ΤΕΛΕΤΗ (Π)ΛΗΞΗΣ...

Όταν, τον Ιούλιο του 2001, η κλίκα των "αθανάτων" χαραμοφάηδων της Δ.Ο.Ε. επέλεξε το Πεκίνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, το καθεστώς της χώρας δεσμεύθηκε να βελτιώσει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μάλλον, όμως, εννοούσε πως είχε σκοπό να εντείνει τα μέτρα καταστολής και να σβήσει κάθε αντίθετη φωνή. Το κινεζικό καθεστώς λειτουργεί ακόμη με όρους σκληροπυρηνικής και άγαρμπης δικτατορίας. Ίσως, οι κρατούντες περιμένουν την καπιταλιστική ολοκλήρωση για να εφαρμόσουν το δόγμα πως ο ασφαλέστερος και αποτελεσματικότερος έλεγχος επιτυγχάνεται μέσω της υπερκαταναλωτικής αποχαύνωσης και της εκμετάλλευσης της ανασφάλειας και της απληστίας. Προς το παρόν, η κινεζική "ανάπτυξη" εξαρτάται αυστηρά από το δυτικό κεφάλαιο και εμπόριο, γι’ αυτό και η "κομμουνιστική" ηγεσία καλοβλέπει την περαιτέρω φιλελευθεροποίηση της οικονομίας (διατηρώντας, βέβαια, το εγχώριο κάτεργο-σκλαβοπάζαρο). Κάπως έτσι χτίστηκαν οι υπερσύγχρονες ολυμπιακές εγκαταστάσεις και οι πολυάριθμοι ουρανοξύστες στην κινεζική πρωτεύουσα: με ανασφάλιστους και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εργάτες, που αμείβονται (στην καλύτερη περίπτωση) με το νόμιμο ωρομίσθιο των 0,62 ευρώ, δουλεύουν έως και 17 ώρες ημερησίως (χωρίς να αμείβονται για υπερωρίες) και χρησιμοποιούν για κοιτώνες μικρά containers χωρίς τουαλέτα και πόσιμο νερό (για τα οποία, οι εργολαβικές εταιρείες τους παρακρατούν κάποιο ποσό εν είδει ενοικίου).

Με τον ίδιο τρόπο ανθίζουν και τα "sweatshop", δηλαδή εργασιακοί χώροι απόλυτης εξαθλίωσης κι εκμετάλλευσης του πάμφθηνου και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού, όπως καταγγέλλει η οργάνωση "Fair Play 2008". Το 2007 (επισήμως) καταγράφηκαν 101.480 νεκροί σε εργατικά ατυχήματα, σε μια χώρα όπου (σύμφωνα με τη νομοθεσία) οι εργαζόμενοι δεν έχουν δικαίωμα να συγκροτήσουν σωματεία κατά κλάδους ή κατά χώρους εργασίας, παρά μόνο να εγγραφούν στο συνολικό συνδικαλιστικό όργανο το οποίο (βεβαίως) ελέγχεται από την κυβέρνηση. Γενικά, αναφορικά με τις συνθήκες εργασίας, η Κίνα βρίσκεται ακόμη στην κατάσταση που περιγράφεται στα βιβλία του Dickens.

