Από τον Τσολάκογλου στους Τσογλάνογλου…

Στις 20 Απριλίου 1941, οι γενικοί διοικητές (αντιστράτηγοι) των τριών Σωμάτων του Ελληνικού Στρατού (Γεώργιος Τσολάκογλου, Παναγιώτης Δεμέστιχας, Γεώργιος Μπάκος), δηλαδή εκείνοι οι οποίοι υποτίθεται πως είχαν δώσει όρκο «υπέρ βωμών κι εστιών...», υπέγραψαν πρωτόκολλο ανακωχής (άνευ όρων συνθηκολόγησης) με τους ναζί, στο Βοτονόσι του Μετσόβου –συγκεκριμένα, με τον διοικητή της 1ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας των Waffen SS, υποστράτηγο Josef "Sepp" Dietrich. Την επομένη (κάτι συμβαίνει με την 21^η Απριλίου…), στη Λάρισα, ο Τσολάκογλου («υπό το κράτος βίας…», όπως δήλωσε αργότερα…), υπέγραψε ως διοικητής της Ελληνικής Στρατιάς Ηπείρου και Μακεδονίας την άνευ όρων παράδοση του Ελληνικού Στρατού στους ναζί –υπό την επίβλεψη του ναζί στρατηγού von Greinffenberg.

Στις 23 Απριλίου 1941, στη Θεσσαλονίκη, ο Τσολάκογλου «αναγκάσθηκε» (και πάλι, ο δυστυχής…) να υπογράψει και τρίτο πρωτόκολλο με τον ναζί στρατηγό Alfred Jodl, αλλά και τον φασίστα κοκορόφτερο στρατηγό Alberto Ferrero -για να αποκατασταθεί και το σμπαραλιασμένο γόητρο των Ιταλών. Είχε προηγηθεί η είσοδος των ναζιστικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη (9 Απριλίου) και ακολούθησε το ανάλογο σκηνικό στην Αθήνα (27 Απριλίου). Ό,τι ηρωικό και αξιοπρεπές είχε να επιδείξει αυτός ο λαός εδώ και αιώνες (Θερμοπύλες, Κούγκι, Ζάλογγο, Αρκάδι, αλβανικό μέτωπο, και πολλά άλλα) απαξιώθηκε μονοκονδυλιά και οι «σώφρονες νοικοκυραίοι», τσαλαπατώντας τις μεγαλειώδεις στιγμές αυτοθυσίας και αυταπάρνησης των προγόνων τους, έδωσαν απόλυτη προτεραιότητα στο ταπεινό ένστικτο της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης αναδεικνύοντάς το σε μέγιστη αυταξία. Στα απομνημονεύματά του (Γ.Κ.Σ. Τσολάκογλου, Απομνημονεύματα, επιμέλεια Αικατερίνης Τσολάκογλου, εκδόσεις Ακρόπολις, Αθήνα 1959), που εξεδόδησαν 11 χρόνια μετά τον ψόφο του (σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και η λευχαιμία είναι ευλογία…), ο ρίψασπις καραβανάς έγραψε: «Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος: Ή ν' αφήσω να συνεχισθή ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα, ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν' αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως [...] Τολμήσας δεν υπελόγισα ευθύνας [...] Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν  [...]». Ο αμετανόητος προδότης χρημάτισε και κατοχικός «πρωθυπουργός» (30 Απριλίου 1941 – 2 Δεκεμβρίου 1942) και στα «κατορθώματα» της θητείας του έχει καταγραφεί, μεταξύ άλλων, και ο φοβερός λιμός του χειμώνα 1941-1942. Να υπενθυμίσουμε ότι, στηριζόμενοι σε διάφορα νομικίστικα τεχνάσματα, οι ναζί και οι απόγονοί τους ουδέποτε κατέβαλαν αποζημιώσεις στα εν Ελλάδι θύματα της θηριωδίας αυτών: λεηλάτησαν τη χώρα (εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, καταστροφή όλων των υποδομών, υφαρπαγή και ιδιοποίηση του εγχώριου πλούτου), ενώ ακόμη και το περίφημο «κατοχικό δάνειο» (το οποίο εξασφάλισαν βασιζόμενοι στο «δίκαιο του ισχυρότερου») το εξόφλησαν μονάχα εν μέρει και ατόκως. Όλα αυτά με την εθελόδουλη ανοχή όλων ανεξαιρέτως των μετακατοχικών ελληνικών κυβερνήσεων –επίσης, ας μη λησμονούμε πως το μεταπολεμικό και μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος στελεχώθηκε (το πλείστον) από δωσίλογους, ταγματασφαλίτες, χίτες, μαυραγορίτες και λοιπά κατακάθια που «μεγαλούργησαν» κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.

