ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

«Το θέαμα είναι ο μη διακοπτόμενος λόγος, που η παρούσα τάξη πραγμάτων επιφυλάσσει για τον εαυτό της, ο εγκωμιαστικός της μονόλογος. Είναι η αυτοπροσωπογραφία της εξουσίας στην εποχή της ολοκληρωτικής της διαχείρισης των συνθηκών ύπαρξης. Η φετιχιστική όψη καθαρής αντικειμενικότητας μέσα στις θεαματικές σχέσεις, αποκρύβει τον χαρακτήρα τους σαν σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και μεταξύ τάξεων: μια δεύτερη φύση φαίνεται να εξουσιάζει το περιβάλλον μας με τους ανελέητους νόμους της. Αλλά το θέαμα δεν είναι αυτό το αναγκαίο προϊόν της τεχνικής ανάπτυξης, θεωρημένης σαν φυσικής ανάπτυξης. Αντίθετα, η κοινωνία του θεάματος είναι η μορφή που διαλέγει η ίδια το τεχνικό περιεχόμενό της. Αν το θέαμα, θεωρημένο από τη στενή σκοπιά των "μέσων μαζικής επικοινωνίας", που αποτελούν την πιο συντριπτική επιφανειακή του εκδήλωση, μπορεί να φανεί ότι κατακλύζει την κοινωνία σαν ένας απλός τεχνικός εξοπλισμός, ο τελευταίος δεν έχει τίποτα το ουδέτερο, αλλά απεναντίας είναι εκείνος που ταιριάζει στην καθολική αυτοκινησία του. Αν οι κοινωνικές ανάγκες της εποχής μέσα στην οποία αναπτύσσονται τέτοιες τεχνικές δεν μπορούν να ικανοποιηθούν παρά με τη μεσολάβησή τους, αν η διοίκηση αυτής της κοινωνίας καθώς και κάθε επαφή μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν παρά μόνο με τη μεσολάβηση αυτής της δύναμης στιγμιαίας "επικοινωνίας", αυτό συμβαίνει διότι αυτή η επικοινωνία είναι ουσιαστικά μονόπλευρη˙ έτσι ώστε η συγκεντροποίησή της καταλήγει να συσσωρεύει στα χέρια της διοίκησης του υπάρχοντος συστήματος τα μέσα που του επιτρέπουν να διαιωνίζει αυτή την καθορισμένη διοίκηση. Το γενικευμένο σχίσμα του θεάματος είναι αδιαχώριστο από το σύγχρονο Κράτος, δηλαδή, από τη γενική μορφή του σχίσματος μέσα στην κοινωνία, προϊόν του καταμερισμού της κοινωνικής εργασίας και όργανο της ταξικής κυριαρχίας (…)».

Guy Ernest Debord, "La Société du Spectacle"

Όπως πάντα, η επίσημη παρακμή στην εξέδρα, για να κρύψει την ασημαντότητά της και η αγέλη στον αιώνιο ρόλο του θεατή. Αν η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ο καθρέπτης της κινεζικής κοινωνίας, τότε, τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα και μελαγχολικά. Ορισμένες σχετικές λεπτομέρειες που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα "Beijing News" είναι ενδεικτικές για τις αξίες που κυριαρχούν στη "Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας": η 9χρονη παιδίσκη που τραγούδησε την "Ωδή στην Πατρίδα" με δανεική φωνή (που ανήκε σε συνομήλική της, η οποία δεν ικανοποιούσε τα περί εξωτερικής εμφάνισης κριτήρια των διοργανωτών) και θυμίζει το παραμύθι του Hans Christian Andersen "Το αηδόνι του αυτοκράτορα", οι 897 στρατιώτες που φορούσαν πάνες ακράτειας (για να μη χρειαστεί να αφήσουν τη θέση τους), οι 2.008 τυμπανιστές σε πλήρη αρμονία και ταύτιση (σκηνή βγαλμένη κατευθείαν από τις ναζιστικές παρελάσεις), οι άνθρωποι-λαμπιόνια (!!!), ατσαλάκωτοι ένστολοι που χαιρετούν αρρενοπρεπώς και άκαμπτα το ερυθρό λάβαρο με τα κίτρινα αστέρια, οι 200 νεαρές συνοδοί των αποστολών στην παρέλαση (για να επιλεγούν, υποβλήθηκαν γυμνές στο "τεστ της μεζούρας" αλά Καλούσης), η ακαμψία που έπαθαν οι μύες του προσώπου όσων προπονούνταν στο ανυποχώρητο χαμόγελο, οι 1.000 και πλέον εξαντλητικές προπονήσεις επί έξι μήνες (για τριάμισι λεπτά επίσημης εμφάνισης), τα παιδιά που υποτίθεται ότι θα εκπροσωπούσαν τις 56 εθνότητες της Κίνας (αλλά ανήκαν όλα στην κυρίαρχη εθνότητα των Χαν), σε ένα τηλεοπτικό υπερθέαμα το οποίο υποτίθεται πως θα προέβαλε την κινέζικη Ιστορία (έτσι πρέπει να διδάσκεται η Ιστορία, όχι βιβλία και άλλες αηδίες). Άλλωστε, είναι γνωστό πως οι "μεγάλοι πολιτισμοί" θεμελιώνονται στην απόλυτη υποταγή - αδιάφορο το πώς θα επιτευχθεί αυτή…