Σκίτσο του Κουβανού Angel Boligán

Το κινεζικό Σύνταγμα του 1982 (άρθρο 35) κατοχυρώνει την ελευθερία του λόγου, αλλά η κυβέρνηση προβαίνει αφειδώς σε χρήση διατάξεων σχετικά με την υπονόμευση του κράτους και προχωρά στη σύλληψη εκείνων που θεωρεί απειλή. Συν τοις άλλοις, το Σύνταγμα διασφαλίζει και το αδιαμφισβήτητο μονοπώλιο του "Κομμουνιστικού" Κόμματος στην εξουσία, γεγονός που εγγυάται τη βίαιη κατάπνιξη οποιασδήποτε πολιτικής ανυπακοής μέσω προληπτικών συλλήψεων (ηχεί σαν τους προληπτικούς πολέμους της νεοταξικής ηγεμονίας) που καταλήγουν σε τύποις δίκες και προδιαγεγραμμένες καταδίκες. Πολύ συνηθισμένη κατηγορία είναι η "διασπορά ψευδών ειδήσεων και υπονόμευση της κοινωνικής τάξης", αρκετή για να οδηγήσει σε πολυετή φυλάκιση χωρίς δικαίωμα υπεράσπισης (χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Χου Τζια και της συζύγου του). Πάμπολλες είναι και οι καταγγελίες για βασανιστήρια (από τα πιο "κλασικά" έως τα πλέον "καινοτόμα" και "πειραματικά") σε κρατούμενους, όπως και για εμπορία οργάνων (π.χ. νεφροί) που αφαιρέθηκαν από έγκλειστους ή μελλοθάνατους. Άλλωστε, η Κίνα είναι η χώρα με τις περισσότερες εκτελέσεις παγκοσμίως (περίπου 5.000 - 7.000 ετησίως, ποσοστό που αντιστοιχεί στο 85% του συνόλου των "επίσημων" εκτελέσεων σε ολόκληρο των κόσμο) – άρα, υπάρχει πάντα επάρκεια "εμπορεύματος". Στις 12 Μαΐου 2008, τα 7,9 Ρίχτερ χτύπησαν την επαρχία Σετσουάν με αποτέλεσμα 70.000 νεκρούς και το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να περνά σε δεύτερη μοίρα από τα διεθνή Μ.Μ.Ε. Σύντομα, όμως, οι πληγέντες ξέσπασαν σε σφοδρές διαμαρτυρίες καταγγέλλοντας την εργολαβική εγκληματικότητα ( από τις 216.000 σχολικά κτίρια, 6.898 κατέρρευσαν ως "χάρτινα" κτίρια φτιαγμένα με ακατάλληλα υλικά) και την κρατική προσπάθεια συγκάλυψης (αποφυγή διεξαγωγής έρευνας και πενιχρές αποζημιώσεις με αντίτιμο σιωπή). Οι πιο δραστήριοι από τους διαμαρτυρόμενους συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας για "αναμόρφωση και διαπαιδαγώγηση" (ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε τον περασμένο Μάιο), κάτι που δείχνει ότι το καθεστώς της Κίνας είναι άξιο μέλος της "απολυταρχικής διεθνούς". Τον περασμένο Ιούνιο, οι αρχές της Σαγκάης ανακοίνωσαν πως όλοι όσοι είχαν συμμετάσχει σε διαδηλώσεις ή είχαν υπογράψει προκηρύξεις με αιτήματα προς την κυβέρνηση, όφειλαν να εμφανίζονται μία φορά την εβδομάδα στις αστυνομικές αρχές, να μη φύγουν από την πόλη χωρίς ειδική άδεια και να μη μεταβούν στο Πεκίνο κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Βέβαια, όλα αυτά (και πάρα πολλά άλλα) είναι "ψιλά γράμματα" για τους λιμοκοντόρους κηφήνες της Δ.Ο.Ε. οι οποίοι, ως γνήσια παράσιτα, βασίζουν την ανούσια ύπαρξή τους στο ξεζούμισμα και τη δυστυχία των πολλών. Έτσι, ο αγέρωχος λάτρης των πάσης φύσεως απολυταρχικών καθεστώτων (και στενός φίλος του Ισπανού δικτάτορα Francisco Franco) Juan Antonio Sámaranc (επίτιμος πρόεδρος της Δ.Ο.Ε.), δήλωσε με αποφασιστικότητα πως «τα μποϊκοτάζ ανήκουν στο παρελθόν».

Σκίτσο του Pat Bagley

Μεγάλη προσπάθεια κατέβαλε η κινεζική κυβέρνηση για να δείξει εξωραϊσμένη εικόνα στον τομέα του περιβάλλοντος. Είναι γνωστό πως στην Κίνα βρίσκονται οι 16 από τις πλέον ρυπαρές πόλεις του πλανήτη, ενώ η έρημος Γκόμπι επεκτείνεται με ρυθμό 1.900 τετραγωνικών μιλίων ετησίως (λόγω της αποψίλωσης και της υπερεκμετάλλευσης της γης). Έτσι, η "Επιτροπή για την Οργάνωση των Αγώνων" διέταξε τον αποκλεισμό ενός εκατομμυρίου οχημάτων από τους δρόμους του Πεκίνου και τη διακοπή λειτουργίας των εργοστασίων. Όπως φαίνεται, "πείστηκε" ακόμη και η Greenpeace (με το αζημίωτο;), λέγοντας πως το καθεστώς παρουσίασε ένα «έργο καταπληκτικό και θετικά μοναδικό» και πως «το Πεκίνο έδωσε σημαντικά μαθήματα στις άλλες κινεζικές πόλεις».