Τον Μάιο του 2010, ο νεοδωσίλογος G.A.P. (επικεφαλής μιας ελεεινής και καταχρηστικής ψευδοκυβέρνησης του 30%) υπέγραψε το γενικό ξεπούλημα της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους (της «χριστιανικής» Δύσης, βεβαίως-βεβαίως), εκκινώντας (επισήμως, πλέον) την εποχή της νέας κατοχής στους Τεύτονες του 4^ου Reich και τους λοιπούς «πολιτισμένους» σαράφηδες της οικουμένης. Ο εν λόγω λακές των αδίστακτων χρηματεμπόρων της οικουμένης, ως άλλος Τσολάκογλου, επαίρεται ότι εξασφάλισε το μεγαλύτερο δάνειο στα ανθρώπινα χρονικά –επιμένοντας πεισματικά να «σώσει» (μέσω ευθανασίας, όπως φαίνεται) τους υπηκόους του, ξεπουλώντας κοψοχρονιά στα αδηφάγα αρπακτικά ό,τι υπάρχει. Στο εν λόγω έγκλημα καθοσιώσεως είχε τη στήριξη 172 σύγχρονων γερμανοτσολιάδων: σχεδόν όλων των κοινοβουλευτικών πασοκολακέδων (πλην Σακοράφας, προς τιμήν της…), της χαμερπούς μητσοτάκαινας (το μήλο που έπεσε κάτω από τη μηλιά…) και της συμμορίας των πατριδοκάπηλων απατεώνων του καρατζαφύρερ. Τα επακόλουθα της σύγχρονης «κυριλέ» συνθηκολόγησης δε θα διαφέρουν και πολύ από τα αντίστοιχα της ναζιστικής κατοχής: ο εγχώριος πλούτος θα περάσει στα χέρια των εξ Εσπερίας νεοταξικών, οι ντόπιοι δωσίλογοι και οι σύγχρονοι μαυραγορίτες έχουν ήδη αναλάβει τον ρόλο του άτεγκτου τοποτηρητή και η άμοιρη Ψωροκώσταινα θα μετατραπεί τάχιστα (με διαδικασίες "fast track", σύμφωνα με τη νεοπασοκική ορολογία) σε ένα απέραντο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας (όπου, όσοι θα εξασφαλίζουν τα στοιχειώδη προς επιβίωση θα θεωρούνται προνομιούχοι), κατά το νεοφιλελεύθερο επικρατών δόγμα. Και αν κάποιος πει ότι «τα χρέη πρέπει να ξεπληρώνονται…» (και, μάλιστα, με ληστρικά επιτόκια), να επισημάνουμε ότι το ελληνικό χρέος ανέρχεται χονδρικά στα 375 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ το αντίστοιχο γερμανικό έχει ξεπεράσει τα 2,3 τρισεκατομμύρια ευρώ. Κατά τα’ άλλα, σε κάθε επέτειο ιστορικής μνήμης, οι «ταγοί του έθνους» (από τον κάθε ξεμωραμένο παρελασιάρχη πρόεδρο της «Δημοκρατίας» έως το τελευταίο εξουσιαστικό λαμόγιο) συναγωνίζονται για τον πιο κοινότοπο και ανούσιο δεκάρικο που θα υμνεί τα προγονικά κλέη –ακριβώς για να καλυφθεί η ξεφτίλα του παρόντος…

