Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΟΛΦΟΣ...

Σκίτσο του Δημήτρη Αρβανίτη ("Γαλέρα", τεύχος 35, Αύγουστος 2008)

Τι γυρεύουν οι δυτικοί στην αχανή Κίνα; Honeywell, General Elecrtic, I.B.M. (ναι, η εταιρεία που ανέλαβε τη μηχανοργάνωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης που είχαν στήσει οι ναζί) και άλλα κοινωφελή ιδρύματα, δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά εδώ και χρόνια στην "ολυμπιακή" και "σοσιαλιστική" ανερχόμενη υπερδύναμη. Σε ποιον τομέα διαπρέπουν; μα, φυσικά, στον επικερδέστατο κλάδο της "ασφάλειας". Η αρχή έγινε από την πόλη Σεντζέν, η οποία αποτελεί το αγαπημένο πειραματόζωο του "κομμουνιστικού" καθεστώτος. Το χτίσιμο της συγκεκριμένης πόλης ξεκίνησε προ τριακονταετίας περίπου, σε μια περιοχή (κοντά στο λιμάνι του Χονγκ Κονγκ) όπου υπήρχαν μόνο ψαροχώρια και ορυζώνες συλλογικής καλλιέργειας. Η Σεντζέν επιλέχτηκε από το κόμμα (ένα είν’ το κόμμα!) να γίνει η πρώτη από τις τέσσερις "ειδικές οικονομικές ζώνες" όπου θα δοκιμαζόταν το (ακραιφνές) καπιταλιστικό μοντέλο. Με ποιον τρόπο; παράγοντας κι εξάγοντας φθηνά προϊόντα (υπόδησης, ιματισμού, τεχνολογίας και οτιδήποτε άλλο). Οι δυτικές εταιρείες άρχισαν να συρρέουν και να "εκμεταλλεύονται" το υπερβολικά χαμηλού κόστους εργατικό δυναμικό (κυρίως, πρώην αγρότες των οποίων οι γαίες επιτάχθηκαν για να χτιστούν εργοστάσια και φράγματα) και η Κίνα έγινε η ατμομηχανή του παγκόσμιου (ανθρωποβόρου) καπιταλισμού. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε άπαντες: η Δύση έχει κατακλυστεί από προϊόντα που παράγονται από αγρίως εκμεταλλευόμενους αναλώσιμους εργαζόμενους και τα προτιμά επειδή είναι φθηνότερα από τα "εντός των τειχών" παραγόμενα, με αποτέλεσμα την ενδοκοινοτική άνοδο της ανεργίας - αλλά, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Σήμερα, η Σεντζέν έχει πάνω από 12.000.000 κατοίκους και ξαναγίνεται πεδίο πειραματισμού. Τα τελευταία δύο χρόνια, περίπου 200.000 κάμερες παρακολούθησης κλειστού κυκλώματος έχουν τοποθετηθεί στην πόλη - αριθμός που θα προσεγγίσει τα 2.000.000 κάμερες την επόμενη τριετία. Οι κάτοικοι θα παρακολουθούνται σε 24ωρη βάση, οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις θα υποκλέπτονται μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας αναγνώρισης φωνής, η πρόσβαση στο Internet θα ελέγχεται (αυτό συμβαίνει ήδη σε ολόκληρη την κινεζική επικράτεια) από το "Μεγάλο Τείχος Προστασίας", οι κινήσεις τους θα παρακολουθούνται μέσω ταυτοτήτων με ηλεκτρονικά chips και φωτογραφίες που θα αποθηκεύονται απευθείας στις βάσεις δεδομένων της αστυνομίας. Το θεάρεστο αυτό εγχείρημα φέρει την μεγαλεπήβολη ονομασία "Χρυσή Ασπίδα" και, όταν ολοκληρωθεί, θα είναι μια τεράστια βάση δεδομένων: ονόματα, φωτογραφίες, βιομετρικά δεδομένα και άλλες πληροφορίες για 1.000.000.000 και πλέον Κινέζους.

Σκίτσο του Ηλία Μακρή ("Καθημερινή" 11.04.2008)

