Μπουταρολογίες…

«Ρύπανση». 
Σκίτσο του Ισπανού Andrés Rábago García ("El Roto").

Δεν μπόρεσε (και δεν θέλησε) να αυτοσυγκρατηθεί ο «εναλλακτικός» ανώτατος άρχων της «μητρόπολης των Βαλκανίων» και αποφάσισε να διοχετεύσει τον προεκλογικό του οχετό, μέσω της μπακατσελοφυλλάδας. Παραμονή των εκλογών της 6^ης Μαΐου, ο «Αγγελιοφόρος της Κυριακής» δημοσίευσε δισέλιδη συνέντευξη του αλαζόνα δημάρχου υπό τον τίτλο «Κυβέρνηση Μπουτάρη...». Ο Μπακατσέλος επιστρατεύει λυτούς και δεμένους για να πείσουν τους οργισμένους ψηφοφόρους ότι το μέλλον της χώρας πρέπει να αφεθεί (και πάλι) στα έμπειρα χέρια του δικομματισμού και των λογής μνημονιόδουλων λακέδων. Μία εβδομάδα νωρίτερα, η ίδια φυλλάδα είχε δημοσιεύσει τη γνωστή προπαγάνδα και τις εμετικές κινδυνολογίες του θρασύτατου πασοκοπροέδρου (ο οποίος είναι και γαμπρός του εκδότη), ενώ οι εντεταλμένοι επιφυλλιδογράφοι (με διευθυντή ορχήστρας τον γλοιώδη οσφυοκάμπτη Βοϊτσίδη) προσπαθούν να μας πείσουν (εδώ και δύο χρόνια περίπου) ότι όλοι εμείς (δηλαδή, όσοι δεν αποφασίζουμε, δε νομοθετούμε, δεν επιβάλλουμε, δε διαχειριζόμαστε δημόσιο πλούτο, δε διαθέτουμε κατασταλτικούς μηχανισμούς, κλπ.) είμαστε οι βασικοί (και, ίσως, οι αποκλειστικοί) υπεύθυνοι για το απερίγραπτο χάλι στο οποίο βρίσκεται η αδούλωτη Ψωροκώσταινα. Μετά την αδυσώπητη και «χειρουργική» εφαρμογή όλων των μνημονιακών φιλοεργοδοτικών διατάξεων (δυνατότητα για απολύσεις, περικοπές, ατομικές συμβάσεις, κλπ.), ο Μπακατσέλος αποψίλωσε τη συγκεκριμένη εφημερίδα από τους ελάχιστους αξιοπρεπείς και ουσιαστικούς συντάκτες που διέθετε (π.χ. η Κάκη Μπαλή αρθρογραφεί, πλέον, στην «Αυγή») και κράτησε τα ανιαρά συστημικά φερέφωνα (τύπου Βοϊτσίδη) που μας κουνούν επιτιμητικώς το δάχτυλο και μας καλούν να είμαστε «σώφρονες» και «ρεαλιστές» -ασφαλώς, με τον τρόπο που εκείνοι ερμηνεύουν τη σωφροσύνη και τον ρεαλισμό…