 Μιας και οι ευτελείς υπαλληλίσκοι χαρτογιακάδες των διεθνών τοκογλύφων έχουν εγκατασταθεί για τα καλά εντός των τειχών (ουσιαστικώς, «παραβίασαν» ορθάνοιχτες πύλες –ούτε κερκόπορτα δε χρειάστηκαν…) και η νέα Kommandantur κυβερνά εξ ολοκλήρου, ας θυμηθούμε κάποια σχετικά ιστορικά γεγονότα. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, οκτώ μέλη (Κώστας Περρίκος, Α. Μυτιληναίος, Τ. Μιχαηλίδης, Ν. Μούρτος, Νίκος Λάζαρης, Σπύρος Στανωτάς, Σπύρος Γαλάτης, Ιουλία Μπίμπα) του Ουλαμού Καταστροφών της αντιστασιακής Π.Ε.Α.Ν. (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων, ιδρυθείσα τον Οκτώβριο του 1941) ανατίναξαν τα γραφεία της εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης Ε.Σ.Π.Ο. (Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις) στην Αθήνα (στη γωνία της οδού Πατησίων με τον πεζόδρομο της Γλάδστωνος), οργάνωση που στρατολογούσε γενίτσαρους για λογαριασμό του πολυεθνικού τμήματος των Waffen SS. Η αυτοσχέδια εκρηκτική κατασκευή (περίπου 4 κιλά δυναμίτιδα) μεταφέρθηκε από το σπίτι της Ιουλίας Μπίμπα (στο Κουκάκι) έως την πλατεία Κάνιγγος, από την ίδια και τον Μυτιληναίο, μέσα σε μια πάνινη τσάντα για ψώνια και σκεπασμένη με χόρτα. Η επιτυχής δυναμική ενέργεια είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο δεκάδων «Ελλήνων» δωσίλογων (μεταξύ των οποίων και του ιθύνοντα νου της Ε.Σ.Π.Ο. ιατρού Σπύρου Στεροδήμου) και γερμανών αξιωματικών, την οριστική διάλυση της Ε.Σ.Π.Ο. (και τη ματαίωση της δημιουργίας ενός διευρυμένου και οργανωμένου φιλοναζιστικού ρεύματος), καθώς και τη σύλληψη και τουφεκισμό του Κώστα Περρίκου (ξημερώματα της 4ης Φεβρουαρίου 1943) και άλλων πέντε αγωνιστών (τον Ιανουάριο του 1943: Σκούρας, Κατεβάτης, Λόης, Διονύσιος Παπαδόπουλος, Ιουλία Μπίμπα), από τους ναζί κατακτητές –οι οποίοι δέχθηκαν το, έως τότε, μεγαλύτερο σαμποτάζ σε πόλη της κατεχόμενης Ευρώπης. Δυστυχώς, το Ε.Α.Μ. χαρακτήρισε την ενέργεια «προβοκάτσια της Γκεστάπο» αποκαλώντας την Π.Ε.Α.Ν. «αντεθνική οργάνωση» και, ακόμη χειρότερα, οι δύο πλευρές τέθηκαν αντιμέτωπες μεταξύ τους κατά τη διάρκεια των «Δεκεμβριανών» του 1944. Της ανατίναξης της Ε.Σ.Π.Ο. είχαν προηγηθεί (πρώτη επιχείρηση του Ουλαμού Καταστροφών) η ανατίναξη της Λέσχης Αξιωματικών του Υγειονομικού του ναζιστικού στρατού (στη γωνία των οδών Πατησίων και Βασιλέως Ηρακλείου, στις 15 Αυγούστου 1942) και στις 22 Αυγούστου η ανατίναξη των γραφείων της φιλοναζιστικής Ο.Ε.Δ.Ε. (Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος), στην περιοχή της Ομόνοιας.

 Στις διαχρονικές κατοχικές καταστάσεις αναφέρονται και όσα γράφει, μεταξύ άλλων, ο Περικλής Κοροβέσης στη στήλη του «Στο ψευδοκράτος των Αθηνών» («Ελευθεροτυπία», Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011):

