ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΔΩ...
Έτος 2004 μ.Χ. Η Ashley είναι ένα κορίτσι 6 ετών το οποίο, λόγω κάποιας μη αναστρέψιμης εγκεφαλικής πάθησης (στατική εγκεφαλοπάθεια), είναι καταδικασμένο σε ισόβια βρεφική νοημοσύνη – χωρίς να εμποδίζεται η σωματική ανάπτυξη. Οι γονείς της αποφασίζουν να την καταδικάσουν και σε σωματική υστέρηση, με το σκεπτικό πως «δεν πρέπει να εκτεθεί σε επικίνδυνες ασθένειες». Τη βούληση των γονέων συμμερίζεται η επιτροπή δεοντολογίας του Νοσοκομείου Παίδων του Seattle (Η.Π.Α.). Η ανάσχεση της σωματικής της ανάπτυξης επιτυγχάνεται με χειρουργικές επεμβάσεις και ορμονοθεραπεία.
Οι γονείς της επιμένουν (προβάλλουν τους ισχυρισμούς τους και μέσω της ιστοσελίδας τους) πως ό,τι έπραξαν το έκαναν "για το δικό της καλό" και όχι για την ευκολία τους. Για παράδειγμα, παραμένοντας σε ανάστημα 1,30 και βάρος 34 κιλά, μπορούν να τη μεταφέρουν ευκολότερα και, έτσι, θα βγαίνει συχνότερα από το σπίτι. Επίσης, την υπέβαλαν σε υστερεκτομή (ολική αφαίρεση μήτρας), «για να μη μείνει έγκυος σε περίπτωση βιασμού αλλά και για να προληφθεί το ενδεχόμενο καρκίνου της μήτρας». Της αφαίρεσαν και τους αδένες των μαστών διότι, «έτσι που φούσκωναν κινδύνευε να πέσει θύμα σεξουαλικής βίας». Η "σταθεροποίηση" του σωματικού της όγκου και βάρους έγινε με χορήγηση υψηλών δόσεων οιστρογόνων. Βέβαια, η Ashley δεν εκφράζει καμία άποψη για όλα αυτά, αφού δεν μπορεί να μιλήσει.
Η ιστορία έγινε γνωστή μετά από δημοσίευμα των γιατρών της Ashley στο τεύχος Οκτωβρίου 2006 της επιθεώρησης "Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine".
Ακολουθούν φωτογραφίες της Ashley, όπως αναρτήθηκαν στο "επίσημο" blog ashleytreatment.spaces.live.com
9 σχόλια:
Φρίκη!
Αφιέρωση σ αυτή τη θλιβετή ύπαρξη, από το στέκι μου.
Τι να πεις γι' αυτά τα αίσχη τα οποία μάλιστα προβάλλουν και "λογικά" στο συλλογικό αυτό έγκλημα που λέγεται σύγχρονος καπιταλισμός.
Και δεν καταλαβαίνω εν τέλει γιατί πρέπει να λέμε "κοινωνία" και όχι "σύστημα" όπως μας "λογοκρίνουν" οι διάφοροι πολιτικά ορθοί αναλυτές...
Γιατί βέβαια δεν τους συμφέρει να αναλύσουν ότι το γεγονός που οδήγησε σε αυτό το έκτρωμα του σύγχρονου πολιτισμού είναι μεν και οι δεισιδαιμονίες των γονιών του παιδιού αλλά και το "κέρδος", το ότι έτσι θα είναι πιο "ελαφριά" η κοπελίτσα αυτή και δε θα μας προξενεί οικονομικό βάρος...
Η επιστήμη πάει στο διάολο λέω εγώ από τέτοιους "επιστήμονες"! Αυτά είναι τα εγκλήματα και μόνο η ολική ανάλυσή τους μπορεί ίσως να βελτιώσει αυτόν τον άθλιο κόσμο που θα γίνεται χειρότερος και χειρότερος μέρα με την ημέρα.