Σκίτσο του Πάνου Μαραγκού

Τον Ιούλιο του 2008, το υπουργείο Τύπου ανακοινώνει ότι θα λογοκρίνει το Internet που θα χρησιμοποιούν τα διεθνή Μ.Μ.Ε. κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Το μέσο πλήρους ελέγχου του Διαδικτύου ονομάζεται "Χρυσή Ασπίδα" ή "Σινικό Τείχος" και πρόκειται για ένα δίκτυο που επιτρέπει στις αρχές να απαγορεύουν την πρόσβαση σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες και να συγκεντρώνουν κάθε είδους πληροφορίες. Υπολογίζεται ότι περίπου 30.000 "αστυνομικοί του κυβερνοχώρου" ελέγχουν (με τη βοήθεια της αμερικανικής εταιρείας "Cisco Systems") τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες και συνήθειες 253 εκατομμυρίων Κινέζων χρηστών του Internet. Κι επειδή η ποσοτική αναλογία δεν τους ευνοεί ιδιαίτερα, επιστρατεύτηκαν οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών Internet (π.χ. "msn.cn" και "yahoo.cn") να αναλάβουν τον αξιοζήλευτο ρόλο του ρουφιάνου. Έτσι, το 2007, οι συγκεκριμένες εταιρείες υπέγραψαν μια "χάρτα αυτορρύθμισης", σύμφωνα με την οποία δεσμεύονται να δίνουν στις κινεζικές αρχές τα στοιχεία των bloggers, να ελέγχουν τα σχόλια και τα μηνύματα, καθώς και να αποσύρουν τις "παράνομες" και "κακόβουλες" πληροφορίες. Σημειωτέον ότι η "φραγή" σε πολλές ιστοσελίδες θα ίσχυε και για τους ξένους δημοσιογράφους που θα κάλυπταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, περιορισμός που επρόκειτο να αρθεί από τις κινεζικές αρχές κατόπιν διεθνών πιέσεων. Παρ’ όλα αυτά, τα τηλεοπτικά συνεργεία και οι δημοσιογράφοι συναντούν τεράστιες δυσκολίες. Όπως ανακοίνωσε η οργάνωση "Human Rights Watch", «καθώς αρχίζουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου, οι ξένοι δημοσιογράφοι στην Κίνα έρχονται αντιμέτωποι με αυστηρούς περιορισμούς που κυμαίνονται από παρενοχλήσεις μέχρι και λογοκρισία στο Διαδίκτυο». Σε αυτό το σκηνικό εντάσσεται και η σύλληψη του Άγγλου δημοσιογράφου John Ray και η σχετική "περιποίηση" που του επιφύλαξαν οι Κινέζοι πραίτορες. Πάντως, η οργάνωση "Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα" κατάφερε να διεισδύσει στη ζωντανή μετάδοση ραδιοσταθμού του Πεκίνου κι εκπρόσωπός της μίλησε για την ελευθερία της έκφρασης στα αγγλικά και στα κινεζικά.

Όσο για το περίφημο "ολυμπιακό ιδεώδες", έχει γράψει εμπεριστατωμένα ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο θαυμάσιο βιβλίο του "Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες" (εκδόσεις "Στάχυ"), απομυθοποίηση που επιβεβαιώνεται τόσο με τους μεταλλαγμένους αθλητές (ο θρίαμβος της ντόπας) όσο και με τις εμπόλεμες συρράξεις (π.χ. η πρόσφατη περίπτωση της Νότιας Οσετίας). Σε ανάλογα πλαίσια κινείται και η εύστοχη επιφυλλίδα του Παντελή Μπουκάλα ("Καθημερινή" 30.03.2008). Αναφορικά με το θέμα της υπερβολικής χρήσης αναβολικών ουσιών, το φαιδρό είναι ότι εξανίστανται και ανθρωποειδή όπως ο αξιότιμος φυγόδικος και καταδικασμένος ερήμην (για πληθώρα πολεοδομικών παραβάσεων) Μίνωας Κυριακού.

Επιμύθιο: όλα τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας που εντυπωσιάζουν το φιλοθεάμον κοινό, οικοδομούνται επάνω σε ασύλληπτες ποσότητες αίματος. Δεν πειράζει, όμως, διότι πρόκειται για το αίμα των παρακατιανών που οφείλουν να θυσιαστούν για κάποιο ιδεώδες…