Ας δούμε, όμως, κάποιες από τις πιο χτυπητές «μπουταρολογίες» (όπως παπαρολογίες) που διατύπωσε ο πολυπράγμων, δοκησίσοφος (δηλαδή, «ξερόλας») και αποτυχημένος (όπως και οι προκάτοχοί του) δήμαρχος, ο οποίος με το «καλημέρα» δηλώνει την προτίμησή του για τον σώγαμπρο του εκδότη-επιχειρηματία: «Έχω πει επανειλημμένως ότι η δική μου ιδεολογική τοποθέτηση είναι πιο κοντά στη σοσιαλδημοκρατία. Και στην Ελλάδα την εκφράζει σε μεγαλύτερο βαθμό το ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος είναι από τους ανθρώπους που έχουν αποδείξει ότι είναι αποτελεσματικοί, απέδειξε την τελευταία δραματική περίοδο, με τις μπάτσες, τα χαστούκια και τις ταπεινώσεις που υπέστη, ότι κέρδισε αυτά που μπορούσε να κερδίσει...». Δηλώνει, πάντως, υποστηρικτής της προοπτικής για κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά χωρίς τα «ακραία κόμματα» -στην κατηγορία αυτή εντάσσει (στα πλαίσια της θεωρίας περί «σύγκλισης των άκρων») το Κ.Κ.Ε., τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τη Χρυσή Αυγή, εξομοιώνοντας τους νεοναζί με τους (έστω, γιαλαντζί) αριστερούς και τα αντίστοιχα θεσμικά επαγγελματικά κόμματα. Αν και, στην προηγούμενη ερώτηση, δήλωνε «καταδικάζω και παρακαταδικάζω το μνημόνιο…», τώρα θεωρεί την κοινοβουλευτική Αριστερά (και δη, τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) «ακραίο» πολιτικό χώρο, υποστηρίζοντας ότι «οι θέσεις που έχει είναι μόνιμες αρνήσεις. Εγώ δεν έχω διαβάσει ούτε ακούσει πουθενά μια θετική πρόταση διακυβέρνησης. Όλα τα άλλα που λέει τα έχουμε ζήσει είτε στο ανατολικό μπλοκ, είτε στην Κούβα. Αυτά τα συστήματα απέτυχαν...» -κατά τ’ άλλα, δεν είναι μνημονιακός. Θεωρεί πως ο βασικός κορμός μιας κυβέρνησης συνεργασίας πρέπει να είναι «το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που εκφράζουν ένα μίνιμουμ 40% - 45% του κόσμου…» (κάτι που δεν επαληθεύθηκε στις 6 Μαΐου) κι έχουν τον καθήκον να πείσουν και τις λοιπές φιλομνημονιακές δυνάμεις -αναφέρει τη ΔΗΜ.ΑΡ., τον Μάνο (επιμένει πεισματικά το εν λόγω μαυσωλείο…), τη βδελυρή μητσοτάκαινα και το ασκέρι του καιροσκόπου καρατζαφύρερ (το οποίο, προφανώς, δε θεωρεί «ακραίο» κόμμα), τον δε Καμμένο τον χαρακτηρίζει «οπορτουνιστή». Έτσι, όπως προτείνει ο «σοφός» οινοπαραγωγός, οι βασικοί υπαίτιοι της καταστροφής «να καθίσουν κάτω, ν' αφήσουν στην άκρη τα "εγώ είμαι εγώ" και να πούνε ότι υπάρχουν δύο, τρία, πέντε θέματα. Να συνομολογήσουν ότι δεν πρέπει να κοπούν οι συντάξεις και για να γίνει αυτό πρέπει κάπως ν' αλλάξει το μνημόνιο, να πάρει παράταση...». Όσο για τη σύσταση της συμμορίας που θα μας σώσει, «πρέπει να έχει τουλάχιστον πέντε υπουργούς για να μην πω όλους, οι οποίοι να μην είναι βουλευτές. Μην τους λέμε τεχνοκράτες, πρέπει να είναι προσωπικότητες που να ξέρουν τις δουλειές. Στο υπουργείο Ανάπτυξης δεν θα βάλω έναν δικηγόρο άσχετο, θα βάλω έναν σύμβουλο επιχειρήσεων, έναν τραπεζίτη, έναν βιομήχανο, ο οποίος ξέρει πώς λειτουργεί το σύστημα…» -η τελευταία λέξη είναι η ουσία. Και ποιος θα είναι ο αρχισυμμορίτης; «νομίζω ότι ο Βενιζέλος είναι ο καταλληλότερος σε αυτήν τη φάση για πρωθυπουργός...» -να την, και πάλι, η προπαγάνδα!!! Τέλος, σε σχέση με το έργο της παράταξής του, ασκεί κάποια αυτοκριτική όταν δηλώνει «έχω παραδεχτεί δημόσια ότι στην Καθαριότητα αποτύχαμε, στο κυκλοφοριακό αποτύχαμε…», αλλά εντοπίζει την αιτία της αποτυχίας στο ότι «δεν υπολογίσαμε μια παράμετρο, τη συνεργασία των πολιτών...» -λες και ευθύνονται οι κάτοικοι της πόλης για τις ανεπαρκείς συγκοινωνίες και την πλημμελή αποκομιδή των απορριμμάτων. Παρά ταύτα, στο τέλος διατυμπανίζει τη μεγαλομανή του αυτοπεποίθηση, σημειώνοντας (και προειδοποιώντας) με αυταρέσκεια και στόμφο: «Θα κατέβω όμως στις εκλογές και θα παρακατέβω και θα κερδίσω κιόλας.»…