ab irato: ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Στο θέμα των κατοχικών αποζημιώσεων (για τα θύματα της θηριωδίας του ναζισμού) έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν:

08.10.2006

και

19.02.2007

Επαναλαμβανόμενες απορρίψεις αιτημάτων με διάφορες προφάσεις (καθεστώς ετεροδικίας, οι ένστολοι εκτελούσαν διαταγές κλπ.) είναι το σύνηθες αποτέλεσμα των σχετικών προσπαθειών. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ζήτημα της ποινικής δίωξης των ναζί που εγκλημάτησαν σε ελληνικό έδαφος: το Ελληνικό Κράτος, με τον Νόμο 3933 του 1959 και το Νομοθετικό Διάταγμα 4016 του ίδιου έτους, μεταβιβάζει τη σχετική αρμοδιότητα στις γερμανικές δικαστικές αρχές. Τέτοια αξιοπρέπεια!!!

Τον Νοέμβριο του 1997, το Πρωτοδικείο Λιβαδειάς επιδίκασε χρηματική ικανοποίηση στους συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου. ότι το Πολυμελές Πρωτοδικείο της Λιβαδειάς είχε αποφανθεί πως το γερμανικό δημόσιο πρέπει να καταβάλει 9,5 δισ. δραχμές (56 εκατ. μάρκα περίπου) ως αποζημίωση στα θύματα και τους συγγενείς τους από τη σφαγή του Διστόμου, τον Ιούνη του 1940. Το γερμανικό δημόσιο είχε καταθέσει αίτηση αναίρεσης στον Άρειο Πάγο, επικαλούμενο το προνόμιο της ετεροδικίας, η οποία απορρίφθηκε από το ανώτατο δικαστήριο πριν από δύο βδομάδες. Το γερμανικό δημόσιο υποστήριξε πως τα δικαστήρια τρίτης (;) χώρας είναι αναρμόδια κι έθεσε θέμα ετεροδικίας. Δηλαδή, τα θύματα οφείλουν να ελπίζουν μόνο στην (κατόπιν τέλεσης του εγκλήματος) "μεγαλοψυχία" του θύτη. Η ολομέλεια του Αρείου Πάγου δικαίωσε τους κατοίκους του Διστόμου, αλλά η απόφαση δεν εκτελέστηκε ποτέ λόγω της απραξίας και της παρεμπόδισης εκ μέρους των εκάστοτε (Ελλήνων) υπουργών Δικαιοσύνης. Οι συγγενείς των θυμάτων, με νομικό παραστάτη τον Γιάννη Σταμούλη, προσέφυγαν στην Ιταλία βασιζόμενοι στον κανονισμό 44 της 22^ης Δεκεμβρίου 2000 του Συμβουλίου της Ενωμένης Ευρώπης, σύμφωνα με τον οποίον όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος μπορούν να εκτελεστούν και στα υπόλοιπα κράτη - μέλη. Τον Απρίλιο του 2007, το Εφετείο της Φλωρεντίας αποφάσισε πως οι συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου μπορούν να προχωρήσουν σε αναγκαστικές κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου που βρίσκονται στην Ιταλία, για να τους αποδοθούν τα ποσά που τους έχουν επιδικασθεί (συνολικά, περίπου 70 εκατομμύρια ευρώ). Στο σκεπτικό της απόφασης του δικαστηρίου της Φλωρεντίας γίνεται αναφορά στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την ασυλία των κρατών (σύμφωνα με την οποία οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να εκτελούνται χωρίς κανένα εμπόδιο), την οποία έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη - μέλη της Ε.Ε. εκτός από την Ελλάδα. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πρόβλημα είναι πως για την κατάσχεση ακίνητου περιουσιακού στοιχείου ξένης χώρας στην Ελλάδα απαιτείται η άδεια του (εκάστοτε απρόθυμου) υπουργού Δικαιοσύνης.

Η Μαρία Παντσίκα, στη φωτογραφία - σύμβολο του θρήνου για τη σφαγή του Διστόμου...

Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο, Τρίτη 11 Ιουνίου 2002, 12 το μεσημέρι: Μέσα από το πλήθος των τουριστών που απολάμβαναν το ταξίδι στην αρχαία ελληνική πόλη, ξαφνικά ξεπετάγονται περίπου 50 νεαρά άτομα. Όλοι Γερμανοί, μέλη της "Πρωτοβουλίας ενάντια στη λήθη". Βιαστικά, ξεδιπλώνουν πανό που έκρυβαν κάτω από δυο παιδικά καροτσάκια αλλά και μέσα στα σακάκια τους. Στις σκάλες, μπροστά στον εντυπωσιακό ναό της αγοράς, της Περγάμου, ξεδιπλώνουν τα πανό τους. Το ένα στα ελληνικά: «Ευθύς αποζημίωση των θυμάτων των γερμανικών εγκλημάτων», το άλλο στα γερμανικά: «Απολαμβάνετε την τέχνη και ξεχνάτε τα εγκλήματα; Άμεση αποζημίωση». Στα πρώτα σκαλιά, στοιχίζονται άλλοι Γερμανοί ακτιβιστές που κρατούν πλακάτ με τα ονόματα πόλεων και χωριών της Ελλάδας, όπου ο ναζιστικός τρόμος άφησε τα σημάδια του. Οι Γερμανοί σταματάνε και διαβάζουν: «Δίστομο 218 νεκροί. Βιάνος 400 νεκροί. Καλάβρυτα 1.300 νεκροί. Κεφαλονιά 4.000 νεκροί. Καλαμάτα 159 νεκροί. Πειραιάς 104 νεκροί. Κομμένο 317 νεκροί. Μεγαλόπολη 200 νεκροί». Άλλα μέλη της Πρωτοβουλίας μοιράζουν ταυτόχρονα, όσο πιο γρήγορα μπορούν, ενημερωτικές προκηρύξεις στα αγγλικά και στα γερμανικά. Ένας από τους ακτιβιστές σκαρφαλώνει στην κορυφή της κλίμακας του ναού και αρχίζει να διαβάζει δυνατά ένα κείμενο, που μεταξύ άλλων έλεγε και τα εξής: «Αύριο είναι η 58η επέτειος της σφαγής του Διστόμου. Στις 10 Ιουνίου 1944 μέλη του 4ου Συντάγματος των Ες Ες εισέβαλαν στο ελληνικό χωριό του Διστόμου και σκότωσαν 218 κατοίκους του. Είμαστε εδώ για να θυμίσουμε και να αξιώσουμε αποζημιώσεις... Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής 1941-1945, 460 ελληνικά χωριά καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και περίπου 60.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά δολοφονήθηκαν. Εξήντα πέντε χιλιάδες Έλληνες Εβραίοι δολοφονήθηκαν στο Άουσβιτς. Αύριο είναι και επέτειος καταστροφής από τους ναζί του γαλλικού χωριού Ορατούρ και του τσέχικου Λίντιτσε... Η σφαγή στο Δίστομο είναι μία από τις 60 άγνωστες σφαγές, που πραγματοποίησαν τα ναζιστικά στρατεύματα στην Ελλάδα... Αποζημιώσεις για τα θύματα. Δεν ξεχνάμε».

Το ζητούμενο, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι η υλική ικανοποίηση καθ’ εαυτή. Το επιθυμητό είναι να μην υπάρχει καθεστώς ατιμωρησίας, ούτε καν όταν πρόκειται για οργανωμένους στρατούς που επικαλούνται την "υποχρέωση εκτέλεσης διαταγών". Αν ξεπεραστεί αυτός ο τεχνητός σκόπελος, εύκολα μπορούμε να δούμε κατάφατσα την ουσία του πράγματος που δεν είναι άλλη από την ατομική ευθύνη του καθενός. Είναι βολική και απενοχοποιητική η επίκληση κάποιας δικαιολογίας (π.χ. «είχαμε πόλεμο» ή «εκτελούσαμε διαταγές» κλπ.). Με τον ίδιο τρόπο, βαφτίστηκαν με την ονομασία "πόλεμος" πάμπολλες εισβολές, γενοκτονίες και λοιπές θηριωδίες και, με την απαραίτητη γαρνιτούρα, εξασφάλισαν και την πολυπόθητη ιδεολογική νομιμοποίηση. Τα εγκλήματα των ναζί σε μεγάλο βαθμό έμειναν ατιμώρητα. Τα "σπασμένα" πλήρωσε κυρίως ο άμαχος πληθυσμός - ο οποίος δεν ήταν και τόσο αθώος, μιας και από τα σπλάχνα του τροφοδοτήθηκε και γιγαντώθηκε η ναζιστική πολεμική μηχανή. Η ισοπέδωση της Δρέσδης και οι βαναυσότητες των σοβιετικών στρατιωτών (κυρίως εις βάρος γυναικών) είναι δύο μόνο από τις πολλές περιπτώσεις. Η δίκη της Νυρεμβέργης υπήρξε μια παρωδία, μια σκηνοθετημένη παράσταση, στην οποία καταδικάστηκαν μόνο κάποιοι αχρείαστοι ναζί - για να ικανοποιηθεί το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Οι ναζί που κατείχαν ουσιαστικές γνώσεις (δηλαδή, χρήσιμες για την επίτευξη κυριαρχίας) κατέφυγαν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής ή, με αντάλλαγμα την ατιμωρησία, προσέφεραν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στις Η.Π.Α. (οι οποίες, από τότε, άρχισαν να γνωρίζουν αλματώδη τεχνολογική ανάπτυξη). Να πώς κυριάρχησε η σημερινή υπερδύναμη κατά το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα: συνέχιση της συνεργασίας με τους ναζί (συνεργασία που προϋπήρχε και πριν τον 2^ο Παγκόσμιο), πλύση εγκεφάλου για τη διεύρυνση και απόλυτη κυριαρχία του υπερκαταναλωτικού προτύπου ζωής και, βεβαίως, διπλωματικές ή στρατιωτικές επεμβάσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Ξεφύγαμε από το θέμα μας; Μάλλον όχι…