Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ

«Ακόμη κι αν διαφωνώ με ό,τι λες, θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» François Marie Arouet, γνωστός ως Βολτέρος Οι απόγονοί του, όμως…

Στις 12 Οκτωβρίου του 2006 η γαλλική Εθνοσυνέλευση υπερψήφισε πρόταση νόμου της σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης με την οποία ποινικοποιείται η άρνηση της αρμενικής γενοκτονίας (1,5 εκατομμύριο και πλέον θύματα κατά την περίοδο 1915 - 1918). Προβλέπεται ποινή φυλάκισης ενός έτους και πρόστιμο 45.000 ευρώ, όπως ακριβώς ισχύει και για την άρνηση του ολοκαυτώματος των Εβραίων από τους ναζί. Για να εφαρμοστεί το νομοσχέδιο, απαιτείται η επικύρωσή του από τη Γερουσία και από τη Βουλή εκ νέου.

Πέρα από τους εύλογους πανηγυρισμούς των Αρμενίων, τις αποδοκιμασίες των Τούρκων (οι οποίοι φοβούνται την ενδεχόμενη υποχρέωση καταβολής χρηματικών αποζημιώσεων στους απογόνους των θυμάτων) και τα θολά κίνητρα των γάλλων βουλευτών, ας θέσουμε το ζήτημα στα πλαίσια της ελευθερίας της έκφρασης. Οι περισσότεροι ιστορικοί (και αρκετοί Τούρκοι επίσης) συγκλίνουν στην παραδοχή πως πράγματι ετελέσθη σφαγή πληθυσμών και πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γενοκτονία. Όποια, όμως, κι αν είναι τα συμπεράσματα και τα πορίσματα των ιστορικών, είτε είναι αλληλοσυγκρουόμενα είτε συμπορεύονται, η πολιτική εξουσία δεν έχει κανένα δικαίωμα να υπαγορεύει και να ορίζει τι θα πιστεύει και τι θα υποστηρίζει (δημοσίως ή κατ’ ιδίαν) ο κάθε άνθρωπος. Εν ολίγοις, καμία δύναμη (νόμιμη ή αυθαίρετη) δε δικαιούται να επιβάλλει λογοκρισία και λοβοτομή. Άλλωστε, παρόμοιες επιβολές μετατρέπουν σε "μάρτυρες" απολογητές στυγνών καθεστώτων, όπως ο Άγγλος ιστορικός David Irving ο οποίος βρίσκεται φυλακισμένος στην Αυστρία ως ένοχος άρνησης του ολοκαυτώματος των Εβραίων. Και, ας μην ξεχνάμε πως, όλα αυτά δίνουν ένα ισχυρό αντεπιχείρημα στο στρατοκρατικό καθεστώς της Τουρκίας που υφίσταται ισχυρές πιέσεις για εκδημοκρατισμό από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι, δεν μπορείς να απαιτείς από τον άλλον να είναι ανεκτικός και ανοιχτόμυαλος τη στιγμή που εσύ, με νόμους και διατάγματα, προσπαθείς να καταπνίξεις την αντίθετη γνώμη κι επιβάλλεις τη "μια και μοναδική αλήθεια".