"One World, One Dream", ήτοι "Ένας κόσμος, ένα όνειρο" σύμφωνα με το επίσημο σύνθημα των τρεχόντων Ολυμπιακών Αγώνων. Βέβαια, δε μοιράζονται όλοι οι Κινέζοι με τον ίδιο τρόπο το "ολυμπιακό όνειρο". Για κάποιους είναι ελπιδοφόρο (δηλαδή, επικερδές) γεγονός και για άλλους καταστροφικός εφιάλτης. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κινήθηκαν οι 1.000 και πλέον Κινέζοι που συγκεντρώθηκαν (στις 19.04.2008) έξω από το πολυκατάστημα "Carrefour" της πόλης Χσιάν και φώναζαν συνθήματα εναντίον του Sarkozy (επειδή είχε δηλώσει ότι δε θα παρευρισκόταν στην τελετή έναρξης, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το θέμα του Θιβέτ), αλλά και κατά της γαλλικής κυβέρνησης στο σύνολό της (επειδή δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει τις αντικινεζικές διαδηλώσεις κατά την περιφορά της ολυμπιακής φλόγας στο Παρίσι). Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας των "αυθόρμητων" διαδηλωτών είναι ότι απορούσαν «πώς είναι δυνατόν η γαλλική αστυνομία να μη συνέλαβε και να μην έκλεισε στη φυλακή αυτά τα αντεθνικά στοιχεία» (όπως συμβαίνει στην ευνομούμενη και δημοκρατικότατη πατρίδα τους). Τελικά, ο Sarkozy παρευρέθη στην τελετή έναρξης, δηλώνοντας ότι «θα πρέπει να συνοδεύσουμε την Κίνα προς τον σεβασμό των αξιών που είναι και δικές μας» και ότι δεν μποϊκοτάρει κανείς το ένα τέταρτο της ανθρωπότητας». Ορθόν, άλλωστε, πρέπει να κάνει και δημόσιες σχέσεις για να πουλήσει στρατιωτικό εξοπλισμό (είναι το τελευταίο του χόμπι). Πάντως, την αλλαγή στάσης του Γάλλου προέδρου καυτηρίασε ο ευρωβουλευτής Daniel Cohn Bendit ο οποίος παρομοίωσε την παρουσία πολιτικών στο Πεκίνο με εκείνη στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου. «Θα ήταν σωστό, στη Γερμανία του 1936, να πάει κάποιος να κάνει χειραψία με τον Χίτλερ;» είπε, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό "France Inter" και χαρακτήρισε την Κίνα «ολοκληρωτικό καθεστώς στο οποίο η Ευρώπη δε θα πρέπει να σκύψει το κεφάλι». Υπέρ τάσσονται και όσοι κατέχουν καίριες θέσεις στο οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας, όσοι δραστηριοποιούνται στον επιχειρηματικό τομέα (υπεύθυνοι επιχειρηματίες ή αεριτζήδες). Ας μη λησμονούμε, άλλωστε, ότι η Κίνα είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος εξαγωγέας (λόγω του πάμφθηνου εργατικού δυναμικού) και ο μεγαλύτερος καταναλωτής (ως η πολυπληθέστερη χώρα) του πλανήτη. Και, βέβαια, όσο εντείνεται ο επιχειρηματικός οργασμός, αυξάνονται και οι εγχώριοι εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι (στην έκτη θέση παγκοσμίως), γεγονός που οδηγεί στη μεγέθυνση της ήδη τρομακτικής ανισότητας (από τις οξύτερες του πλανήτη): σύμφωνα με τις επιεικέστερες μετρήσεις, υπάρχουν περίπου 700.000.000 Κινέζοι (σχεδόν ο μισός πληθυσμός) που ζουν (!) με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα και περίπου 300.000.000 που επιβιώνουν (;) με λιγότερο από 1 δολάριο ημερησίως. Πάντως, η "κομμουνιστική" γραφειοκρατία που κυβερνά, αποφάσισε πως το όριο της απόλυτης φτώχειας είναι το 1 δολάριο ημερησίως, επιτυγχάνοντας με αυτό το τέχνασμα τη μείωση του ποσοστού των φτωχών από 64% (το 1981) σε 17% (το 2007)...