Βλέπω πάντως alterapars ότι έχεις λινκ στην Περιεκτική Δημοκρατία... Μεγάλη σύμπτωση που σε βρήκα, μια και έχω αρχίσει κι εγώ και ασχολούμαι με το θέμα, αν και δεν έχω πολύ χρόνο τελευταία..
Πιστεύω πάντως ότι ο Φωτόπουλος έχει καταφέρει να αποκωδικοποιήσει με ανεπανάληπτη ακρίβεια τον κόσμο σήμερα και έχει πέσει μέσα σχεδόν σε όλες του τις "προβλέψεις" κάτι που το θεωρώ επαναστατικό από μόνο του.
Πρίν να σας πιάσει φρίκη είναι αναγκαίο να διαβάσετε καλύτερα το σάιτ των γονιών.
Εκεί βλέπει κανείς την αγάπη για το παιδί τους και ότι έκαναν είναι αποκλειστικά για το καλό του και έγινε με την πλήρη συναίνεση όλοκληρης επιτροπής γιατρών.
Το παιδί δεν μπορεί να κινηθεί και ήδη στις μετακινήσεις του όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες χρησιμοποιούν νάρθηκα για τον αυχένα.
Σκεφθείτε να προσπαθούν να κινήσουν ένα άτομο 70-80 κιλών που δεν μπορεί να σταθεί μόνο του.
Η χορήγηση των οιστρογόνων για την αναστολή της ανάπτυξης επιβάλλει την αφαίρεση της μήτρας και του μαζικού αδένα γιατί η μακροχρόνια έκθεση σε αυτά σίγουρα θα προκαλούσε καρκίνο σε αυτά.
Το συγκεκριμένο κείμενο είναι μια απλή καταγραφή της κατάστασης, όπως την αντιλήφθηκα μέσα από τα δημοσιεύματα του Τύπου και μέσα από την ιστοσελίδα των γονέων της Ashley. Σκοπίμως επέλεξα να μη σχολιάσω με λόγια και αρκέστηκα στο τραγούδι του πολυαγαπημένου μου συγκροτήματος, οι στίχοι του οποίου εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό αυτό που ένιωσα και σκέφτηκα για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Αυτό που με βασανίζει μονίμως (και νομίζω πως είναι εμφανές σε όλα τα κείμενα που αναρτώ) είναι το ζήτημα της εξουσίας - με την ευρύτερη έννοια. Η λαχτάρα για εξουσία (όχι μόνο θεσμοθετημένη, υπάρχουν και αμέτρητες άτυπες μικροεξουσίες εξίσου βασανιστικές) είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Απαιτείται πελώριο σθένος και δυσθεώρητο ηθικό ανάστημα για να μπορέσει κάποιος να κάνει την απαιτούμενη υπέρβαση και να ξεπεράσει / απορρίψει εγγενή ανθρώπινα χαρακτηριστικά όπως η απληστεία, η εξουσιολαγνεία και τόσα άλλα που δηλητηριάζουν, υπονομεύουν και ναρκοθετούν τις όποιες πιθανότητες για αρμονική ανθρώπινη συνύπαρξη και, ποιος ξέρει από ποιες εσωτερικές ανασφάλειες και ανεπάρκειες πηγάζουν. Η ange-ta θα μιλούσε για τα δεινά του καπιταλισμού, εγώ το θέτω κάπως αλλιώς. Δεν έχει και τόση σημασία, ο παρονομαστής είναι μάλλον κοινός. Και, για να επιστρέψω στην Ashley, δεν έχω λόγους να απορρίπτω τα λεγόμενα των γονέων της περί ανιδιοτέλειας (αν και δείχνω άκρα επιφυλακτικότητα όταν ακούω τη συγκεκριμένη λέξη), αλλά ούτε και να τα δεχτώ άκριτα. Θαρρώ πως και στην περίπτωση αυτή τίθεται ζήτημα άσκησης εξουσίας. Εδώ, μάλλον θα αντιδράσετε όσοι είσαστε γονείς και όσοι "το έχετε μέσα σας". Έχουμε συνηθίσει να δεχόμαστε ασυζητητί πως π.χ. η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής είναι έγκλημα, αυθαιρεσία, καταδικαστέα πράξη κλπ. Όμως, δεν είναι αυθαιρεσία η δημιουργία ζωής (έστω κι αν οι γονείς έχουν τις καλύτερες προθέσεις) ή η διατήρησή της με κάθε τρόπο (όπως στην περίπτωση της Ashley); Προ μηνών, έγινε πολύς λόγος (κυρίως στην Ιταλία) για το θέμα της ευθανασίας (στο οποίο θα αναφερθώ προσεχώς). Προσπάθησα να παρουσιάσω κάποιες σκέψεις απογυμνωμένες από ψιμύθια και με τρόπο ωμό και άμεσο...