Ο Timothy Garton Ash σε άρθρο του με τίτλο "και άλλο ταμπού στην Ευρώπη;" γράφει: «(…) και τώρα, το βρετανικό κοινοβούλιο οφείλει να θεσμοθετήσει την ποινικοποίηση της άρνησης πως οι Σοβιετικοί δολοφόνησαν μαζικά πολωνούς αξιωματικούς στο Katyn το 1940, το τουρκικό κοινοβούλιο να ανακηρύξει ποινικό αδίκημα την άρνηση πως η Γαλλία υπέβαλε σε βασανιστήρια πολλούς Αλγερινούς, το γερμανικό κοινοβούλιο να ψηφίσει νόμο που θα τιμωρεί την άρνηση ύπαρξης των σοβιετικών γκούλαγκ, το ιρλανδικό κοινοβούλιο να τιμωρεί την άρνηση των φρικαλεοτήτων της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης, το ισπανικό κοινοβούλιο να καταδικάζει σε τουλάχιστον 10 έτη κάθειρξης όποιον αμφισβητεί πως οι Σέρβοι προχώρησαν σε εθνοκάθαρση των Αλβανών στο Κόσοβο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ψηφίσει αμέσως έναν ευρωπαϊκό νόμο που θα χαρακτηρίζει γενοκτονία τη μεταχείριση των ιθαγενών της αμερικανικής ηπείρου από τους ευρωπαίους άποικους. (…) Βάσει ποιου δικαιώματος το γαλλικό κοινοβούλιο θεσπίζει με νόμο την ορθή ιστορική ορολογία για να περιγράψει ό,τι ένα κράτος έπραξε εναντίον ενός τρίτου κράτους 90 χρόνια πριν; Αν το γαλλικό κοινοβούλιο ψήφιζε έναν νόμο που θα χαρακτήριζε ποινικά κολάσιμη την άρνηση της συνενοχής του καθεστώτος του Vichy στην εκτόπιση των γαλλοεβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, αν και λάθος, θα ήταν τουλάχιστον μια πράξη αυτοκριτικής. (…) Πώς μπορούμε να κατηγορήσουμε την Τουρκία, την Αίγυπτο και άλλα κράτη για περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης μέσω νόμων που προστατεύουν ιστορικά, εθνικά ή θρησκευτικά δόγματα, τη στιγμή που εμείς πράττουμε ακριβώς το ίδιο; (…) Τα ιστορικά γεγονότα γίνονται αποδεκτά μέσω του διαλόγου και της αντιπαράθεσης με αποδείξεις και μαρτυρίες. Δίχως αυτή τη διένεξη - που περικλείει την ακραία αναθεωρητική στάση - ποτέ δε θα ανακαλύπταμε ποια γεγονότα είναι πραγματικά. (…) Μόνο όταν θα είμαστε διατεθειμένοι να επιτρέψουμε να αγγίξουν τις πιο ιερές μας αγελάδες, τότε θα δικαιούμεθα να απαιτούμε από τους ισλαμιστές, τους Τούρκους και άλλους να κάνουν το ίδιο. Δεν είναι η στιγμή για να θεμελιώσουμε και άλλα ταμπού, αλλά να γκρεμίσουμε τα ήδη υπάρχοντα».

«Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν», υποστηρίζει ο Βέλγος καταστασιακός συγγραφέας Raoul Vaneigem και συμπληρώνει πως «δεν υπάρχει ούτε καλή ούτε κακή χρήση της ελεύθερης έκφρασης, υπάρχει μονάχα ανεπαρκής χρήση της». Πράγματι, πως μπορούμε να μιλάμε με τόση βεβαιότητα για γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν και τα προσεγγίζουμε μόνο μέσα από υποκειμενικές μαρτυρίες ανθρώπων, την αξιοπιστία των οποίων αγνοούμε; Με ποιο δικαίωμα επιχειρούμε να επιβάλουμε την προσωπική μας θεώρηση των πραγμάτων στους άλλους; Μήπως είναι καιρός να διαχωρίσουμε τα λόγια από τις πράξεις και να γίνουμε κάπως "αλλεργικοί" στις "ακλόνητες βεβαιότητες" και τις "αδιαμφισβήτητες σοφίες"; Και ας μην ξεχνάμε πως όσο δίκαιο κι αν έχει κάποιος, το υπονομεύει όταν προσπαθεί να το επιβάλει δια της βίας.

«Αυτοί μπορεί να με προσβάλουν, αλλά εγώ δε γίνεται να προσβληθώ. Το να μιλάνε άσχημα για εμένα, είναι σα να με δέρνουν χωρίς να είμαι παρών». Διογένης ο Σινωπεύς (ή, Κυνικός)

Σκίτσο του "MÁXIMO", δημοσιευμένο στην ισπανική εφημερίδα "EL PAÍS" (9.IX.2006) : η φράση "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ" χωρίς κάποια γράμματα