[…] Η πολεμική βιομηχανία είναι η ραχοκοκαλιά του καπιταλιστικού συστήματος και ο πόλεμος η μεγαλύτερη επένδυσή του. Χωρίς τη στήριξη των τραπεζών και των βιομηχάνων ο Χίτλερ δεν θα μπορούσε να κάνει πόλεμο. Να θυμίσουμε μερικά πράγματα που είναι γνωστά στους ειδικούς αλλά άγνωστα στο ευρύ κοινό. Η γνωστή μας Deutsche Bank χρηματοδότησε την κατασκευή του στρατοπέδου εξόντωσης στο Άουσβιτς. Οι στρατιώτες του Γ' Ράιχ έκαναν τις μετακινήσεις τους με τζιπ και φορτηγά μάρκας Φορντ. Ο Χένρι Φορντ είχε παρασημοφορηθεί από τον ίδιο τον Χίτλερ για τις υπηρεσίες του, όπως το ίδιο έγινε και με τον πρόεδρο της ΙΒΜ, με την υψηλή τεχνολογία της οποίας έγινε δυνατόν να εντοπιστούν οι Εβραίοι. Το Ιδρυμα Ροκφέλερ χρηματοδότησε πλουσιοπάροχα τα πειράματα του Μέγκελε και των άλλων ναζί γιατρών, που χρησιμοποιούσαν τους κρατουμένους ως ινδικά χοιρίδια. Οι κρατούμενοι δούλευαν για τις γιγαντιαίες γερμανικές βιομηχανίες, όπως Krupp, Thyssen, Siemens, Varta, Bosch, Volkswagen και άλλες, που στήριζαν οικονομικά το ναζιστικό πολεμικό μηχανισμό. Κανένας από αυτούς τους φίλους και υποστηρικτές του Χίτλερ δεν πέρασε από καμία Νυρεμβέργη, και είναι οι ίδιες εταιρείες που στηρίζουν σήμερα τη Μέρκελ και την πολιτική της. Το τραγικό της Ιστορίας είναι πως σε αυτά τα εργοστάσια όπου δούλευαν Έλληνες κρατούμενοι, πήγαν και δούλεψαν πάλι Έλληνες μετανάστες τη δεκαετία του '50 και θεώρησαν τυχερό τον εαυτό τους που βρήκαν μια δουλειά. Τώρα οι Γερμανοί επενδυτές θέλουν να δημιουργήσουν στην Ελλάδα τις λεγόμενες βιομηχανικές ζώνες, κατά τα πρότυπα του Τρίτου Κόσμου, που στην ουσία θα είναι στρατόπεδα εργασίας, όπου οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα. Θα είναι σαν κρατούμενοι με ελάχιστη αμοιβή. Πρέπει να καταλάβουμε πως οι εταίροι μας έχουν κηρύξει στην Ελλάδα έναν οικονομικό πόλεμο. Και ως συνήθως τα κυρίως θύματα στους πολέμους είναι οι άμαχοι. Η διαφορά του πραγματικού πολέμου και του οικονομικού πολέμου είναι μόνο στην έλλειψη στρατού κατοχής. Το ρόλο του στρατού κατοχής τον παίζουν κυβερνήσεις ανδρεικέλων και μαζί με τις δυνάμεις καταστολής αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν εντολές και μνημόνια με αντάλλαγμα μια θέση στην εξουσία και, όχι σπάνια, με πλουτισμό. […]

Τέλος, ένεκα των 70 ετών από την ίδρυση Ε.Α.Μ. (27 Σεπτεμβρίου 1941), αποδίδουμε ελάχιστο φόρο τιμής:

Υ.Γ₁. Την εσπέρα της παρελθούσης Τετάρτης 21 Σεπτεμβρίου του τρέχοντος σωτήριου μνημονιακού έτους, το ένα από τα δύο αμετροεπή και αργόμισθα παχύδερμα που μοιράζονται τον χαρακτηριστικό τίτλο «αντιπρόεδρος», δήλωσε πως «αν δεν υπήρχε η τρόικα, θα είχαμε και πάλι εξοκείλει δημοσιονομικά…». Ο έτερος αναίσχυντος ομότιτλός του, προσπαθούσε να μας πείσει προ μηνών πως «το Μνημόνιο είναι ευκαιρία, το Μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο…». Το νέο κερασάκι (θ’ ακολουθήσουν και πολλά άλλα) που προσέθεσε στη θανατηφόρα μνημονιακή τούρτα ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος συνταγματολόγος (ειδικός, πλέον, στον διαρκή βιασμό και κατάλυση του Συντάγματος), είναι η νέα μείωση (στις 5.000 ευρώ) του αφορολόγητου ορίου στα εισοδήματα –προάγγελος της επικείμενης ολοκληρωτικής του κατάργησης. Με απλά λόγια, όποιος έχει εισόδημα άνω των 416 ευρώ μηνιαίως θεωρείται εύπορος και, άρα, πρόσφορος για φορολογικό γδάρσιμο –τη στιγμή που μέχρι και το Eurostat έχει ορίσει όριο της φτώχειας τις 6.500 ευρώ. Αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα όπου καθημερινώς κλείνουν μαγαζιά και στη θέση τους φυτρώνουν ενεχυροδανειστήρια, όπου τα υψηλόβαθμα σαπρόφυτα της εξουσιαστικής γραφειοκρατίας ενθυλακώνουν κάποιες χιλιάδες ευρώ εν είδει «αποζημίωσης» για να μπορούν να καταδικάζουν σε ανέχεια όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, όπου το δημόσιο χρήμα χαρίζεται στους μεγαλοτραπεζίτες και στις μιζαδόρικες «μη κυβερνητικές» οργανώσεις (όπως αυτή της οποίας ηγείται η αμερικανοεβραία πρωθυπουργομήτηρ), στη χώρα όπου...

Υ.Γ.₂: Στις 24 Οκτωβρίου 1945, οι Νορβηγοί εκτέλεσαν τον δωσίλογο κατοχικό ψευδοπρωθυπουργό Vidkun Abraham Lauritz Jonssøn Quisling. Εμείς, πότε;