Δεν πιστεύω να προτείνεις επιστροφή στον Καιάδα;
Αν δεις οικογένεια με παιδί με μογγολοειδή ιδιωτεία θα δεις το πολυ το αγαπούν και ας μην προκειται ποτέ να μεγαλώσει.
Η Περλ Μπακ έχει περιγράψει εξαιρετικά τα συναισθήματα αυτά στο βιβλίο της «Το παιδι μου δεν θα μεγαλώσει ποτέ»
Στη δημιουργία της ζωής οι μόνοι που έβαλαν κανόνες ήσαν οι χιτλερικοί χρησιμοποιώντας την στείρωση.
Η διατήρηση της είναι υποχρεώση μας ,η και του κράτους αν θέλεις,όπου δεν υπάρχουν η δεν θέλουν οι γονείς.
Κανένας δεν μπορεί να έχει κριτήρια αντικειμενικά για την αφαίρεση της και γι΄αυτό είναι απαράδεκτη και η θανατική ποινή.
Αυτό δεν αναφέρεται στις εκτρώσεις που είναι αναφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίζει για τον εαυτό της.
Η ευθανασία αποτελεί και αυτή αναφαίρετο δικαίωμα του ατόμου εφ΄όσον υφίστανται οι ιατρικοί λόγοι γι΄αυτήν και συμφωνεί κάποια υπέυθυνη επιτροπή.
Μοιραία, περνάμε σε άλλη διατύπωση του ίδιου ερωτήματος: η ζωή είναι καθήκον και υποχρέωση (απέναντι σε ποιον ή σε τι;) ή αυστηρώς προσωπικό δικαίωμα (άρα και η διαχείρησή της);
Οταν πάει κάτι στραβά, ακόμα και όταν γκρεμίζονται σπίτια ή γεφύρια, ποτέ δεν είναι ΕΝΑΣ ο λόγος. Η ας πούμε σπανίως, για να μη γίνομαι απόλυτη.
Φταίει ο καπιταλισμός που ο πλανήτης σπαράζεται; Ναί!
Φταίει η ηλιθιότητα και η μεγαλομανία του είδους μας, που θέλει να εξουσιάζει κάτι που δεν γνωρίζει καθόλου;
Ναι!
Φταίει, η πλεονεξία και το πάθος που έχει ο μεγάλος ηλίθιος άνθρωπος, που μαζεύει λεφτά για να τα πάρει στο τάφο του, όπως έκαναν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι; Ναί
Φταίει το πάθος του, να εξουσιάζει άλλα όντα, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;
Ναί.
Αν θα ξανάκανα όλες τις παραπάνω ερωτήσεις, προσθέτοντας ένα -μόνο- κάθε φορά, θα έλεγα όχι.
Δεν φταίει ο καπιταλισμός για ότι έχει γίνει ο υπέροχος κόσμος μας, καλέ μου συνμπλόγκερ, γιατί δεν μας έπεσε απο τον ουρανό. Δικό μας δημιούργημα είναι. Αλλά φταίνε όλα μαζύ και το καθένα χώρια.
Αν δηλαδή ένας "θεός" μου έδεινε μία σκούπα και μου έλεγε σκούπισε όλες τις αρρώστιες που κουβαλάτε, θα άρχιζα από κάθε μία χωριστά και από όλες μαζί ταυτόχρονα.
Φιλοσοφώ, αντί να ταράζομαι.....
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα