στημένα παιχνίδια, επωφελούνται λίγοι αετονύχηδες (οι οποίοι, εντελώς συμπτωματικά, ανήκουν στην κατηγορία των διοργανωτών του παιχνιδιού) και ζημιώνουν οι συνήθεις ευκολόπιστοι και αφελείς.

Τρισβάρβαρος Ωδή εις μικροεπενδυτήν

στον Νίκο Δ. Φατούρο

«… σαν άθλιο καταστάλαγμα στη μνήμη φίλων, συμποσιαστών» Κ.Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

α΄ Εγύρισε ταις πλάταις του˙ φεύγει, φεύγει σκυφτός μ’ αλαμπές τώρα βλέμμα και φαρμάκι στο στόμα του απ’ το τσιγάρο. β΄ Τα λεφτά του πώς έχασεν ούτ’ αυτός δεν ηξεύρει˙ αγοράν μετοχών επεχείρησεν άπραγος˙ τα’ καμε ρόιδον. γ΄ Τώρα τον σκέπει ολόμαυρον μέγα του χρέους το σύννεφον˙ κρέμεται ακόμα ατίνακτον αστροπελέκι επάνω του η υποθήκη. δ΄ Ω δυστυχή˙πώς τρέχεις εις κάθε τοκογλύφον! Ουδέ φίλος σου δάνεισε ουδέ και συγγενής όσα γυρεύεις. ε΄ Τις νύχτες αν ξαπλώσεις να κοιμηθείς, συμβία με όψιν συνειδότος το ψάρι εις τα χείλη σου σιγοψήνει. στ΄ Το φως εσύ αποφεύγεις της ημέρας, φοβούμενος μήπως των πιστωτών τα στίφη σε ‘ξανοίξουσιν κι αλλοίμονό σου! ζ΄ Θ’ αλλάξουν όλα κάποτε; Στο μέλλον σου κοιτάζεις την ίδια πάντα εικόνα: σε γραφείο σκυμμένος σαν στήλη λιώνεις. η΄ Μόνον ως φεύγει η μέρα βλέπεις διαφημίσεις: το Johnie Walker έρχεται, μα τρέμεις και σου χύνεται εις την μοκέτα. θ΄ Κι αν της χαράς τον γέλωτα ιδής εις την οθόνην, για μια στιγμή σου φαίνεται -για μια στιγμή- πως στέκεις ‘μπρος σε καθρέφτην. ι΄ Ω, ποίαν ζωήν θ’ αγόραζες αν κέρδιζες στο ΛΟΤΤΟ! Και τι έλπιζες; η τύχη δια τους ομοίους σου μόνον μπόρα ετοιμάζει. ια΄ «Θ’ αλλάξουν όλα κάποτε… θα βρω ξανά τους φίλους μου (όλους σχεδόν)˙ το χάραμα, εις την στοάν θα πίνουμε των αθανάτων. ιβ΄ Μ’ ωραία λουλούδια κι άσπρα θα ραίνουν την παρέα μας˙ και ίσως εν πλήρει μέθη βαρύς στη μόνη θ’ ακουμπώ άδεια καρέκλα. ιγ΄ Μα τύψεις πια δεν θα’ χω. Κι αν σπαταλώ, ποιος νοιάζεται; Στην έπαυλιν, Εκείνη με θαυμασμόν θα στέκεται παρατηρώντας με. ιδ΄ Κι όταν ο προϊστάμενος ρωτήσει πώς επλούτισα αίφνης και του τα εβρόντησα, θα πω: "κτήματα (κτήματα!) έχω πουλήσει".» ιε΄ Και Τμηματάρχης Βήτα σ’ είκοσι έτη έγινεν.- Ζήτει από την κυβέρνησιν να μειωθεί το όριον της ηλικίας.