ΑΜΕΣΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ...

Περί τα μέσα Σεπτεμβρίου 2008, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.) Jean-Claude Trichet δήλωνε πως «(…) το να πάμε σε αυξήσεις μισθών υπ' αυτές τις συνθήκες θα είναι καταστροφή (…)». Βέβαια, η χρήση του πρώτου πληθυντικού δείχνει την έγνοια του ανδρός για το "συλλογικό γίγνεσθαι" και την αγωνία του για το διαφαινόμενο "πληθωριστικό σπιράλ" (προφανώς, δεν εννοεί το αντισυλληπτικό σπιράλ). Με αυτό το σκεπτικό, η κυβέρνηση της Ουγγαρίας δανείζεται 25,1 δισ. Δολάρια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Παγκόσμια Τράπεζα (αυτοί, ως συνετοί και παραγωγικοί, έχουν πάντα), «για να επιτύχει αποκατάσταση της ηρεμίας στις κεφαλαιαγορές και της εμπιστοσύνης των επενδυτών». Το αντίτιμο είναι το σύνηθες: περικοπές του προϋπολογισμού, μειώσεις στις συντάξεις και τους μισθούς, κλπ.

Στα καθ’ ημάς, το κυβερνητικό σχέδιο για την ενίσχυση (ε, λοιπόν, ναι: κι άλλο!!!) των τραπεζιτών προχωράει ακάθεκτο, διότι αν κακοπάθει (δηλαδή, αν δεν καταβροχθίσει) το σύστημα (και, δη, το τραπεζικό), αλίμονό μας. Γι αυτό και δεν πρέπει να χαλάμε χατίρι στους σύγχρονους (αλλά με διαχρονική και απέθαντη νοοτροπία) σαράφηδες. Άλλωστε, αν δεν υπήρχαν αυτοί, πως θα ευημερούσαν (με δανεικά, έστω) τόσοι συνάνθρωποί μας; Σχετικά, έγραψε κάτι ενδιαφέρον ο Στάθης Σταυρόπουλος ("Ελευθεροτυπία" 30.10.2008): «(…) Τα δάνεια είναι το όπιο των λαών. Το μεγάλο κόλπο οι Τράπεζες το έβαλαν μπροστά από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και ως κόλπο υπήρξε το ανώτερο στάδιο του λαϊκού καπιταλισμού (των νεοφιλελεύθερων). Πού είναι τα πολλά λεφτά; σε αυτούς που έχουν λίγα αλλά είναι πολλοί. Απλό. Τι είναι οι πολλοί μέσα στο τρέχον σύστημα; Ανίσχυροι! Ωραίον. Συνδυάζεις αυτά τα δύο και βγαίνεις στο τετράγωνό τους. Αν λοιπόν βάλεις τους πολλούς στο γκεζί (δίνοντάς τους δάνεια) θα παίρνεις λίγα από πολλούς (διά βίου) και το διάφορο θα είναι αστρονομικό! (…) Ταυτοχρόνως δε, το μπίνγκο σου βγαίνει και τζακ ποτ, διότι ο ανίσχυρος που έβαλες στο μαντρί κι αρμέγεις, όσον πιο πολύ τον απομυζάς τόσον πιο ανίσχυρος γίνεται -αλαφιασμένος, έντρομος, ζει πλέον με το άγχος των δανείων, την αγωνία του χρέους, των τόκων, των δόσεων, του επαναδανεισμού -πού καιρός για σκέψη, για πολιτική, σκλάβος σωστός, τον έχεις στο χέρι και ως πελάτη και ως πολίτη! Κι ως εργάτη! Όλο και πιο πολύ δουλεύει, όλο και πιο λίγα βγάζει, όλο και πιο πολλά σου δίνει για το χρέος, όλο και πιο πολύ φορολογείται για να υπάρχεις και να του τα παίρνεις (…) Χαρμάνης για λεφτά, καθώς έχει γίνει, σιγά-σιγά γίνεται έτοιμος για όλα προκειμένου να τα βρει, λαδώνεται, λαδώνει, τα χώνει, του τα χώνουν, μιζάρει, φρικάρει, φλιπάρει, σκέφτεται όλο τα λεφτά, τις υποχρεώσεις, τα δανεικά, τα κλεμμένα, αυτά που θα μπορούσε να κλέψει, αυτά που δεν έκλεψε, αυτά που έκλεψε, αυτά που του κλέβουν -δηλητήριο σαν την παραμύθα έχει μπει η Τράπεζα στη ζωή του (…) Και οι Τράπεζες με τον ίδιο ύπουλο τσαμπουκά του ψευτόμαγκα, του εμπόρου ηρωίνης και του προαγωγού επιμένουν το ίδιο και μέσα στην κρίση να αρπάξουν όσα ακόμα περισσότερα μπορούν, να επωφεληθούν απ' αυτήν την κρίση (που οι ίδιες δημιούργησαν) και να βγουν από δαύτην ακόμα πιο πλούσιες. Χρωστάω, άρα δεν υπάρχω...».

Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου ("Ελεύθερος Τύπος", 31.10.2008)

Και, μέσα στην αναμπουμπούλα, ξεσπαθώνει ο "λαϊκός υπερασπιστής" Βγενόπουλος, δηλώνοντας τα γνωστά και αυτονόητα: πως κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ενδιαφερθεί για μεγαλομετόχους και λοιπούς τζογαδόρους και ότι τα δάνεια που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες υπερβαίνουν το συνολικό ποσό των καταθέσεων. Και πάλι παραθέτω απόσπασμα από τη στήλη του Στάθη ("Ελευθεροτυπία", 31.10.2008): «(…) Όταν πηγαίνουν -σήμερα, τώρα, μέσα στην κρίση- οι τράπεζες στους επιχειρηματίες και τους ζητούν επαναδιαπραγμάτευση δανείων με ΑΥΞΗΣΗ του επιτοκίου ή αλλοιώς άμεση εξόφληση του δανείου, διαπράττεται έγκλημα. Αυτό που συμβαίνει με τις ελληνικές τράπεζες στην παρούσα συγκυρία είναι ειδεχθές! Οι τραπεζίτες εξακολουθούν να μη βλέπουν μπροστά τους παρά μόνον το κέρδος -αυτό το μαγικό καρότο που τους κάνει από πάσης άλλης απόψεως εγκληματίες άμα τε και ανόητους -ο πιο θανατηφόρος συνδυασμός. Οι άνθρωποι (αν μπορεί να ονομάσει κανείς έτσι αυτά τα μηχανήματα τύπου κουλοχέρη) βλέπουν στην κρίση που οι ίδιοι -το είδος τους- προκάλεσαν, μιαν ακόμα ευκαιρία για ακόμα περισσότερα κέρδη. Η μείωση των επιτοκίων χορηγήσεων, ως ένας από τους τρόπους να αντιμετωπισθεί η ύφεση κρατώντας την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών και τη ρευστότητα των επιχειρήσεων σε κάποιο επίπεδο, είναι επιτακτική. Την εισηγείται ακόμα και η Ευρωπαϊκή Ένωση του Τρισέ. Ε, λοιπόν οι τράπεζες όχι μόνον δεν τα μειώνουν, αλλά τα αυξάνουν! Λάθρα ή φανερά (…) Όμως, ακόμα πιο ειδεχθής από των τραπεζών είναι η πολιτική της κυβέρνησης του κ. Καραμανλή. Όχι μόνον κάθεται και χαζεύει με την πρακτική των τραπεζών, η οποία γιγαντώνει τις μελλοντικές συνέπειες της κρίσης, αλλά δεν χρησιμοποιεί καν εκείνες τις τράπεζες στις οποίες διαθέτει έναν λόγο, όπως η Εθνική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ώστε να μειώσουν τουλάχιστον αυτές τα επιτόκια (ανακουφίζοντας τους πολίτες κι αναγκάζοντας τις άλλες τράπεζες να τις ακολουθήσουν). Έτσι η κυβέρνηση διαπράττει διπλό έγκλημα: και αφήνει τις τράπεζες να κυβερνούν, και δεν χρησιμοποιεί τις "δικές της" για να παρέμβει υπέρ της χώρας και της οικονομίας της, των πολιτών και της πατρίδας δηλαδή. Για τον απλούστατο λόγο ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι οι Δυνατοί, προτεραιότητα των Δυνατών το κέρδος και γαία πυρί μειχθήτω (φαινόμενον του θερμοκηπίου). Εμάς μας θέλουν μόνον για να τους ψηφίζουμε, να τους δουλεύουμε ως υποζύγια και να τους πληρώνουμε τα έξοδα για την καπιστράνα που μας φοράνε (…)».

Πάντως, οι καημένοι οι διευθυντάδες (και, γενικά, οι διάφοροι τιτλούχοι) δηλώνουν αγχωμένοι και ανήσυχοι, γι αυτό και ζητούν προστασία. Κάποιοι κακεντρεχείς και κακόβουλοι ισχυρίζονται πως, κατά βάθος (πόσο βαθιά, άραγε;) γνωρίζουν τον εγκληματικό χαρακτήρα του βίου των και γι αυτό έχουν πανικοβληθεί.

Κατά τα’ άλλα, προέκυψε άλλη μια περίπτωση πλειστηριασμού κατοικίας για ασήμαντο χρέος, αλλά ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή. Άραγε, πόσες ανάλογες περιπτώσεις δε δημοσιοποιούνται; (με αποτέλεσμα, την κατάσχεση).

Υ.Γ. «(…) Τα καθαρά κέρδη της Eurobank αυξήθηκαν κατά 4,6% σε σχέση με πέρυσι φτάνοντας στα 647 εκατ. ευρώ, ενώ τα καθαρά έσοδα από τόκους έτρεξαν με ρυθμό 23,1% στο εννιάμηνο (5,3% σε τριμηνιαία βάση) και διαμορφώθηκαν σε 1,77 δισ. ευρώ, με το περιθώριο επιτοκίων να υποχωρεί οριακά σε 3,2% από 3,3% στο εννιάμηνο του 2007 (…)» ("Ελευθεροτυπία" 31.10.2008).