Γιατί, όμως, να ανησυχεί τόσο πολύ ένα "λαοπρόβλητο" καθεστώς και να λαμβάνει όλο και αυστηρότερα μέτρα; Προφανώς, οι σύγχρονοι "τιμονιέρηδες" δεν ανησυχούν μόνο για τους Ουιγούρους που διεκδικούν την ανεξαρτησία τους αλλά, κυρίως, για τον "εσωτερικό εχθρό", δηλαδή όλους εκείνους που θυσιάζονται καθημερινά για την όποια "μεγάλη ιδέα" μέσω της οποίας ευημερούν τα κομματικά παράσιτα και οι λογής διαπλεκόμενοι. Πρόσφατα, 25 διαδηλωτές (ο αριθμός είναι απελπιστικά μικρός, αλλά ας μη λησμονούμε για ποια χώρα μιλάμε) κατέβηκαν στους δρόμους της συνοικίας Κιανμέν στο Πεκίνο, για να εκφράσουν την οργή τους εναντίον της κυβέρνησης που τους αποζημίωσε ανεπαρκώς μετά την υποχρεωτική εγκατάλειψη των σπιτιών τους - τα οποία γκρεμίστηκαν για να δημιουργηθεί εμπορική ζώνη, στην οποία πρωταγωνιστούν γνωστές και μη εξαιρετέες επιχειρήσεις όπως οι Nike, Rolex, Starbucks, κ.ά. Οι διαδηλωτές απομακρύνθηκαν (σε απλά ελληνικά, προπηλακίστηκαν, ξυλοφορτώθηκαν και συνελήφθησαν) από μία "ειδική επιτροπή της συνοικίας για τη διατήρηση της τάξης" (κάτι σαν ταγματασφαλίτες), από τις πολλές που συνεργάζονται στενά με την αστυνομία και άλλες "υπηρεσίες". Η αστυνομία δηλώνει άγνοια για το πού βρίσκονται τώρα οι διαδηλωτές, αλλά μάλλον σε καραντίνα βρίσκονται (σε κάποιο μπουντρούμι, δηλαδή) για να μη χαλάνε τη βιτρίνα της "ολυμπιακής" πρωτεύουσας. Όπως διαβάζουμε στην Εφημερίδα "Κόντρα" (26.07.2008), κάτι ανάλογο συνέβη και τον περασμένο Μάιο στην πόλη Τζι-Αν της επαρχίας Τζι-Λιν, όταν οι κάτοικοι μιας πολυκατοικίας αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τα διαμερίσματά τους έναντι των εξευτελιστικών αποζημιώσεων που δίνει το κινέζικο κράτος. Σύμφωνα με τη ελβετική οργάνωση Center on Housing Rights and Evictions ("Κέντρο για τα Δικαιώματα της Κατοικίας και των Εξώσεων"), περίπου 1.500.000 άνθρωποι έχουν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για χάρη των Ολυμπιακών Αγώνων. Βέβαια, η κυβέρνηση λέει ότι όλα αυτά είναι "υπερβολές" και πως "μόνο" 6.000 οικογένειες έχουν "μετακινηθεί" για να προχωρήσουν τα ολυμπιακά έργα.

Οι μαζικές εκτοπίσεις (που ακολουθούν τις απαλλοτριώσεις γαιών) και η συνεπακόλουθη συγκέντρωση των εξαθλιωμένων στις θηριώδεις τσιμεντουπόλεις, πάντα ήταν κοινή πρακτική στη "σοσιαλιστική δημοκρατία" της Κίνας. Μέχρι πρότινος, η αιτία ήταν τα κολοσσιαία φράγματα και τα υδροηλεκτρικά έργα. Κατόπιν, προέκυψε και ο ολυμπιακός μεγαλοϊδεατισμός. Για το καλό του λαού, βεβαίως-βεβαίως…

Σκίτσο του Βαγγέλη Παυλίδη

Πάντως, το καθεστώς άρχισε από νωρίς να "καθαρίζει" τη βιτρίνα της χώρας, φροντίζοντας να εξαφανίσει όλες τις ανεπιθύμητες υπάρξεις που χαλούσαν την εικόνα της απολύτως αποστειρωμένης ευταξίας. Δεκάδες χιλιάδες "απόβλητοι" (χρήστες ουσιών, πόρνες, ζητιάνοι και άλλοι) "μπουζουριάστηκαν" σε "κέντρα αναμόρφωσης" (κάτι σαν τα ελληνικά ξερονήσια του προηγούμενου αιώνα) για όσο θα διαρκούν οι αγώνες (ίσως και για πολύ περισσότερο). Κι επειδή κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, ευκαιρία βρήκε το καθεστώς να "πακετάρει" μπόλικους αντιφρονούντες οι οποίοι, ας το υπογραμμίσουμε, είναι "ταραξίες" και ορκισμένοι εχθροί (δηλαδή, βδελυροί υπονομευτές) της κινεζικής εκδοχής περί κομμουνισμού.

Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή

Η σύγχρονη Κίνα προσπαθεί να θαμπώσει τη Δύση με τα φτιασίδια της. Στους κατοίκους της χώρας (ιδίως του Πεκίνου) δόθηκαν σαφείς οδηγίες (ή, μάλλον, εντολές που δε σηκώνουν αντιρρήσεις) για κόσμια συμπεριφορά στους δημόσιους χώρους (να μη χασμουριούνται, να μη φτύνουν καταγής, να μη σκαλίζουν τη μύτη τους, να μην πέρδονται, να μην...). Όση λάμψη κι αν επιστρατεύσει το καθεστώς, η μιζέρια εκατομμυρίων υπηκόων δε θα εξαφανιστεί. Άλλωστε, οι μνήμες της επεισοδιακής λαμπαδηδρομίας δε σβήνονται εύκολα...